NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 754

“แกจะฆ่าท่านจวนจริงๆเหรอ?” หลี่ฝางก็ยังมองโหจื่อด้วยความไม่มั่นใจ

ยังไงซะตั้งแต่เมื่อก่อน หลี่ฝางรู้ดี ไม่มีใครที่กล้าขัดคำสั่งของพ่อของตัวเองหลอซ่า

โหจื่อหัวเราะ แล้วพูดว่า “ทำไม มีอะไรไม่ดีรึไง? ไอ้แก่นั้นจะเก็บเขาเอาไว้ทำไม ข้างในมีแต่เลือดชั่วๆ เก็บเขาไว้ ไม่ช้าหรือเร็วจะต้องกลายเป็นภัย ในเมื่อลูกพี่ตัดใจฆ่าเขาไม่ได้ งั้นฉันจะตัดสินใจแทนลูกพี่เอง”

“ต่อให้หลังจากนี้ลูกพี่จะลงโทษฉัน หรือไล่ฉันออกไป ฉันเองก็ไม่กลัว” โหจื่อพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

หลี่ฝางไม่ได้ห้ามโหจื่อ ความจริงความคิดของหลี่ฝาง ก็เหมือนกับหลี่ฝาง

ท่านจวนควรที่จะรีบกำจัดทิ้งทันที

เหมือนคนแบบนี้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไว้ชีวิตของเขา

พอพูดจบ โหจื่อก็พุ่งตรงเข้าไปยังวิลล่าจูเซียน หลี่ฝางที่อยู่ข้างนอก หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ยังไม่ทันสูบบุหรี่จนหมด โหจื่อก็กลับออกมาแล้ว

หลี่ฝางมองโหจื่อ ค่อยๆเผยยิ้มออกมาแล้ว “เร็วจัง?”

โหจื่อส่ายหัว ทำหน้าเครียด พูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยว่า “ไอ้เย็ดแม่เอ๋ย ไอ้จิ้งจอกเฒ่าหนีไปซะได้”

“วิลล่าจูเซียนแห่งนี้มีหลายประตู ตอนฉันเข้าไปกลับไม่เจอใคร”

โหจื่อเพิ่งพูดจบ จู่ๆวิลล่าจูเซียนก็มีเสียงดังปังขึ้นมา

โหจื่อกอดหลี่ฝาง แล้วเคลื่อนตัวหนีไปไกลๆ จากนั้นก็หมอบลงกับพื้น

“ไปเร็ว” โหจื่อทำหน้าเครียด รู้สึกได้ถึงความผิดปรกติ “เวลาของฉันเหลือไม่มาแล้ว ถ้าเกิดท่านจวนพาคนกลับมา พวกเราคงจบสิ้นแล้ว”

“ท่านจวนก็เหมือนงูพิษ ต่อให้ลูกพี่จะไว้ชีวิตของเขา เขาก็คงไม่ซาบซึ้ง พอจับพวกเราได้ เขาจะต้องใช้ประโยชน์จากพวกเรา เพื่อใช้จัดการกับลูกพี่และอาจารย์แน่นอน” โหจื่อจับแขนของหลี่ฝาง แล้วมุ่งตรงไปอย่างข้างในรถ

ฤทธิ์ยาที่อยู่บนร่างกายของโหจื่อ อย่างมากก็มีฤทธิ์ได้แค่ครึ่งชั่วโมง และตอนนี้ ก็ผ่านไปแล้วกว่ายี่สิบนาที โหจื่อขึ้นรถ แล้วสตาร์ทรถ ขับออกไปทันที เป้าหมายคือสถานตากอากาศ

ขับรถออกไปได้หลายนาที ตอนที่เพิ่งมาถึงเขตเมือง ทันใดนั้น ก็มีรถน่าสงสัยคันนึง ไล่ตามมา

โหจื่อทำหน้าเครียด รีบหยิบมือถือขึ้นมา แล้วโทรไปหาลุงเฉียน

และในเวลานี้เอง มีรถสปอร์ตคันนึง พุ่งตรงเข้ามา ชนรถของหลี่ฝาง

รถของหลี่ฝาง ถูกชนจนปลิวไปหลายสิบเมตร

หลี่ฝางมองไปยังที่ไกลๆ มองเห็นเงาที่คุ้นเคย และคนๆนี้ ดูเหมือนจะเป็นเซี่ยจือชิว

หลี่ฝางงงเล็กน้อย ทำไมเซี่ยจือชิวถึงอยู่ที่นี่??

แถมยัง มาชนรถของตัวเองอีก?

ไม่ว่าจะยังไง ตัวเองและเซี่ยจือชิวก็ไม่เคยมีความแค้นกันมาก่อน

ไม่มีเหตุผลที่เซี่ยจือชิวต้องเป็นศัตรูกับตัวเอง และนี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างอุบัติเหตุ ไอ้เซี่ยจือชิว มันชัดมากว่าเขาเข้ามาพุ่งชนตัวเอง

รถของเซี่ยจือชิว ค่อยๆถูกเปิดออกมา เขาถอดหมวกกันน็อค แล้วหันไปพูดกับหลี่ฝาง “ฉันชื่อว่าเซี่ยจือชิว พวกเราเคยเจอกันที่เขาหมาป่า”

“คุณชายหลี่ ฉันรู้จักคุณ คิดว่า คุณเองก็น่าจะรู้จักฉันถูกไหม?” พอมองหลี่ฝาง เซี่ยจือชิวก็ยิ้มออกมา

หลี่ฝางเหล่ตาลงเล็กน้อย แล้วเผยแววตาที่โกรธแค้นออกมา “ทำไมถึงชนพวกเรา?”

