NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 710

ในมือของหยิ่นเจิ้งไม่ได้มีเพียงแค่ห้างสรรพสินค้าเท่านั้น ยังมีแพลตฟอร์มจัดหาสินค้าอยู่อีกมากมาย

หนึ่งในนั้นคือตลาดผักและผลไม้สด สินค้าที่ต้องจัดหาในแต่ละวัน มีจำนวนเยอะมาก ผักและผลไม้ของทั่วทั้งอำเภอหลิน หยิ่นเจิ้งผูกขาดแทบทั้งหมด

หยิ่นเจิ้งมองดูสายที่ไม่ได้รับ ภายในใจหนักอึ้ง เขารู้สึกว่าท่าไม่ค่อยจะดีนัก

หยิ่นเจิ้งที่กดรับโทรศัพท์ ยังคงแสร้งทำเป็นนิ่งเหมือนเดิม: “ลุงหลิว ทำไมจู่ ๆ ถึงได้โทรหาผมล่ะครับ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

มีเสียงแก่เล็กน้อยดังมาจากอีกฝั่งของสาย: “แย่แล้วครับ เถ้าแก่หยิ่น เพิงขายผักของเรา จู่ ๆ ก็เกิดหายนะที่ไม่คาดฝันขึ้น เมื่อกี้มีรถบรรทุกขนาดใหญ่คันหนึ่งขับพุ่งชนเข้ามา ทำให้ผักที่อยู่ในเพิง ถูกชนเกลี้ยงไม่เหลือเลย จากนั้นคนขับก็ลงมาจากรถและทำร้ายคนของเราบาดเจ็บไปร้ายคน และก็ขับรถหนีไป”

“ผมได้แจ้งความไปแล้ว ตำรวจบอกว่ารถคันนี้พึ่งถูกขโมยไป......”

หยิ่นเจิ้งไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ ก็รีบกล่าวปลอบใจทันที: “ไม่ต้องกังวล ลุงหลิว เรื่องนี้ มอบให้ผมจัดการก็พอ ลุงก็อายุมากขนาดนี้แล้ว ความกดทันภายในครอบครัวก็มีมาก ลุงสบายใจได้ ความเสียหายทั้งหมด ไม่ไม่ให้ลุงต้องมารับผิดชอบหรอก”

“ขอบคุณครับ ขอบคุณครับเถ้าแก่หยิ่น” อีกฝั่งของสายมีเสียงตื้นตันใจดังออกมา

พอวางโทรศัพท์ไป หยิ่นเจิ้งยังไม่ทันที่จะได้หายใจแรง ๆ เขาก็ได้รับสายโทรเข้าจากคนขับรถขนของคนหนึ่ง ในครึ่งทาง รถขนของก็เกิดคว่ำขึ้นมา เพราะว่าในขณะที่รถขับอยู่ จู่ ๆ ก็มีคนขับรถมาเบียด

“เหล่ยเหล่ย โทรหาคุณชายหลี่ตอนนี้เลย บอกกับเขาไปว่า แกตกลงรับปากเขา” หยิ่นเจิ้งที่วางสายไป รีบพูดกับลูกชายตัวเองทันที

“พ่อครับ แบบนั้นล่ะก็ พวกเราก็ต้องแตกหักอย่างเป็นทางการกับแมงป่อง หลายปีมานี้ ถึงแม้ว่าเรากับแมงป่องจะมีเรื่องขัดแย้งอยู่ไม่หยุด แต่มันก็เป็นความขัดแย้งเพียงเล็กน้อย ไม่เคยเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ถ้าหากทำตามที่หลี่ฝางว่า พวกเราเป็นคนประกาศเรื่องรางวัลค่าหัวนี้ออกไป งั้น......แมงป่องจะต้องมาปะทะกันซึ่ง ๆ หน้ากับพวกเราแน่นอน”

“และต่อให้พวกเราบอกกับแมงป่อง ว่าหลี่ฝางแป็นคนจ่ายเงิน แมงป่องก็ไม่ปล่อยพวกเราไปเหมือนเดิม”

คำพูดเหล่านี้ที่หยิ่นเหล่ยกล่าวมานั้น หยิ่นเจิ้งจะไม่เข้าใจได้ยังไง

“ยังไงก็ต้องรับปากเหมือนเดิม ตระกูลหลี่ได้เริ่มบีบพวกเราแล้ว ถ้าหากพวกเราไม่ยอมร่วมมือ เช่นนั้นพวกเขาก็จะลงมือโจมตีพวกเรา เมื่อกี้ฉันรับโทรศัพท์สามสายติดต่อกัน โทรศัพท์ทุกสายต่างก็กำลังบอกกับฉัน เกิดปัญหาขึ้นกับผู้จัดหาสินค้าของเรา ตระกูลหลี่รู้ข้อมูลของพวกเราอย่างชัดเจน รวมถึงเส้นทางการขนส่งของพวกเรา พวกเขาก็รู้แจ้งไปหมด

