NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 718

จู่ๆแมงป่องก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

เรื่องลอบแทงของไอ้หน้าหนวด เป็นแมงป่องที่อยู่เบื้องหลังหรือไม่ ยังต้องสืบกันต่อไป

ที่หยิ่นเจิ้งกลัวแล้วก็กังวลยิ่งกว่าก็คือ ทำไมแมงป่องถึงได้รู้ที่ซ่อนของลูกชายเขา?

เมื่อกี๊หยิ่นเจิ้งจำได้แม่นว่าตอนแรกแมงป่องตั้งใจจะกลับไปแล้ว แต่จู่ๆเขาก็ได้รับข้อความ จากนั้นก็เจอตัวลูกชายเขา

หยิ่นเจิ้งแหงนหน้ามองเสี่ยวถิงแว๊บนึง

เสี่ยวถิงก็รู้สึกผวาขึ้นมาทันที “ประธานหยิ่น ทำมองผมด้วยสายตาแบบนั้นล่ะครับ? คุณคงไม่ได้กำลังสงสัยผมหรอกใช่ไหมครับ?”

หยิ่นเจิ้งส่ายหน้า “ฉันจะสงสัยนายได้ยังไง? นายรู้ความลับของฉันทุกอย่าง ถ้าจะหักหลังฉันจริง ฉันคงตายไปนานแล้ว”

“เพียงแต่ ห้องลับในห้องทำงานฉัน นอกจากนายก็มีแต่เราสองพ่อลูกที่รู้”

“แล้วแมงป่องมันรู้ได้ยังไง?”

หยิ่นเจิ้งขมวดคิ้ว “นายได้บอกความลับนี่ให้ใครรู้หรือเปล่า?”

เสี่ยวถิงส่ายหน้าหนักแน่น “ไม่มีครับ ไม่มีแน่นอน แม้แต่ภรรยาของผมก็ยังไม่รู้เรื่องนี้”

“งั้นก็แปลกแล้วล่ะ หมอนั่นรู้ได้ยังไง?” หยิ่นเจิ้งขมวดคิ้ว สีหน้าราวกับเห็นผี

หยิ่นเหล่ยมองพ่อตัวเองแล้วถาม “พ่อ ผมจะทำยังไงดี? แมงป่องมันไม่ปล่อยผมแน่”

ในชั่วแว๊บนึงตอนนั้น หยิ่นเหล่ยอยากจะละทิ้งแม่ตัวเองแล้วให้ความร่วมมือกับแมงป่องซะ

เวลานี้หยิ่นเหล่ยชักกลัวขึ้นมาจริงๆ

“ไมต่องตระหนก ฉันไม่ยอมให้แมงป่องมาทำอะไรแกหรอก” หยิ่นเจิ้งขมวดคิ้ว

หยิ่นเจิ้งมองลูกชายที่ไม่ไหนของตัวเองแล้วถอนหายใจ

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เกินความคาดหมายไปมาก ขนาดที่ทำแผนของฉันพังเละไม่เป็นท่า ตอนแรกฉันพอจะเอาแมงป่องอยู่ ยังคิดไปถึงขั้นจะลงมือด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้…ตระกูลหลี่ของเราตัดสัมพันธ์กับแมงป่องอย่างไม่เหลือชิ้นดี”

“เมื่อกี๊นี้ทั้งที่แมงป่องสามารถลากฉันกับเสี่ยวถิงเข้าตารางได้สบายๆ แต่เขากลับไม่ทำ แสดงว่าเขาคงกะจะใช้วิธีของเขามาแก้แค้นเรา” หยิ่นเจิ้งถอนหายใจพูด

จ้าวโหย่วฉายรีบพูดขึ้น “ต้องการให้ฉันช่วยอะไรก็แค่บอกมา นายเคยช่วยฉันไว้ไม่น้อย ตอนนี้นายลำบากฉันก็จะไม่ยอมนั่งดูอยู่เฉยๆ”

“หอพักในเขตโรงเรียนของตระกูลเรา ก็เป็นนายที่ยื่นมือเข้ามาช่วย” จ้าวโหย่วฉายพูด

หยิ่นเจิ้งมองจ้าวโหย่วฉายด้วยความรู้สึกปลื้มใจ “เอาไว้ก่อนเถอะ ถ้าพี่ช่วยผมตั้งแต่เริ่มต้น ก็เท่ากับว่าผมกลัวแมงป่องยิ่งไปกว่านั้นคือบ่งบอกว่าผมสู้เขาไม่ได้”

“ที่ผ่านมานายไม่ใช่คนที่ชอบใช้กำลังใช้อารมณ์ ครั้งนี้นายเป็นอะไรไป?” จ้าวโหย่วฉายมองหน้าหยิ่นเจิ้ง ถามอย่างแปลกใจ

หยิ่นเจิ้งในตอนนี้ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

แต่หยิ่นเจิ้งกลับพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “ผมก้มหัวยอมมากเกินไป แม้แต่เพื่อนร่วมชั้นอย่างพี่ก็ยังคิดว่าผมมันคนไม่เอาไหน”

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น” จ้าวโหย่วฉายรีบอธิบาย

“ที่พี่พูดก็ไม่ผิด ที่ผ่านมาผมไม่ใช่คนชอบใช้ความรุนแรงจริงๆ ผมเป็นนักธุรกิจในหัวก็คิดแค่เรื่องเงิน แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันบีบบังคับ เมียของผมก็โดนจับเป็นตัวประกันส่วนลูกชายก็กลายเป็นเป้าโจมตีของคนอื่น ถ้าผมยังทำตัวเหมือนเมื่อก่อน ตระกูลหยิ่นก็คงมาถึงจุดจบแล้ว”

เวลานี้ทั้งเมียและลูกล้วนต้องการให้เขาปกป้อง

หยิ่นเจิ้งหัวเราะหึ “พี่จ้าว ช่วยคุ้มกันลูกชายผมสักสองสามวันแล้วกัน”

“หยิ่นเหล่ยหรอ？”

จ้าวโหย่วฉายมองหยิ่นเหล่ย “เขาต้องการคนคอยปกป้องจริงๆ วางใจเถอะ เดี๋ยวกลับไปฉันจะส่งลูกน้องฝีมือดีมาคอยคุ้มกันความปลอดภัยของหยิ่นเหล่ย”

“ไม่ ผมหมายถึงให้ลูกผมไปอยู่บ้านพี่สักสองสามวัน ลูกผมกับลูกพี่ไม่ได้เจอกันตั้งนานพอดีเลยใช่ไหมล่ะ? สองวันนี้ก็ให้พี่ชายน้องชายเขาได้ผูกมิตรกันหน่อย” หยิ่นเจิ้งพูด

จ้าวโหย่วฉายนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าตกลง