NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 664

เพี๊ยะๆๆ

มีคนพูดตบตีคนได้แต่ห้ามตีหน้า แต่การตบของโหจื่อทุกครั้ง ล้วนตบแรงๆ ลงบนใบหน้าของมู่หรงฉางเฟิง

ไม่นานนัก ใบหน้าของมู่หรงฉางเฟิง ถูกตบตีจนกลายเป็นหัวหมู

มู่หรงฉางเฟิงมองไปที่โหจื่อ ดวงตาเหมือนมีไฟพ่นออกมา： “แม่งนายเป็นเหี้ยอะไร ตบตีแต่หน้าฉัน ？”

“ใครให้นายหน้าตาหล่อเหลาหล่ะ？” โหจื่อหัวเราะแล้วพูดออกมา

หน้าตาหล่อเหลา？

หล่อเหลาแม่มึงสิ！

ถึงแม้จะถูกชื่นชม แต่มู่หรงฉางเฟิงไม่ได้ดีใจเลยแม้แต่น้อย

“มันก็แค่ ฉันไม่ชอบคนที่หน้าตาหล่อเหลากว่าฉันเท่านั้นเอง” โหจื่อสีหน้าดิ่งลงเล็กน้อย พูดเทริมออกมา

เสียงตบเพี๊ยะดังขึ้นอีก โหจื่อตบลงไปอีกครั้ง ครั้งนี้ตบจนมู่หรงฉางเฟิงกระเด็นออกไป

มู่หรงฉางเฟิงคลานขึ้นมาอย่างยากลำบาก แล้วมองไปที่โหจื่อ： “อย่าตบอีกเลย ถ้านายจะตบอีก……”

“ถ้าตบอีกนายจะทำยังไงเหรอ？” โหจื่อพูดขัดมู่หรงฉางเฟิงขึ้นมา และถามออกมาอย่างเยอะเย้ย

พูดตรงๆ คือ มู่หรงฉางเฟิง ทำอะไรโหจื่อไม่ได้เลย

โหจื่อมองไปที่มู่หรงฉางเฟิงแล้วพูดขึ้นว่า： “ไม่เป็นไร นายโต้ตอบได้ ฉันไม่แคร์”

โหจื่อเดินไปข้างหน้า ยกขาขึ้นถีบมู่หรงฉางเฟิง มู่หรงฉางเฟิงหลบได้ ทำให้การถีบครั้งนี้ของโหจื่อ ถีบเอียงไป

สีหน้าของโหจื่อดิ่งลง พูดเสียงเย็นชาออกมาว่า： “แม่งเหี้ยเอ๊ย นายกล้าหลบเหรอ？”

และเหตุการณ์ต่อจากนั้น ทำให้โหจื่อยิ่งโกรธเพิ่มขึ้นอีก ดังนั้นจึงลงมือหนักขึ้นไปอีก

ทำให้มู่หรงฉางเฟิงเกือบกลายเป็นบ้า

นายตีฉัน ฉันหลบไม่ได้เลยเหรอ？

ทำไมนาย ไม่มีเหตุผลเลย？

มู่หรงฉางเฟิงมองไปที่โหจื่อ แล้วพูดขึ้นว่า： “นายเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่านายไม่แคร์ถ้าฉันจะตอบโต้กลับ？”

“ใช่ ฉันไม่แคร์ถ้านายตอบโต้กลับ แต่ฉันไม่ได้บอกหนิ่ว่าไม่แคร์ถ้านายหลบ นายตอบโต้ได้ แต่ห้ามหลบ เข้าใจไหม？”

โหจื่อส่ายหัว แล้วพูดขึ้นว่า： “แข้งขาของฉันไม่ค่อยดี ถ้าเกิดนายหลบหนีไป ฉันคงไล่นายไม่ทันแน่”

