NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 660

“เกิดอะไรขึ้น?” หลี่ฝางถามด้วยใบหน้าที่ร้อนรน

“ทำไมถึงถูกเจอตัวได้ล่ะ?” ใบหน้าของหลี่ฝางเต็มไปด้วยความร้อนรน

ฉินวี่เฟยเองก็ร้อนรน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ “ฉันเองก็ไม่รู้ หลังจากที่พวกเราวางสาย ฉันก็ได้ข้อความมาหนึ่งฉบับ ในข้อความเขียนไว้ว่า มือถือของฉันถูกดักฟัง บอกให้ฉันรีบหนีไป”

“รู้ไหมว่าใครส่งมา?”

“ไม่รู้ คนที่ส่งมาไม่ได้บอกชื่อ......” ระหว่างที่พูดอย่าง ฉินวี่เฟยก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ แล้วพูดว่า “เขาส่งข้อความมาหาฉันอีกแล้ว”

“รีบดูสิ” หลี่ฝางซักถาม

หลังจากที่ฉินวี่เฟยได้เห็นข้อความ สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที “เป็น......เป็นที่อยู่ที่พวกเราอยู่”

“เขาบอกให้ฉันรีบหนี ถ้ายังไม่หนีล่ะก็ อาจจะหนีไม่ทัน”

“สถานที่ที่เธออยู่ นอกจากฉันแล้ว ได้บอกใครอีกไหม?” หลี่ฝางถาม

“ไม่มี ฉันเพิ่งมาถึง แม้แต่พ่อของฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน”

ตอนที่ฉินวี่เฟยพูด มือก็สั่นไปด้วย

คนในสาย ได้ยินเสียงอของ ฉินหยีหรันดังขึ้นมา “คงจะเป็นหลี่ฝางที่ขายพวกเรา”

หลี่ฝางพอได้ยินประโยคนี้ โกรธจนไม่รู้จะทำยังไง ไอ้โง่ฉินหยีหรันเอ๊ย ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะตัวเอง ตอนนี้เธอก็กลายเป็นสาวรับใช้ของคนอื่นไปแล้ว”

ตัวเองอุสาห์ช่วยเธอ เธอกลับมาสงสัยตัวเองสักได้

“อย่าเพิ่งร้อนรน ต่อให้พวกเขาจะรู้ที่อยู่ของพวกเธอ ก็ต้องใช้เวลาสักพัก พวกเธอลองไปหาที่หลบซ่อนก่อน ดูว่าข้างๆมีสถานที่ไหนที่ปลอดภัยบ้าง”

“อีกเดี๋ยว พวกเราค่อยติดต่อกันทางวีแชท”

มือถือนี้สามารถดักฟังได้ แต่คงจะไม่สามารถดักฟังวีแชทได้ใช่ไหม?

หลังจากที่วางสาย ก็ไม่รอช้า หลี่ฝางรีบดึกตัวโหจื่อ วิ่งออกมาจากสถานตากอากาศ แล้วขึ้นไปข้างในรถ

โหจื่อมองหน้าหลี่ฝาง พูดล้อพร้อมหัวเราะไปว่า “ผมว่านะคุณชาย ตกลงคุณชอบคนไหนกันแน่ เป็นแฟนของคุณตอนนี้ลู่หลุ่ย หรือว่าคุณหนูของตระกูลฉินกันแน่?”

“แน่นอนว่าลู่หลุ่ย” หลี่ฝางตอบทันทีด้วยไม่ต้องคิด

โหจื่อส่ายหัว แล้วพูดว่า “มันก็ไม่แน่หรอกนะ แค่ดูจะสีหน้าของคุณที่ร้อนรนใจเพื่อคุณหนูตระกูลฉิน ก็มองออกว่า ข้างในใจของคุณ มีเธออยู่ข้างในอย่างแน่นอน”

“ได้ยินมาว่านอกจากคุณหนูตระกูลฉินแล้ว ยังมีหลินชิงชิงอีกหนึ่งคน”

โหจื่อยินอย่างชั่วร้าย “เจ้านาย คนช่างมีบุญสักจริง”

“เหลวไหล”

หลี่ฝางมองหลี่ฝางด้วยหางตา แล้วพูดว่า “มีบุญแล้วมีประโยชน์อะไร ประเทศนี้มีกฎอยู่ สุดท้ายฉันก็แต่งกับผู้หญิงได้แค่คนเดียว”

“อีกอย่าง ผู้หญิงที่ฉันจะแต่งด้วยในอนาคต แปดสิบเปอร์เซนต์เป็นลู่หลุ่ย”

“ฉินวี่เฟยและหลินชิงชิง เรียกได้ว่าเป็นคนที่มีช่วงเวลาชีวิตร่วมกันก็เท่านั้นเอง รอให้พวกเธอเจอคนที่ต้องการแล้ว ฉันก็จะหายไปจากชีวิตของพวกเธอ “หลี่ฝางพูดด้วยความลังเล

เอาตรงๆนะ หลี่ฝางอยากจะแต่งกับผู้หญิงทั้งสามคนเลย?

