NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 581

เฉินเจียโล่เปล่งเสียงร้องของตนราวกับเสียงเชือดหมู แล้วพูด： “ทุกคนถอย”

ถึงแม้จำนวนคนของอีกฝ่ายจะมีไม่น้อย แต่ว่าความสามารถในการต่อสู้ของคนพวกนี้ ห่างชั้นกันไกลกับพวกนักเลงที่หวางเสี่ยวหยวนพามา

แต่ประเด็น ไม่ว่าจะสู้แพ้หรือว่าชนะ สุดท้ายแล้วก็ต้องแพ้อยู่ดี

คนกลุ่มนี้ของหวางเสี่ยวหยวน เห็นได้ชัดมาว่าช่วยคนกลุ่มนี้

เฉินเจียโล่รีบวิ่งขึ้นรถ แล้วตะคอกด่าอย่างโมโห： “เ**ดแม่เอ้ย นี่มันทำอะไรกันเหนี่ย พวกเรามีใจมาช่วยพวกมัน แต่พวกมันกลับทำอย่างพวกเราไปฆ่าพ่อพวกมันอย่างนั้นแหละ บนโลกนี้ มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอวะ”

“หมาแว้งกัดจริงๆ ไม่เห็นถึงน้ำใจคนเลย”

เฉินเจียโล่บ่นขึ้นหนึ่งประโยค และในตอนนั้น มุมปากของไอ้อ้วนหวาง ก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น

“แม่งเอ้ย มีอะไรน่าขำกัน” หลังจากเฉินเจียโล่เห็น จึงถีบเข้าไปที่ท้องของไอ้อ้วนหวาง ไปหนึ่งที

ไอ้อ้วนหวางร้องโอ๊ย แล้วพูดอย่างโอดครวญ： “พวกพี่ชาย สรุปแล้วเป็นวีรบุรุษมาจากไหน ผมรู้ว่าพวกที่ออกมาหาเรื่อง ก็เพราะอยากร่ำรวยไม่ใช่เหรอ”

“พวกพี่อยากได้เท่าไหร่ บอกจำนวนมาก็โอเคแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องมาเล่นลักพาตัวด้วยเหนี่ย”

ไอ้อ้วนหวางทำหน้าลำบากใจแล้วพูด： “ดูสิผมถูกพวกนายอัด สามสี่วันนี้ คงจะลงจากที่นอนไม่ได้แน่ๆ พวกนายรู้มั้ยในสามสีวันนี้ ผมสามารถหาเงินได้เท่าไหร่?”

“นั่นมันหลายล้านเลยนะ” ในน้ำเสียงของไอ้อ้วนหวางเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

หวางเสี่ยวหยวนไม่ได้สนใจเขา แล้วขับรถขับรถมาถึงด้านหน้าป่าแห่งหนึ่ง และหน้าป่าแห่งนั้น มีรถเบนซ์G-Classจอดอยู่คันนึง

สองมือของเฉินเจียโล่คว้าไอ้อ้วนหวางไว้ แล้วพามาหาหลี่ฝาง แล้วสะบัดเขาลงพื้น： “เจ้านาย นี่คือคนที่นายต้องการ”

“อืม ทำได้ดี หลังจากกลับไป ให้เงินทุกคนคนละพัน ถือว่าเป็นค่าแรงในครั้งนี้” หลี่ฝางพยักหน้าเบาๆ แล้วพูด： “อีกแป๊บฉันจะคิดเงินให้นาย”

คนละพัน คนนับร้อย จะต้องใช้กี่ล้านเหนี่ย

ไอ้อ้วนหวางใจเต้นรัว มีคนถึงกับยอมจ่ายเงินล้านกว่าเหรียญเพื่อจับตัวเขา นี่มันฟุ่มเฟือยจริงๆ

ในขณะเดียวกัน ในใจของไอ้อ้วนหวาง ก็เจ็บปวดเล็กน้อย ถึงกลับยอมจ่ายเงินเป็นล้านเพื่อจับตน งั้นตน อย่างน้อยก็ต้องพ่นเงินออกมาให้เขาได้สองล้าน

“เจ้านาย ท่านทำอะไรเหนี่ย จ่ายเงินล้าน เพื่อจับตัวพนักงานขายตัวเล็กอย่างผมเหนี่ยนะ คุ้มค่าเหรอ?” ไอ้อ้วนหวางเงยหน้ามองหลี่ฝาง แล้วถามอย่างสงสัย

หลี่ฝางแค่หัวเราะเหอะๆ ： “จะคุ้มค่าหรือไม่ นายพูดไปก็เท่านั้น”

“เอารายชื่อลูกค้าของนายมา นอกจากนั้น ยังมีเงินที่นายโกงไปด้วย” หลี่ฝางเอ่ยปากพูดอย่างนิ่งๆ

“เจ้านายน้อยท่านนี้ รายชื่อลูกค้าผมให้ได้ แต่ว่าเงิน เป็นผมหามาอย่างยากลำบาก ท่านสามารถเอาไปได้ส่วนนึง แต่จะเอาไปทั้งหมดไม่ได้นะ เรื่องเสียเปรียบแบบนี้มันไม่ไร้สาระไปหน่อยเหรอ?”