“ฮ่าๆ ง่ายมาก ครั้งที่แล้วฉันแพ้เลยรู้สึกไม่พอใจ อยากจะแข่งกับคนขับรถนั้นอีกครั้ง เพราะงั้น ฉันอยากจะวานคุณชายหลี่ช่วยส่งคำพูดของฉันให้หน่อย วันที่หนึ่งของเดือนหน้า ฉันจะจัดการแข่งรถ ถึงเวลานั้น ฉันหวังว่าเทพแห่งการขับรถคนใหม่ที่เจอในเขาหมาป่า จะเข้าร่วมกับแข่งขันของฉัน”

เซี่ยจือชิวพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเกิดเขาไม่มาล่ะก็ งั้น ตระกูลหลี่ก็จะกลายเป็นศัตรูของฉัน ธุรกิจทุกอย่างที่ของตระกูลหลี่ที่อยู่ในเมืองเอก ล้วนถูกขัดขวาง”

“สถานตากอากาศจะถูกปิด สถานบันเทิงเองก็ต้องถูกปิด ถ้าเกิดแกไม่เชื่อล่ะก็ สามารถลองดูได้ว่าฉันจะมีความสามารถนั้นรึเปล่า”

พอเซี่ยจือชิวพูดจบ ก็ขับรถจากไปทันที

พอเซี่ยจือชิวจากไป ก็มีรถหลายคัน มาล้อมรอบ หลี่ฝางและโหจื่อ เอาไว้

มู่เสี่ยวไป๋เดินออกมาจากข้างในรถ เขายิ้มออกมา มองไปยังหลี่ฝาง แล้วพูดว่า “คุณชายหลี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ แล้วถามว่า “แกคิดจะอะไร?”

“ฉันเองก็ไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่า คนของตระกูลตงฟาง บอกว่าต้องการตัวแก เพราะงั้น ภารกิจของฉันก็คือจับตัวแกก็เท่านั้นเอง”

พอมู่เสี่ยวไป๋พูดจบ ก็โบกมือ แล้วพูดว่า “จับตัวคุณชายหลี่มา ส่วนโหจื่อคนนั้น ฆ่าเขาซะ”

“ฉันทนเขามานานแล้ว” มู่เสี่ยวไป๋พูดด้วยเสียงที่เย็นชา

จากนั้นก็มีคนกลุ่มคนเดินมาทางนี้ หลี่ฝางเริ่มร้อนรนขึ้นมา

หลี่ฝางมองโหจื่อ โหจื่อในตอนนี้ เริ่มไร้เรี่ยวแรงแล้ว เขาอยากจะยืนขึ้นมา แต่ก็ถูกหลี่ฝางกดลงไป

“สามสิบนาที ได้ผ่านไปนานแล้ว อย่าฝืนตัวเองเลย” หลี่ฝางพูดอย่างช่วยไม่ได้

พอพูดจบ หลี่ฝางก็หยิบปืนออกมาหนึ่งกระบอก แล้วเล็งไปที่หัวของตัวเอง “มู่เสี่ยวไป๋ ถ้าเกิดฉันเดาไม่ผิด สิ่งที่ตระกูลตงฟางต้องการ คือคุณชายหลี่แบบเป็นๆถูกไหม”

“ถูกแล้ว” มู่เสี่ยวไป๋พยักหน้า

หลี่ฝางพูด “งั้นพวกเรามาตกลงกัน ฉันสามารถไปกับแกได้ แต่แกต้องตกลงกับฉันอย่างนึง ปล่อยโหจื่อไปซะ”

“ไม่งั้นล่ะก็ ต่อให้ฉันต้องยิงตัวเอง ก็จะไม่ตามพวกแกไปไหนทั้งนั้น”

หลี่ฝางพูดด้วยเสียงที่เย็นชา

ว้าว คุณชาย คุณอย่ามาทำตัวเท่แถวนี้ได้ไหม อาจารย์ส้าวส้วยมักจะแย่งความเด่นของผมไปก็ช่างเถอะ แม้แต่คุณก็ยังจะมาแย่งความเด่นของผมอีกเหรอ” โหจื่อลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก ยื่นมือออกไปจะเอาปืนบนมือของหลี่ฝาง แต่ก็ถูกหลี่ฝางหลบไปได้

“แม้แต่ปืนที่อยู่บนมือของฉัน แกยังแย่งไปไม่ได้เลย” หลี่ฝางพูดต่อ “โหจื่อ แกควรพักผ่อนได้แล้ว แกช่วยฉันมาหลายครั้งแล้ว ถึงเวลาที่ฉันต้องช่วยแกสักครั้งแล้ว”

หลี่ฝางมองมู่เสี่ยวไป๋ แล้วถามว่า “เป็นยังไง? แกจะตกลงหรือไม่ตกลงกันแน่?”

“ไม่ตกลง” มู่เสี่ยวไป๋ยิ้มอย่างเย็นชา “หลี่ฝาง ถึงแม้พวกเราจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ความแค้นระหว่างพวกเรา กลับมีไม่น้อย เหมือนเทียบกับสิ่งที่ตกลงกับตระกูลตงฟาง ฉันหวังให้แกตายไปมากกว่า”