คำเหี้ยนับคำไม่ถ้วนเกิดขึ้นในใจของมู่หรงฉางเฟิง

คนที่ฝึกฝนวิชาตุ๊กแกท่องกำแพง บอกว่าแข่งขาตัวเองไม่ดี？

ผีเท่านั้นที่เชื่อ

มู่หรงฉางเฟิงที่ถูกทุบตีจนหมดแรง นั่งลงไปกับพื้น แล้วพูดกับโหจื่อว่า： “นายตีเลย ถ้าแน่จริง ก็ตีฉันให้ตายไปเลย”

“ในเมื่อถ้าฉันตายไป ฉินวี่เฟยก็ไม่รอดแน่นอน ถึงเวลานั้น มีสาวงามตายเป็นเพื่อน ฉันก็ไม่ถือว่าขาดทุน”

มู่หรงฉางเฟิงพูดออกมา

โหจื่อยิ้มกว้างออกมา： “เอาฉินวี่เฟยมาข่มขู่ฉัน？นายข่มขู่ผิดคนแล้วมั้ง？ฉันจะบอกนายนะ ฉินวี่เฟยกับฉัน ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลย เพราะฉะนั้นการตายของเธอ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลย”

“ไม่ถูกต้อง ต้องพูดว่าไม่เกี่ยวข้องกับฉันแม้แต่นิดเดียว” โหจื่อหัวเราะเยาะแล้วพูดออกมา

พูดจบ โหจื่อถีบลงไปบนใบหน้าของมู่หรงฉางเฟิง

จากนั้นมู่หรงฉางเฟิงคลานขึ้นมา หันไปพูดกับหลี่ฝ่างว่า ： “หลี่ฝาง ฉันขอบอกนาย ถ้าก่อนตีสี่ ฉันยังไม่ได้กลับไปอีก ฉินวี่เฟยผู้หญิงคนนั้น ตายแน่นอน”

“ตีสี่？” หลี่ฝางมองนาฬิกาตัวเองโดยปริยาย ตอนนี้ตีสามห้าสิบแล้ว

“ใกล้ถึงเวลาแล้วสิ？เคอๆ อย่างมาก นายมีเวลาอีกสิบนาทีที่จะปล่อยฉันกลับไป ถ้าฉันไม่ได้กลับไป นายรอเก็บศพของฉินวี่เฟยได้เลย。” มู่หรงฉางเฟิงพูดออกมา

ทันใดนั้น หลี่ฝางเริ่มกังวลขึ้นมา

หลี่ฝางหันไปมองโหจื่อแล้วพูดขึ้นว่า： “ไม่ต้องตีเเล้ว ถ้าตีอีก คงมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ ตอนนี้ฉินวี่เฟยยังอยู่ในมือของเขาอยู่”

“มู่หรงฉางเฟิง เอาแบบนี้ไหม นายให้คนของนายปล่อยตัวฉินวี่เฟย ส่วนฉันก็ให้โหจื่อปล่อยตัวนาย？” หลี่ฝางมองไปที่มู่หรงฉางเฟิง ถามด้วยน้ำเสียงเจรจาต่อรองออกมา

มู่หรงฉางเฟิงหัวเราะเย็นชาออกมา ส่ายหัวแล้วพูดขึ้นว่า： “นายคิดมากไปแล้ว ทุบตีฉันแบบนี้ ตอนนี้มาพูดว่าจะเปลี่ยนตัว？ใครจะไปตอบตกลง！”

โหจื่อหันไปหามู่หรงฉางเฟิง ตบลงไปที่หูของเขา ทำให้มู่หรงฉางเฟิงหูอื้อไปทันที และทำให้หูไม่ได้ยินไปชั่วขณะ

“แม่งเหี้ยเอ๊ยนายไม่ได้ยินใช่ไหม เถ้าแก่ของนายบอกว่าห้ามตีอีก” มองไปที่โหจื่อ มู่หรงฉางเฟิงตะโกนด่าออกมา

“ได้ยินอ่ะได้ยินแล้ว แต่ว่า ใครบอกนาย ว่าคนที่เป็นลูกน้อง ต้องเชื่อฟังคำสั่งของเถ้าแก่เสมอไป？”

“นายไม่เคยเจอเหรอ ลูกน้องที่ไม่เชื่อฟังคำสั่ง？”