NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 665

“ตงฟางหวั่นเอ๋อ？”

โหจื่อบ่นพึมพำสองสามคำ หันไปมองมู่หรงฉางเฟิง แล้วถามออกมาว่า： “ตระกูลตงฟาง นายรู้จักใคร？หรืออีกอย่าง คนของตระกูลตงฟางที่ไม่เปิดเผยตัว นายรู้จักกี่คน？”

“ไม่รู้จักสักคน” มู่หรงฉางเฟิงส่ายหัว

โหจื่นหยิบปืนออกมาทันที แล้วเล็งปืนไปที่ศีรษะของมู่หรงฉางเฟิง： “พวกนายล้วนเป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่ นายกลับบอกฉัน ว่านายไม่รู้จักคนของตระกูลตงฟางเหรอ？”

“นายอย่ามาโกหกฉัน？” โหจื่อไม่เชื่อคำพูดของมู่หรงฉางเฟิง

มู่หรงฉางเฟิงเกือบจะร้องไห้ออกมา： “ฉันไม่รู้จักจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ยี่สิบกว่าปีนี้ เคยเห็นคนของตระกูลตงฟางแค่ไม่กี่คนเอง พวกเขาลึกลับกว่าตระกูลอื่น อีกอย่างฐานะพวกเขา เมื่อเทียบกับอีกสามตระกูลแล้ว พวกเขาสูงส่งกว่าเยอะมาก”

“อีกอย่างเวลาที่พวกเขาออกมา ทุกคนต่างสวมใส่หน้ากากไว้ หรือบางที ก็หาหุ่นเชิดมาเจอพวกเรา มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันเคยหาคนติดตามหุ่นเชิดคนนั้น ผ่านไปไม่กี่วันหุ่นเชิดคนนั้น กลับตายไปแล้ว

“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ คนที่ฉันส่งไปติดตามนั้น หลังจากนั้นไม่กี่วัน เสียชีวิตไปอย่างกะทันหัน”

“ฉันเคยได้รับคำเตือนจากคุณปู่ของฉัน”

“คนของตระกูลตงฟาง ค่อนข้างลึกลับ” มู่หรงฉางเฟิงพูดออกมา

โหจื่อมองไปที่มู่หรงฉางเฟิง ถามต่อไปอีกว่า： “ในเมื่อตระกูลตงฟางลึกลับขนาดนี้ ฉันขอถามหน่อย แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฟีนิกซ์ก็คือตงฟางหวั่นเอ๋อ

“ฟีนิกซ์ คือคนเดียวที่เปิดเผยตัวตน ถึงตอนนี้”

“แม้แต่ปู่ของฉัน ก็ยังต้องเคารพเธอ การปฏิบัติการครั้งนี้ สาเหตุที่เชิญเธอมาได้ หนึ่งคือคุณปู่เป็นคนแนะนำ สองคือเธอมาด้วยความสมัครใจ เธอบอกว่า ครั้งนี้เธอสามารถเจอศิษย์น้องของเธอ น่าจะเป็นนายสิ？” มองไปที่โหจื่อ มู่หรงฉางเฟิงถามออกมาด้วยความกังวลเล็กน้อย

“เธอช่างฉลาดเหลือเกิน” โหจื่อยิ้มออกมาอย่างมีความหมาย

ตอนนี้คนที่อยู่ข้างกายของหลี่ฝาง มีคนเก่งไม่กี่คน ความจริงแล้ว การที่ตงฟางหวั่นเอ๋อเดาว่าครั้งนี้คนที่มาจะเป็นโหจื่อ ก็ไม่น่าแปลกใจ

“ฉันได้บอกความลับสุดยอดนี้ให้กับนายแล้ว ตอนนี้ ปล่อยฉันไปได้หรือยัง？” มองไปที่โหจื่อ มู่หรงฉางเฟิงถามออกมาอย่างระวัง

ณ เวลานี้ ใบหน้าของมู่หรงฉางเฟิง เต็มไปด้วยความกลัว

บางที มู่หรงฉางเฟิงไม่ได้กลัวโหจื่อ แต่ความกลัวนั้นมาจากก้นบึ้งในใจของเขาเสียมากกว่า

เขาทรยศตงฟางหวั่นเอ๋อ เขากลัวฉากที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ตงฟางเอ๋อจะรู้ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาต้องตายแน่ๆ

โห่จื่อหันไปมองมู่หรงฉางเฟิง พยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า： “พาฉินวี่เฟยส่งไปที่รีสอร์ตของพวกเรา จากนั้น นายก็กลับไปได้”

“อะไรนะ？เมื่อกี้นายไม่ใช่พูดว่า ฉินวี่เฟยถูกคนของพวกนายช่วยเหลือออกไปแล้ว？” มู่หรงฉางเฟิงถลึงตาโตออกมา มองไปที่โหจื่ออย่างพูดไม่ออก

“แน่นอนฉันหลอกนาย นายคิดดูนายโตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไร้เดียงสาขนาดนี้อีก พวกเราออกมาอย่างเร่งรีบ จะไปเตรียมคนมากมายขนาดนั้นได้ยังไง นายไม่รู้จักใช้โทรศัพท์เช็กดูก่อนเหรอ จากนั้นค่อยเชื่อคำพูดของฉัน？” โหจื่อหันไปมองมู่หรงฉางเฟิงทำท่ามองบนใส่เขา แล้วพูดขึ้นว่า： “เห้อ ช่างน่าสงสาร คุณชายของสี่ตระกูลใหญ่ โง่จริงๆ เลย”

