NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 659

หลี่ฝางมองไปยังท่านลู่ และกำลังรอคำตอบอยู่

“ความจริงคนที่อายุราวๆพวกเรา ล้วนกลัวความตายกันทั้งนั้น”

ท่านลู่พูดต่อ “เมื่อห้าปีก่อน ไม่ว่าจะเป็นทางโซเชียมหรือว่าความเป็นจริง ก็มีแต่คนพูดถึงคำทำนายของคนมายาอะไรสักอย่างนี้แหละ แม้ว่านั้นจะดูปัญญาอ่อน แต่เรื่องบางอย่าง โดยเฉพาะเรื่องที่มีผลต่อชีวิตของพวกเขา พวกเราก็เลือกที่จะเชื่อ มากกว่าไม่เชื่อ”

“เพราะงั้น คนแก่ที่ร่ำรวยอย่างพวกเราก็มารวมตัวกันในปีนั้น ระหว่างที่ดื่มชากันอยู่ จู่ๆก็นึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้ ก็คือทุกคนเอาเงินออกมาคนละพันล้าน แล้วสร้างสวนสวรรค์ใต้ดินขึ้นมา เพื่อหลบซ่อนตัวจากความวุ่นวายในโลกแห่งความเป็นจริง”

“หรือก็คือชั้นใต้ดินของสโมสรเจียงหนาน”

“และพวกเราก็เอาเงินเหล่านี้ มอบให้กับสี่ตระกูลใหญ่ที่เป็นเจ้าถิ่น ทั้งสี่ตระกูลใหญ่ ใช้เวลานานหลายปี ค่อยๆสร้างสวนสวรรค์ชั้นใต้ดินขึ้นมา ความจริงแล้ว สวนสวรรค์ใต้ดินนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังก่อสร้างอยู่”

“จะบอกแกแบบนี้ก็แล้วกัน ไม่ว่าจะเกิดแผ่นดินไหวกว่าสิบลิตเตอร์ หรือน้ำแข็งเกิดละลายขึ้นมา จะเกิดน้ำท่วงยังไง หรือไฟไหม้อะไรพวกนั้น ก็จะไม่ส่งผลต่อชีวิตของพวกเรา ข้างในมีออกซิเจนที่เพียงพอ ทั้งน้ำ และอาหาร และคนรับใช้ที่คอยบริบาลพวกเรา ให้พวกเราใช้ชีวิตได้อย่างหมดห่วง”

“เข้าใจรึยัง? นั่นตั้งหากที่เป็นจุดประสงค์เริ่มแรกที่ก่อสร้างสถานที่แห่งนั้น และเป็นเหตุผลที่ทำให้เกิดสถานที่แห่งนั้น”

ท่านลู่พูดต่อ “แน่นอน ฉันเองก็จะไม่ขอบอกว่าในหมู่คนสูงอายุอย่างพวกเรา จะไม่มีสัตว์เดรัจฉานอยู่สักตัวสักสองตัวอยู่เลย พอตื่นเต้นขึ้นมา ก็ทำเรื่องที่มันต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานได้ แต่ว่า นั่นมันเกี่ยวข้องอะไรกับฉันล่ะ อีกอย่าง นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องปกติ”

“พวกเราก็อายุปูนนี้แล้ว แค่จะเดินอย่างลำบากเลย จะไปเอาแรงที่ไหนไปยุ่งกับร่างกายของหญิงสาวพวกนั้นกันล่ะ? ท่านลู่พูด

“สถานที่แห่งนั้น ลูกหลานตระกูลของพวกเรา ก็รู้เรื่องนั้นดี และสาวบริการส่วนใหญ่ พวกเขาก็เป็นคนเลือกมาเอง ถ้าเกิดพวกเราทำเรื่องสัตว์เดรัจฉานแบบนั้นขึ้นมา งั้นพวกเราจะไปมีหน้าไปมองลูกหลานของพวกเราได้ยังไง พวกเรายังต้องการรักษาหน้าแก่ๆนี้อยู่นะ?”

ท่านลู่พูดด้วยใบหน้าที่อึดอัด

“ไม่ใช่แบบนั้น?”

หลี่ฝางมองท่านลู่ด้วยความสงสัย “สิ่งที่แกพูดออกมา เป็นความจริงงั้นเหรอ?”

“เป็นเรื่องจริงแน่นอน อีกอย่าง ฉันเองก็เคยปล่อยหญิงสาวพวกนั้นอยู่จำนวนนึง เพียงแต่ว่า เกี่ยวกับเรื่องรายละเอียด ฉันก็จะให้พวกเธอเซ็นสัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับก็เท่านั้นเอง”

ท่านลู่พูดต่อ “อีกอย่าง คนแก่อย่างพวกเรา มักจะชอบเล่าความลับเล็กน้อยของตัวเอง เพราะงั้น พวกเราจึงตั้งกฏกับพวกเธอเอาไว้ นั่นก็คือห้ามพวกเธอพูดคุยกัน”

“ความหมายก็คือ พวกเธอไม่สามารถคุยเรื่องของพวกเราได้ ยิ่งไม่สามารถเอาความลับของพวกเรา ให้คนอื่นได้รับรู้”

ท่านลู่พูดต่อ “การที่ไม่สามารถพูดคุยได้ ในสถานที่ลับที่ปิดตาย ไม่มีอิสระ ไม่สามารถคบหาเพื่อนได้ ไม่มีสิ่งบันเทิงอะไรให้พวกเธอเสพสุข ชีวิตแบบนี้ ใช้เวลาไม่นาน พวกเธอก็จะรับไม่ไหวกันเอง”

“ฉันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่แกคิด แต่ว่า ระหว่างเราและพ่อของแก จริงอยู่ที่มีความแค้น พ่อของแกเคยบุกเข้ามาที่บ้านที่ปลอดภัยของพวกเรา และพาผู้หญิงกลับไปหนึ่งคน คิดว่า ก็น่าจะเป็นแม่ของแก”

“นับเวลานั้น สี่ตระกูลใหญ่และพ่อของแกต่างก็ต่อสู้กันอย่างลับๆ ต่อสู้กันอยู่นาน มีอยู่ครั้งนึงสี่ตระกูลใหญ่ได้จับแม่ของแกไป แล้วเอาเธอไปไว้ในข้างในเซฟเฮ้าส์ของพวกเรา จากนั้น พ่อของแกจึงบุกเข้ามา และยังฆ่าคนของพวกเรา ทำให้พวกเราโกรธขึ้นมา”

“ว่ากันตามตรง การที่พวกเรามีความแค้นกับตระกูลหลี่ของพวกแก ก็เป็นเพราะสี่ตระกูลใหญ่”

“แต่ว่า ตอนนี้ความแค้นนี้ น่าจะไม่สามารถปล่อยวางได้แล้ว นอกซะจะ พ่อของแกหลอซ่าจะตายในภารกิจครั้งนี้

ท่านลู่หัวเราะพร้อมพูดต่อว่า “ฉันไม่ได้จะแช่งให้พ่อแกตาย แต่ว่าในใจก็หวังให้เขาตายจริงๆ”

“ฉันเป็นคนพูดตรงแบบนี้แหละ แกอย่าถือสาฉันเลย”

“ฮ่าๆ ฉันเองก็หวังว่าแกจะตาย รีบตายยิ่งดี แกเองก็อภัยให้ฉันด้วย ฉันเองก็เป็นคนพูดตรง” หลี่ฝางพูด

“เฮิง พ่อของแกทำกับแกแบบนี้ แกก็ยังปกป้องเขาอีก ช่างไม่เข้าใจซะจริงๆ” ท่านลู่ส่ายหัว พร้อมกับลุกขึ้นและเดินจากไป

เขาเพิ่งเดินออกไป หลี่ฝางก็หันไปมองเขาแวบนึง ตอนที่หันกลับมา กลับเห็นลุงเฉียนนั่งอยู่บนโซฟา พอหลี่ฝางเห็นลุงเฉียน ก็ตกใจขึ้นมา

เวลาดึกป่านนี้ คนๆนึง ปรากฏตัวออกมาด้วยที่ตัวเองไม่รู้ตัว มันทำให้ขนลุกไปทั้งตัวจริงๆนะ

หลี่ฝางตบอกตัวเอง แล้วพูดว่า “ลุงเฉียน คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ผมตกใจแทบแย่?”

พอเห็นหลี่ฝาง ลุงเฉียนก็พูดออกไปอย่างนิ่งๆว่า “ฉันมาตั้งนานแล้ว ตอนที่ไอ้แก่นี้เข้ามา ความจริง ฉันก็แอบเดินเข้ามาในห้องนี้อย่างเงียบๆแล้ว”

“งั้นบทสนทนาของพวกเรา......” ใบหน้าของหลี่ แดงขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อกี้ด้วยคำพูดของท่านลู่ ทำให้ข้างในใจของหลี่ เกิดความรู้สึกโกรธแค้น พ่อของตัวเองขึ้นมาแล้วจริงๆ

แต่ความรู้สึกแค้นนี้ ยังไม่ถึงกลับหวังให้พ่อของตัวเองตาย

แค่ความรู้สึกที่ทอดทิ้งนั้น ทำให้คนเรารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

“ฉันได้ยินหมดแล้ว อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของตาแก่นั้นเลย ความจริงสามปีที่ผ่านมา ก็มีคนซ่อนตัว แอบปกป้องคุณอยู่ลับๆ แต่ว่า ไม่เคยเผยตัวออกมาก็เท่านั้นเอง”

“สามปีนี้ ข้างกายของคุณ มีคนค่อยจับตาปกป้องอยู่ตลอด แต่ไม่มีใครที่ต้องการจะฆ่าคุณหรอก”

“ขอแค่คนพวกนี้ยังไม่เห็นศพของพ่อคุณ ไม่มีใครโง่ถึงขั้นฆ่าคุณหรอก” ลุงเฉียนพูดอธิบาย

“งั้นทำไม หลังจากที่พวกคุณปลอดภัยแล้ว หลังจากที่มีอำนาจ ถึงไม่มาพาฉันออกจากตงไห่ล่ะ?”

หลี่ฝางมองไปยังลุงเฉียน ถามด้วยความสงสัย “พวกคุณสามารถพาผมออกไปได้ พาผมไปดูไบ แล้วใช้ชีวิตอยู่กับพวกคุณ”

“ฉันไม่ได้สนใจพวกเงินทอง ฉันแค่อยากจะถามพวกคุณว่า ทำไมถึงไม่กลับมาพาฉันไปด้วย?”

หลี่ฝางพูดต่อ “อย่าบอกว่าพวกคุณไม่มีอำนาจพอที่จะทำแบบนั้น หรือ พวกคุณไม่สามารถปกป้องฉันได้ ฉันไม่เชื่อหรอก”

ลุงเฉียนส่ายหัว แล้วพูดว่า “เป็นความต้องการของพ่อคุณ”

“แม่ของคุณเคยเสนอไปตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ว่า ลูกพี่ก็ห้ามเอาไว้ จริง อย่างที่คุณว่า สองปีมานี้ ดูแลเด็กแค่คนเดียว สำหรับพวกเราแล้วก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ว่า ถ้าเกิดมาพาคุณไปด้วย ให้คุณไปใช้ชีวิตที่สุขสบายแบบนั้น สำหรับอนาคตของคุณแล้ว มันส่งผลดีอะไรล่ะ?”