NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 781

ปรมาจารย์ลงมือ ใครจะไปกล้าต่อสู้ด้วย？

คนแบบนี้ ทั้งประเทศก็มีแค่ไม่กี่คน

ถึงแม้อายุของหลี่ฝางจะยังน้อย แต่พลังอันน่าทึ่งที่ปล่อยออกมา กลับทำให้ทุกคนต้องถดถอย

คนที่ฝึกยุทธก็ยิ่งรู้สึกละอาย เด็กคนนี้ดูแล้วน่าจะแค่ยี่สิบต้นๆ ดันฝึกกำลังภายในได้ แต่ตัวเองล่ะ？

แค่วิธีการของกำลังภายในก็ไม่อาจจะบรรลุได้？

หม่าเฟิงฆ่าตัวตาย ก็ทำให้คนหลายๆคน ลึกๆแล้วไม่กล้าสู้กับหลี่ฝาง

หลี่ฝางก็คิดไม่ถึงว่า วิธีการแบบนี้ ดันสามารถสยบคนจำนวนมากขนาดนี้ได้

เมื่อครู่ตอนที่หลี่ฝางรับมือกับหวางเชา แค่อยากสู้กับเขาเท่านั้น

คุณต่อยผมหนึ่งหมัด ผมก็จะต่อยคุณหนึ่งหมัด ดูสิว่าใครจะล้มก่อน……

ส่วนหม่าเฟิง กลับละทิ้งความคิดที่มีอยู่โดยสิ้นเชิง

หมัดเมื่อกี๊ของหลี่ฝาง หม่าเฟิงมีความสามารถที่จะป้องกัน หรือว่าหลบได้ ……

แต่ว่า เขาไม่ทำอะไรเลย ได้แต่ปล่อยให้หลี่ฝางทำร้ายเขา……

หม่าเฟิงตายไป พวกฆาตกร มือปืนพวกนี้ ก็ยิ่งไม่กล้าบุ่มบ่าม

กำลังภายในที่อยู่ในตำนานนั้น สามารถหลบกระสุนได้

เวลาเพียงไม่กี่วินาที หลี่ฝางก็ได้มาถึงตรงหน้าของท่านจวนแล้ว และทำการข่มขู่

ถ้าบอกว่า ทั้งหมดนี้ ล้วนแต่เป็นท่านจวนที่เล่นตุกติกอยู่เบื้องหลัง

งั้น ท่านจวนก็สมควรถูกฆ่า

หากหลอซ่าทำไม่ลง หลี่ฝางก็อยากทำแทนพ่อเขา

สีหน้าของท่านจวนตื่นตระหนกหน่อยๆ ครั้งที่แล้วตอนที่เจอกัน ท่านจวนยังไม่กลัวหลี่ฝาง……

หลี่ฝางเมื่อครั้งที่แล้ว แค่คนไม่เอาไหนคนหนึ่ง ถึงแม้ท่านจวนจะแก่แล้ว แต่เมื่อหลายปีก่อน ก็เคยฝึกศิลปะการต่อสู้ สองสามปีนี้ ถึงแม้จะปล่อยไว้ไม่ได้ใช้ไปบ้างแล้ว แต่รับมือกับเด็กอมมือคนหนึ่ง ก็สบายมาก

แต่ว่า หลี่ฝางในตอนนี้ ยังเป็นเด็กอมมือที่ธรรมดาๆอยู่ที่ไหนกันล่ะ？

นี่เป็นถึงปรมาจารย์คนหนุ่มที่ฝึกกำลังภายในเชียวนะ

และก็ ที่น่ากลัวที่สุด สายตาของหลี่ฝางเมื่อก่อนยังคงสดใส แต่ตอนนี้ ในสายตากลับมีแต่ความอาฆาตไปหมด

ความโหดเหี้ยมที่ออกมาจากตัวหลี่ฝาง ทำให้ท่านจวนกลัวขึ้นมา

ท่านจวนรู้สึกได้ว่า หลี่ฝางมาครั้งนี้ จะฆ่าตัวเองทิ้งอย่างชัดเจน

ท่านจวนรู้สึกถึงความกดขี่ที่ไม่เคยมีมาก่อน เขามองหลี่ฝาง ใบหน้ายังคงพยายามนิ่งเฉยไว้:“คุณกำลังขู่ผม？”

“คุณลืมไปเหรอไง พลซุ่มยิงของผมยังอยู่บนที่สูง ถ้าคุณกล้าบุ่มบ่าม……”

ท่านจวนยังไม่ทันพูดจบ หลี่ฝางก็หัวเราะออกมา:“คุณคิดว่า กระสุนของพวกเขาไว หรือว่าผมไว？”

พลซุ่มยิงอยู่ห่างไปหลายร้อยเมตร ส่วนหลี่ฝางล่ะ？

ระยะห่างกับท่านจวน ไม่ถึงครึ่งเมตร

หลี่ฝางอยากฆ่าท่านจวน แม้แต่พลซุ่มยิงพวกนั้น ก็ห้ามไม่ได้

มากไปกว่านั้น ก็ยังมีกฎไว้ก่อนแล้วด้วย ห้ามใครใช้อาวุธ

“ฆ่าผม พวกคุณทุกคน ก็จะไม่มีชีวิตรอดสักคน”สีหน้าของท่านจวนเย็นชาลง

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ พูดว่า:“แต่ว่า คุณก็ไม่เคยคิดจะปล่อยพวกเขาสินะ？ใช่ไหม？คุณท่านจวน”

ในตอนนี้เอง ใต้เขา ก็มีเสียงฝีเท้าปังปังเข้ามา

ร่างหลายร่างผ่านป่าเข้ามา ส่งเสียงดังกรอบแกรบ

หลี่ฝางได้ยิน ท่านจวนก็ได้ยิน

ในใจท่านจวนก็มีความหวังขึ้นมา พูดอย่างร่าเริงขึ้นมาทันที:“มาแล้ว”

จากความเร็วนี้ หลี่ฝางก็วิเคราะห์ออกมาว่า คนสองสามคนนี้ที่มา กังฟูจะต้องแข็งแกร่งแน่

มู่หรงฉางเฟิงเพิ่งจากไปแค่เวลาสั้นๆอย่างนี้ ก็ได้เชิญปรมาจารย์แบบนี้มาได้

หลี่ฝางขมวดคิ้ว รายละเอียดของสี่ตระกูลใหญ่ แข็งแกร่งมากขนาดไหนกันแน่？

ตอนที่หลี่ฝางเอาความสนใจไปไว้ที่ปรมาจารย์พวกนั้นที่กำลังมาถึง ทันใดนั้น ในสายตาของท่านจวน ก็มีความร้ายกาจเล็กน้อย

มือท่านจวนขยับ นิ้วหัวแม่มือกดไปที่บนไม้เท้าของตัวเอง

เสียงดังปังขึ้นมา ไม้เท้านี้มีแสงไฟออกมา

กระสุนลูกหนึ่ง ยิงออกมา

“จะเป็นไปได้ไง？”

ท่านจวนตาเบิกโต เดิมทีเขาคิดว่า กระสุนนี้ ถึงเอาชีวิตของหลี่ฝางไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็สามารถโจมตีเขาได้อย่างง่ายดาย