NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 292

บทที่ 292 คุณชายเหล่ย คนๆนี้พวกเราทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้

หลังจากที่หยิ่นเหล่ยพูดจบ ชายสุภาพอ่อนโยนคนนั้นก็หันหัวกลับมา และมองไปที่หลี่ฝางและคนอื่นๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“คุณชาย พวกเขาใช่ไหมที่ตีท่าน?” ชี้ไปที่หลี่ฝาง ชายสุภาพอ่อนโยนถามอย่างเย็นชา

“ใช่ เป็นเขาแหละ ดูแลเขาเป็นพิเศษหน่อย” หยิ่นเหล่ยพยักหน้าและพูด

ชายสุภาพอ่อนโยนเคร่งขรึมและยิ้มอย่างเย็นชา “วางใจได้ คุณชาย ผมรู้ว่าต้องทำยังไง”

“แม้แต่คุณชายของต้าหัวกรุ๊ปยังกล้าตี ฉันคิดว่าหนุ่มคนนั้น ครั้งนี้ต้องตายแน่นอน”

“ก็ใช่สิ ครั้งนี้รปภ.ทั้งหมดมาจากต้าหัวกรุ๊ป ตีคุณชายใหญ่ของต้าหัวกรุ๊ป คงต้องตายแน่นอน?”

เมื่อทุกคนเชื่อว่าหลี่ฝางคงต้องตายแน่ๆ แต่ใบหน้าของหลี่ฝางนั้น กลับนิ่งสงบ โดยไม่ตื่นตระหนก

หลีฝางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และโทรหาลุงเฉียน

ในเวลานี้ ชายสุภาพอ่อนโยนได้นำผู้คนเดินมา

ก่อนที่จะลงมือ หลี่ฝางพูดว่า “เดี๋ยวก่อน”

“ความตายใกล้เข้ามาแล้ว นายยังมีอะไรจะพูด?” ชายสุภาพอ่อนโยนถาม

หลี่ฝางเอื้อมมือไปที่หวางเสี่ยวโก๋ และพูดว่า “การ์ดของฉันอยู่ที่ไหน?”

“นี่… …ให้นาย” หวางเสี่ยวโก๋รีบหยิบการ์ดวีไอพีออกจากอกเสื้อของตัวเอง และยื่นให้หลี่ฝาง

ชายสุภาพอ่อนโยน ก็เห็นฉากนี้กับตา

เมื่อเห็นการ์ดใบนี้ ใบหน้าของชายสุภาพอ่อนโยน ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

นี่คือบัตรสมาชิกสถานตากอากาศแห่งนี้ ซึ่งหายากกว่าบัตรวีไอพีเสียอีก

บัตรสมาชิก มีทั้งหมดสิบใบ… …

และแต่ละใบ กับสถานตากอากาศแห่งนี้ มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง

ในฐานะหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัย จะไม่รู้จักการ์ดใบนี้ได้อย่างไร?

“ขอโทษ ผมขอดูการ์ดในมือของคุณได้ไหม?” มองหลี่ฝาง น้ำเสียงของชายสุภาพอ่อนโยน ก็กลายเป็นสุภาพอ่อนโยนทันที

ท่าทาง เคารพนับถือมาก

หลี่ฝางเอาการ์ดของตัวเองกับหวางเสี่ยวโก๋ ก็เพื่อให้ชายสุภาพอ่อนโยนดู?

หลี่ฝางยิ้มเล็กน้อย และนำการ์ดของตัวเอง ยื่นออกไป

ชายสุภาพอ่อนโยนรับมา เพียงมองแวบเดียว ชั่วขณะใบหน้าของเขาก็ตกอยู่ในความตื่นตระหนก

หมายเลขหนึ่ง!

วีไอพีหมายเลขหนึ่ง!

ชายสุภาพอ่อนโยนรู้ดี บัตรที่แสดงตัวตนใบนี้

เฉพาะเจ้าของสถานตากอากาศแห่งนี้เท่านั้น สามารถมีบัตรใบนี้

สถานตากอากาศแห่งนี้นี้เปิดโดยหลี่เจียเฉินนายท่านหลี่!

เป็นไปได้ไหมว่า ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ก็คือหลานชายของนายท่านหลี่หลี่เจียเฉิน?

ทันใดนั้น มุมปากของชายสุภาพอ่อนโยนก็สั่นไหว “คุณ… …คือ… …”

“นายเดาถูกแล้วไม่ใช่เหรอ?” หลี่ฝางยิ้มอย่างขี้เล่น

“นายต้องการตรวจสอบไหมว่าการ์ดใบนี้เป็นของจริงหรือไม่?” หลี่ฝางเลิกคิ้ว และถาม

ชายสุภาพอ่อนโยนส่ายหัว และส่งการ์ดคืนให้หลี่ฝางทันที “ไม่ต้องแล้ว บัตรใบนี้ ไม่มีใครกล้าปลอมหรอก”

บัตรใบนี้ หลายคนไม่มีโอกาสได้เห็น แล้วมันจะถูกปลอมแปลงได้อย่างไร?”

อีกอย่าง ก็อย่างที่ชายสุภาพอ่อนโยนคนนี้พูด ใครจะกล้าปลอม?

ปลอมตัวเป็นหลานของหลี่เจียเฉิน ไม่ใช่หาที่ตายเหรอ?

“แม่ง!”

เมื่อเห็นสถานการณ์ผิดปกติ หยิ่นเหล่ยก็วิ่งไปทันที และเตะตูดของชายสุภาพอ่อนโยน

“แม่งนายกำลังทำอะไรอยู่? ไม่อยากทำงานแล้วหรือ กูให้มึงตีคน แต่มึงกลับกำลังพูดคุยกับพวกมัน?”

“มึงเอาคำพูดของกูไร้ประโยชน์ มึงทำได้อย่างไร?”

หยิ่นเหล่ยชี้ไปที่จมูกของชายสุภาพอ่อนโยน และถามคำถามต่างๆ

“คุณชาย… … คนนี้ พวกเราไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้” ชายสุภาพอ่อนโยนพูดเสียงเบา และกระซิบที่ข้างหูของหยิ่นเหล่ย

แต่คำพูดนี้ หยิ่นเหล่ยดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และตบหลังศีรษะของชายสุภาพอ่อนโยนทันที

“แม่งแม่มึงเอ้ย ครอบครัวของฉันเลี้ยงแกมาหลายปี ตอนนี้ให้แกทำธุระให้หน่อย ทำไมมันยากขนาดนี้!”

“แม่งเอ้ยถามแกครั้งสุดท้าย จะตีมันไหม!”

เมื่อชี้ไปที่หลี่ฝาง หยิ่นเหล่ยถามชายสุภาพอ่อนโยน

ชายสุภาพอ่อนโยนมองหลี่ฝาง รู้สึกลำบากใจ

ฝ่ายนี้เป็นคุณชายของตัวเอง และอีกฝ่าย คือคุณชายสถานตากอากาศแห่งนี้

คุณชายทั้งสองคน ชายสุภาพอ่อนโยนไม่ต้องการทำให้ขุ่นเคือง

พูดอีกนัยหนึ่ง ไม่มีสิทธ์ทำให้ขุ่นเคือง