“นี่เป็นการแจ้งเตือนจากตระกูลหลี่ ถ้าหากพวกเรายังไม่รับปาก งั้นหลังจากนี้ เกรงว่าจะทำให้พวกเราได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แท้จริง”

“สำหรับเรื่องแมงป่อง พวกเราไม่มีปัญญาไปสนใจแล้ว ถ้าหากตระกูลหลี่ยอมช่วยพวกเรา ไม่แน่ว่า พวกเราก็สามารถช่วยและยืมมือของตระกูลหลี่ จัดการกับไม้ขัดขาอย่างแมงป่องให้สิ้นซากได้

หยิ่นเจิ้งมองลูกชายของตัวเองแล้วเร่งเขา: “เอาล่ะ อย่ามัวลีลาอยู่เลย รีบโทรหาคุณหายหลี่ ให้พวกเขาหยุดมือเถอะ”

หยิ่นเหล่ยพยักหน้า แล้วกดโทรศัพท์โทรหาหลี่ฝาง

หลี่ฝางที่อยู่ในรถ มองดูสายเรียกเข้าที่รอมานาน แต่ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร

สีหน้าของหยิ่นเหล่ยหม่นหมองลงมาทันที: “ไม่มีคนรับ”

หยิ่นเจิ้งรีบกล่าวขึ้นมา: “โทรอีก โทรจนกว่าจะรับสาย”

โทรศัพท์ของหยิ่นเจิ้งดังขึ้นตลอดเวลา แต่ในเวลานี้ เขากลับไม่อยากจะรับแล้ว เขารู้ว่าทุกครั้งที่รับสาย ล้วนต้องนำข่าวร้ายมาให้ตัวเอง

ถึงแม้ข่าวร้ายพวกนี้ หน้าที่ความรับผิดชอบไม่ได้อยู่ที่เขา และความสูญเสียของเขา ก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่ว่า เบื้องหลังของเรื่องนี้ ล้วนเป็นเพราะเขา

โทรติดต่อกันสามสาย บนใบหน้าของหลิ่นเหล่ย กระวนกระวายจนเหงื่อไหลออกมา ตอนนี้เอง หลี่ฝางถึงได้กดปุ่มรับสาย

“ทำไม คิดดีแล้วเหรอ?” หลี่ฝางเอ่ยถามพลางหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

หยิ่นเหล่ยพยักหน้า กล่าว: “คุณชายหลี่ คุณต้องการให้ผมประกาศเรื่องรางวัลค่าหัวนี้ออกไปเมื่อไหร่?”

“ตอนนี้เลย......” หลี่ฝางกล่าว

“ตอนนี้? รีบขนาดนั้นเลยเหรอครับ แต่ว่าทางผมยังไม่ได้เตรียมตัวเลย” หยิ่นเหล่ยขมวดคิ้วกล่าว

หยิ่นเหล่ยกำลังคิดว่า ก่อนที่จะประกาศออกไป ยังไงก็ควรที่จะวางแผนให้ดีก่อนไม่ใช่เหรอ?

แต่ทว่า หลี่ฝางกลับไม่ให้เวลานั้นกับเขาเลย

หลี่ฝางยิ้มอย่างเรียบ ๆ : “ทางฝั่งแมงป่อง ก็ไม่ได้เตรียมพร้อมเหมือนกันไม่ใช่เหรอ......ช่างเหอะ ฉันให้เวลานายเตรียมตัวครึ่งชั่วโมงแล้วกัน อีกครึ่งชั่วโมงให้หลัง ฉันหวังว่าจะได้ยินข่าวที่ฉันต้องการฟัง ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ โทรศัพท์ของพ่อนาย จะมีสายโทรเข้าอย่างไม่หยุด”

หลี่ฝางนับว่าตรงไปตรงมา ไม่ได้ปิดบังอะไรเลยสักนิด เขาบอกออกมาตรง ๆ ว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เป็นฝีมือตัวเอง

หลังจากที่วางสาย หยิ่นเหล่ยก็พูดกับพ่อของตัวเอง: “คุณชายหลี่ให้เวลาพวกเราแค่สามสิบนาที”

“กระชั้นชิดแบบนั้นเชียว? เดิมทีอยากจะวางแผนก่อนสักหน่อย ดูเหมือนว่า จะไม่ทันแล้ว”