NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 778

“ในเมื่อความคิดอุดมการณ์ไม่ตรงกัน ก็ต่างฝ่ายแยกทางกันไปก็ดีแล้ว ในใจแกมีอะไรไม่พอใจ ทำไมไม่พูดออกมาล่ะ?”

มองดูท่านจวน ลุงเฉียนพูดอย่างเย็นชาว่า “แกพูดออกมา ทุกคนก็จะได้แยกย้ายกันไป ทำไมจะต้องมาวางแผนชั่วช้า ตามล่าล้างโคตรกันอย่างนี้ล่ะ?”

“ตอนนั้นแกแสดงละครได้สมจริงมาก นึกไม่ถึงว่าแกอายุปูนนี้แล้ว ก็ยังเป็นนักสดงที่มีฝีมือการแสดงดีเยี่ยมคนหนึ่ง ตอนนั้นฉันกับหลอซ่า ยังคิดว่าแกเป็นลูกผู้ใหญ่ที่ปราดเปรื่องคนหนึ่ง นึกว่าแกมีจุดยืนของตัวเอง หารู้ไม่......”

ลุงเฉียนหัวเราะ “แกก็ยังไปกับพวกลูกพี่หลิน ไปอยู่ร่วมแก๊งด้วยกัน”

“การค้าของลูกพี่หลินนั้น เป็นธุรกิจสีเทาที่ทำกำไรได้ดีที่สุด ฉันจะปล่อยให้มันหลุดมือไปได้อย่างไรกันล่ะ?” ท่านจวนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า “ตอนนั้นถ้าฉันไปทำธุรกิจแบบนั้นต่อหน้าพวกแก ด้วยภาพลักษณ์ความเป็นแม่พระของพวกแก จะต้องลุกขึ้นมาต่อต้านฉัน ถึงเวลานั้นภายในจะเกิดความระส่ำระสายขึ้น ทีมงานที่ฉันอุตส่าห์สร้างขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ก็ต้องล่มสลายไป”

“หลอซ่าซื้อใจคนมาโดยตลอด ถ้าหากเกิดความแตกแยกกันจริงๆ ไม่แน่ฉันอาจไม่ชนะก็ได้”

ท่านจวนพูดว่า “ดังนั้น ฉันจึงจำเป็นที่จะต้องอาศัยกำลังจากภายนอก มาจัดการกับหลอซ่า”

“เป็นที่แน่ชัดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนเป็นฝีมือแกที่ผลักดันอยู่เบื้องหลังทั้งนั้น” ลุงเฉียนพูด

ก่อนหน้านั้น ลุงเฉียนเพียงแต่สงสัยเท่านั้นเอง แต่ยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด

จากคำพูดของท่านจวนเมื่อครู่นี้ ลุงเฉียนถึงได้เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้วนั้น ล้วนเป็นแผนการของท่านจวนทั้งสิ้น ลุงเฉียนมองหน้าท่านจวน แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แกกับสี่ตระกูลใหญ่มีความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่? ทีแรกฉันก็สงสัยอยู่ว่า ทำไมสี่ตระกูลใหญ่ขับไล่พวกเราออกนอกประเทศแล้ว ยังไม่ยอมปล่อยพวกเราไปอีก ส่วนแกกลับแอบซ่อนตัวไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอก สี่ตระกูลใหญ่นี้ก็กลับไม่สนใจแกเลย ความแตกต่างอย่างนี้ ทำให้ฉันเกิดความสงสัยมาก ระหว่างแกกับสี่ตระกูลใหญ่ ต้องมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกันอย่างแน่นอน”

“แกเป็นใครกันแน่” ลุงเฉียนซักถามท่านจวน

ท่านจวนหัวเราะ “ฉันก็คือฉัน”

“ในเมื่อแกไม่ยอมส่งมอบท่านลู่ให้ฉัน งั้นฉันก็ไม่อยากพูดไร้สาระกับแกแล้ว”

ท่านจวนโบกมือ แล้วพูดว่า “ลงมือ”

พอท่านจวนพูดจบ นักฆ่าจำนวนหกสิบกว่าคนที่อยู่ข้างหลังเขา ทั้งหมดก็เดินตรงเข้าไปข้างหน้าพร้อมกัน มุ่งตรงไปยังทิศทางของหลี่ฝาง ในเวลานี้เอง โหจื่อก็ยกปืนขึ้นมาอย่างไม่ลังเลที่จะเหนี่ยวไกลปืนออกไป

ปั้งปั้งปั้ง !

กระสุนออกจากปากกระบอกปืนในมือของโหจื่ออย่างไม่ขาดสาย หลังจากที่กระสุนปืนถูกยิงออกไปแล้ว ส่วนนักฆ่าพวกนั้นก็ล้มลงกับพื้นทีละคนทีละคน

นักฆ่าบางคน ก็เริ่มวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

อย่างน้อย ฝีมือการยิงปืนของโหจื่อยอดเยี่ยมเกินไป ใครจะกล้าบุกขึ้นไปข้างหน้าเล่า?

ใครที่บุกขึ้นไปคนแรก ใครคนนั้นก็ต้องตายก่อน?

