NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 711

ความจริงตลอดหลายปีมานี้ ตระกูลหยิ่นกับแมงป่องก็เคยประลองกันมาหลายครั้ง แต่จุดจบก็มีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือตระกูลหยิ่นยอมถอยให้แมงป่องเป็นผู้คว้าชัยชนะ

เพราะงั้น บรรดาเหล่าทายาทรุ่นถัดมาจึงเกรงขามในตัวแมงป่อง และไม่ค่อยเห็นหัวตระกูลหยิ่น

แต่จะพูดอีกอย่าง คนอย่างแม่งป่องที่มักจะใช้วิธีการสกปรกและชั่วช้า ในขณะที่ตระกูลค้าขายเก่าแก่อย่างตระกูลหยิ่น จะไปชนะได้ยังไงกัน?

แน่นอนว่าหยิ่งเจิ้งย่อมไม่อยู่ในสายตาคนพวกนี้

“ทุกคนลงแมงป่องหมดเลย…ไม่มีใครคิดว่าตระกูลหยิ่นจะชนะได้เลยงั้นหรอ?” หนึ่งในคุณชายตระกูลใหญ่ขมวดคิ้วถาม

เขาเสนอออกมาอย่างนั้น เพราะเขาเป็นเจ้ามือ

ความจริงเขาเองก็คิดว่าแมงป่องมีโอกาสชนะสูงมาก เขาก็เลยเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว

ทุกคนเล่นพร้อมใจกันลงเป็นเสียงเดียวแบบนี้ ถ้าสุดท้ายตัวเองเป็นฝ่ายแพ้พนัน มีหวังหมดตัวแน่

“แน่นอนว่าไม่ ในอำเภอหลินมีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าหยิ่นเจิ้งพ่อของหยิ่นเหล่ยเป็นพวกขี้ขลาดตาขาว กลัวแมงป่องจนหัวหดซะขนาดนั้น จะเอาอะไรมาสู้ล่ะ?” ใครสักคนหัวเราะหึๆ

และก็เป็นเช่นนั้น ณ ห้องทำงานที่หรูหราอลังการ

หลังจากที่ได้ยินข่าวนั้น แมงป่องก็โมโหจนขว้างแก้วในมือลงกับพื้น

“แม่มึง ไอ้เด็กเวรหยิ่นเหล่ยนี่มันอยากตายนักใช่ไหม? ถึงได้กล้าปล่อยประกาศเงินรางวัลแบบนี้”

เงินรางวัลร้อยล้าน ที่ช่างหอมยั่วยวนใครต่อใคร รวมถึงตัวแมงป่องเอง

แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อเงินก้อนนี้ต้องแลกมากับการที่หัวของเขาต้องหลุดออกจากบ่า

เมื่อมีข่าวแบบนี้แพร่ออกไป แมงป่องจึงกวาดตามองไปยังคนที่อยู่รอบๆห้อง อย่างน้อยคนพวกนี้ก็เป็นเหมือนสายเลือดของเขา ซึ่งไม่มีทางทำร้ายแมงป่องเพียงเพราะเงิน

เงินร้อยล้าน ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากได้ แต่เพราะพวกเขารู้ดีว่าถ้าฆ่าแมงป่องไม่สำเร็จ สิ่งที่จะตามมาก็คือคนในครอบครัวของตัวเองจะถูกกำจัดทิ้ง

เพราะงั้น ถ้าไม่มีโอกาสที่แน่นอน ย่อมไม่กล้าซี้ซั้วลงมือ

แมงป่องกำหมัดแน่น แล้วทุ่มลงบนโต๊ะอย่างแรง เขาโกรธจนแทบอยากจะไปถามหาคำอธิบายจากตระกูลหยิ่นซะเดี๋ยวนี้

และตอนนี้เอง จู่ๆโทรศัพท์ของแมงป่องก็ดังขึ้น ปลายสายคือหยิ่นเจิ้ง

แมงป่องจ้องสายที่ยังไม่ได้รับ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดขึ้นมา“ไอ้แก่เฮงซวยนี่ยังกล้าโทรมาอีกหรอ”

เขาแค่นหัวเราะ แล้วยอมกดรับสายของหยิ่นเจิ้ง

เมื่อโทรติด หยิ่นเจิ้งก็รีบขอโทษเป็นพัลวัน “พี่แมงป่อง ขอโทษจริงๆครับ ไอ้เด็กเวรนั่นมันโง่เขลา ไม่รู้จักสูงต่ำถึงได้กล้าทำเรื่องโง่เง่าแบบนี้ จริงๆเลย…”

“เฮ้อ ผมด่ามันไปแล้ว เรื่องนี้ผมจะต้องรับผิดชอบต่อพี่แน่นอน”