เมื่อไอ้อ้วนหวางเพิ่งพูดจบ เฉินเจียโล่จึงเตะไปที่ท้องของไอ้อ้วนหวาง： “รีบเอาเงินมา”

“พวกนายนี่มันกรรโชกกันชัดๆ” ไอ้อ้วนหวางพูดอย่างหน้าซีด

“อะไรคือกรรโชกหรือไม่กรรโชก ถ้าไม่เอาเงินมา ฉันจะตัดขาที่สามของนายทิ้งซะ เชื่อมั้ย?” เฉินเจียโล่พูด

เมื่อเฉินเจียโล่พูดจบ หวางเสี่ยวหยวนควักปืนออกมา เล็งไปที่แขนของไอ้อ้วนหวาง แล้วเหนี่ยวไกปืน

เสียงดังปั้ง หน้าของไอ้อ้วนหวาง ช็อกอยู่แป๊บนึง ต่อมาก็กลายเป็นสีหน้าเจ็บปวด ปากเขาส่งเสียงร้องเหมือนหมูโดนเชือด แต่ที่นี่เป็นเขตรกร้าง ถึงแม้ไอ้อ้วนหวางจะส่งเสียงร้องดังลั่นขนาดไหน ก็ไม่มีคนได้ยิน

“ให้แล้วๆ” ไอ้อ้วนหวางควักบัตรใบนึงออกมาจากกระเป๋าให้เลย แล้วพูด： “นี่คือเงินทั้งหมด”

“รหัสคือเลขบัตรหกตัวสุดท้าย พวกพี่ชาย ขอร้องแหละปล่อยผมไปเถอะ” ไอ้อ้วนหวางพูดอ้อนวอน

“รายชื่อลูกค้าล่ะ?” หลี่ฝางถามขึ้นต่อ

“อยู่ในโทรศัพท์ผม ช่องทางการติดต่อ ข้อมูลบัตรประชาชน ของพวกเขาอยู่ในนี้ทั้งหมด” ไอ้อ้วนหวางพูดขึ้น

เฉินเจียโล่ขมวดคิ้ว แล้วพูด： “นายจะโกงเงินก็โกงไป นายไปเอาบัตรประชาชนของคนอื่นเขามาทำไม?”

“ทำงานต้องชำนาญนิดนึง ตอนนี้มีที่ไหนที่รับคนแล้วไม่ขอดูบัตรประชาชนบ้าง ถ้าผมไม่เอา พวกเขาก็ต้องกังวลว่าผมเป็นคนหลอกลวงสิ ดังนั้นถึงต้องรับคนแบบบริษัทธรรมดาเขา ต้องเคร่งครัด แบบนี้ ถึงจะเพิ่มความเชื่อใจที่พวกเขามีต่อพวกเราได้”

“นอกจากนี้ ในทีมของพวกเรา ยังมีผู้เชี่ยวชาญด้านสินเชื่อออนไลน์ด้วย พวกญาตินี่ถ้ายืมเงินไม่ได้ พวกเราจะแนะนำให้พวกเขากู้สินเชื่อออนไลน์ และก็ทำสินเชื่อออนไลน์ พวกเราเอาออกมาห้าหมื่น ให้พวกเขาไปแค่สามหมื่น แน่นอนว่า สุดท้ายเงินสามหมื่นนั้น ก็จะเข้ากระเป๋าเงินของพวกเรา” ไอ้อ้วนหวางพูดอย่างเพลินๆ แม้แต่ความเจ็บปวดที่แขนของตัวเอง ยังลืมไปเลย

ไอ้อ้วนหวางเหมือนกับว่าพออกพอใจกับวิธีการโกงของตัวเองเอามากๆ

จากในโทรศัพท์ของไอ้อ้วนหวาง หลี่ฝางก็เปิดดูรายชื่อพวกนั้น จากนั้นก็เอารายชื่อพวกนั้นมา แล้วพูด： “เอาเงินพวกนี้ คืนให้กับพวกเขาไป”

คิดอยู่ครู่ หลี่ฝางรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมาะสม เลยโทรหาหูเฟย

เมื่อครู่หลี่ฝางก็คิดขึ้นได้ ว่าคนพวกนั้นถูกไอ้อ้วนหวางล้างสมองไปกันหมดแล้ว ถ้าหากหลี่ฝางถือบัตรไปคืนเงินเอง ไม่ใช่แค่ไม่มีคนเอา บางทีอาจจะบีบหลี่ฝาง ให้หลี่ฝางคืนตัวไอ้อ้วนหวางให้พวกเขาก็ได้

หลี่ฝางไม่อยากให้มีปัญหาแบบนี้ เพื่อความไม่ประมาท ดังนั้นจึงได้โทรหาหูเฟย ให้เขาออกหน้า ถึงยังไงฐานะของเขา มันดูน่าเชื่อถือกว่าหน่อย

ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที หูเฟยก็มาถึง เขามองไปที่หลี่ฝาง แล้วถามขึ้น： “เรื่องที่มีคนสู้กันที่ชุมชนหมิงจู เป็นฝีมือพวกนายใช่มั้ย?”

หลี่ฝางพยักหน้าแล้วพูด： “ใช่แล้ว ที่นั่นมีรังของพวกคนขายตรง”