NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 777

หม่าเฟิงมองไปยังหวางเชาที่อยู่บนพื้น

ถ้าหากมีแต่ตัวเขาคนเดียว หม่าเฟิงก็จะไม่ลังเลอะไรทั้งสิ้น เขาจะต้องใช้ความตายพิสูจน์ตัวเองแล้ว

“พี่ใหญ่ ยังจำคำพูดพวกเราก่อนออกมาไหม? พวกเราสี่คนพี่น้องไม่ขอเกิดในวันเดือนปีเดียวกัน แต่ขอตายพร้อมกันในวันเดือนปีเดียวกัน จางหลงกับเฉินเสี่ยวก็ตายไปแล้ว พวกเราสองคน อยู่ต่อไปจะมีความหมายอะไรอีกล่ะ?”

หวางเชาพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส ไม่สะทกสะท้านต่อความเป็นความตายนานแล้ว

“อีกอย่างหนึ่งคือ ต่อให้พวกเขาปล่อยพวกเราไป พวกเราจะมีทางไหนให้เดินได้อีกล่ะ?”หวางเชาพูด

พวกเขาติดตามท่านจวนมาชั่วชีวิตแล้ว ตอนนี้ ข้อเสนอของลุงเฉียนที่จะไว้ชีวิตพวกเขา ก็คือไม่ให้พวกเขาทำงานถวายชีวิตท่านจวนอีกต่อไป

งั้นพวกเขายังเหลือทางเดินอะไรให้เดินได้อีก?

ออกไปจากเมืองเอกเหรอ?

แน่นอนด้วยความสามารถของพวกเขาสองคน ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้ทั้งนั้น

เพียงแต่ว่าท่านจวนจะปล่อยพวกเขาไปไหม?

ถ้าหากพวกเขาหนีไป ก็เป็นการลี้ภัยแล้ว ยังต้องพาครอบครัวไปด้วย........

หม่าเฟิงถอนหายใจ มองหน้าลุงเฉียน “ฆ่าพวกเราเสียเถอะ”

สีหน้าลุงเฉียนรู้สึกเสียดาย สำหรับหม่าเฟิงคนนี้ก็ไม่ใช่เป็นคนเลว พูดตามจริงแล้ว ก็คือติดตามผิดคนเท่านั้นเอง”

“ใช่แล้ว จำไว้อย่าพูดกับหลอซ่า เรื่องที่ฉันยังมีชีวิตอยู่”

หม่าเฟิงพูดขึ้นกะทันหัน ราวกับว่าเป็นคำสั่งเสียของตัวเอง

ลุงเฉียนโบกมือ ดูเหมือนเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย ในขณะที่โหจื่อกำลังเตรียมพร้อมจะยิงปืนออกไปนั้น ฝูงชนจำนวนมากมาย บุกขึ้นมาจากไหล่เขาข้างล่าง

พวกเขา พวกเขาคงรออยู่นานแล้ว

เมื่อคนกลุ่มนี้มาถึงตรงหน้าลุงเฉียนแล้ว พวกเขาก็หยุดเดิน จากนั้นก็แหวกเป็นเส้นทางเดินออกมา

ส่วนท่านจวนนั้น มือถือคฑาหัวมังกร ค่อยๆเดินขึ้นมาข้างหน้า

“ท่านจวน.......”

เมื่อเห็นท่านจวนแล้ว หม่าเฟิงและหวางเชาก็พูดทักทายขึ้นมาพร้อมกัน ทั้งสองคนก้มหน้าลง สีหน้าเหมือนคนที่ทำความผิดไว้

พวกเขาไม่ได้ทำหน้าที่ที่ท่านจวนมอบหมายให้สำเร็จ ในใจก็ย่อมรู้สึกละอายแก่ใจเป็นธรรมดา

ท่านจวนตอบรับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วพูดว่า “ถอยออกไปเถอะ”

“ท่านจวน พวกเราสมควรตาย ไม่ได้ทำหน้าที่ตามที่ท่านมอบหมายมาให้สำเร็จ” หม่าเฟิงพูด

ท่านจวนพูดด้วยสีหน้าไม่ติดใจว่า “พวกแกก็ทำสุดฝีมือแล้ว พวกเราฝีมือสู้คนอื่นไม่ได้ ไม่มีอะไรที่จะต้องกล่าวโทษกัน พวกแกก็ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก อย่างน้อยการแพ้ชนะก็เป็นเรื่องธรรมดาของนักรบอยู่แล้ว”

“เขาเอาศพของจางหลงและเฉินเสี่ยวกลับไป ทำพิธีฝังอย่างมีเกียรติ”

“อีกอย่าง ไปหาหมอมารักษาหม่าเฟิงด้วย”

ท่านจวนพูดจบก็เดินมาข้างหน้า มองดูลุงเฉียน “เจ้าเฉียน แกออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้ งั้นท่านลู่จะทำยังไงล่ะ?”

ลุงเฉียนหรี่ตายิ้ม “ฉันเข้าใจดี เป้าหมายครั้งนี้ของแก ก็คือทำเรื่องวุ่นวายไปทั่ว ส่งหม่าเฟิงพวกเขามาจัดการพวกเรา ความจริงแล้ว เป้าหมายที่แท้จริงของแก ไม่ใช่เพื่อมาฆ่าพวกเรา แต่ว่าจะล่อให้พวกเราออกมา จากนั้นก็ส่งคนเข้าไปช่วยท่านลู่ออกมาใช่ไหมล่ะ?”

“ระเบิดประตูทางเข้าของสถานตากอากาศ ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้น แกรู้ว่าฉันจะต้องออกมาแน่นอน”

ลุงเฉียนพูดว่า “เพียงแต่ฉันอยากจะถามแกหน่อย แกทำสำเร็จหรือยังล่ะ?”

ท่านจวนหยิบมือถือออกมา จากนั้นก็กดหมายเลขโทรศัพท์ หลังจากโทรติดแล้ว ท่านจวนก็ถามว่า “ช่วยคนออกมาได้หรือยัง?”

“ท่านจวน พวกเราหลงกลแล้ว ในถ้ำใต้ดินนี้ มีแต่กับดักเต็มไปหมด คนที่พวกเราพาเข้ามาตอนนี้ก็ตายไปครึ่งหนึ่งแล้ว”

เสียงอึกทึกดังแว่วออกมาจากทางฝ่ายนั้น

“มันเรื่องอะไรกันแน่? พวกเขาไม่มีคนอยู่ในนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมพวกแกยัง........”

ไม่ทันรอให้ท่านจวนจบ ฝ่ายนั้นก็พูดว่า “พวกเขาไม่ใช่คน พวกเขา........พวกเขาคือปีศาจ”