NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 751

หลี่ฝางเรียกได้ว่าพูดเปิดอกอย่างหมกเปลือกแล้ว ไม่รอให้ท่านจวนซักถามก่อน ก็สารภาพออกมาสักแล้ว

คราวนี้ ท่านจวนก็อึ้งไปสักพัก ไอ้เด็กที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้เดินตามแผนที่ตัวเองวางเอาไว้แม้แต่น้อย?

ท่านจวนขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความมึนงง นี่มันหมายความว่าไง?

โง่รึเปล่า?

ยอมรับผิดมาตรงๆ บอกว่าเป็นคนฆ่าหมากของตัวเอง?

เดิมที ท่านจวนก็ค่อนข้างมั่นใจ ว่าต้องเป็นฝีมือของตระกูลหลี่ ที่ฆ่ากลุ่มคนเมื่อคืน แต่พอหลี่ฝางเป็นคนเอ่ยปากยอมรับผิดขึ้นมาก่อน ท่านจวนที่เต็มไปด้วยความสงสัย กลับเริ่มสับสนขึ้นมา รึว่า คนร้ายจะเป็นคนอื่น? ท่านจวนจ้องมองหลี่ฝางด้วยความสงสัย ยิ้มออกมา แล้วพูดว่า “เสี่ยวฝาง ลุงจวนก็อายุปูนนี้แล้ว แกอย่ามาพูดล้อเล่นกับลุงจวนแบบนี้สิ ถ้าเกิดลุงจวนเชื่อขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?”

“ลุงจวน คุณดูสีหน้าของผม เหมือนกำลังพูดเล่นกับคุณอยู่รึเปล่า?”

หลี่ฝางหัวเราะออกมา แล้วพูดว่า “พวกเราล้วนรู้ดีอยู่แก่ใจ เพียงแค่ว่าผมเป็นคนเริ่มพูดออกมาก่อนก็เท่านั้นเอง”

ตรงหว่างคิ้วของท่านจวน ก็เผยรังสีอาฆาตออกมาเล็กน้อย

พวกที่ตายไป ท่านจวนไม่ได้รู้สึกเสียดาย

ยังไงซะคนก็มีอีกตั้งเยอะ พอหัวหน้ากลุ่มเล็กๆพวกนั้นตายไป ลูกน้องของพวกเขา ก็ยังสามารถขึ้นมารับตำแหน่งแทนได้

แต่ว่า กระทำของตระกูลหลี่ กลับเป็นการตบหน้าของท่านจวนอย่างแรง

และหลี่ฝางที่ยอมรับเรื่องนี้ ต่อหน้าท่านจวนตรงๆ ยิ่งเท่ากับว่าตบหน้าของ ท่านจวนจนมีเลือดไหลออกมา

ยั่วยุ เป็นการยั่วยุอย่างแน่นอน......

นี่มันเป็นการบอกว่าไม่เห็นท่านจวนอยู่ในสายตา

ท่านจวนพูดด้วยใบหน้าที่สบายๆ “ไม่ว่าจะยังไง ฉันและตระกูลหลี่ของพวกแกล้วนมีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาด้วยตลอด ต่อให้หลายวันมานี้จะมีเรื่องผิดใจกันเล็กน้อย แต่ต่างฝ่ายก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก......แต่พวกแก กลับลงมือฆ่าคนของฉันไปสิบคน แถมแต่ละคนยังเป็นลูกน้องที่ค่อนข้างมีฝีมือของฉันอีก......”

“ตระกูลหลี่เอาความสัมพันธ์เก่าๆของพวกเรา โยนลงถังขยะหมดแล้วรึไง?”

ใบหน้าของท่านจวน ได้เผยความน่าเกรงขามของผู้สูงอายุออกมา

ถึงแม้ท่านจวนจะแก่แล้ว ใบหน้าก็เต็มไปด้วยริ้วรอย แต่ว่าในริ้วรอยของเขา กลับแฝงไปด้วยจิตวิญญาณที่ต่อให้เป็นวัยรุ่นก็ใช่ว่าจะมี

“ความสัมพันธ์เก่าๆ? ถ้าพูดถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อน แกยังจำได้ไหมว่าแกเคยให้คำสัญญาอะไรเอาไว้กับพ่อของฉัน?”

