NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 766

มู่เสี่ยวไป๋รู้ตัวว่าตัวเองต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน ในใจก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ก่อนหน้านั้น มู่เสี่ยวไป๋ได้ดูถูกหลี่ฝางมาตลอด

เขาคิดว่าหลอซ่าจากไปแล้ว ส้าวส้วยก็ไปแล้ว เมี๋ยวชุ่ยก็พาแม่มดและซือปาจี้คนส่วนใหญ่ไปกันหมดแล้ว ก็คงเหลือจำนวนคนไม่เท่าไหร่แล้ว

ลุงเฉียนไม่สามารถออกไปจากสถานตากอากาศได้ สถานตากอากาศต้องการคนคอยเฝ้าระวังปกป้องอยู่ อย่างน้อย นั่นเป็นสถานที่ที่กักขังท่านลู่ไว้ ถ้าหากว่ามีคนจำนวนน้อยเกินไป คนของบ้านตระกูลลู่ก็จะฉวยโอกาสนี้ บุกเข้ามาช่วยท่านลู่ออกไปได้

อย่างไรก็ตาม มู่เสี่ยวไป๋ไม่เชื่อแน่นอนว่า หลี่ฝางยังจะมีกำลังคนเหลืออีกมากมาย

มีท่านจวนอยู่เบื้องหลังที่คอยช่วยควบคุมหวางเสี่ยวหยวนและเฉินฝูเซิงคนพวกนั้นไว้ มู่เสี่ยวไป๋รู้สึกว่า คนจำนวนนับร้อยของตัวเองนั้น จะสามารถเอาชนะหลี่ฝางได้อย่างแน่นอน

แต่ว่าเขานึกไม่ถึงเลยว่า ซุนจิ้นกลับกระโดดออกมา แล้วยังพาคนจำนวน300กว่าคนมาด้วย แต่ละคนก็เป็นนักสู้ฝีมือดีทั้งนั้น

มีกำลังคนมากมายขนาดนี้อยู่ในมือ อย่าว่าแต่เขามู่เสี่ยวไป๋เลย ต่อให้ท่านจวนออกหน้า ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถจัดการหลี่ฝางได้

ตอนนี้ คนจำนวนกว่า300คนนี้ ได้ล้อมรอบทางออกของมู่เสี่ยวไป๋ไว้แล้ว

คนของมู่เสี่ยวไป๋ทั้งหมด ก็กลายเป็นหมูในอวยไปเสียแล้ว

หลี่ฝางมองดูมู่เสี่ยวไป๋ พูดกระเซ้าว่า “เป็นไง ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วยังล่ะ?”

“หลี่ฝาง ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้าครั้งนี้คุณปล่อยฉันไป วันหลังฉันจะไม่มาปรากฏตัวตรงหน้าคุณอีกต่อไปเลย แล้วยิ่งไม่มาหาเรื่องรบกวนคุณอีกด้วย ได้ไหมล่ะ?” มู่เสี่ยวไป๋มองดูหลี่ฝางแล้วพูดด้วยสายตาที่อ้อนวอน

หลี่ฝางส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก”

“ถึงแม้คนของคุณจะมากก็จริง ถ้าเกิดต่อสู้ขึ้นมาจริงๆแล้ว คุณแน่ใจหรือว่าคุณจะไม่สูญเสียอะไรเลย?” มู่เสี่ยวไป๋เห็นว่าพูดขอร้องแล้วไม่ได้ผล จึงเปลี่ยนเป็นคำพูดข่มขู่

แต่ว่า หลี่ฝางก็ไม่กลัวอะไรเลย

ทว่า คำพูดของมู่เสี่ยวไป๋ก็เป็นความจริงอยู่ จำนวนคนที่เขาพามาด้วยนั้น ก็ไม่ใช่น้อยเลย

มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ถ้าหากพวกเราต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ ผลลัพธ์ที่ได้ก็จะทำให้บาดเจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย อย่าให้คนที่อยู่เบื้องหลังเป็นตาอยู่คอยรับผลประโยชน์ฝ่ายเดียวเลย”

หลี่ฝางส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าหากฉันบอกว่าฉันไม่สนล่ะ?”

“คนเราเมื่ออยู่ในช่วงเวลาที่เรืองอำนาจ หากไม่ฆ่าศัตรูของตัวเอง เช่นนั้นแล้วตอนที่เขาอยู่ในช่วงเวลาขาลง เขาก็เหมือนได้ขุดหลุมสำหรับฝังตัวเองไว้แล้ว มู่เสี่ยวไป๋ พวกเราก็ได้ประมือกันหลายหนแล้ว แกเป็นคนอย่างไร ฉันรู้แจ่มแจ้งที่สุด ดังนั้นไม่ต้องมาทำเสแสร้งกับฉันเลย”

หลี่ฝางพูดอย่างเยือกเย็น

“มู่เสี่ยวไป๋ ต่อให้แกคุกเข่าต่อหน้าฉัน แล้วเรียกฉันว่าพ่อ วันนี้ฉันก็ไม่อาจจะปล่อยแกไปได้”

หลี่ฝางพูดด้วยสีหน้าเ ที่เยือกเย็น

ตอนนี้ สีหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ ก็เริ่มเครียดขึ้นมา เขานึกไม่ถึงเลยว่าคราวนี้หลี่ฝางจะมีท่าทีที่เด็ดเดี่ยวเช่นนี้ ไม่ให้โอกาสตัวเองแม้แต่นิดเดียว

มู่เสี่ยวไป๋ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ต้องการให้ตายด้วยกันทั้งสองฝ่ายจริงเหรอ?”

