NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 642

การทำให้ตระกูลหลี่ทำผิดต่อลูกค้าของชั้นใต้ดิน เป็นแผนการที่ซือถูเฟยกับมู่หรงฉางเฟิงทุ่มเทคิดค้นขึ้น…

ซึ่งตอนนี้ ปลาก็ติดแหแล้ว เป็นเวลาที่เหมาะจะเก็บแหขึ้นมา แต่เวลานี้หนามชิ้นใหญ่กำลังทำให้ซือถูเฟยล้มเลิก ซือถูเฟยจะยอมรับปากได้ยังไง?

แต่ในขณะเดียวกันซือถูเฟยก็กลัวจนตัวสั่น ดีไม่ดีโก่เอ๋อดันมีลูกกับหลี่ฝางขึ้นมาจริงๆ งั้นเรื่องหมั้นระหว่างเขากับเธอก็จะถูกล้มเลิกไปอย่างเป็นทางการงั้นสิ?

“เป็นไง ตกลงตามนี้ไหม?” หลี่ฝางเห็นซือถูเฟยลังเลขึ้นมา ก็ยกยิ้มมุมปาก

ไม่คิดเลยว่าแค่พูดล้อเล่นเฉยๆ แต่ดันได้ผลซะอย่างนั้น

ถ้าซือถูเฟยบ้าจี้รับปากขึ้นมาจริงๆ งานนี้ไม่ต้องถึงมือลุงเฉียน ก็สามารถช่วยฉินหยีหรันได้

มู่หรงฉางเฟิงเหล่มองซือถูเฟยเล็กน้อย ก่อนจะพูดกำชับ “อย่าไปเชื่อคำพูดไร้สาระของไอ้หมอนี่”

“อีกอย่าง อย่าลืมสิซือถูเฟย นี่เป็นแผนการที่ตัดสินทั้งตระกูล อย่าให้เรื่องรักๆใคร่ๆของนายกับผู้หญิงคนเดียวมาทำให้ทุกอย่างพังเละไม่เป็นท่า” มู่หรงฉางเฟิงเริ่มหวั่นใจ

ซือถูเฟยถอนหายใจ แล้วเงียบไปสักพัก

“ถ้าเทียบกับตระกูลอื่นๆ แน่นอนว่าตระกูลซือถูอ่อนด้อยอยู่หลายชั้นเลยสินะ? แต่ถ้านายปีนขึ้นไปเด็ดดอกฟ้าอย่างโก่เอ๋อได้สำเร็จ ฉันว่าสถานะของตระกูลซือถูก็คงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแน่”

หลี่ฝางหัวเราะหึ “นายว่าจริงไหมล่ะ ซือถูเฟย?”

ซือถูเฟยเหล่มองหลี่ฝางนิดหน่อย แน่นอนว่าตัวเขารู้ข้อนี้ดีที่สุด

เพียงแต่…

ซือถูเฟยมองหน้าหลี่ฝางอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “นายมั่นใจหรอว่าจะทำห้โก่เอ๋อแต่งกับฉันได้?”

“ที่ฉันต้องการไม่ใช่แค่ให้นายออกห่างจากโก่เอ๋อ แต่ฉันต้องการให้โก่เอ๋อกลับมารักฉัน นายคิดว่าจะทำแบบนั้นได้ไหมล่ะ ถ้าทำได้ ฉันก็จะรับปากว่าจะปล่อยฉินหยีหรัน” ซือถูเฟยพูด

“ซือถูเฟย ทำไมนาย…”

มู่หรงฉางเฟิงพูดอย่างโมโห

“มู่หรงฉางเฟิง ฉินหยีหรันเป็นถึงคุณหนูแห่งตระกูลฉิน เธอเป็นคนมีระดับมีชนชั้น นายคิดว่าส่งตัวเธอไปให้พวกลูกค้าของชั้นใต้ดินเชยชมมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำมาตั้งแต่ต้นแล้ว นายอย่าลืมสิว่าเธอไม่ใช่สาวพรหมจรรย์อีกต่อไปแล้ว และลูกค้าพวกนั้นเป็นยังไง นายก็น่าจะรู้ดีแก่ใจจริงไหม?”

