NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 641

มู่หรงฉางเฟิงหัวเราะเหอะๆ “ดูท่าทางนายจะไม่โง่อย่างที่คิด”

“นั่นแหละ เป้าหมายของฉัน”

“ดูเหมือนจะถูกนายจับได้ซะแล้ว”

มู่หรงฉางเฟิงพยักหน้าเรียบๆ “ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่หลอซ่าพ่อของนายยิ่งใหญ่เกินไป ยิ่งใหญ่จนพวกเราสี่ตระกูลใหญ่ต้องหากำลังเสริมจะข้างนอก”

“หมาที่วิ่งหางจุกตูดเมื่อสามปีก่อน ใครจะคิดว่าการกลับมาครั้งนี้ ไม่ใช่แค่กลายเป็นมติมหาเศรษฐี แต่ยังลึกลับจนใครๆต่างก็กลัว”

“การที่ตระกูลจูเก่อถูกตระกูลหลี่อย่างพวกนายโค่นล้มจนหมดสิ้นอย่างง่ายดาย เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายของทุกคน”

“โดยเฉพาะจูเก่อเฟย เขามีลูกมือมากมายขนาดนั้น แต่ก็ยังสลายหายไปกับสายลมภายในค่ำคืน เขาลืมกันว่าหลอซ่าพ่อของนายเป็นคนฆ่า ถึงฉันจะไม่เชื่อข่าวลือนี่ แต่อำนาจของตระกูลหลี่ทำให้พวกเราเริ่มรู้สึกกลัว”

“ลูกค้าพวกนั้นของชั้นใต้ดิน แต่ละคนล้วนเห็นแก่ตัว ถ้าหลอซ่าไม่หันเป้ามาทางพวกมัน พวกมันก็คงไม่คิดจะยื่นมือมาช่วยเรา เพราะงั้นฉันจะกุสถานการณ์ขึ้น ให้ตระกูลหลี่ของพวกนายเล่นงานพวกมัน จนทำให้พวกมันโมโห”

มู่หรงฉางเฟิงหัวเราะเสียงเย็น “นี่ก็คือแผนของฉัน”

“หลี่ฝาน คนโง่อย่างนายต่อให้จระล่วงรู้แผนการของฉันแล้วยังไงล่ะ? สุดท้ายนายเองก็ตกหลุมพรางของฉันอยู่ดี อีกเดี๋ยวฉินวี่เฟยก็จะมา หรือนายคิดว่าจะยอมปล่อยให้พี่สาวตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่ไยดีหรือไง?”

“หุ้นจำนวนหลายพันล้านของตระกูลฉิน อยู่ๆจะยกให้ยัยเด็กฉินวี่เฟยนั่นก็ยกให้ดื้อๆ ขนาดที่ท่านฉินส่งกำลังคนมาแล้ว แต่นายก็ยังเสนอตัวออกมาช่วยสุดชีวิต ใครจะดูไม่ออกว่านายมีใจให้ยัยเด็กนั่น เพราะฉันรู้ว่าคุณชายหลี่เป็นคนมีหัวจิตหัวใจยังไงล่ะ ฉันถึงได้ใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของนายแล้วคิดแผนการนี้ขึ้นมา”

มู่หรงฉางเฟิงเลิกคิ้วท้าทาย “อีกอย่างตอนนี้พ่อของนายกับส้าวส้วยก็ไม่อยู่ที่เมืองเอก อำนาจของนายคงจะเหลืออยู่แค่น้อยนิดแล้วสินะ?”

“พวกเขาสองคนไม่อยู่แบบนี้ แล้วถ้าฉันได้รับความช่วยเหลือจากพวกลูกค้านั่นอีก เกรงว่าตระกูลหลี่ของนาย…”

มู่หรงฉางเฟิงยิ้มร้าย “ฉันเป็นห่วงพวกนายจัง”

“ห่วงว่าพวกเราจะแพ้หรือไง?”

หลี่ฝางพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งขรึม “เอาเวลาไปห่วงตัวเองก่อนเถอะ”

ทันทีที่พูดจบ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ลุงเฉียนโทรมา เมื่อหลี่ฝางกดรับสาย ก็รีบพูดขึ้นทันที “ลุงเฉียนนี่เป็นกับดัก ไม่อย่างนั้นเราปล่อยไปเถอะครับ”

แม้ว่าการตัดสินใจแบบนี้อาจจะทำให้ฉินวี่เฟยผิดหวัง หรืออาจจะถึงขั้นทำให้พวกเขาสองคนมองหน้ากันไม่ติด แต่หลี่ฝางจำเป็นต้องเลือกประโยชน์ส่วนใหญ่ไว้ก่อน

หลี่ฝางไม่อยากให้ตระกูลทั้งตระกูลต้องมาติดกับเพียงเพื่อผู้หญิงคนเดียว

ทั้งลุงเฉียน โหจื่อ แล้วก็พี่หลิงหลง…

พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นคนเก่าคนแก่ของพ่อ แต่ละคนล้วนเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเพื่อพ่อของเขามานับไม่ถ้วน

พ่อติดค้างพวกเขาไว้มาก จะให้เขาทำแบบนั้นอีกก็คงไม่ได้

เสียงของลุงเฉียนเงียบไป ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะดัง “เจ้าฝางน้อย ถ้าอย่างนายคิดได้ว่านี่เป็นกับดัก งั้นลุงเฉียนก็ภูมิใจแล้ว”

“ภูมิใจ?”

หลี่ฝางนิ่งไปเล็กน้อย แต่ต่อมาก็เข้าใจ

ก็จริง ขนาดคนอย่างเขายังรู้ว่านี่เป็นกับดัก มีหรอที่คนฉลาดอย่างลุงเฉียนจะคิดไม่ได้?

