NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 311

บทที่ 311 ลู่หลุ่ยบุกบ้าน

“ไม่ถูก ชู้ถือว่าไม่ใช่ อย่างมากแค่ชู้ปลอม” ฉินจื่อยี่ขมวดคิ้ว ยิ่งพูดยิ่งกัดฟันแน่น ก่อนเขาหันมองหลี่ฝาง ด้วยสายตาราวอยากจะกินคน

“พี่ อย่าพูดไม่น่าฟังขนาดนั้นสิ นี่ไม่ใช่เพราะเพื่อช่วยฉินวี่เฟยหลุดพ้นจากขุมนรก พี่ว่าไม่ใช่หรือไง?” หลี่ฝางหัวเราะฮิฮิ หลังกลัวฉินจื่อยี่จะโมโหอีก จึงรีบส่งบุหรี่ม้วนหนึ่งให้เขา เพื่อให้เขาใจเย็นลง

ฉินจื่อยี่คีบบุหรี่ไว้ในมือข้างหนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเย็น “หลี่ฝาง เด็กน้อยอย่างนายคิดอะไรกัน บุหรี่ม้วนเดียวคิดส่งให้ฉัน ไม่ได้ นายต้องให้ฉันชกสักยก ไม่งั้นใจฉันไม่สงบแน่”

“ฉินวี่เฟยคือน้องสาวฉัน แม้พวกฉันสองคนบางครั้งจะทะเลาะกัน แต่คนนอกรังแกเขา ไม่ได้เด็ดขาด” ฉินจื่อยี่กำหมัดชูขึ้น มองหลี่ฝางอย่างดุร้าย

“ไม่ชกไม่ได้?” หลี่ฝางถอนหายใจ

“ใช่ หากไม่ชก ราวมีลมอัดอยู่ในอกฉันตลอดเวลา ทำให้รู้สึกอึดอัด” ฉินจื่อยี่เอ่ย

หลี่ฝางไอแห้งๆ ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “งั้นได้ พี่ชกผม ตัวเล็กๆ อย่างพี่ หมัดเล็กๆ นี้ ชกผมก็ไม่ทำให้ผมเจ็บอะไร แต่พี่ห้ามจูบผมเด็ดขาด เพราะผมขยะแขยง”

“ใครแม่งจะจูบนาย ฉันจะชกนายเว้ย!”

ขณะฉินจื่อยี่เอ่ยคำนี้ หลี่ฝางยังคิดเอ่ยยั่วเขาอีกประโยค น้องสาวนายจูบฉันได้นี่น่า!

แต่เพียงอ้าปาก หลี่ฝางกลืนคำพูดกลับลงไป นี่อาจทำให้ฉินจื่อยี่โมโหควันออกหู และยิ่งใส่ไฟเขา อีกเดี๋ยวคนที่ต้องรับโทษคือตนมิใช่เหรอ?

หลี่ฝางยืดอกขึ้น พร้อมหลับตาลง ด้วยท่าทางไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย

หลี่ฝางคิดในใจ ตนรักน้องสาวเขา ให้เขาชกหลายหมัดจะเป็นไรไป?

เพื่อผู้หญิงที่สวยขนาดฉินวี่เฟย ถูกรังแกคงคุ้มค่า

ฉินจื่อยี่กลืนน้ำลาย พับแขนเสื้อขึ้น ราวยังลังเล หลี่ฝางจึงลืมตาขึ้น พร้อมเอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า “อะไรอีกเล่า ให้พี่ชกทำเป็นไม่กล้าชก เมื่อกี้ยังชกผมแรงใช่ย่อย?”

“ทำไม ตอนนี้รู้สถานะของผม เลยกลัวหรือว่าไม่กล้า?” หลี่ฝางมองฉินจื่อยี่อย่างปรามาส ราวคล้ายดูถูก

“พี่ไม่เอาไหนเสียเลย”

หลี่ฝางเพิ่งด่าจบ หมัดของฉินจื่อยี่นั้นพุ่งเข้าใส่ หมัดนี้กระแทกลงตรงจมูกของหลี่ฝาง และเลือดไหลอาบออกมาจากจมูกของหลี่ฝาง

“ไม่เลว ชกคนห้ามชกหน้า เรื่องแค่นี้พี่ยังไม่รู้ ผมยืดอกให้พี่ชกผมสองหมัด ใครให้พี่ชกหน้าผม?”

