NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 526

บทที่526 ลูกพี่หลินเจอกับความยากลำบาก？

หลี่ฝางลังเลหน่อยๆ พูดว่า：“ช่างเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ คุยในโทรศัพท์ไม่ชัดเจนเท่าไหร่”

“รีบนอนเถอะ พี่ วันๆพี่เอาแต่อดหลับอดนอน ระวังจะแก่เร็วนะ”ก่อนวางสาย หลี่ฝางก็พูดล้อเล่น

“ไม่เป็นไร ถึงตอนนั้นคุณค่อยให้เครื่องสำอางฉันแพงๆ ก็ถือว่าชดเชยให้ฉันแล้ว”

ทั้งสองพูดคุยกันอีกสองสามคำ ก็วางสายไป

หลี่ฝางไม่ได้โง่ เขารู้สึกได้ว่า หลินชิงชิงน่าจะคิดถึงเขา

โทรมาหา ไม่มีอะไรไปกว่าไว้หน้าหลี่ฝาง

“หลี่ฝาง คุณมีบริษัทของคุณด้วยเหรอ”วางสายไป หลี่ซ่วยซ่วยก็ถาม

หลี่ฝางกลอกตาใส่หลี่ซ่วยซ่วย：“แอบฟังอะไรอีก”

“หลี่ฝาง รอพวกเราเรียนจบ พวกเราไปทำงานที่บริษัทคุณได้ไหม？”หลี่ซ่วยซ่วยหัวเราะหึหึ

หลี่ฝางคิดมาตลอดว่าหลี่ซ่วยซ่วยเจียมตัวมาตลอด วันนี้เป็นอะไรไป

“ถึงแม้มหาวิทยาลัยสุ่ยมู่เป็นมหาวิทยาลัยที่สำคัญ แต่ตอนนี้ก็หางานยาก อยากจะเข้าบริษัทห้าร้อยอันดับของโลกได้ ก็ต้องเรียนจบโท และถึงแม้เรียนปอโท ก็ไม่แน่ว่าจะเข้าได้ เห้อ ผมไม่คิดจะเรียนปริญญาโทหรอก อย่างมากพ่อแม่ผมก็ให้ผมเรียนจบปอตรีได้ ผมกลัวว่าจะหางานไม่ได้ หลี่ฝาง คุณช่วยผมได้ไหม ให้ความมั่นใจผมหน่อย”หลี่ซ่วยซ่วยมองหลี่ฝาอย่างมีความหวัง

หลี่ฝางพยักหน้า：“กว่าจะเรียนจบอีกนาน ผมให้สัญญาคุณไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร แต่ผมรับประกันนะ แค่สามปีต่อจากนี้พวกเราไม่มีปัญหากัน ผมทำให้คุณอยู่สุขสบายได้”

“มีคุณพูดแบบนี้ผมก็โล่งอก ส่วนเรื่องมีปัญหานั้น ไม่มีทางแน่นอน”

“คุณทำเพื่อผม แม้แต่คุณชายแห่งต้าหัว กรุ๊ปก็ยังกล้าทำร้าย ผมไม่มีทางทะเลาะกับคุณแน่”หลี่ซ่วยซ่วยพูด

ตอนที่เดินไปหน้าหอ หลี่ซ่วยซ่วยก็หยุดฝีเท้าลง มองหลี่ฝาง：“หลี่ฝาง ผมรู้ว่าคนรวยอย่างพวกคุณไม่หยุดแค่ผู้หญิงคนเดียวหรอก แต่ผมรู้สึกว่าตอนนี้แฟนของคุณนั้นดีมาก”

“เธอรักคุณมาก คุณก็รักเธอมาก”

“ผมพูดบางคำที่คุณไม่อยากฟังหรอก ก็คือไปจีบผู้หญิงข้างนอก นั่นไม่มีความหมายหรอก ผู้หญิงน่ะ คนเดียวก็พอแล้ว จะเอาไปเยอะทำไม”

หลี่ซ่วยซ่วยเลิกคิ้วขึ้นมองหลี่ฝาง ถามว่า：“คุณว่าไหม？”

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ ก็ไม่พูดอะไร

เมื่อก่อน ความคิดของหลี่ฝางเหมือนกับหลี่ซ่วยซ่วย แต่ตอนนี้ หลี่ฝางกลับโลภหน่อยๆ

ถึงตอนนี้เขาจะมีลู่หลุ่ยแล้ว แต่ถ้าหลินชิงชิงยอมคบกับตัวเอง งั้นหลี่ฝางก็จะไม่ปฏิเสธเธอแน่

ก็แค่ถึงตอนนั้น……

ลู่หลุ่ยใจแคบขนาดนั้น ไม่ยอมเห็นด้วยแน่

สำหรับหลี่ฝางแล้ว เป็นคำถามที่ยาก

กลับไปที่เตียง หลี่ฝางกำลังจะนอนลงนั้น จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ฉันคิดถึงคุณ”

เปิดวีแชทออกมา หลี่ฝางก็ได้ข้อความของหลินชิงชิง

แต่จากนั้น ข้อความนี้ก็ถูกเรียกคืน

หลี่ฝางตั้งใจลังเลอยู่หลายนาที จึงตอบกลับไป：“พี่ พี่ส่งอะไรให้ผม ทำไมเรียกคืนล่ะ”

ทันใดนั้นหลี่ฝางก็รู้สึกในใจนั้นอบอุ่น หนึ่งคือในที่สุดหลินชิงชิงก็เลิกบล็อกตัวเอง สองคือคำว่าฉันคิดถึงคุณนั้น ฟังแล้วในใจของหลี่ฝางชาๆ อย่าพูดว่าฟินแค่ไหนเลย

“พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า เอาเนื้อลาย่างสองที่มาให้ฉัน ฉันจะส่งที่อยู่ร้านไปให้ ฉันกินร้านนั้น ทำให้ได้？”หลินชิงชิงถาม

“ได้”

หลังจากหลี่ฝางตอบไป หลินชิงชิงก็ส่งข้อความไปให้

“ห่า พี่ นี่ไม่ได้หางานยากให้ผมเหรอ？พี่จะให้ผมกลับไปที่ตงไห่เพื่อซื้อเนื้อลาย่างสองที่ให้พี่เนี่ยนะ？”หน้าของหลี่ฝาง ขมขื่นทันที

“ขอโทษก็ต้องจริงใจหน่อย ถ้าคุณทำไม่ได้ พรุ่งนี้มาก็ไม่อยากจะเจอหน้าคุณ”หลินชิงชิงพูดจบ ก็ส่งมาว่าฝันดี แล้วก็ออฟไลน์ หลี่ฝางส่งข้อความอะไรไป ฝ่ายนั้นก็ไม่ตอบ

“ไอ้ห่าหมาเอ๊ย！”

หลี่ฝางบ่นหน่อยๆ จากนั้นก็สวมเสื้อผ้า

“หลี่ฝาง คุณจะไปไหน”หลี่ซ่วยซ่วยเพิ่งเข้าไปในผ้าห่ม ก็เห็นหลี่ฝางนั่งขึ้นมา

“ไปซื้ออาหารเช้า”

กลับตงไห่ แล้วค่อยมาจากตงไห่มาที่คฤหาสน์บ้านซาน นี่อย่างน้อยก็ต้องเดินทางสี่ชั่วโมง แน่นอนว่า ตอนนี้ยังอีกนาน กว่าจะเก้าโมง หลี่ฝางนอนได้อีกสองชั่วโมง