NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 661

นี่ไม่ใช่หูเฟย แล้วจะเป็นใคร？

ในขณะที่หลี่ฝางกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น รถจอดลงทันที

“ขับต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ทางเดินที่เหลือ พวกเราเดินเข้าไป” โหจื่อจอดรถแล้วพูดออกมา

จากนั้นหลี่ฝางและโหจื่อลงมาจากรถ

ข้างหน้า เป็นชนบทที่ยากจนและห่างไกล

หมู่บ้านนี้ ไม่ใหญ่นัก และทางเข้าหมู่บ้าน ก็มีแค่ทางเดียว

ทางเดินนี้ ได้มีรถสิบกว่าคัน ขวางทางไว้หมดแล้ว

เห็นได้ชัดว่า มีคนกลุ่มหนึ่ง มาถึงที่นี่ ก่อนหลี่ฝางและโหจื่อหนึ่งก้าว

ทำให้จิตใจของหลี่ฝาง ยิ่งกระวนกระวายขึ้นไปอีก

“ไม่รู้พวกเธอเป็นยังไงบ้าง” หลี่ฝางถามออกมาด้วยความตื่นเต้น

โหจื่อหัวเราะเคอๆ ออกมา เบ้ปากแล้วพูดขึ้นว่า： “วางใจได้ ดูจากสถานการณ์แล้ว พวกเขายังจับตัวคนไม่ได้หรอก”

“นี่ถ้าหากว่าจับคนได้แล้ว รถพวกนี้ คงจะขับกลับไปแล้ว” โหจื่อพูดออกมา

หลี่ฝางตอบอือออกมา ค่อยๆ เดินย่องผ่านทางลัด เข้าไปหมู่บ้านข้างใน

ส่วนโหจื่อนั้นเดินกร่างเข้าไป เสมือนไม่เกรงกลัวคนพวกนี้เลย

เพราะว่า โหจื่อมีฝีมือในการยิงปืนอย่างแม่นยำ เป็นธรรมชาติอยู่แล้วที่เขาไม่เกรงกลัวคนพวกนี้

และในเวลานี้ มีกระสุนนัดหนึ่ง ยิงเฉียดผ่านร่างของโหจื่อ พุ่งมาที่หลี่ฝาง เพื่อยิงเขา

โหจื่อรีบดึงแขนของหลี่ฝาง แล้วหลบอย่างรวดเร็ว ทำให้หลี่ฝางรอดพ้นอันตรายมาไปได้

ถ้าคนคนหนึ่ง มีประสบการณ์การหลบหนีจากความตายมาแล้วหลายสิบครั้ง เขาก็จะมีสัมผัสที่หก เมื่อมีเหตุการณ์อันตรายเกิดขึ้น เขาจะมีสัมผัสรับรู้ได้ล่วงหน้าก่อน

เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ หลี่ฝางเหมือนสัมผัสมันได้ก่อนแล้วว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น

ถึงแม้โหจื่อจะไม่ดึงตัวเขา แต่หลี่ฝางเชื่อว่า กระสุนนัดนั้น ถ้ายิงถูกเขาก็คงยิงโดนแขนเท่านั้น ไม่ถึงกับยิงถูกจุดที่เอาชีวิตของเขาได้

“คือเธอ！”

สีหน้าของโหจื่อ เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ใคร？” หลี่ฝางถามออกมา

เห็นได้ชัดว่า คนฝ่ายตรงข้ามที่ยิงปืนมา โหจื่อรู้จัก

“ศิษย์พี่ฉันเอง ก่อนหน้านั้น แม่ของนายเคยรับลูกศิษย์ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ว่าสุดท้ายแล้ว เธอไม่ได้ไปด้วยกันกับพวกเรา ได้ยินว่า ตอนนี้เข้าไปอยู่กับสี่ตระกูลใหญ่” สีหน้าของโหจื่อ ค่อนข้างเครียดเล็กน้อย

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะมา？” โหจื่อขมวดคิ้วเข้าหากัน พูดพึมพำกับตัวเอง

ทันใดนั้นหลี่ฝางนึกขึ้นได้

เมื่อไม่นานมานี้ หวางเสี่ยวหยวนและพ่อของเขา กำลังจะคุยความลับกันอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีมือปืนลึกลับคนหนึ่งปรากฏตัวออกมา? และมือปืนคนนี้ เกือบเอาชีวิตของหวางเสี่ยวหยวนไป ต่อหน้าพ่อของเขาแล้ว

หลังจากนั้น พ่อของเขาวิ่งไล่ล่าไปถึงในป่า แต่กลับไม่พบเจออะไรเลย

คิดว่า มือปืนที่ยิงหวางเสี่ยวหยวนในวันนั้น กับคนที่จะเอาชีวิตหลี่ฝางในวันนี้ ต้องเป็นคนเดียวกันแน่

หลี่ฝางขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพูดขึ้นว่า： “แม่งเอ๊ย แม่ฉันเป็นคนสอนเธอยิงปืน เธอกลับใช้มันมาฆ่าฉัน ช่างไร้ยางอายสิ้นดี”

“เธอรักเงินมากกว่า กระสุนหนึ่งนัด ห้าแสนหยวน！”

โหจื่อขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพูดขึ้นว่า： “นั่นคือราคาของเธอก่อนหน้านั้น ไม่รู้ตอนนี้ขึ้นราคาแล้วหรือยัง”

“ดูแล้ว การกู้ภัยครั้งนี้ คงไม่ง่ายขนาดนั้น”

