NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 674

“ยังไม่ยอมแพ้อีกหรือ?”

เห็นอยู่ว่าเหอสงต่อสู้จนล้มลงไปกับพื้นแล้ว แต่ว่าเขาก็รีบลุกขึ้นมายืนใหม่ ตั้งท่าจะต่อสู้อีก ลุงเฉียนเห็นแล้วก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ยอมแพ้เถอะ เหอสง ถ้าขืนสู้ต่อไปอีก ชีวิตแกก็คงต้องทิ้งไว้ที่นี่แล้วล่ะ”

“แกรู้มั้ยว่า ทำไมแกถึงได้พ่ายแพ้?”

มองหน้าเหอสง ลุงเฉียนพูดว่า “เพราะว่าแกแก่แล้ว”

“อีกอย่างเด็กพวกนี้ อายุน้อยกว่าแกทั้งนั้น” ลุงเฉียนพูดอย่างเรียบง่าย

“เด็กเหรอ?”

มองไปยังพวกคนชุดดำ สีหน้าของเหอสงเปลี่ยนเป็นตึงเครียดมาก เขาถามลุงเฉียนอย่างสงสัยว่า

“เหล่าเฉียน แกบอกว่าพวกเขายังเป็นเด็กทั้งนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่สิ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าแก พวกเขาไม่ใช่เด็กแล้วจะเป็นอะไร? อายุพวกเขามากสุดก็ไม่เกิน 25 ปีเท่านั้น ส่วนอายุน้อยสุดนั้นก็ยังไม่ครบ 20 เลย”

ลุงเฉียนพูดจบ สีหน้าเหอสงก็ตกตะลึงทันที

เหอสงกวาดสายตาไปยังพวกคนชุดดำ มองแล้วมองอีก จากนั้นก็หัวเราะ “20 กว่าปีเหรอ? นี่มันเป็นไปได้อย่างไร ฉันเหอสงถึงกับพ่ายแพ้ให้กับพวกเด็กๆทั้งนั้น!”

“พวกเขาไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไป” ลุงเฉียนส่ายหน้า “พวกเขาเป็นยอดฝีมือที่ผ่านการคัดเลือกจากลูกพี่แล้วฝึกฝนอย่างหนักทั้งวันทั้งคืน”

“หลอซ่าเหรอ?” เหอสงถาม

ลุงเฉียนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว หลอซ่า หลอซ่าเป็นคนที่ฝึกฝนเด็กพวกนี้”

เหอสงส่ายหน้าแล้วยิ้ม มองหน้าลุงเฉียนแล้วถามว่า“ตอนนี้ ฉันก็ได้เข้าใจถึงชัยชนะของพวกแกเสียที พวกเด็กพวกนี้คงไม่ใช่มีแค่สี่คนมั้ง?”

“ทั้งหมดมี 18 คน พวกเขาเลยมีฉายาว่า ซือปาจี้” ลุงเฉียนพูดอย่างเรียบๆ

“เด็กทั้ง 18 คนนี้ ได้คัดเลือกจากทั้งหมด 1300 คน โดยการต่อสู้แบบแพ้คัดออก อีกอย่างเด็กทั้ง 1300 กว่าคนนี้ล้วนแต่ได้เสพยากระตุ้นประเภทสเต็มเซลล์ ในร่างกายของพวกเขาจะมีความรู้สึกเจ็บปวดน้อยมาก อีกทั้งยังมีรูปร่างที่แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปถึงกว่าสามเท่าขึ้นไป ที่จริงแล้วด้านวรยุทธ์แกไม่ได้แพ้ให้กับพวกเขาเลย เพียงแต่ว่าพละกำลังในร่างกายของพวกเขามีมากกว่าแกเท่านั้นเอง”

“แพ้ก็คือแพ้ เหล่าเฉียน แกไม่ต้องหาเหตุผลข้อแก้ตัวให้กับฉันเลย พละกำลังมันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของวรยุทธ์หรือไงล่ะ?” เหอสงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดกับลุงเฉียนว่า “ฉันอยากพาลู่เฟยไปด้วย ได้มั้ย?”

ถ้าเป็นไปตามข้อตกลงระหว่างลุงเฉียนกับเหอสงเมื่อครู่นี้ถ้าหากเหอสงชนะแล้ว ลุงเฉียนก็ตกลงให้ปล่อยลู่เฟยไป

แต่ตอนนี้ เหอสงแพ้แล้ว

ลุยเฉียนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าให้ลู่เฟยไปจากที่นี่ แกจะรับรองความปลอดภัยของเขาหรือเปล่าล่ะ?”

เหอสงพูดอย่างไม่มั่นใจว่า “ตระกูลลู่ต้องการคนดูแล เมื่อท่านลู่ไม่อยู่ ลู่เฟยก็อยู่ที่นี่ บ้านตระกูลลู่ก็ขาดผู้นำ แล้วจะเกิดความวุ่นวายขึ้น ตระกูลลู่มีประวัติที่ยาวนานกว่า 100 ปีแล้ว ตระกูลของพวกเขายิ่งใหญ่มาก ตระกูลลู่จึงจะขาดผู้นำไม่ได้แม้แต่วันเดียว ฉันหวังว่าแกคงเข้าใจความหมายที่ฉันพูดนะ”

“ลู่เฟย ไปกันเถอะ”

ยังไม่ทันรอให้ลุงเฉียนพูดอะไรอีก เหอสงก็โบกมือให้ลู่เฟย

ส่วนลู่เฟยมองดูเหอสงแล้ว ฉงนอยู่ครู่หนึ่ง พูดด้วยสีหน้างงงวยว่า “ลุงเหอครับ แล้วพ่อผมล่ะ…”

พวกเขามาคราวนี้ ก็เพื่อมารับท่านลู่กลับไปด้วย

แต่ว่าตอนนี้แม้แต่เงาของท่านลู่ พวกเขาก็ยังไม่ได้เห็นเลย ก็ต้องจากไปแล้วเหรอ?

ลู่เฟยรู้สึกไม่ค่อยพอใจ

เหอสงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แกคิดว่าพวกเรา สามารถพาพ่อแกออกไปได้เหรอ?”

ชายผมแสกกลางตายแล้ว ลู่เฟยก็พ่ายแพ้แล้ว แม้แต่เหอสงก็พ่ายแพ้ไปด้วย...…

ลู่เฟยขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “พวกเราตระกูลลู่ ไม่ได้มีเพียงแค่ไพ่ตายพวกนี้เท่านั้น”

“ผมไม่อยากจะปล่อยไปอย่างนี้” ลู่เฟยพูดด้วยสีหน้าที่หนักแน่น

ตระกูลลู่อยู่มาได้นานขนาดนี้ ก็ย่อมไม่มีแค่ยอดฝีมือเพียงไม่กี่คนอย่างแน่นอน เครือข่ายทางสังคมของพวกเขา ความสัมพันธ์ระหว่างเครือข่ายต่างๆ ล้วนแต่กว้างขวางใหญ่โตทั้งสิ้น

อีกอย่างถ้าหากตระกูลลู่ยอมทุ่มเงินเพื่อว่าจ้างยอดฝีมือจำนวนมาก แน่นอนก็ต้องเสียเงินเสียทองไปสามารถจ้างคนภายนอก

อย่างเช่นพวกทหารรับจ้างชาวต่างชาติ ขอเพียงแต่ยอมทุ่มเงินก้อนสักจำนวนหนึ่ง หลายร้อยล้าน แม้กระทั่งพันล้าน จะไม่สามารถจ้างยอดฝีมือมาได้เชียวเหรอ?”