“ใช่แล้ว วันนี้ถ้าไม่ใช่เป็นวันตายของแก ก็ต้องเป็นวันมรณะของฉัน”

หลี่ฝางพูดอย่างเยือกเย็น

ก่อนหน้านั้น หลี่ฝางมีความวิตกกังวลหลายอย่าง เช่น จางกงหมิงก็ยังอยู่ตรงหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ ถ้าจะฆ่ามู่เสี่ยวไป๋ แล้วจางกงหมิงล่ะ ก็จะต้องได้รับอันตรายอย่างแน่นอน

อีกอย่างตอนนี้ หลินชิงชิงได้จากไปแล้ว ลูกพี่หลินก็ตายแล้ว จางกงหมิงก็ได้ออกไปจากมู่เสี่ยวไป๋แล้ว

ยันต์ป้องกันตัวของมู่เสี่ยวไป๋ ไม่มีเหลืออีกแล้ว

ดังนั้น ต่อให้หลี่ฝางจะสังหารมู่เสี่ยวไป๋ในตอนนี้ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย?

หลี่ฝางหัวเราะ มองหน้ามู่เสี่ยวไป๋แล้วพูดว่า “แกกลัวตายถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ?”

มู่เสี่ยวไป๋ไม่พูดอะไรเลย ได้แต่พยักหน้า ยอมรับคำถามของหลี่ฝาง

ตอนนี้หลี่ฝางก็เริ่มจะลังเลแล้ว การสังหารมู่เสี่ยวไป๋นั้น สำหรับตัวเองแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเช่นกัน อีกอย่างผู้คนนับร้อยพวกนี้ ถ้าต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆแล้ว งั้นจะต้องเกิดความวุ่นวาย กลายเป็นเรื่องใหญ่โตอย่างแน่นอน

ข้างนอกก็ยังมีสี่ตระกูลใหญ่และท่านจวนคอยเฝ้ามองอยู่ ถ้าเกิดเช่นนั้นแล้ว จะต้องไม่สงบสุขอย่างแน่นอน

ถึงเวลานั้น เกรงว่าตัวเองจะต้องหาที่หลบซ่อนไปสักพัก ดังนั้น หลี่ฝางคิดแล้ว ตัดสินใจจะปล่อยมู่เสี่ยวไป๋ไป

“ฉันไม่ฆ่าแกก็ได้ แต่แกต้องยอมตกลงเงื่อนไขของฉัน 3 ข้อ”

หลี่ฝางพูดพลางมองหน้ามู่เสี่ยวไป๋

มู่เสี่ยวไป๋แววตาส่องประกาย มองดูหลี่ฝางแล้วพูดว่า “คุณว่ามา ฉันยอมตกลงทั้งนั้น”

“ข้อที่1 ฉันจะต้องหักขาทั้งสองข้างของแก ทำให้แกไม่สามารถที่จะไปทำชั่วได้อีก และก็เป็นการชดใช้หนี้สำหรับการกระทำที่โง่เขลาของแก” หลี่ฝางพูด

สีหน้าของมู่เสี่ยวไป๋ถึงแม้จะดูไม่ค่อยดีนัก แต่ก็พยักหน้ายอมตกลง อย่างน้อย ข้อเสนอนี้ เขาเป็นคนเสนอขึ้นมาเอง เขาก็ได้ทำใจมาก่อนแล้ว ถึงแม้ว่าเขาไม่อยากจะกลายเป็นคนพิการ แต่ว่าก็ยังดีกว่าที่ไม่มีชีวิตอยู่ต่อไป มันก็แค่ขาทั้งสองข้างเท่านั้น ไม่เห็นจะมีอะไรเลย

“ส่วนข้อที่ 2 ต่อไปนี้ตระกูลมู่จะต้องทำตามคำสั่งของตระกูลหลี่ ส่วนแก ต่อไปก็จะต้องอยู่ที่นี่ เป็นตัวประกันให้ฉัน ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉันก็ห้ามออกจากที่นี่ไป”

หลี่ฝางพูดอย่างเรียบง่าย

มู่เสี่ยวไป๋ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่า ตระกูลมู่พวกเราไม่สามารถอยู่อย่างเฉยเมยได้แล้ว”

หลี่ฝางหัวเราะแล้วถามว่า “แกจะตกลงหรือว่าไม่ตกลงล่ะ?”