NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 413

บทที่413 ถ่ายรูปของฆาตกรได้แล้ว

หวางเหยาตกใจจนหลับตาลง แต่หลี่ฝางกลับหน้านิ่ง

เป็นไปตามคาดของหลี่ฝาง ผู้ชายคนนี้ยังไม่มาเข้าใกล้หลี่ฝาง ก็ถูกส้าวส้วยบีบคอ ทิ้งไปตรงหน้าไอ้หน้ายาวเลย

ไอ้หน้ายาวตะลึง เขาจะไปคิดได้ไงว่าส้าวส้วยโหดขนาดนี้

ส้าวส้วยพูดอย่างเย็นชา：“รถคันนี้เป็นมายังไง คุณรู้ดีกว่าผม ถ้าแจ้งความได้ คุณก็คงแจ้งความไปนานแล้ว”

“นี่คือหนึ่งพัน ถือเป็นค่าซ่อมรถ อีกอย่าง น้ำมันก็เติมให้คุณเต็มแล้ว ถ้าคุณยังไม่ยอมวางมือ งั้นก็มาประลองดู ผมจะตามด้วย”

“แจ้งความหรือว่าเรียกคนมาแก้แค้นต่อ ก็แล้วแต่”

ส้าวส้วยพูดดูถูกจบ ก็ตบไหล่หลี่ฝาง พูดว่า：“เจ้านาย พวกเราไปกันเถอะ”

มาตรงหน้าเบนซ์G-Class แล้วก็ขึ้นรถไป ไอ้หน้ายาวก็ตะลึง

“แม่เอ๊ย ขาดทุนมหาศาลแล้ว！”

“ไอ้หมอนี่เป็นคนรวย！”

ไอ้หน้ายาวตบน่องแรงๆ พูดอย่างเสียใจ：“ทำไมผมมองไม่ออกนะ ถ้าเมื่อกี๊รับปากไป รถนี้ก็ขายออกแล้วนี่？”

……

ออกไปจากโรงรถ หลี่ฝางก็มองส้าวส้วย ถามอย่างแปลกใจ：“ส้าวส้วย ผู้ชายคนนั้นทำไมไม่กล้าแจ้งความ？”

ว่าตามเหตุผลแล้ว ถ้าอีกฝ่ายแจ้งความ หลี่ฝางก็จะลำบากเล็กน้อย

อีกอย่างว่าตามปกติแล้วนั้น อีกฝ่ายต้องแจ้งความแน่นอน

นอกจาก……รถที่ได้มาจะไม่สะอาด

ส้าวส้วยหัวเราะเหอะเหอะ：“รถนั้น ขโมยมา”

“ตอนนั้นผมแค่มองรถคันนี้ก็รู้แล้ว หนังรถของรถนี้ ก็ถูกพลิกกลับไปรอบหนึ่ง อีกอย่างระบบตำแหน่งข้างใน ก็ถูกแกะออกหมด ดังนั้นถึงเจ้าของรถแจ้งความ ก็ไม่มีใครหาพวกเราเจอ”ส้าวส้วยพูด

“อีกอย่าง ตัวรถเองก็มีกลิ่นคาว เจ้าของรถจะเอาความกล้าจากไหนกล้าแจ้งความ？”

หลี่ฝางพยักหน้า จึงเข้าใจ

พอส่งหวางเหยาเสร็จ จากนั้นหลี่ฝางกับส้าวส้วยก็กลับไปที่สุ่ยมู่

หลี่ฝางกลับไปที่ห้องสอน ก็สร้างความฮือฮาอย่างมาก

“หลี่ฝาง คุณไม่เป็นไรนะ？”

“เมื่อกลางดึก ตำรวจมาตรวจดูหอพักชายของพวกเรา สอบถามพวกเราทั้งหมด แล้วก็ยังบอกว่าสงสัยว่าคุณฆ่าคน ……”

“ตำรวจบอก หยูเถิงตายแล้ว นี่จริงหรือเปล่า？”

เผชิญหน้ากับคำถามของพวกนักเรียน หลี่ฝางได้แต่หัวเราะ：“พวกคุณคิดว่าไง？”

“ถ้าผมฆ่าหยูเถิง งั้นตอนนี้ ผมยังจะกล้ามามหาวิทยาลัยอีกไหม？”

“ฆ่าคนถึงชีวิต ผมจะมีความกล้าขนาดนี้เลยเหรอ”

ได้ยินคำพูดหลี่ฝาง ทุกคนคิดในใจ ก็ต้องเป็นเหตุผลนี้แน่นอน

“ก็แบบนี้แหละ ถ้าหลี่ฝางฆ่าคน ก็คงหนีไปนานแล้ว ยังจะกล้ามาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยอีกเหรอ？เขาไม่ได้โง่นะ”

“แต่หยูเถิงไปไหนล่ะ？ทำไมวันนี้เขาไม่มา”

พวกนักเรียนต่างถกเถียงกันอีกครั้ง

“ผมได้ยินว่าตระกูลหยูล้มละลายนะ ไม่รู้ว่าจริงเปล่า ……”

“จริงแน่นอน ไม่เห็นเหรอเมื่อคืนหยูเถิงแค่จ่ายบิลยังจ่ายไม่ไหว？ต้องใช้บัตรของหลี่ฝาง”

“พวกคุณว่าหลี่ฝางเป็นใครกันแน่ มือหนักขนาดนี้ ทั้งให้เงินพวกเรา แล้วยังเลี้ยงข้าวพวกเราอีก รวมกันแล้วก็ล้านกว่า……การกระทำนี้ ทำไมเหมือนกับคุณชายอันดับหนึ่งนั่นเลยล่ะ？”

“คุณหมายถึงคุณชายหลี่ที่เลี้ยงทั้งงานในสโมสรเจียงหนานเหรอ？”

“ใช่ไง คืนหนึ่งจ่ายไปกว่าสิบสามล้าน ถูกเรียกว่า‘คุณชายอันดับหนึ่งในเมืองเอก’เขานามสกุลหลี่ หลี่ฝางก็นามสกุลหลี่ ……”

ผ่านการเตือนเช่นนี้ ทุกคนก็ค่อยๆแน่ใจว่า หลี่ฝางก็คือคุณชายอันดับหนึ่งนั่น

แต่เมื่อคืนลู่เชาเตือนพวกเขาไปแล้ว ให้พวกเขาอย่าพูดเหลวไหล

ดังนั้น เพื่อนในห้องต่างเดาตัวตนของหลี่ฝาง แต่ไม่เอาไปพูด

“หลี่ฝาง หยูเถิงตายแล้วจริงๆเหรอ？”กลับไปที่นั่งของตัวเอง หวางเสี่ยวโก๋แนบไปที่ตัวของหลี่ฝาง ถามเบาๆ

หลี่ฝางตอบอืมไป：“ตายแล้ว”

“ตายแล้วจริงๆเหรอ？”หวางเสี่ยวโก๋กลืนน้ำลาย มองหลี่ฝางอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ：“งั้นใช่คุณฆ่าหรือเปล่า？”

“นี่ไม่ไร้สาระไปเหรอ？”

“แค้นของผมกับหยูเถิง ฝังลึกขนาดนั้นที่ไหนกัน ทำบ้านเขาล้มละลายก็พอแล้ว ทำไมต้องฆ่า？”หลี่ฝางพูดเบาๆ