อย่างไงซะ ผู้หญิงทั้งสามคนนี้ ล้วนอยู่ในหัวใจของตัวเอง

อีกอย่าง พวกเธอล้วนชอบตัวเอง

แต่ว่า มันก็ทำได้แค่คิด

“เรื่องนี้ไม่เห็นจะยาก คนอย่างพวกเรา ไม่จำเป็นต้องทำตามกฎหมาย อย่างมากก็เคยออกไปจากประเทศนี้ ไปที่เกาะเล็กๆแห่งนึง ถึงเวลานั้น คุณอยากจะแต่งสักกี่คน ก็แต่งได้ ตอนที่ผมอยู่ที่ต่างประเทศ ข้างกายมีเมียอยู่สามคน สี่คนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน รักกันจะตาย ฉันยังสอนพวกเธอเล่นไพ่นกกระจอกด้วยกันเลย”

“เพราะงั้น ขอแค่ระหว่างพวกเธอ สามารถยอมรับซึ่งกันและกันได้ เจ้านายก็สามารถแต่งได้ทั้งสามคนเลย” โหจื่อพูด

“แต่ปัญหาอยู่ที่ แฟนของฉันในตอนนี้ลู่หลุ่ย เป็นคนขี้หึง อย่าว่าแต่สามคนเลย ต่อให้มีสองคน เธอก็คงจะฆ่าฉันแล้ว” หลี่ฝางถอดหายใจ แล้วพูดว่า “ช่างเถอะ อย่าเพิ่งคุยเรื่องพวกนี้เลย รีบขับรถเถอะ”

“ฉันส่งข้อความทางวีแชทไปหาฉินวี่เฟยไปตั้งหลายครั้ง แต่ไม่ตอบกลับมาเลย”

หลี่ฝางพูดด้วยหน้าที่ตึงเครียด “ใจของฉันในตอนนี้ จู่ๆก็รู้สึกไม่ดี”

“กลัวทำไม? ไม่ว่าจะยังไง พวกเธอล้วนเป็นคุณหนูของตระกูลฉิน ต่อให้ถูกจับไป ก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิต อีกอย่าง เจ้าฉินหยีหรันไม่ยอมรับน้ำใจของพวกเรา ทำไมพวกเราต้องไปช่วยเธอด้วย ให้เธอถูกมู่หรงฉางเฟิงจับไปซะก็สิ้นเรื่อง”

หลี่ฝางพูดอย่างนิ่งๆ “คุณจะสนพวกเขาทำไม? ถ้าเกิดพวกเขาตายไป สำหรับคุณแล้ว น่าจะลดปัญหาลงไปได้ไม่น้อยถูกจะถูก”

“ไอ้หนอนแมลงที่อยู่บนสังคมพวกนี้ หลายปีมานี้ ไม่เคยสร้างปัญหาให้กับคุณเลยเหรอ?” หลี่ฝางถาม

“ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่หลายปีมานี้พวกเขา ก็ไม่ได้ทำผิดถึงขึ้นต้องตาย อีกอย่างนี้เป็นชีวิตของคนกว่าร้อยคนเลยนะ ถ้าเกิดคุณ......”

หูเฟยยังไม่ทันพูดจบประโยค หลี่ฝางก็พูดแทรกขึ้นมา ว่า “วางใจได้ พวกเขายังไม่ตาย”

“แค่ ถูกฉันทำให้พิการ ตอนนี้พวกเขาล้วนนอนอยู่ในโรงบาลลับแห่งนึง ซึ่งตระกูลหลี่ของพวกเราเป็นเจ้าของ คุณวางใจได้ หลังจากผ่านไปได้สักครึ่งเดือน รอให้ยุทธภพมั่นคง หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าฉันจะปล่อยพวกเขากลับไปเอง อีกอย่าง คุณเองก็ไม่ต้องไปสนใจลูกพี่ไร้น้ำยาพวกนั้น ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น พวกเขาแจ้งความ? พวกเขาแจ้งความข้อหาอะไรล่ะ?”

“หายสาบสูญ? คนที่อยู่โรงบาลพวกนั้น ไม่ใช่ว่าไม่มีคนในครอบครัวสักหน่อย ต่อให้แจ้งความว่าหายสาบสูญ ก็ไม่ควรที่จะเป็นพวกเขา อีกอย่าง ทุกๆวัน ฉันจะให้คนพวกนี้ ส่งข่าวไปที่บ้านของพวกเขาว่าตัวเองปลอดภัยดี เพราะงั้น คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่ทำให้คุณเดือดร้อนหรอก” หลี่ฝางพูดปลอบหูเฟยไปหนึ่งประโยค

ก้อนหินที่อยู่ในใจของหูเฟย หายไปในทันที

พอรู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ หูเฟยก็ดีใจมากแล้ว

สิ่งที่หูเฟยกังวลที่สุด ก็คือพอหลี่ฝางโมโห แล้วทำให้พวกเขาทั้งหมด กลายเป็นแบบนั้นล่ะก็ มันก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่

“จริงสิ ผมอยากจะถามคุณเรื่องนึง”

หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด “คืนนี้ คุณได้เห็นมู่หรงฉางเฟิงไหม?”

“มู่หรงฉางเฟย? ดูเหมือนจะไม่มี”

หูเฟยส่ายหัว

หลี่ฝางอึ้งไปพักนึง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ วันนี้คนที่แอบส่งข่าวไปหาฉินวี่เฟย ไม่ใช่คุณงั้นเหรอ?”

“แอบส่งข่าวอะไรเหรอ คุณชายหลี่ คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ ทำไมผมไม่เห็นเข้าใจเลย” หูเฟยดูเหมือนกับไม่รู้ที่มาที่ไป ไม่เข้าใจอะไรเลยแม้แต่น้อย

หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด “ช่างเถอะ ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจผิด วางล่ะนะ”

พอหลี่ฝางพูดจบ ก็กดวางสายทันที

เดิมทีหลี่ฝางคิดว่า คนที่แอบส่งข่าวไปให้กบฉินวี่เฟย จะเป็นหูเฟย ดูเหมือนตอนนี้ จะเป็นคนอื่นสักแล้ว