NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 382

บทที่382 หยูเถิงเลี้ยง

ถูกฉินวี่เฟยสารภาพรักในที่สาธารณะ เป็นไปได้ที่จะเป็นเรื่องที่ทั้งมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ หรือแม้กระทั่งผู้ชายทั้งเมืองเอกใฝ่ฝัน

แต่แบบนี้ก็ทำให้เรื่องที่ผู้ชายทุกคนต่างฝันใฝ่ ถูกหลี่ฝางทำลายลง

ในใจหลี่ฝางตอนนี้ ล้วนแต่เป็นลู่หลุ่ย ใส่คนอื่นไว้ไม่ได้เลย

ฉินวี่เฟยก็ไม่ได้

ดังนั้นเผชิญหน้ากับคำสารภาพรักของฉินวี่เฟย ในใจของหลี่ฝาง ไม่รู้สึกหวั่นไหวสักนิด เขาลุกขึ้นส่ายหน้า พูดว่า：“คุณล้อเล่นสินะ？”

“หลี่ฝาง ฉันไม่ได้ล้อคุณเล่น ฉันจริงจัง ฉันชอบคุณ และก็ชอบที่คุณเป็นคนนี้ ไม่ใช่ชอบที่คุณเป็นคุณชายหลี่”

“ผมรู้ คุณเพิ่งอกหักจากลู่หลุ่ย ตอนนี้วิ่งมาสารภาพรักกับคุณ เหมือนจะเสี่ยงหน่อยๆ แต่ฉันรอไม่ไหวแล้ว”

“หมายความว่าไง？”หลี่ฝางขมวดคิ้ว

คำสารภาพของฉินวี่เฟย ไม่ถูกเวลานัก

ตัวเองเพิ่งอกหัก เธอก็วิ่งมาสารภาพ นี่มันอะไรกัน？

เวลาสำคัญแบบนี้ มาสารภาพได้ไงกัน？

อย่าบอกว่าหลี่ฝางไม่ตอบตกลง ถ้าตอบตกลง จะเป็นไง？

ผู้หญิงคนนี้รับได้？

พูดตรงๆ เผชิญหน้ากับคำสารภาพรักของฉินวี่เฟย ในใจของหลี่ฝางไม่ใช่แค่ไม่มีความสุขเลยสักนิด แต่ยังโกรธหน่อยๆ และยังไม่ชอบฉินวี่เฟยด้วยซ้ำ

“ฉันรู้ลู่หลุ่ยยังชอบคุณอยู่ คุณก็ยังชอบลู่หลุ่ย ฉันกลัวว่าฉันบอกสายไป คุณสองคนจะคืนดีกัน”ฉินวี่เฟยกัดฟันพูด

เธอกำลังกลัว

หลี่ฝางไม่พูดอะไรมาก：“ตอนนี้ผมยังไม่อยากมีความรัก นอกจากลู่หลุ่ย ขอโทษนะ”

หลี่ฝางปฏิเสธไปตรงๆ ที่ใบหน้าฉินวี่เฟย ก็ปรากฏความไม่พอใจ

“ยังมีอะไรอีกไหม？”

“ปู่ฉันอยากเจอคุณ คืนนี้คุณว่างไหม？ถ้าว่าง กลับไปที่ตระกูลฉินกับฉันหน่อยได้ไหม”ฉินวี่เฟยพูดด้วยท่าทางผิดหวัง

หลี่ฝางไม่ได้บอกปัดใดๆ ยังไงก็รับปากฉินวี่เฟยแล้ว หลี่ฝางพยักหน้า：“คืนนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ละกัน”

ฉินวี่เฟยไม่พูดอะไร：“งั้นฉัน……ไปนะ？”

“ไปเถอะ”หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา

ฉินวี่เฟยเดินไปไม่กี่ก้าว ก็หันวิ่งกลับมา：“หลี่ฝาง ฉันอยากถามคุณ ทำไมคุณปฏิเสธฉัน？”

ฉินวี่เฟยไม่เข้าใจ เธอสู้ลู่หลุ่ยไม่ได้ตรงไหน

ไม่ว่าเทียบตรงไหน ฉินวี่เฟยก็ดีกว่าลู่หลุ่ยทั้งนั้น ตรงนี้ ฉินวี่เฟยมั่นใจดี และก็มีเงิน

หลี่ฝางลังเลเล็กน้อย จึงพูดว่า：“ผมก็ไม่รู้ ผู้หญิงฉลาดและสวยอย่างคุณ พูดด้วยเหตุผลแล้ว ผมไม่ควรปฏิเสธแน่นอน”

“น่าจะเป็นเพราะคนที่มาก่อนมักจะได้เปรียบเป็นเจ้าของก่อนมั้ง ลู่หลุ่ยเข้ามาในใจผมก่อนคุณ จุดนี้ สำคัญมาก”

“ตอนนี้สมองผมวุ่นวายไปหมด อย่าว่าแต่คุณเลย ถึงเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ ผมก็ไม่หวั่นไหว”หลี่ฝางมองฉินวี่เฟย หัวเราะบางๆ

