NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 435

บทที่435 ความองอาจสง่าผ่าเผยของแม่

กระสุนยิงไปที่ฝ่ามือของฉินเสี่ยวหู่

ฉินเสี่ยวหู่กรีดร้องโหยหวน

ใบหน้าของมู่หรงฉางเฟิงขาวไปหมด

เมื่อก่อน มู่หรงฉางเฟิงหยิ่งยโสมาก คิดว่าถึงตัวเองจะไม่ใช่คุณชายของสี่ตระกูลใหญ่ ก็พึ่งความสามารถของตัวเอง นั่นก็เป็นความภาคภูมิใจหนึ่งในล้านที่หาได้

แต่ใครจะไปรู้

หลายปีมานี้ มู่หรงฉางเฟิงต่อสู้อย่างยากลำบากมาเป็นร้อยครั้งที่กรงแปดเหลี่ยม ถึงจะฝึกกังฟูได้

แต่พอมาอยู่ตรงหน้าของส้าวส้วย แม้แต่โอกาสที่จะสู้กลับยังไม่มี

สำหรับพวกอาวุธปืน มู่หรงฉางเฟิงไม่ได้ศึกษาอย่างลึกซึ้ง

ถึงแม้ไม่ใช่มือปืนที่ยิงแม่นทุกนัด แต่ในระยะภายในหนึ่งร้อยเมตร ยิงไปต้องมีคนถึงแก่ชีวิต เขาก็สามารถทำได้ง่ายดาย

อีกอย่าง เขายังมีสัมผัสที่หกอันเฉียบแหลม

ถ้ามีมือปืนอยู่ใกล้ๆ เขาจะต้องรู้สึกได้แน่นอน

แต่ครั้งนี้ กระสุนมาจากทางไหน มู่หรงฉางเฟิงกลับไม่รู้เลย

มือปืนคือใคร？

อยู่ตรงไหน？

อยู่ไกลจากตัวเองแค่ไหน？

ทั้งหมดนี้ มู่หรงฉางเฟิงไม่รู้ว่า

ที่ใบหน้ามู่หรงฉางเฟิงมีเหงื่อไหล หัวใจของเขาเต้นเร็ว ทั้งตัวเขาสั่นขึ้นมาด้วยความกลัว

นี่คือสไนเปอร์คนหนึ่ง

และวิธียิงปืนก็แม่นมาก

มู่หรงฉางเฟิงไม่กล้าจินตนาการเลยว่า ถ้าปืนนี้ ไม่ได้ยิงไปที่ฝ่ามือของฉินเสี่ยวหู่ แต่ยิงไปที่ร่างของตัวเอง ผลจะเป็นไง

สไนเปอร์คนนี้สามารถทำได้เลย

หมายความว่า ชีวิตของตัวเอง สามารถถูกอีกฝ่ายเอาไปได้ตลอดเวลา

มู่หรงฉางเฟิงเปิดประตูรถ เข้าไปข้างใน เขากลืนน้ำลาย เหงื่อที่ใบหน้าไหล เยอะยิ่งกว่าฉินเสี่ยวหู่

เหงื่อเย็นๆที่หน้าของฉินเสี่ยวหู่ ไหลออกมา

และเหงื่อเย็นๆที่ใบหน้าของมู่หรงฉางเฟิง ก็น่าตกใจ

“พอเถอะ อย่าร้องเลย”

ได้ยินเสียงร้องอันโหยหวนจากปากของฉินเสี่ยวหู่ ในใจของมู่หรงฉางเฟิงก็ยิ่งว้าวุ่น

“ผมบอกว่าอย่าร้องไง”

ฝ่ามือถูกยิง ความเจ็บปวดข้างในใจ ฉินเสี่ยวหู่จะทนไหวได้ไง？

ฉินเสี่ยวหู่ก็ยังคงกรีดร้องอย่างน่าอนาถ มู่หรงฉางเฟิงทนไม่ไหว หันหน้าไปทันที กำหมัดขึ้นมา แล้วต่อยไปที่หน้าของฉินเสี่ยวหู่ตรงๆ อยู๋สองหมัดหนักๆ

เสียงร้องหยุดลง ฉินเสี่ยวหู่ก็สลบไป

ไม่มีเสียงร้องแล้ว ความกลัวในใจของมู่หรงฉางเฟิงยังไม่หายไป

แต่ว่า ยังกลัวมากขึ้น

ภายใต้ความเงียบ มู่หรงฉางเฟิงก็กลัวมากขึ้น

“หน้ากากล่ะ？”

มู่หรงฉางเฟิงพบด้วยความแปลกใจ หน้ากากยักษ์หลอซ่าในรถนั้น จู่ๆก็หายไป

มู่หรงฉางเฟิงหาอยู่นาน แทบจะหาไปทั่วรถแล้ว สุดท้ายก็ไม่เจอ

มู่หรงฉางเฟิงกลัวมากขึ้น เขาคว้าคอเสื้อของฉินเสี่ยวหู่ไว้ หยิกเขา หยิกจนทำเขาฟื้นขึ้นมา

“หน้ากากผีอยู่ไหน？”

มู่หรงฉางเฟิงมองฉินเสี่ยวหู่ ถามเสียงดัง

“หน้ากากผี……ไม่ได้อยู่นี่เหรอ？”ฉินเสี่ยวหู่มองไปข้างหน้า แต่ไม่เจออะไร

“เมื่อกี๊ยังอยู่นี่”

ฉินเสี่ยวหู่ก็ตะลึง จากนั้นก็มองมู่หรงฉางเฟิง“คุณชายมู่หรง คุณเอาไปใช่ไหม”

จากนั้น ฉินเสี่ยวหู่ก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มาจากแขนเขา“คุณชายมู่หรง พาผมไปโรงพยาบาลได้ไหม มือผม……”

มือของฉินเสี่ยวหู่ จนตอนนี้ก็ยังเลือดไหล

มู่หรงฉางเฟิงจ้องเขา“ไอ้โง่อย่างคุณ อยากไปพันแผลข้อมือที่โรงพยาบาลเหรอ？”

“ใช่ไง”

ฉินเสี่ยวหู่พยักหน้า“ถ้ายังไม่ไปพันแผล มือผม ก็จะพิการแล้ว！”

“ส่งคุณไปที่โรงพยาบาล กับส่งคุณที่สถานีตำรวจ ต่างกันตรงไหน？ไอ้โง่！”

หลังจากด่าฉินเสี่ยวหู่ไปยกใหญ่ มู่หรงฉางเฟิงก็ออกรถทันที

รถของมู่หรงฉางเฟิงขับออกไปจากเบนซ์G-Classสีแดง

พอรถของมู่หรงฉางเฟิงออกไป ร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่ง ก็ปรากฏที่หลังรถ

“พ่อ！”