NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 358

บทที่358 ลู่หลุ่ย คุณไม่คู่ควร

“ตอนนี้รู้จักกลัว？ผมบอกคุณให้ สายไปแล้ว！”

ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางยืนขึ้นมาจากพื้น เช็ดเลือดที่มุมปาก พูดด้วยเสียงเย็นชา：“ตั้งแต่เล็กจนโต ผู้หญิงที่ผมต้องการ ก็ไม่เคยไม่ได้มา”

ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางเทเหล้าให้ตัวเอง ชำระล้างเลือดในปาก พูดไปที่หลี่ฝาง：“ไอ้หนู ผมอิจฉาคุณจริงๆ ที่มีผู้หญิงที่รักคุณขนาดนี้”

“แต่ คุณโชคไม่ดี ที่เจอผม จากนี้ไป ลู่หลุ่ยเป็นของผมแล้ว รู้ไหม？”

“เดิมทีผมคดจะให้เงินคุณ ชดเชยให้คุณ แต่ใครจะไปรู้ แม่เอ๊ยคุณอย่างกับหมาบ้าตัวหนึ่ง เข้ามาทำร้ายผม ……ห่า ตอนนี้ผมไม่ใช่แค่ไม่อยากให้เงินคุณ แต่ยังอยากตัดขาคุณเป็นการลงโทษด้วย！”

ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพลางพูดด้วยใบหน้าโหดๆ：“แม้แต่ผมยังกล้าทำร้าย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลยจริงๆ！”

หลี่ฝางมีใบหน้าราบเรียบ หลี่ฝางในตอนนี้ไม่มีจิตใจที่ต่อสู้อย่างกล้าหาญโหดร้ายไปแล้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลี่ฝางอาจจะเล่นกับผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางแต่โดยดี

แต่ตอนนี้……หลี่ฝางไม่สนใจที่จะเล่นกับเขาสักนิด！

แม้แต่ความสนใจที่จะล้างความคับข้องใจเขายังไม่มี

“คุณคิดว่าผมกำลังกลัวเหรอ？”หลี่ฝางส่ายหน้า สีหน้าเย็นชา

“เมื่อกี๊คุณไม่ได้บอกเหรอ ถ้าผมมีความสามารถ ก็ทำคุณตายไป ใช่ไหม？”

หลี่ฝางมองส้าวส้วย ยื่นมือออกไป：“เอาปืนมาให้ผม”

“ปืน？”

ได้ยินคำนี้ ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางก็หัวเราะอย่างดูถูก：“น้องชาย ขู่ใครเหรอ？ถ้าพวกคุณเอาปืนมาได้……”

ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพลางพูดไปครึ่งหนึ่ง จู่ๆก็ตกใจจนไม่กล้าพูดออกไป

เพราะว่าส้าวส้วยหยิบปืนกระบอกหนึ่งมาจริงๆ เอากระบอกปืนชี้ไปที่เขา

“เอาปืนมาให้ผม！”หลี่ฝางยื่นมือไป ขวางที่กระบอกปืน

“ว้าว นี่ปืนปลอมสินะ？”ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางไม่เชื่อ ปืนในมือของส้าวส้วย เป็นของจริง

“โง่ นี่มันยุคไหนแล้ว ยังจะเอาปืนปลอมมาขู่อีกเหรอ？”ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา

“เอาปืนมาให้ผม”หลี่ฝางมองส้าวส้วย พูดเสียงคมกริบ

“เจ้านาย ผมเองก็จบแล้ว”ส้าวส้วยพูดอย่างไม่พอใจ

“ทำไม ส้าวส้วย คำพูดของผมใช้ไม่ได้แล้ว ใช่ไหม？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว พูดอย่างโกรธเล็กน้อย

“ผมต้องทำเองกับมือ！”หลี่ฝางกัดฟันพูดเสร็จ ก็แย่งปืนในมือส้าวส้วย

หลี่ฝางแย่งปืนจากมือของส้าวส้วย

เสียงปืนดังปัง

ปืนของหลี่ฝางนี้ ยิ่งไปที่น่องของผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางโดยตรง

นี่คือครั้งแรกที่หลี่ฝางเหนี่ยวไก ไม่กลัว สั่นใดๆทั้งสิ้น

หลี่ฝางในตอนนี้ ถูกความโมโหครอบงำไปทั้งหมดแล้ว

“ฝูเซิง ไปเฝ้าหน้าประตูห้อง อย่าให้ใครเข้ามาทั้งนั้น”ส้าวส้วยมองเฉินฝูเซิงแล้วพูด

พอเสียงปืนดัง สถานการณ์ก็รุนแรงขึ้นมา

ลู่หลุ่ยก็มีใบหน้าตกใจ ตัวสั่นคอหดไปด้านข้าง

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยเห็นหลี่ฝางที่โหดร้าย น่ากลัวขนาดนี้

หลี่ฝางในตอนนี้ ลบล้างภาพลักษณ์ก่อนหน้านี้ไปหมด

หลี่ฝางในตอนนี้ เหมือนกับปีศาจตัวหนึ่ง

พอผู้ชายสวมเสื้อลายพรางถูกยิง ก็ล้มลงพื้น ในปากเขากรีดร้องไม่หยุด ระหว่างขมับก็เหงื่อเย็นๆที่เจ็บปวดมากขึ้น

ที่ขา พอถูกกระสุนยิงใส่ เลือดก็ไหลไม่หยุด

หลี่ฝางเดินเข้าไป คว้าผมของผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง เอาปืนจ่อไปที่คอเขา：“คุณนี่ใช้ได้นี่ มายุ่งกับแฟนผม ทำไม คิดว่าตัวเองน่าทึ่งมากเหรอ？”