“ฉันเข้าใจแล้ว”ใบหน้าฉินวี่เฟยซับซ้อน

พอฉินวี่เฟยไป หลี่ฝางก็กลับไปที่อาคารเรียนกับส้าวส้วย

“ผมอยู่ห้องข้างๆ มีอะไรก็เรียกผม มาถึงทันที”ส้าวส้วยพูดกับหลี่ฝาง

หลี่ฝางหัวเราะ พูดว่า：“จะมีอะไรได้？”

“ก็ไม่แน่หรอก เจ้านาย ที่ตัวคุณ มีแต่ปัญหามาตลอด”ส้าวส้วยพูดจบ ก็เดินไปในห้องตัวเอง

วันนี้เป็นวันแรกที่เข้าเรียนอย่างเป็นทางการ หลี่ฝางคิดไม่ถึงว่า ตัวเองจะอยู่ห้องเดียวกับหยูเถิง

แน่นอน ตู้เฟยก็ด้วย

หยูเถิงกับตู้เฟยเห็นหลี่ฝางเข้ามาในห้อง ก็หัวเราะอย่างมีความสุขบนความทุกข์คนอื่น

หลี่ฝางส่ายหน้า ไม่รู้ว่าเขากำลังขำอะไร

พวกเขาไม่ใช่ว่าควรจะร้องไห้เหรอ？

เดินไปตรงหน้าหวางเสี่ยวโก๋หลี่ฝางก็นั่งลง ฟังหวางเสี่ยวโก๋พูดว่า：“หลี่ฝาง คุณต้องระวังนะ เห็นคนด้านหลังพวกนั้นไหม？ลูกพี่ชื่อถังจิ้น วันๆไม่ตั้งใจเรียน เอาแต่ก่อเรื่อง เมื่อกี๊หยูเถิงเข้ามา ไปตรงหน้าถังจิ้น แล้วพูดซุบซิบ ……”

“เมื่อกี๊คุณเข้ามา หยูเถิงก็ชี้คุณให้ถังจิ้น ดูเหมือนจะจัดการคุณ”หวางเสี่ยวโก๋พูดเตือน

นอกจากหลี่ฝางกับหวางเสี่ยวโก๋

หลี่ฝางไม่สนใจหัวหน้าห้องนัก จึงไม่เข้าร่วม แต่หวางเสี่ยวโก๋อยากลองดู แต่ถูกหลี่ฝางห้ามไว้

“หัวหน้าห้องทุกคน ตกอยู่ในมือพวกหยูเถิงหมด คุณคิดว่าคุณไปเป็นผู้สมัคร จะมีคนสนับสนุนคุณเหรอ？”หลี่ฝางส่ายหน้าให้หวางเสี่ยวโก๋

นอกจากหลี่ฝางจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ไม่งั้น ไม่มีใครสนับสนุนหวางเสี่ยวโก๋กับหลี่ฝางแน่นอน

ดังนั้น หวางเสี่ยวโก๋เข้าร่วมไป มีแต่จะอับอายขายหน้า

“ใช่สิ คุณชายหยู คุณเป็นหัวหน้าห้องแล้ว จะเลี้ยงหน่อยไหม？”ในห้องมีคนมองหยูเถิง เริ่มเอาใจกันขึ้นมา

ยังไง พวกเขาก็สนับสนุนหยูเถิง หรือว่านี่จะสนับสนุนไปฟรีๆ？

จึงต้องขอผลประโยชน์

สังคมนี้ ไปที่ไหนก็มีแต่ความเป็นจริง

หยูเถิงยิ้มและเม้มปาก：“เหอะเหอะ ก็แค่เลี้ยงข้าวเองไหม？จะมีปัญหาอะไร ผมเป็นคุณชายที่สง่างามแห่งตระกูลหยู จะเลี้ยงข้าวพวกคุณไม่ไหวเหรอไง？”

“ตอนดึกที่โรงแรมว่างโก๋ ผมจะเลี้ยงข้าวทุกคนเอง”หยูเถิงตบบนโต๊ะ พูดอย่างเปิดเผย

“โรงแรมว่างโก๋？”

มีนักเรียนที่มาจากที่อื่น ยังไม่รู้จักโรงแรมว่างโก๋

คนในพื้นที่ก็อธิบายให้：“โรงแรมว่างโก๋นี้ เป็นโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง ค่าใช้จ่ายต่อคนประมาณสองร้อยกว่า พวกเรามีทั้งหมดสี่สิบกว่าคน คืนนี้ค่าใช้จ่ายของคุณชายหยู อย่างน้อยก็ต้องหนึ่งหมื่น”

หนึ่งหมื่น？

นักเรียนจนๆจำนวนมากต่างหายใจออกมา

นี่เป็นเงินค่าใช้จ่ายพวกเขาปีหนึ่งได้เลย

“คุณชายหยูผู้ยิ่งใหญ่！”

“คุณชายหยูที่แข็งแกร่ง！”

“เรียกคุณชายหยูอะไร ไม่น่าฟังเลย ทุกคนเรียกผมว่าหัวหน้าห้องก็พอ แบบนี้ดูสนิทดี”หยูเถิงพูดขำๆ

พูดจบ หยูเถิงละสายตามา ยื่นมือออกไป ชี้ไปที่หลี่ฝาง：“แต่ชั้นของเรา มีสองคนที่ไปไม่ได้”