หลี่ฝางพลางหยิบกระดาษทิชชูเช็ดเลือดกำเดาของตน พลางด่าทอฉินจื่อยี่

“ได้ งั้นไม่ชกหน้า”

ฉินจื่อยี่เอ่ยพลางกระโดดยืนขึ้น ก่อนชกหมัดเข้าใส่หลี่ฝาง

“แม่ง พี่ยังจะชกอีก หมัดเดียวยังไม่พออีกเหรอ?” หลี่ฝางถลึงตามองฉินจื่อยี่อย่างโมโห

ฉินจื่อยี่หัวเราะเสียงเย็น “นายคิดอะไรอยู่ นายนอนกับน้องฉัน หมัดเดียวจบเรื่องไปเหรอ ฝันไปเถอะ!”

“วันนี้ไม่ต่อยนายให้น่วม เรื่องนี้ยังไงก็ไม่จบ”

ฉินจื่อยี่กำลังจะโผเข้าหา จู่ ๆ ฉินวี่เฟยวิ่งออกมาจากห้องนอน

“พี่ พี่จะไม่จบใช่ไหม ฉันบอกพี่ไปแล้ว ฉันสมัครใจเอง พี่ไม่ต้องกังวล และไม่ต้องทวงความยุติธรรมอะไรให้ฉัน ตอนแรกที่ปู่ของพวกเราจะให้ฉันหมั้นกับมู่เสี่ยวไป๋ ฉันร้องไห้ยังกับคนเจ้าน้ำตา ตอนนั้นทำไมพี่ไม่ชกปู่ ทำไมพี่ไม่ไปขู่ฆ่ามู่เสี่ยวไป๋ ฉันว่าพี่ต้องการรังแกหลี่ฝางมากกว่า”

ฉินวี่เฟยถลึงตามองฉินจื่อยี่อย่างดุร้าย ก่อนวิ่งไปดึงแขนหลี่ฝางพร้อมเอ่ยว่า “ไป พวกเราไม่ต้องสนใจเขา”

“พวกแกจะไปไหน?”

“ไปนอน”

“หลี่ฝาง แกกลับมาหาฉันเลย คืนนี้แกไปนอนที่ห้องฉัน ห้องฉันมีสองเตียง” ฉินจื่อยี่รีบเดินเข้าไปดึงแขนหลี่ฝางพลางเอ่ยขึ้น

เมื่อดึงหลี่ฝางออกมาจากวิลล่า ฉินจื่อยี่ตีศีรษะของตน ก่อนเอ่ยว่า “ความจริงฉันควรคิดได้ อยู่ในวิลล่าใหญ่โตแบบนี้ แกต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่”

“วู่วามนะสิ คนเราเมื่อวู่วาม จะเอาเวลาไหนคิดเรื่องพวกนี้?” หลี่ฝางหัวเราะเฮอะเฮอะ

“ใช่นะสิ ตอนที่ฉันได้ยินพี่สาวพูดว่าวี่เฟยถูกคนจับตัวไป ฉันร้อนใจแทบตาย มาถึงจึงรู้ว่าคนที่จับตัวน้องสาวฉันไปคือแก”

“จริงสิ นายเห็นท่าทางน้องสาวฉันเมื่อกี้ไหม ฉันต่อยนายครั้งเดียว เธอวิ่งออกมา นี่มันหมายความว่าไง เห็ดชัดว่าเธอมีใจให้นาย อีกอย่างความจริงนายกับน้องสาวฉันถือว่าเป็นสามีภรรยากัน หลี่ฝางนายอย่าล้อเล่นกับความรู้สึกเธอล่ะ”