แมงป่องพูดเสียงเย็น “รับผิดชอบ? ยังไง? ตอนนี้ทั้งอำเภอหลินรู้กันหมดว่ามีคนจะมอบเงินร้อยล้านให้ถ้าฆ่าฉันได้ อีกอย่างเงินก้อนนี้ก็โอนเข้าบัญชีของลูกชายแกแล้วด้วย ถ้าใครสักคนฆ่าฉันได้ ลูกชายนายก็จะโอนเงินก้อนนั้นให้”

“ยกเว้นแต่ แกจะให้ลูกชายกลายเป็นพวกปลิ้นปล้อนตอแหล…” แมงป่องพูด

ถ้าหยิ่นเหล่ยออกมาแก้ข่าว เรื่องนี้ก็ยังพอจะมีทางหนีทีไล่อยู่

ก็คิดซะว่าเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องตลก เพียงแต่…

หยิ่นเจิ้งพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ “ขอโทษจริงๆครับพี่แมงป่อง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมื่อกี๊ผมด่าไอ้เด็กนั่นแรงเกินไปหรือเปล่า เขาเลยตัดสายผมทิ้ง แถมยังบล็อกเบอร์ผมอีก ตอนนี้ผมกำลังส่งคนไปตามหาเขาอยู่ครับ”

“เจอตัวเขาเมื่อไหร่ ผมจะให้เขาออกมาแก้ข่าวทันที เป็นยังไงครับ?”

โกรธเป็นฟืนเป็นไฟของแมงป่องรุกท่วมหัวขึ้นมาใหม่ “เหอะๆ ไอ้แก่สวะ มาเล่นละครทำเบลออะไรกับฉัน? ลูกแกมันออกจะเชื่อฟังแกขนาดนั้น ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้ความยินยอมจากพ่อมัน มีหรอมันจะกล้าทำ?”

“พวกนักธุรกิจแบบพวกแกนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ มาขนาดนี้แล้วยังเล่นละครใส่ฉัน สนุกไหมล่ะ? หยิ่นเจิ้ง ถึงยังไงแกก็เป็นลูกผู้ชาย ผู้ชายกล้าทำกล้ารับ…”

แมงป่องพ่นเสียงเหอะใส่ “หาลูกไม่เจอใช่ไหม? ได้ ฉันก็จะส่งคนไปช่วยหา ในเมื่อมันยังคิดไม่เป็น ฉันก็จะสั่งสอนมันแทนแกให้”

พูดจบ แมงป่องก็หันไปพูดกับลูกน้อง “ค้นหาหยิ่นเหล่ยให้ทั่วอำเภอหลิน เจอตัวเมื่อไหร่พามันมาหาฉันทันที”

“แม่งเอ้ย ไอ้สารเลวนั่น รอกูเจอตัวมันก่อนเถอะ จะตัดหัวมันหลุดออกจากบ่าให้ดู”

แต่แมงป่องหารู้ไม่ว่า เวลานี้หยิ่นเหล่ยออกจากอำเภอหลินมานานแล้ว และกำลังมุ่งหน้าไปยังสนามบิน

และตอนที่หยิ่นเจิ้งโทรไป เครื่องบินก็บินออกไปแล้วเรียบร้อย

แม้ว่าหยิ่นเหล่ยจะไม่สามารถสืบทอดวงตระกูลได้อีก แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลหยิ่น หยิ่นเจิ้งไม่อยากให้ลูกชายของตัวเองต้องเป็นอะไรไปแม้แต่น้อย

หยิ่นเจิ้งรู้ดีว่า การให้ลูกตัวเองอยู่ที่อำเภอหลินต่อไป ก็มีแต่จะเป็นอันตราย

หยิ่นเจิ้งที่เวลานี้อยู่ในห้องทำงาน กำลังจ้องไปยังสองพี่น้องชายแฝด

“จางซินหยู่ นายรับใช้ฉันมาเจ็ดปีแล้วสินะ?” หยิ่นเจิ้งถามหนึ่งในนั้น

“ใช่ครับเจ้านาย ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณดีกับผมมาโดยตลอด จากรปภ.ตัวเล็กๆกลายมาเป็นผู้จัดการแผนกในวันนี้” จางซินหยู่รู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะความสามารถของเขาไม่เท่าไหร่เลยจริงๆ

ตลอดเวลาที่ผ่าน เขาไม่ได้สร้างประโยชน์อะไรให้กับตระกูลหยิ่นแม้แต่น้อย แต่หยิ่นเจิ้งกับมอบโอกาสให้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปฏิบัติกับเขาเหมือนเห็นเป็นญาติคนนึง