ดังนั้นทุกคนต่างก็คิดจะไปหลบอยู่ข้างหลัง ถึงแม้พวกเขารู้ว่า ในมือของโหจื่อมีปืนอยู่ไม่กี่กระบอก แล้วในปืนก็มีกระสุนไม่กี่นัดเท่านั้น

ท่านจวนพูดอยู่ข้างหลังว่า “ทุกคนไม่ต้องกลัว กระสุนเขาจะหมดแล้ว”

ท่านจวนดูเหมือนกำลังพูดจาไร้สาระ

ใครก็ต้องรู้อยู่แล้วว่า กระสุนในมือของโหจื่อใกล้จะหมดแล้ว

แต่ว่า แม้จะมีกระสุนเพียงแค่นัดเดียว ก็ไม่มีใครกล้าที่จะบุกขึ้นไปแล้ว

ใครกล้าบุกขึ้นไปเป็นคนแรก งั้นคนนั้นก็ต้องตายก่อนเป็นคนแรก

ดังนั้น ไม่มีใครโง่ที่จะบุกเข้าไปข้างหน้าก่อน ล้วนแต่ก้าวเท้าสั้นๆ เดินถอยหลังไปอย่างไม่หยุดยั้ง

ท่านจวนเห็นฉากนี้แล้ว รู้สึกโมโหมาก “ไอ้พวกรักตัวกลัวตายทั้งนั้น”

“ทั้งหมดลุยเข้าไปเลย”

ท่านจวนสั่งการลงไป แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ต่อให้ท่านจวนพูดเหตุผลอย่างไร ก็ไม่มีใครยอมไปเสี่ยงอันตรายเช่นนี้

โหจื่อแสยะยิ้ม พูดข่มขู่ว่า “ฉันก็มีกระสุนแค่นัดเดียวเท่านั้น เพียงแต่ว่าไม่รู้กระสุนนัดนี้ จะให้ใครดี?”

“หรือไม่ ก็ให้แกแล้วกัน”

โหจื่อหันปืนเล็งไปยังท่านจวนทันที

สีหน้าท่านจวนเคร่งขรึมขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่ได้มีความตื่นเต้นหวาดกลัว “ในเมื่อแกจะใช้ปืน ฉันก็ไม่อยากปิดบังซ่อนเร้นอะไร หลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันก็ได้ฝึกพวกเด็กรุ่นใหม่ที่ใช้ปืนขึ้นมามากมาย ถึงแม้ฝีมือการยิงปืนของพวกเขาไม่ได้เก่งเท่าแกกับฟีนิกซ์ แต่ก็สามารถใช้การได้ดี”

ท่านจวนพูดจบ ก็หยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะโทรออก แต่กลับถูกโหจื่อยิงแตกหักกระจาย

“กระสุนเขาหมดแล้ว”

เมื่อเห็นโหจื่อยิงกระสุนนัดสุดท้ายออกไปแล้ว มีนักฆ่าคนหนึ่ง แววตาเป็นประกาย รีบตะโกนออกมา

จากนั้นก็มีนักฆ่ากลุ่มหนึ่งบุกเข้ามา แต่ว่าในเวลานี้เอง โหจื่อก็โยนปืนในมือทิ้งไป แล้วชักปืนอีกกระบอกหนึ่งออกมา ปั้งปั้งปั้งยิงรัวไปสามนัด

นักฆ่าหกคนก็ล้มลงไปกับพื้น

กระสุนนัดเดียว ก็สามารถฆ่าคนได้ถึงสองคน

อีกทั้งยังสามารถยิงสามนัดภายในหนึ่งวินาทีได้

ฉากที่ปรากฏนี้ ทำให้นักฆ่าทั้งหลายต่างตกใจขวัญกระเจิง

ในองค์กรนักฆ่าอย่างเซราฟิมนี้ พวกเขาก็เคยเห็นยอดฝีมือนักแม่นปืนมาก่อนแล้ว อีกทั้งคนของพวกเขาเหล่านั้น ส่วนใหญ่ก็ล้วนรู้จักการใช้ปืนทั้งนั้น

แต่ว่า คนที่สามารถใช้ปืนถึงระดับขั้นเทพเช่นนี้ กลับไม่มีสักคน

อย่าว่าแต่เคยเห็นเลย ต่อให้แค่คิดก็ไม่กล้าที่จะไปคิดเลย

คนอะไร สามารถยิงปืนสามนัดติดต่อกันภายในหนึ่งวินาที......

ประเด็นนี้ เชื่อว่ามีคนจำนวนมากที่สามารถทำได้

แต่ว่าทั้งสามนัดนี้ สามารถยิงถูกคนละก็ เกรงว่าคงมีไม่กี่คนที่จะทำได้

ถึงแม้สามารถทำได้ งั้นก็คงไม่สามารถที่ใช้กระสุนนัดเดียว ยิงระเบิดคนตายได้ถึงสองคนกระมัง

การกระทำที่บ้าระห่ำเช่นนี้ แทบจะไม่มีใครเชื่อเลย

ถ้าหากโหจื่อไม่ใช่ศัตรูแล้วละก็ มีพวกนักเล่นปืนหลายคน คิดอยากที่จะมาขอให้โหจื่อเป็นอาจารย์สอนวิธีการยิงปืนให้กับพวกเขา

โหจื่อแสยะยิ้ม แล้วพูดว่า “ท่านจวน เดิมทีแกควรจะเรียกมือปืนของแกเข้ามาก่อนล่วงหน้า แต่ไม่ใช่มาเล่นปาหี่อยู่แถวนี้ แกนึกว่าพวกเรากำลังเล่นเกมลุยฝ่าด่านกันเหรอไง พอกำจัดปีศาจตัวหนึ่งแล้ว แกค่อยปล่อยปีศาจอีกตัวหนึ่งออกมา”

ถ้าแกให้สี่ผู้พิทักษ์ แล้วก็นักฆ่าพวกนี้ออกมาพร้อมกัน มันก็คงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้หรอก”

โหจื่อยิ้มอย่างเรียบง่าย