NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 645

“เชี่ย!”

โหจื่อเห็นฝูงชายฉกรรจ์ก็รู้สึกปวดหัวตุ้บๆ

“ชาติหน้าภาวนาไม่ขอเกิดเป็นผู้ชายแล้ว”

แค่คิดภาพที่แม่มดกำลังไปถ่ายเอาหลักฐาน ในขณะที่ตัวเองต้องมารบราฆ่าฟันเพื่อเป็นการ์ดคุ้มกันให้ ในใจของโหจื่อก็ร้อนระอุ

หน้าที่ของแม่มด ทำให้เขาอิจฉาตาร้อน

“เอาเถอะ ถ้าฉันเป็นคนเข้าไปถ่ายเอง มีหวังได้ฆ่าแหลกแน่?”

โหจื่อพูดเองเออเองแล้วหัวเราะ

“ลูกพี่ถูกฆ่า!”

พวกชายฉกรรจ์วิ่งเข้ามาดูร่างชายผมยาวที่นอนระนาบอยู่บนพื้น แววตาก็ราวกับมีลูกไฟรุกโชย

คนส่วนใหญ่ในกลุ่มเป็นนักสู้จากต่างชาติ

สายตาเย็นยะเยียบของพวกเขามองมายังโหจื่อ

“นายยิงลูกพี่ของพวกเราตาย” หนึ่งในนั้นเอ่ยปากพูดกับโหจื่อ

“ใช่ แล้วไง?” โหจื่อยักไหล่ตอบ “ก็ช่วยไม่ได้? ฉันสู้แรงเขาไม่ไหว ก็ต้องใช้ปืนสิ”

“ถ้าจะโทษ พวกเอ็งก็โทษที่ลูกพี่เก่งเกินไปสิ ถ้าเขาไม่ได้เก่งมากขนาดนั้น ฉันจะสู้ด้วยวิธียุติธรรมอยู่แล้ว เสียดายที่เก่งไปหน่อย เฮ้อ ถ้าไม่ใช้ปืน ฉันก็เอาชนะไม่ได้น่ะสิ” โหจื่อพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสาไม่มีทางเลือก

“แก…แกมันหน้าไม่อาย!” หลายคนตะโกนด่าโหจื่อ

ไอ้โหจื่อนี่มันไม่อายฟ้าอายดิน ทั้งที่ตัวเองเป็นคนใช้วิธีสกปรกฆ่าอีกฝ่าย แต่ยังมีหน้ามีโทษว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายเก่งเกินไป?

“ฉันหน้าไม่อายตรงไหน? หรือที่ฉันพูดมันไม่จริง? ถ้าเขาไม่เก่งมากไป ฉันจะต้องใช้ปืนหรอ?” โหจื่อกลอกตา “แต่ไอ้กระจอกแบบพวกนายเนี่ย ฉันรับประกันว่าไม่ต้องใช้ปืน”

โหจื่อพูดจบ หนึ่งในนั้นก็ลั่นไกใส่ทันที

แต่วินาทีนั้น โหจื่อก็รีบยิงสวยออกไปยิงทับลูกกระสุนของอีกฝ่าย จนร่วงลงกับพื้น

ทุกคนที่เห็นภาพนี้ ต่างก็ยืนอึ้ง

“บังเอิญหรือเปล่า?”

“เมื่อกี๊เขาใช้ลูกกระสุนหยุดลูกกระสุนงั้นหรอ?”

คนที่ยิงเมื่อกี๊สูดหายใจเข้าลึก

เขาลั่นไกเร็วขนาดนั้น คนทั่วไปแค่รู้ตัวทันก็นับว่าไม่เลวแล้วแท้ๆ แต่โหจื่อถึงขั้นยิงสวนกลับมาในเสี้ยววินาทีนั้น ใช้กระสุนของตัวเองหยุดยั้งกระสุนที่เขายิงได้กลางอากาศ

นี่มันต้องใช้ความเร็วกับความแม่นยำมากขนาดไหน?

“แมวตาบอดเจอกับซากหนูตาย ย่อมเป็นเรื่องบังเอิญอยู่แล้ว”

จากนั้น มือปืนในนั้นก็ยิงขึ้นอีก คราวนี้เป็นมือปืนสองคนลั่นไกออกมาพร้อมกัน โหจื่อยิ้มบางๆ ก่อนจะยกปืนในมือขึ้น แล้วยิงออกไปสองนัด

“อะไรกัน?”

กระสุนทั้งสองนัดของโหจื่อพุ่งชนเข้ากับกระสุนที่ยิงมาสองนัดอีกครั้ง

ทุกคนต่างพากันตกใจเสียวสันหลังเมื่อเห็นสิ่งที่โหจื่อทำ

ในครั้งแรก ยังพอจะคิดว่าเป็นความบังเอิญได้ แต่ครั้งที่สองที่สามนี่สิ? จะบอกว่าก็บังเอิญเหมือนกันหรือไง?