ซือถูเฟยตัดบทมู่หรงฉางเฟยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไม่ผิด ลูกค้าของชั้นใต้ดินมีรสนิยมพิลึกพิลั่น นอกจากจะต้องหน้าตาสวย เนื้อตัวห้ามมีรอยแผลเป็นแล้ว ยังมีเงื่อนไขอีกอย่างคือ ต้องเป็นหญิงสาวพรหมจรรย์

“อย่าใช้วิธีมักง่ายมากลบเกลื่อนความด่างพร้อยที่ปิดยังไงก็ไม่มิด ถ้าเกิดโดนจับได้ขึ้นมา…” ซือถูเฟยเอ่ยเตือนมู่หรงฉางเฟิง

“โดนจับได้แล้วไง? จะบอกว่าลีลาของฉินหยีหรันเอาพวกนั้นไม่อยู่?”

มู่หรงฉางเฟิงพูด “ซือถูเฟย อย่าให้หลี่ฝางมันปั่นหัวนายได้”

“ซือถูเฟย ถ้านายช่วยฉินหยีหรัน ฉันรับปากว่าจะทำทุกวิถีทางให้โก่เอ๋อกลับไปหานาย” หลี่ฝางพูด

“ได้ยินหรือยังซือถูเฟย? ไอ้หมอนี่มันรับประกันไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาก็แค่ตั้งใจจะทำให้นายไขว้เขว”

มู่หรงฉางเฟิงพูดจา ซือถูเฟยก็ถอนหายใจอีก “ช่างเถอะหลี่ฝาง นายบังคับโก่เอ๋อไม่ได้หรอก”

ตอนนี้เอง แรงสั่นไหวที่กระเทือนมาจากด้านนอก ก็ใกล้เข้ามาทุกที

หลี่ฝางออกไปดู เป็นลุงเฉียนพาคนเข้ามาโจมตี

โดยที่มีแม่มดเป็นคนเดินนำ

“โหจื่อไม่ได้มาด้วยหรอกหรอ?” หลี่ฝางมองหน้าแม่มดแล้วเอ่ยถาม

แม่มดส่ายหน้า “ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่”

“โทรก็ไม่ติด สงสัยจะหลับอยู่มั้ง?” แม่มดหัวเราะ “แต่ไม่มีเขาสักคนก็ไม่เป็นไรหรอก”

หลี่ฝางเหลือบไปมองลุงเฉียน

กล้ามเป็นมัดๆของลุงเฉียนโผล่พ้นเสื้อผ้าออกมาอย่างชัดเจน ดูยังไงก็ไม่เหมือนชายแก่อายุเยอะเลยสักนิด

ยิ่งไปกว่านั้น ลุงเฉียนบึกบึนยิ่งกว่าเด็กหนุ่มบางคนซะอีก

“ไม่ได้ออกแรงซะนาน พอได้มาทำอะไรแบบนี้จู่ๆก็รู้สึกไม่ชินซะงั้น” ลุงเฉียนมองหลี่ฝางแล้วหัวเราะ “เสี่ยวฝาง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไอ้เด็กเวรสองคนนั้นไม่ได้ทำอะไรเราใช่ไหม?” ลุงเฉียนถามหลี่ฝาง

หลี่ฝางพยักหน้า “ลุงหมายถึงมู่หรงฉางเฟิงกับซือถูเฟยหรอครับ?”

“ใช่ ลุงรู้มาว่าพวกมันก็อยู่ที่นี่” ลุงเฉียนตอบ

หลี่ฝางพยักหน้า “พวกมันไม่กล้าหรอกครับ”

“ดูท่าทางสิ่งที่ทำมาทั้งหมดเมื่อคืน คงไม่เสียเปล่า” ลุงเฉียนพยักหน้าพอใจ “อย่างน้อย ก็ไม่มีใครกล้าแตะนายอีก”

“พวกมันอยู่ข้างในนี้ใช่ไหม?”

ลุงเฉียนชี้ไปยังในห้องแล้วถาม