NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 411

บทที่411 ถูกหลินชิงชิงบล็อก

อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องพบศพ ถ้าตระกูลหยูเลือกไม่แจ้งความ งั้นใครจะพิสูจน์ได้ว่าหยูเถิงตายล่ะ？

ถึงแม้ทางสถานีตำรวจจะยื่นเรื่องแล้ว แต่แค่ตระกูลหยูถอนความ ดำเนินการเล็กๆน้อยๆ งั้นการตายของหยูเถิง ก็กลายเป็นเรื่องที่สมมุติขึ้นเอง

ก็แค่ คืนนี้ หลี่ฝางยังคงเป็นผู้หลบหนี

“ลุงเฉียน เดินช้าๆสิ”หลี่ฝางเอาเสื้อคลุมคืนลุงเฉียน พูดพร้อมกับหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา

ลุงเฉียนกลอกตาใส่หลี่ฝาง：“มาไม้นี้กับผมให้มันน้อยๆหน่อย ต่อไปคุณก่อเรื่องน้อยๆลงหน่อย ผมก็จะได้ห่วงน้อยลง”

ลุงเฉียนขึ้นรถออดี้a4 จากนั้นก็ออกไป

ความสงสัยของตัวเอง ได้ถูกคลายออกในทันที ตอนนี้ ก้อนหินในใจหลี่ฝาง ก็ถือว่ายกออกไปแล้ว

กลับไปที่รถ หลี่ฝางก็ดูโทรศัพท์ เห็นสายที่โทรมาของพ่อตัวเอง

คนอื่นๆ ต่างโทรติดๆกันหลายสาย มีแค่หลี่ต๋าคาง โทรหาหลี่ฝางสายเดียว

และก็เพิ่งโทรมาด้วย

หลี่ฝางโทรกลับหาพ่อตัวเอง

“ไม่เป็นไรแล้ว？”พอรับสาย หลี่ต๋าคางก็ถาม

ดูเหมือน เรื่องของตัวเอง พ่อตัวเองจะรู้ดีทุกอย่าง

หลี่ฝางพยักหน้า：“ลุงเฉียนช่วยผมจัดการแล้วครับ”

“งั้นก็ดี”

หลี่ต๋าคางพูดเบาๆ：“ใช่สิ เรื่องที่รับปากลูก พ่อช่วยลูกจัดการแล้วนะ”

“พ่อรับปากอะไรผมเหรอ？พ่อ”หลี่ฝางถามอย่างงุนงง

“พ่อเคยรับปากลูกแล้วไม่ใช่เหรอ ภายในหนึ่งอาทิตย์ จะล้างตระกูลสวีออกจากเมืองเอกน่ะ？”หลี่ต๋าคางพูดเตือน

หลี่ฝางจึงเข้าใจ

จากนั้นหลี่ฝางก็หัวเราะ เรื่องนี้ ไม่ใช่ลุงเฉียนทำเหรอ？

แต่พอคิดๆดู ทุกการกระทำของลุงเฉียน เบื้องหลังก็คือพ่อตัวเองออกคำสั่งสินะ？

“ส้าวส้วยอยู่ข้างลูก ถ้าลูกไม่มีอะไร ก็เอาโทรศัพท์ให้เขา พ่อมีเรื่องจะกำชับเขา”หลี่ต๋าคางพูดเสียงหม่น

หลี่ฝางยื่นมือไป เอาโทรศัพท์ให้ส้าวส้วย：“พ่อผม”

“ลูกพี่……”ส้าวส้วยรับสาย แล้วก็ตอบกลับอย่างเคารพ

ผ่านไปไม่กี่วินาที สีหน้าของส้าวส้วย จู่ๆก็ดูซีเรียสขึ้นมา

พอวางสาย หลี่ฝางก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างแปลกใจ：“พ่อผมพูดอะไรกับคุณ ดูสีหน้าแล้วทำไมผิดปกติจัง？”

“ไม่ได้พูดอะไร”ส้าวส้วยพูดอย่างพอเป็นพิธี

“ไม่พูดอะไรท่าทางของคุณนี่ จะหลอกใครเหรอ？ส้าวส้วย ผมบอกคุณนะ ผมไม่ใช่แค่เป็นเจ้านายของคุณ แต่ยังเป็นเพื่อนคุณ คุณอย่าปิดบังอะไรผม โอเคไหม？”

หลี่ฝางพูดอย่างหดหู่：“ทำอย่างกับเราสองคนเป็นคนนอกกัน”

“ลูกพี่ไม่ให้พวกเราจัดการหมาทิเบตัน”ส้าวส้วยเอียงศีรษะ พูดกับหลี่ฝาง

หลี่ฝางไม่ค่อยเข้าใจ จึงถามอย่างสังสัย：“ทำไม？”

“ลูกพี่บอกว่า ประวัติของหมาทิเบตันไม่ธรรมดา ถ้าฆ่าหมาทิเบตันได้จริงๆ งั้นศัตรูที่มาภายหลัง ก็จะยิ่งยากที่จะรับมือ”

ส้าวส้วยยิ้มอย่างขมขื่น：“เดิมทีผมคิดว่าหมาทิเบตันยากที่จะรับมือแล้วนะ คิดไม่ถึงว่า เขาก็แค่คนที่ทำตามคนอื่นโดยที่ไม่มีจุดมุ่งหมาย”

หลี่ฝางได้ยินคำนี้ สีหน้าก็ดูแย่ขึ้นมา

คิดไม่ถึงว่าเผชิญหน้ากับศัตรูครั้งนี้ จะน่ากลัวขนาดนี้เชียว

“เจ้านาย คุณยังจะไปหาหลินชิงชิงไหม？ถ้าไป ผมจะไปส่งคุณ”ส้าวส้วยถาม

หลี่ฝางส่ายหน้า หนึ่งคือไม่มีอารมณ์ สองคือดึกมากแล้ว ไปตอนนี้ก็รบกวนหลินชิงชิง ไม่ค่อยเหมาะสม

แน่นอน หลี่ฝางรู้ หลินชิงชิงต้องนอนไม่หลับแน่ เพราะว่าเธอโทรหาตัวเองหลายสาย

ห้านาทีก่อนหน้านี้ ก็ยังโทรเข้ามา

พอคิดๆดู หลี่ฝางจึงส่งข้อความให้หลินชิงชิง ให้ทราบว่าตัวเองดีอยู่

ใครจะไปรู้ พอส่งข้อความไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หลี่ฝางกดปุ่มรับ：“พี่ชิงชิง……”

“เฮ้อ……”

หลินชิงชิงสูดหายใจลึกๆ：“ก็ถือว่าทำฉันตกใจ ฉันคิดว่าคุณถูกตำรวจจับแล้ว”

“ได้ยินเสียงคุณ ฉันก็โล่งอกแล้ว”

“แต่คุณใจดำจริงๆเลยนะ เสี่ยวฝาง ฉันโทรหาคุณเป็นสามสิบกว่าสาย คุณส่งมาแค่ข้อความเดียวเนี่ยนะ？”