“ถึงผมไม่รู้ว่าคุณคือคุณชายตระกูลไหน แต่ผมบอกคุณให้ ไม่ว่าพื้นหลังตัวตนคุณจะเจ๋งแค่ไหน แต่สำหรับผมที่นี่แล้ว ก็แค่น้องชายคนหนึ่ง เข้าใจไหม？”หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา

“พี่ชาย ผมผิดไปแล้ว ผมแค่น้องชายคนหนึ่ง ขอร้องล่ะปล่อยผมเถอะ ผมมีตาหามีแววไม่เอง”เวลานี้ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางจึงเข้าใจว่า ตัวเองได้ไปยุ่งกับคนที่สุดยอดกว่าตัวเองเข้าให้แล้ว

“คุณไม่ได้พูดเหรอเมื่อกี๊ ผู้หญิงที่คุณชอบ ไม่หนีไปไหนใช่ไหม？”หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา：“ดูเหมือน หลายปีนี้คุณจะสนุกกับผู้หญิงเยอะเลยนะ！”

“คนเลวอย่างคุณนี้ ไม่ควรจะอยู่บนโลกนี้เพื่อทำร้ายคนอื่นจริงๆ”

หลี่ฝางยกเท้าขึ้น ถีบไปที่ท้องของผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง

พอถีบผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางล้มลง หลี่ฝางก็ยกปืนมา ชี้ไปที่เป้ากางเกงของผู้ชายที่สวมเสื้อลายพราง แล้วเหนี่ยวไก

ส้าวส้วยมองเห็นฉากนี้ ก็รู้สึกซับซ้อนมากๆ

เขายินดีมากที่หลี่ฝางโหดร้าย แต่ขณะเดียวกันก็เป็นห่วงอาการตอนนี้ของหลี่ฝางเล็กน้อย

หลี่ฝางในตอนนี้มีความฆ่าอย่างเด็ดขาด ยิงอย่างไม่ลังเลใดๆ

ปืนนี้ยังไป ผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางร้องอย่างเจ็บปวด เจ็บจนกัดฟันแตกหัก เขาเอามือปิดที่เป้ากางเกง

“อย่า”

หลินชิงชิงกับลู่หลุ่ยร้องออกมาพร้อมกัน พวกเธอต่างเป็นห่วงหลี่ฝาง พวกเธอรู้ดี ฆ่าคน ผิดกฎหมาย ต้องยิงเป้า

เฉียนเฟิงก็รู้สึกว่ากางเกงตัวเองเปียก ขอบขากางเกงรู้สึกร้อนๆ

ภายใต้การข่มขู่จะฆ่าตาย เขาฉี่ราดแล้ว

หลี่ฝางเหนี่ยวไก ไม่สนการห้ามปรามใดๆ

เวลานี้ หลี่ฝางไม่คิดว่ายิงไปแล้วผลที่ตามาจะเป็นไง

ก่อนที่หลี่ฝางจะเหนี่ยวไกออกไปนั้น ลู่หลุ่ยวิ่งเข้ามา ได้ทันเวลา

ร่างของลู่หลุ่ย มาบังไว้ข้างหน้าเฉียนเฟิงทันที

กระสุนยิงไปที่ไหล่สวยๆของลู่หลุ่ย ลู่หลุ่ยกัดฟันแน่น ขมวดคิ้ว：“หลี่ฝาง อย่า ฉันไม่มีค่าพอที่จะให้คุณไปฆ่าคน”

หลี่ฝางมองลู่หลุ่ยอย่างร้ายกาจ ปวดใจมาก ที่มากกว่านั้นก็คือความโกรธ

“แม่เอ๊ยอยากตายใช่ไหม！”

หลี่ฝางตะโกนเสียงดังใส่ลู่หลุ่ย：“ถ้าปืนนี้ยิงไปที่ใจคุณ หรือว่าที่หัวคุณ คุณก็ตายรู้ไหม？”

“เขาคือใคร คุ้มค่ากับที่คุณต้องมากันแทนเขาเหรอ！”

“คุณรักเขาขนาดนั้นเหรอ？ตายเพื่อเขาก็ยอม？”

พูดจบ หลี่ฝางก็เอาปืนทิ้งลงพื้น โกรธจนร้องไห้ออกมา

ความหมดหวังที่ไร้เรี่ยวแรง

ตามองผู้หญิงที่ตัวเองรัก กันกระสุนปืนเพื่อผู้ชายอีกคน ความรู้สึกอย่างนั้น มีความเจ็บปวดที่พูดไม่ออก

แผลของลู่หลุ่ย อยู่ที่ไหล่

แต่แผลของหลี่ฝาง กลับอยู่ที่ใจ

หลี่ฝางยิงใส่ลู่หลุ่ย ลู่หลุ่ยก็ยิงใส่หลี่ฝางเหมือนกัน

“ขอโทษ ขอโทษ”ลู่หลุ่ยร้องไห้ ไม่สนแผลโดนยิงที่ไหล่สวยๆนั้น เดินเข้ามาที่หลี่ฝาง

แต่หลินชิงชิงเดินไปก่อน กอดหลี่ฝางไว้ เอาเขาเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

“คุณไม่คู่ควร！”หลินชิงชิงมองลู่หลุ่ย ส่ายหน้า พูดด้วยเสียงเย็นชา

“ต่อไปกรุณาอยู่ให้ห่างจากน้องชายฉันหน่อย ขอบคุณ”หลินชิงชิงพูดอย่างเย็นชา