“ก็ยุติธรรมอยู่แล้วหนิ่ เมื่อกี้นายก็โกหกพวกฉัน ไม่ใช่เหรอ？อะไรตีสี่ไม่ปล่อยตัวกลับไป คนของนายก็จะฆ่าฉินวี่เฟย เคอๆ”

โหจื่อพูดเยอะเย้ยออกมา

“ฉันกับลูกน้องของฉัน มีคำมั่นสัญญานี้อยู่จริง ถ้าฉันไม่กลับไป ให้พวกเขาฆ่าฉินวี่เฟยได้เลย แต่ว่าเวลาไม่ใช่ตีสี่ แต่เป็นก่อนสว่าง” มู่หรงฉางเฟิงพูดออกมาอย่างซึมเศร้า จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา

ตอนที่จะโทรศัพท์นั้น มู่หรงฉางเฟิงมองไปที่โหจื่อถามออกมายังเป็นกังวลว่า： “ครั้งนี้ นายคงไม่ได้หลอกฉันอีกหรอกนะ？”

“ถ้าหากฉันส่งฉินวี่เฟยไปถึงรีสอร์ต แล้วนายไม่ปล่อยฉันจะทำยังไง？” มู่หรงฉางเฟิงถามออกมาอย่างกังวลใจ

“เคอๆ นายคิดว่า ตอนนี้นายสำหรับฉันแล้ว ยังมีคุณค่าอะไรอีกเหรอ？” โหจื่อส่ายหัว มองไปที่มู่หรงฉางเฟิงแล้วพูดขึ้นว่า： “ความจริงแล้ว นายอยู่ในใจฉัน ก็แค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้นเอง ถ้าฉันจะฆ่านาย มันง่ายนิดเดียว”

“แต่ฉันแค่ไม่อยากทำเท่านั้นเอง”

“ฉันเป็นศิษย์น้องของฟีนิกซ์ ฝีมือการยิงปืนฉันกับของฟีนิกซ์ เสมอเท่าเทียมกัน นายกลัวกระสุนของฟีนิกซ์ แล้วนายไม่กลัวของฉันหรือไง？” โหจื่อถามออกมา

มู่หรงฉางเฟิงกลืนน้ำลายลงคอ ไม่รู้ควรพูดอะไรดี

จะตอบโต้ก็ตอบโต้ไม่ไหว ตัวเองจะพูดอะไรได้อีก？

มู่หรงฉางเฟิงมองไปที่โหจื่อ แล้วพูดออกมาว่า： “หวังว่านายจะรักษาคำพูด”

มูหรงฉางเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาลูกน้องของตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า： “ส่งฉินวี่เฟยไปที่หน้าประตูรีสอร์ต

พูดจบ มู่หรงฉางเฟิงวางสายลง

“ได้ละ นายกลับไปเถอะ” โหจื่อพูดกับมู่หรงฉางเฟิง

มู่หรงฉางเฟิงตาสว่างขึ้นทันที มองไปที่โหจื่อ ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

“เช็คเงินสดในมือของนาย ทิ้งไว้” โหจื่อพูดเทริมออกมา

เมื่อมู่หรงฉางเฟิงไดยินคำนี้ รีบวางเช็คเงินสดไว้บนพื้นทันที จากนั้นรีบออกไปอย่างรวดเร็ว หลี่ฝางหันไปมองโหจื่อ แล้วพูดขึ้นว่า： “ฉินวี่เฟยยังไม่ถูกส่งไปถึงรีสอร์ตเลย นายปล่อยเขาไปอย่างนี้ ถ้าเกิดเขาเปลี่ยนใจทำไง？”

“วางใจได้ เขาไม่กล้าหรอก”

โหจื่อหัวเราะเคอๆ แล้วพูดขึ้นว่า： “เขาทรยศตงฟางหวั่นเอ๋อ และแน่นอนเขาต้องกลัวฉันจะทรยศเขาเช่นกัน”

“อีกอย่าง นายคิดว่าเขากล้าล้อฉันเล่นเหรอ？” โหจื่อส่ายหัวแล้วยิ้มออกมา เดินไปหาเจ้าของร้าน ยื่นเช็คเงินสดที่อยู่ในมือ ให้กับเจ้าของร้าน

“นี่เป็นค่าอาหารของคืนนี้ อีกอย่าง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ถือว่านายดูละครทีวีก็แล้วกัน และห้ามไปพูดเรื่องนี้กับคนอื่น เข้าใจไหม？”

โหจื่อมองไปที่เจ้าของร้านแล้วพูดขึ้นว่า： “หนึ่งล้านหยวนเป็นค่าปิดปาก ถือว่าเป็นกำไรของนาย”

ตอนที่เจ้าของร้านรับเช็คเงินสดไปนั้น มือเริ่มสั่นขึ้นมา เพราะเขารู้สึกตื่นเต้น มองไปที่โหจื่อ เกือบจะคุกเข่าลงไปเลย

หนึ่งล้านหยวน

เขาเปิดร้านคาราโอเกะนี้ ทั้งชีวิต ก็คงจะหาเงินหนึ่งล้านหยวนไม่ได้ แต่โหจื่อแค่นี้ก็ให้เขาหนึ่งล้านหยวน

“เมื่อมีหนึ่งล้านหยวนนี้แล้ว ฉันก็สามารถแต่งงานได้แล้ว”

เจ้าของร้านตื่นเต้นจนน้ำตาเอ่อล้นออกมา ส่วนหลี่ฝางกับโหจื่อ เดินออกไปจากร้านคาราโอเกะ และขึ้นรถตัวเอง