ดีไม่ดีลุงเฉียนคงรู้ตั้งแต่ตอนที่เขาบากหน้าไปขอความช่วยเหลือแล้วด้วยซ้ำ

“เจ้าฝางน้อย นายยังอยู่ที่นั่นใช่ไหม?”

ลุงเฉียนถามมาคำนึง

หลี่ฝางพยักหน้า “ลุงเฉียนก็ถึงแล้วหรอครับ?”

“ใช่ ลุงกำลังจะเข้าไปเดี๋ยวนี้” ลุงเฉียนพูด

“ลุงเฉียน แต่นี่เป็นกับดัก หรือพวกเราจะ…” หลี่ฝางพูดอย่างลังเล

ถึงแม้หลี่ฝางเองก็อยากช่วยไม่น้อย แต่เขาก็ไม่อยากผลักพวกลุงเฉียนไปอยู่ในกองไฟเช่นกัน

“ลูกธนูที่อยู่บนคันศร ยังไงก็ต้องยิง ฝางน้อย ยังไงซะพวกเราก็มาแล้ว ก็ต้องช่วยคนคนนั้นให้ได้ แล้วก็ระหว่างทางที่มา ลุงส่งสัญญาณบอกให้ลูกพี่รับทราบแล้ว ลูกพี่บอกว่ายังไงซะนี่ก็เป็นเรื่องที่เราต้องลงมืออยู่แล้ว ต่างกันก็แค่จะช้าหรือเร็วก็เท่านั้น”

“ก็แค่พายุที่ซัดรุนแรงหน่อยก็เท่านั้น มีอะไรต้องกลัว ตอนที่พวกเราหนีเป็นหนีตายกัน ลุงเคยเจอพายุที่โหมกระหน่ำแรงกว่านี้ตั้งหลายร้อยเท่า”

ขณะที่ลุงเฉียนกำลังพูด จู่ๆเสียงโทรศัพท์สั่นก็ขึ้นมา

หลังจากนั้นเสียงโทรศัพท์ของซือถูเฟยก็ดังขึ้นตามแรงสั่น

“คุณชายซือถู มีคนบุกรุก ให้แจ้งตำรวจไหมครับ?” ปลายสายเอ่ยถามขึ้น

“ไม่ต้อง รีบอัดคลิปไว้ก่อน แล้วค่อยว่ากัน” ซือถูเฟยหัวเราะหึ เมื่อวางสายไปแล้วก็หันไปพูดกับมู่หรงฉางเฟิง

“คนที่เรากำลังรออยู่มาถึงแล้ว”

ซือถูเฟยกับมู่หรงฉางเฟิงกำลังรอให้ปลาติดเบ็ดอยู่ และตอนนี้การมาถึงของลุงเฉียน ทำให้พวกมันเผยความชั่วร้ายมากขึ้น แน่นอนว่าทั้งสองคนจะต้องมีความสุขอย่างที่สุด พวกเขายกแก้วขึ้นชนเพื่อเป็นการฉลอง

“หลี่ฝาง ความพ่ายแพ้ของตระกูลหลี่ในครั้งนี้มาจากน้ำมือของคนๆเดียว และคนๆนั้นก็คือนาย”

มู่หรงฉางเฟิงเทเหล้าให้หลี่ฝาง แล้วพูดด้วยใบหน้าตื้นตัน “เพราะฉะนั้น ฉันกับคุณชายซือถูเลยอยากจะดื่มเหล้าฉลองกับนาย เพื่อเป็นการขอบคุณ”

“ขอบคุณอย่างสุดซึ้ง”

มู่หรงฉางเฟิงกับซือถูเฟยตบบริเวณหน้าอกของตัวเองเบาๆ “ขอบคุณคุณชายหลี่ที่มอบชัยชนะให้แก่เรา”

หยามหน้า!

ไอ้สองคนนี้มันกำลังหยามหน้าหลี่ฝางอย่างได้ใจ

หลี่ฝางเดินเข้าไปหยิบแก้วเหล้า แล้วสาดมันใส่ใบหน้าของทั้งสอง “พวกแกคิดว่าใช้วิธีสกปรกต่ำตมแบบนี้แล้วจะชนะได้หรอ?”

“ถ้าอยากชนะ ก็หัดใช้ความสามารถบ้างสิ”

หลี่ฝางพูดไม่แยแส

เมื่อถูกสาดเหล้าใส่ มู่หรงฉางเฟิงก็เด้งตัวลุกขึ้น ในขณะที่ซือถูเฟยดึงแขนเขาไว้อีกข้างเป็นการห้าม

“คุณชายมู่หรง ทำไมต้องเสียงแรงลงมือทำอะไรเอง ที่หน้าประตูก็มีหมาเฝ้าอยู่ตัวนึงไม่ใช่หรือไง? หรือหมาตัวนี้มันกัดคนไม่เป็น?”

ซือถูเฟยปรายตามองฉินเสี่ยวหู่ที่หน้าประตู แล้วเผยยิ้มชั่วร้าย

“ฉินเสี่ยวหู่ มีคนสาดเหล้าใส่ฉัน มันดูถูกฉัน นายคงเห็นแล้วใช่ไหม?” มู่หรงฉางเฟิงมองหน้าฉินเสี่ยวหู่แล้วถาม

ฉินเสี่ยวหู่พยักหน้า แววตาเผยให้ความหวาดกลัว

ต่อให้โง่ขนาดไหน เขาก็พอจะเข้าใจสิ่งที่มู่หรงฉางเฟิงต้องการจะสื่อ

มู่หรงฉางเฟิงทำหน้านิ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วทำไมยังไม่รีบมากู้ศักดิ์ศรีคืนให้ฉันอีก?”