หลี่ฝางมองท่านจวน แล้วพูดด้วยเสียงที่เย็นชา “แกเคยให้คำมั่นสัญญากับพ่อของฉัน ชาตินี้ทั้งชาติ จะไม่มีว่าเข้าไปแตะต้องกับผงขาว จะไม่หาเงินกับสิ่งที่เอาไว้ทำร้ายผู้คน เพราะงั้นพ่อของฉันจึงได้ตกลงกับแก”

“และตอนนี้ แกได้ทำเรื่องอะไรไว้บ้างล่ะ?”

น้ำเสียงของหลี่ฝางเต็มไปด้วยความโกรธ “ท่านจวน แกก็อายุปูนนี้แล้ว ถ้าจะพูดให้ดูแย่หน่อย เท้าของแกก็เหยียบหลุมศพไปแล้วก้าวนึง จะหาเงินเยอะขนาดนั้นไว้ทำไม? สะสมความดีให้กับตัวเองเอาไว้ไม่ดีกว่ารึไง?”

สีหน้าของท่านจวนยังคงมืดมนเหมือนเดิน ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของหลี่ฝางแม้แต่น้อย

ท่านจวนส่งเสียงเฮิงออกมา แล้วมองไปยังหลี่ฝาง “แกอายุเท่าไหร่เอง กลับคิดจะสั่งสอนฉันซะแล้ว”

“แกคิดจริงๆเหรอว่าที่ฉันเรียกแกมา ก็เพื่อที่จะเลี้ยงข้าวแกอย่างเดียวน่ะ?” จู่ๆท่านจวนก็ยิ้มออกมา

“แน่นอนว่าไม่คิดอยู่แล้ว เมื่อคืนตระกูลหลี่ฆ่าคนของแกไปเยอะขนาดนั้น แกจะต้องวางแผนที่จะทำอะไรฉันเอาไว้อย่างแน่นอน” พอหลี่ฝางพูดจบ จู่ๆก็อึ้งไปเล็กน้อย

เดิมทีก็คิดว่าครั้งนี้ที่ท่านจวนเชิญตัวเองมา ก็เพื่อที่จะบีบให้ยอมรับผิด

แต่พอดูจากผลลัพธ์ในตอนนี้ รู้สึกจะไม่ใช่อย่างงั้น

ท่านจวนไม่ได้มีท่าทีที่จะซักถามเหตุการณ์ฆ่าคนเมื่อคืนแม้แต่น้อย ยิ่งไม่คิดที่จะเอาผิดด้วยซ้ำ

หลี่ฝางทำหน้าเครียด มองไปยังท่านจวน แล้วถามว่า “ที่แกเรียกฉันมา ตกลงว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ หรือว่าต้องการจะกักขังฉันเอาไว้จริงๆ?”

ท่านจวนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ไม่ได้ให้คำตอบ แต่กลับจ้องมองไปยังการต่อสู้ของโหจื่อและฟีนิกซ์ แล้วพูดอย่างชิวๆว่า “ดูสิ น่าตื่นเต้นดีน่ะ”

ตอนนี้ การต่อสู้ระหว่างโหจื่อและฟีนิกซ์ อยู่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย

ทุกท่าที่โหจื่อใช้ล้วนเป็นท่าสังหาร ไม่คิดที่จะออมมือให้กับฟีนิกซ์แม้แต่น้อย ส่วนทางด้านฟีนิกซ์เองก็เหมือนกัน เตรียมใจที่จะเอาชีวิตของโหจื่ออยู่ตลอดเวลา

ฝีมือของทั้งสอง ไม่ได้แตกต่างกันมาก

สู้มานานขนาดนี้ ก็ยังดูไม่ออกว่าใครจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

แต่ว่ายิ่งสู้ต่อไป ใบหน้าของฟีนิกซ์ กลับยิ่งประหลาดใจ

ฟีนิกซ์เดินถอยไปหนึ่งก้าว เช็ดเลือดที่อยู่ในมุมปาก มองโหจื่อด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แล้วถามว่า “ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมแกถึงได้แข็งแกร่งขึ้นมาขนาดนี้กัน?”