ยิ่งไปกว่านั้นนัดที่สองกับสาม ถูกยิงออกไปพร้อมๆกันอีก

โหจื่อฉีกยิ้ม “เป็นไง โชว์ของฉันน่าตื่นตาตื่นใจไหม? ถ้าชอบ พวกนายควรจะปรบมือไม่ก็โยนเงินเป็นของรางวัลให้ฉันหน่อยไม่ใช่หรือไง?”

“เร็วเข้า นี่คิวอาร์โค้ดพร้อมเพย์ฉัน แต่จะโอนผ่านแอพก็ได้” โหจื่อล้วงหยิบรูปคิวอาร์โค้ดในกระเป๋าออกมาแล้วเดินเข้าไปหากลุ่มชายฉกรรจ์

แต่พวกเขาไม่ได้สนใจเรื่องนั้นแต่อย่างใด

หลังจากที่ได้เห็นความน่ากลัวของโหจื่อกับตาตัวเองแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็ขยับฝีเท้ากรูกันเข้ามา ในขณะที่โหจื่อโยนคิวอาร์โค้ดขึ้นบนอากาศ แล้วลั่นไกออกไปหลายนัด

โหจื่อยิงกระสุนออกไปนัดแล้วนัดเล่า

เหล่าชายฉกรรจ์ค่อยๆล้มลงทีละคนสองคน

ในขณะที่บางคนคิดจะวิ่งหนีด้วยความตกใจ แต่ก็ยังเร็วไม่เท่าความเร็วของกระสุน

ไม่ถึงหนึ่งนาที โหจื่อก็จัดการกับคนพวกนั้นจนเกือบหมด เหลือไว้เพียงสองคนที่ยังรอด

“น้องชาย ฉันถามหน่อย นายมาจากไหนล่ะ?”

“ข้างใต้นี่มีทั้งกี่ชั้น แต่ละชั้นมีคนอยู่เท่าไหร่?”

โหจื่อเดินไปยังเบื้องหน้าของหนึ่งในนั้น แล้วเอ่ยถามเสียงเย็น

ชายคนนั้นลังเล ไม่ยอมตอบ โหจื่อเงียบแล้วหัวเราะหึ “ดี ใจกล้าดีมาก ฉันชื่นชมคนกล้าหาญ แต่นายจะต้องจ่ายที่ไม่ยอมตอบคำถามของฉัน”

“มอบกระสุนสีทองให้แล้วกัน” โหจื่อล้วงหยิบปืนสั้นสีทองออกมา แล้วหันปากกระบอกปืนไปที่กะโหลกของชายคนนั้นก่อนจะลั่นไก

จากนั้น เขาก็เดินไปหยุดตรงหน้าชายคนสุดท้าย

“ถึงตานายแล้ว คงเห็นแล้วนะว่าฉันไม่ชอบพูดเยอะ เลือกมาว่าจะให้ฉันฝังกระสุนเข้าไปในกะโหลก หรือจะตอบคำถาม” ใบหน้าของโหจื่อเต็มไปด้วยรังสีอำมหิต

เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย พูดออกมาเป็นพรวน “ใต้นี้มีทั้งหมดสี่ชั้น แต่ผมไม่เคยลงไปชั้นสามกับชั้นสี่ ไม่รู้หรอกว่าข้างในนั้นเป็นยังไง คนทั้งหมดล้วนเป็นนักฆ่ารับจ้าง มาจากรัฐจากตอนเหนือ ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยมีเรื่องกับคนอีกกลุ่มนึง ทำให้ต้องหนีมาที่นี่ครับ”

“พวกเขาฝีมือดีมาก ชั้นหนึ่งกับชั้นสอง พวกเราเป็นคนคุม แต่พวกคนที่ฝีมือเทพจริงๆจะอยู่กันที่ชั้นสามชั้นสี่ แล้วแขกที่อยู่ชั้นสามกับชั้นสี่ก็เป็นคนที่มียศมีสถานะไม่ธรรมดา แม้แต่พวกเราก็ยังไม่มีสิทธิ์ได้โผล่หน้าเข้าไป”

“ขอร้องล่ะ อย่าฆ่าผมเลยนะครับ”

เมื่อเขาพูดจบ ก็ขอร้องอ้อมวอนโหจื่อ

โหจื่อพยักหน้าพึงพอใจ “แล้วหัวหน้าของพวกเอ็ง ฉันไม่ได้หมายถึงชายผมยาวที่ตายไปแล้ว แต่หมายถึงหัวหน้าแก๊งของพวกแกชื่ออะไร?”

“นัยล่อครับ”

พูดจบ เขาก็เสริมอีกคำนึง “แต่ผมไม่เคยเจอเขามาก่อน”

“อืม”

โหจื่อพยักหน้า แล้วเปลี่ยนมาถือเป็นปืนสั้นธรรมดา แล้วยิงเข้าที่กลางหน้าผาก

“เฮ้อ ฉันว่าฉันพูดแล้วนะว่าชอบคนกล้าหาญ คนขี้ขลาดอย่างนานไม่เหมาะจะได้รับกระสุนสีทองหรอก” โหจื่อพูดเหยียดหยาม

จากนั้น โหจื่อก็เดินไปยืนพิงอยู่กับประตู รออย่างเงียบๆ

ผ่านไปไม่นาน แม่มดก็เดินออกมาจากในห้อง