NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 527

บทที่527 ความบังเอิญในความบังเอิญ

หลี่ฝางคิดว่าตัวเองมองผิดไป จึงรีบลงจากรถแล้วไปดูให้ชัดเจน ใครจะไปรู้ว่าโก่เอ๋อดึงหลี่ฝางไว้ พูดว่า：“แม่เอ๊ยคุณโง่เหรอ ดึกๆดื่นๆแบบนี้เจอคนมีเลือดเต็มตัวไปหมด ก็น่ากลัวพอแล้ว คุณยังจะลงจากรถอีก？”

“ถ้าถูกหลอกจะทำไง？”

“รีบไปเถอะ”

หลี่ฝางแกะมือของโก่เอ๋อออก พูดว่า：“ผมจะไปดู เขาเหมือนเพื่อนผมคนหนึ่งมาก”

“เหมือนห่าไรล่ะ คุณนี่ไม่กลัวเรื่องใหญ่จริงๆ เจอคนเลือดอาบเต็มตัวในที่กันดารแบบนี้ คุณไม่รู้สึกว่าน่ากลัวเหรอ？ถ้าคุณกล้าลงจากรถ ฉันก็กล้าขับรถคุณหนีไป คุณเชื่อไหม？”โก่เอ๋อพูดขู่

หลี่ฝางมองโก่เอ๋อแวบหนึ่ง อาการของโก่เอ๋อ จริงจังมาก ไม่มีท่าทีล้อเล่นสักนิด

หลี่ฝางจึงดึงกุญแจออกมา พูดว่า：“ผมดึงกุญแจออกก็ได้แล้วนี่？”

“การช่วยเหลือชีวิตคนเป็นบุญกุศลยิ่ง ไม่เข้าใจหรือไง”

หลี่ฝางมองอีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน

โก่เอ๋อห้ามหลี่ฝางไม่อยู่ จึงได้แต่ลงจากรถไปพร้อมกับหลี่ฝาง เดินไปตรงหน้าของคนนี้ คนๆนี้ก็หันหน้ามาทันที มองหลี่ฝางแวบหนึ่ง

โก่เอ๋อตกใจจนล้มไปที่พื้น หลี่ฝางก็ตกใจจนสะอึก

“ลูกพี่หลิน？”

หลี่ฝางเคยเห็นลูกพี่หลินอยู่หลายครั้ง ทรงผมของเขา และก็หุ่นของเขา หลี่ฝางจำได้ดี

แต่หน้าของลูกพี่หลินตอนนี้ เต็มไปด้วยเลือด ถึงเห็นกลางวันแสกๆ คุณก็ตกใจได้ ยิ่งอย่าไปพูดถึงตอนตีสี่เลย

“ช่วยผมด้วย……ช่วยด้วย……”

หลี่ฝางไม่มีความลังเลใดๆ ก็คุกเข่าลงไป แบกลูกพี่หลินขึ้นมา

“ห่า หลี่ฝาง คุณทำอะไรน่ะ คุณนี่ใจบุญจริงๆเลยนะ เกรงว่าเขาจะช่วยไม่ได้แล้วน่ะสิ คุณดูเลือดบนพื้นสิ”โก่เอ๋อชี้ไปที่เลือดบนถนน

ลูกพี่หลินน่าจะคลานมาสิบกว่าเมตรได้ คลานออกมาจากฟางข้าว

คลานมาที่ถนนนี้ ทำให้บนพื้นเต็มไปด้วยเลือดของเขา

ลูกพี่หลินในตอนนี้ อ่อนแอมาก แม้แต่พูดตะโกนขอความช่วยเหลือก็ไร้เรี่ยวแรง

หลี่ฝางขมวดคิ้ว จ้องโก่เอ๋อ：“เขาคือลุงผม คุณรีบไปเปิดประตูรถ”

“จริงเหรอ”โก่เอ๋อลังเลหน่อยๆ

“รีบๆเถอะ อย่ามัวแต่พูดเหลวไหล”สีหน้าหลี่ฝางเย็นชาลง

“อ้อ”โก่เอ๋อตอบไป แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูรถ

หลี่ฝางอุ้มลูกพี่หลินเข้าไปในรถ จากนั้นก็ขับรถ แล้วพูดว่า：“โก่เอ๋อ คุณพันผ้าให้ลุงผมหน่อย ผมต้องรีบพาลุงผมไปส่งโรงพยาบาล”

ถึงแม้ลูกพี่หลินจะเป็นคนชั่วร้าย ที่อยู่ในใจของหลี่ฝาง

แต่ถ้าให้หลินตายต่อหน้าตัวเอง หลี่ฝางทำไม่ลง ยังไง เขาก็เป็นพ่อของหลินชิงชิง

ถึงแม้โก่เอ๋อจะกลัวลูกพี่หลินหน่อยๆ แต่ก็ทำตาม

“อย่าไปโรงพยาบาล”

ขับไปได้ครึ่งทาง ลูกพี่หลินก็เริ่มมีแรงคืนมา พูดว่า：“ส่งผมไปที่ถนนเฉียนถัน”

“เอาโทรศัพท์ให้ผมยืมหน่อย ผมจะโทรศัพท์”

ลูกพี่หลินค่อยๆยื่นมือออกไป หลี่ฝางรีบเอาโทรศัพท์ยื่นให้ลูกพี่หลิน ลูกพี่หลินรับไป ก็โทรหาเบอร์หนึ่ง：“เหล่าอู๋ มารับผมที่สี่แยก”

พูดจบ ลูกพี่หลินก็วางสาย

จากนั้นลูกพี่หลินก็ไม่ส่งเสียงใดๆ เหมือนกับตายแล้ว

หลี่ฝางมองไปแวบหนึ่ง ขาทั้งคู่ของลูกพี่หลิน ต่างถูกยิงหมด รูใหญ่ๆหายจุด มีเลือดไหล

หลี่ฝางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่ถาม ได้แต่รีบส่งเขาไปที่ถนนเฉียนถัน

พอถึงถนนเฉียนถัน ลูกพี่หลินก็ลืมตาทันที มองด้านนอกรถ แล้วพูด：“ไปข้างหน้าอีกประมาณสองร้อยเมตร แล้วเลี้ยวซ้าย คุณก็จะเห็นคนผมยาวคนหนึ่ง”

หลี่ฝางไปตามทางที่ลูกพี่หลินบอก แล้วพอเลี้ยวซ้ายก็เห็นผู้ชายผมยาวคนหนึ่งจริงๆ

ชายผมยาวดูกำยำ หลี่ฝางขับรถไปจอดตรงหน้าของชายผมยาว ถามว่า：“ใช่คนที่ลูกพี่หลินจะมาหาหรือเปล่า？”

“ใช่ เขาบาดเจ็บใช่ไหม？”

ชายผมยาวพยักหน้าถาม

หลี่ฝางตอบอืมไป แล้วเปิดประตูรถ อุ้มลูกพี่หลินเข้าไปในซอยเล็กๆ

ชายผมยาวพักอยู่นี่ ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ชายผมยาวก็หยิบกระสุนออกมาจากตัวของลูกพี่หลิน แล้วทำการให้เลือดเขา

ชายผมยาวเหนื่อยจนเหงื่อเต็มหน้า มาตรงหน้าของหลี่ฝาง พูดว่า：“ขอบคุณที่พวกคุณช่วยลูกพี่ไว้”