โหจื่อเม้มปากแล้วพูดขึ้นว่า： “เธออยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าเรา ถ้าพวกเราปรากฏตัว เธอต้องลงมือยิงแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นควรทำยังไงดี？หรือว่าพวกเราจะหลบซ่อนที่นี่โดยไม่ทำอะไรเลยเหรอ？”

หลี่ฝางขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า： “ถ้าอย่างนั้นฉินหยีหรันกับฉินวี่เฟยจะทำยังไงดีหล่ะ？พวกเราไม่ไปช่วยพวกเธอแล้วเหรอ จะช้าหรือเร็วพวกเธอต้องถูกคนของมู่หรงฉางเฟิงจับตัวไปได้แน่”

“ฉันคิดหาวิธีก่อน” โหจื่อขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า： “คนเราต้องช่วยอยู่แล้ว แต่ว่า พวกเราต้องรับประกันชีวิตของตัวเองก่อน นายว่าใช่ไหม？เมื่อกี้นายก็เห็นแล้ว เธอต้องการเอาชีวิตของนาย”

“แม่งเอ๊ย ถ้าแม่ของนายอยู่ด้วย คงจะดีมาก”

โหจื่อขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วพูดออกมา

“คำพูดแกมันไร้สาระสิ้นดี” หลี่ฝางบ่นออกมา

ผ่านไปสักพัก อารมณ์ของหลี่ฝางนิ่งขึ้นขึ้น พูดกับโหจื่อด้วยความเกรงใจว่า： “ขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันพูดจาแรงไปหน่อย ฉันไม่ควรใส่อารมณ์กับนายหรือบ่นอะไรนาย เพราะว่า ที่นายมาก็เพราะช่วยเหลือฉัน”

“เคอๆ ไม่เป็นไร” โหจื่อไม่ได้เก็บไปใส่ใจเลยด้วยซ้ำ

“ฉันพอจะรู้ตำแหน่งของเธออยู่ แต่ว่า ฉันไม่กล้าเสี่ยง ถ้าอาจารย์ฉันส้าวส้วยอยู่ อาจจะร่วมมือกับฉันได้ แต่น่าเสียดาย อาจารย์ไม่อยู่

“ฉันตัวคนเดียว แถมถูกเธอบีบคอแน่นหนาขนาดนี้ และทำได้แต่รอ” โหจื่อขมวดคิ้ว พูดด้วยอาการเซ็งออกมา

โหจื่อถูกขนานนามว่าเป็นเทพแห่งนักแม่นปืน

แต่ตอนนี้ ถูกนักแม่นปืนอีกคนที่ฝีมือดีกว่า ล๊อกตายอยู่ที่นี่ และไม่กล้าปรากฏตัว ถ้าข่าวนี้ปล่อยออกไป ชื่อเสียงเทพแห่งนักแม่นปืน กังวลว่า คงขายขี้หน้าน่าดู

โหจื่อกับหลี่ฝาง อยู่ตรงนั้นห้านาทีเต็มๆ เวลานี้ หลี่ฝางได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

เป็นเสียงขัดขืนของฉินวี่เฟย

ในใจของหลี่ฝาง หมดหวังขึ้นมาทันทีแล้วพูดขึ้นว่า： “จบละ พวกเธอถูกจับแล้ว”

“เป็นไปตามคาด”

โหจื่อพูดขึ้นมาเบาๆ ： “พวกเราออกไปไม่ได้ ฉินวี่เฟยกับฉินหยีหรัน ต้องถูกจับตัวไปแน่นอน”

หลี่ฝางเตรียมจะวิ่งออกไป แต่ถูกโหจื่อดึงตัวไว้

“ลูกพี่ ใจเย็นก่อน” โหจื่อมองไปที่หลี่ฝาง พูดขึ้นมา

“ฉันไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นจะยิงฉันตายหรอก อีกอย่าง ฉันรู้นายต้องการอะไร นายต้องการคน ที่ไปเลื่อนแบนความสนใจของเธอ ใช้เวลาเพียงวินาทีเดียว นายก็สามารถยิงถูกเธอได้ ใช่ไหม？”

“ดังนั้น ฉันยินยอมเป็นเหยื่อล่อให้นาย เพื่อดึงดูดเธอ”

หลี่ฝางพูดขึ้นว่า： “ฉันล่อให้เธอยิงหนึ่งนัด นายยิงเธอหนึ่งนัด พวกเราก็มีโอกาสเปลี่ยนจากพ่ายแพ้กลายเป็นชนะได้ และก็จะได้มีโอกาสช่วยฉินวี่เฟยกับฉินหยีหรันได้”

“นายนี่มันโง่สิ้นดี เธอได้ทรยศไปแล้ว และไม่เหลือเยื่อใยอะไรอีกแล้ว กระสุนนัดเมื่อกี้ เขาจงใจยิงใส่หัวใจของนาย นายคิดว่า นายสามารถหลบปืนของเธอได้เหรอ？ปืนนัดหนึ่งของเธอ อย่าว่าแต่นายเลย ขนาดฉันยังไม่แน่ใจว่าจะหลบได้หรือเปล่า”

โหจื่อดึงหลี่ฝางไว้ แล้วพูดขึ้นว่า： “ถ้าเกิดนายตายไป และช่วยฉินหยีหรันกับฉินวี่เฟยออกมาได้ แล้วมันจะมีประโยชน์เหี้ยอะไร”

ในขณะที่กำลังสนทนากันอยู่นั้น ฉินวี่เฟยและฉินหยีหรัน ได้ถูกนำตัวขึ้นรถไปแล้ว

เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นมา และโทรศัพท์ของหลี่ฝาง ดังขึ้นมาในเวลาเดียวกัน