NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 676

ลงมาจากลิฟต์ หลี่ฝางกำลังจะออกจากโรงพยาบาล ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงสนั่นหวั่นไหวดังมาจากข้างหลัง

หลังจากนั้น ทุกคนก็เข้าไปรวมตัวอยู่ด้วยกัน

เดิมทีหลี่ฝางก็ไม่อยากจะสนใจ แต่ว่าในเวลานั้นเอง ก็ได้ยินเสียงคนรอบด้านตะโกนขึ้นมาว่า

“ดูสิ มีคนกระโดดตึก!”

“โอ๊ย สงสัยคนกระโดดตึกจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลที่สูงลิ่วไม่ไหวอีกคนแล้ว” มีคนพูดพลางถอนหายใจ

“ยังเป็นเด็กสาวอายุยังน้อยอยู่เลย ดูแล้วก็ประมาณ 20 ปีมั้ง? เฮ้ย น่าเสียดายจริงๆเลย!”

เมื่อได้ยินเสียงพวกนี้แล้ว หลี่ฝางก็รีบหันหลังกลับ มุ่งไปยังฝูงชนแล้วแหวกเข้าไป

บริเวณข้างศพนั้น ก็มีผู้คนล้อมรอบมุงดูเต็มไปหมด ส่วนหลี่ฝางมองลอดผ่านช่องฝูงชนเข้าไป ก็พอจะได้เห็นอยู่มุมหนึ่งบ้าง

ผมที่ยาวนั่น แล้วยังมีชุดเสื้อผ้าทั้งตัวนั่น............

ถ้าไม่ใช่เซี่ยลู่ แล้วจะเป็นใครไปได้เล่า?

ที่จริงแล้วเหตุการณ์เช่นนี้ หลี่ฝางก็ได้คาดคิดไว้ก่อนแล้ว

ทำให้พ่อแม่ตัวเองเสียชีวิตด้วยน้ำมือของตัวเอง ในใจของเซี่ยลู่นั้น จะต้องรู้สึกสำนึกผิดอย่างมหันต์

ยิ่งไปกว่านั้น เซี่ยลู่ตอนนี้ จะยังมีอะไรเหลืออยู่อีก?

เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..............

ผ่านไปไม่นาน ก็มีคนมาปิดกั้นทางไว้ แล้วกันให้หลี่ฝางและคนอื่นออกไปอยู่รอบข้าง

ทั้งผู้อำนวยการและรองผู้อำนวยการทั้งหลายในโรงพยาบาลต่างก็ปวดหัวทันที

เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ เป็นเรื่องที่พวกเขาไม่อยากเห็นที่สุด

หลี่ฝางหยิบมือถือขึ้นมา แล้วโทรให้ลูกน้องตัวเอง “รีบส่งจางเสี่ยวเฟิงไปที่สนามบินด่วนเลย”

เซี่ยลู่ฆ่าตัวตายแล้ว เกรงว่าจางเสี่ยวเฟิง ก็คงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว?

หลี่ฝางซื้อตั๋วเครื่องบินให้จางเสี่ยวเฟิงไปเขตแอฟริกา จางเสี่ยวเฟิงพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ นิสัยขี้เกียจทำงานเอาแต่กินเที่ยว ถ้าไปถึงที่นั่นแล้ว เกรงว่าจางเสี่ยวเฟิงจะทนอยู่ต่อได้ไม่นานเท่าไร ก็ต้องอดตายอย่างแน่นอน

“ตายก็ตายไปสิ”

ในใจของหลี่ฝางนั้น ไม่มีความสะทกสะท้านอย่างไรเลย

สำหรับเซี่ยลู่แล้ว ตั้งแต่วินาทีที่เธอนัดตัวเองขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วคิดจะทำร้ายตัวเองเป็นต้นมา หลี่ฝางก็ได้ตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับเธอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ฉันมิตรเพื่อนฝูง คนรักอันบริสุทธิ์ตอนสมัยยังเด็ก ทุกอย่างล้วนจบสิ้นลงไปหมดแล้ว

ที่เหลืออยู่ ก็มีเพียงแต่ความเกลียดชังและการแก้แค้น

หลี่ฝางขับรถเบนซ์รุ่นจี-คลาสของตัวเอง กลับไปที่มหาวิทยาลัย

ส่วนมหาวิทยาลัยทางนี้ หลี่ฝางก็ไม่ได้กลับมานานแล้ว เมื่อมาถึง หลี่ฝางก็เห็นประตูทางเข้าด้านหน้ามหาวิทยาลัย ติดโปสเตอร์ขวางอยู่เขียนไว้ว่า

ฉันรักลู่หลุ่ย.......

เมื่อเห็นโปสเตอร์แล้ว หลี่ฝางก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที นี่ใครบังอาจกล้าหาญถึงเพียงนี้ แม้แต่ผู้หญิงของตัวเองก็ยังกล้าจะมาแย่ง

พวกคนที่ขึงโปสเตอร์นี้ มีประมาณ 7-8 คน มองดูก็รู้ว่าเป็นฝีมือของคนมีเงิน

หลี่ฝางจึงรีบโทรศัพท์ไปหาลู่เชา เพื่อสอบถามรายละเอียดสถานการณ์

ลู่เชาก็ส่ายหน้า แสดงว่าไม่รู้เรื่อง แต่มีอย่างหนึ่งที่มั่นใจ ก็คือคนพวกนี้ไม่ใช่คนแถวนี้

แต่เป็นฝีมือของคนอำเภอหลิน

หลี่ฝางหัวเราะแล้วมองดูคนพวกนี้ พูดเยาะเย้ยว่า “ก็ยังมีพวกที่ไม่กลัวตายจริงด้วย”

หลี่ฝางโทรศัพท์เรียกลู่หลุ่ยออกมา ชี้ไปที่โปสเตอร์แล้วถามเธอว่า “นี่มันเป็นเรื่องอะไรกันแน่?”

“คุณไม่รู้จักดูเองเหรอไง?” ลู่หลุ่ยพูดยังเสียไม่ได้

หลี่ฝางทำตาขมึงใส่ลู่หลุ่ย “ฉันก็อยากจะถามคุณ ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร?”

“มีคนมาก่อกวนคุณ คุณก็ไม่คิดจะบอกให้ฉันรู้มั่งเลยเหรอ?” หลี่ฝางถามลู่หลุ่ยด้วยน้ำเสียงที่พอประมาณ

ลู่หลุ่ยยิ้มแบบประหลาด แล้วพูดว่า “ก่อกวนแล้วมันยังไงล่ะ? ฉันชอบถูกก่อกวน มันยังดีกว่าที่ไม่มีใครสนใจไม่ใช่เหรอ?”

“หลี่ฝาง คุณบอกมาซิว่าแฟนหนุ่มอย่างคุณทำตัวเหมาะสมหรือเปล่า? หายไปทีก็ตั้งหลายวัน........”