NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 829

“คุณชายหลี่ คุณวางใจเถอะ ฉันใช้เวลารักษาตัวไม่นานก็หายดีแล้ว ถึงเวลาก็อย่าลืมฉันแล้วกันนะ” ไอ้หน้าหนวดนั่งอยู่บนเตียง พูดพลางแล้วหัวเราะ

“วางใจเถอะ ถึงเวลานั้นอาณาจักรผืนนี้ก็ยังต้องอาศัยคุณมาช่วยฉันดูแลอีกนะ” เมื่อเห็นไอ้หน้าหนวดฟื้นตัวได้ดีขึ้นมากแล้ว หลี่ฝางก็รู้สึกวางใจ

หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว หลี่ฝางก็ขับรถไปยังโรงแรมจุนเยว่ ยังคงเป็นห้องโบตั๋นเหมือนคราวก่อนนั้น ขณะที่หลี่ฝางเดินเข้าไปนั้น หยิ่นเจิ้งและแมงป่องกำลังนั่งอยู่ข้างใน รู้สึกค่อนข้างจะเงียบสงบ

หลี่ฝางรู้ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ไม่สามารถที่จะคืนดีได้อย่างง่ายดายอย่างนั้น ต่อให้เขาเข้าช่วยไกล่เกลี่ยก็ตาม ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าให้คืนดีก็คืนดีกัน แต่ว่าเดิมทีเขาก็ไม่เคยคิดที่จะให้พวกเขาคืนดีกันอยู่แล้ว ถ้าหากสองคนนั้นคืนดีกันเหมือนใส่กางเกงตัวเดียวกันจริงขึ้นมาละก็ ด้วยกลยุทธ์การค้าขายของหยิ่นเจิ้งบวกกับอิทธิพลในมือของแมงป่องนั้น อำเภอหลินเล็กๆแห่งนี้ก็จะไม่ตกอยู่ในกำมือของสองคนนี้ไปเลยเหรอ? งั้นยังมีหลี่ฝางไว้เพื่ออะไรกันล่ะ?

ดังนั้น หากพวกเขาสองคนจะร่วมมือกันก็ได้ แต่จำเป็นต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของหลี่ฝาง พวกเขาจะต้องเชื่อฟังหลี่ฝาง นับถือหลี่ฝางเป็นลูกพี่ใหญ่จึงจะทำสำเร็จได้ ไม่เช่นนั้นแล้วก็ต้องไสหัวไปให้พ้นเลย

“พวกท่านสองคนมาเร็วจังเลยนะ ทำไมไม่รีบสั่งอาหารเลยล่ะ?” หลี่ฝางเดินเข้าห้องจองพิเศษด้วยรอยยิ้ม

“ฮ่าๆๆ คุณชายหลี่ ก็ไม่ใช่เพราะรอท่านอยู่เหรอ อาหารสั่งไปแล้วบางส่วน ท่านดูอีกทีว่ามีอะไรพิเศษที่ถูกปากท่านบ้าง?”

เมื่อเห็นหลี่ฝาง หยิ่นเจิ้งก็รีบลุกขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส โค้งตัวลงเล็กน้อยเดินเข้าไปต้อนรับ แล้วลากเก้าอี้ให้หลี่ฝางนั่ง จากนั้นเอาเมนูอาหารวางตรงหน้าหลี่ฝาง แสดงท่าทางประจบสอพลอออกมา

แมงป่องที่อยู่ด้านข้างถึงแม้ว่าจะดูถูกการกระทำของหยิ่นเจิ้งก็ตาม แต่กลับต้องเก็บความรู้สึกไว้ ตอนนี้หลี่ฝางเป็นลูกพี่ของพวกเขาแล้ว ถึงแม้ตัวเองจะทำตัวให้เหมือนอย่างหยิ่นเจิ้งไม่ได้ก็ตาม แต่ก็ไม่อยากเยาะเย้ยอย่างเปิดเผยให้หลี่ฝางเสียอารมณ์

ฉันเห็นพวกคุณสั่งอาหารก็มากแล้ว ให้พวกเขาเอาอาหารออกมาเสิร์ฟได้เลย” หลี่ฝางพูดพลางหัวเราะ “คราวนี้ต้องให้ทางนี้เอาเหล้าที่ดีที่สุดเข้ามาให้หมดเลย”

“ไม่มีปัญหา ฉันบอกให้เถ้าแก่หลิวจัดการเรียบร้อยแล้ว” หยิ่นเจิ้งพูดด้วยเสียงหัวเราะจากนั้นก็สั่งให้บริกรที่อยู่ข้างๆเอาอาหารมาเสิร์ฟได้แล้ว

ด้วยความรวดเร็ว อาหารเลิศรสทั้งหลายก็ทยอยออกมาเสิร์ฟบนโต๊ะยังไม่ขาดสาย ไม่ถึงสิบนาทีอาหารก็เสิร์ฟครบหมดแล้ว อีกทั้งอาหารแต่ละอย่างก็ทำสดๆร้อนระอุทั้งนั้น เป็นการเตรียมการที่ทุ่มเทเอาใจใส่อย่างแท้จริง

หลังจากที่อาหารชุดสุดท้ายเข้ามาแล้ว ติดตามมาด้วยชายผิวดำคล้ำรูปร่างกำยำคนหนึ่ง ในมือถือกล่องไม้กล่องหนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเดินเข้ามา หยิ่นเจิ้งก็ลุกขึ้นยืน

“คุณชายหลี่ ขอแนะนำให้ท่านรู้จัก นี่คือเจ้าของโรงแรมจุนเยว่ หลิวหย่ง”

หลังจากที่หยิ่นเจิ้งแนะนำเสร็จแล้ว ชายผิวคล้ำดำคนนั้นก็เดินเข้ามา พูดด้วยรอยยิ้มสง่าผ่าเผยว่า “ได้ยินว่าคุณชายหลี่ให้เกียรติมาทานข้าวที่ร้านเล็กๆของฉัน ฉันหลิวหย่งรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งในชั่วชีวิตนี้ ไม่มีสุราชั้นเลิศอะไร เพียงแต่พยายามสรรหาอย่างเต็มที่เพื่อรับรองคุณชายหลี่ หวังว่าคุณชายหลี่จะไม่รังเกียจนะครับ”

แมงป่องที่ยืนอยู่ด้านข้างตอนนี้ก็พูดด้วยเสียงหัวเราะ “เถ้าแก่หลิวถ่อมตัวเกินไปแล้ว นี่ไม่ใช่โรมาเนกองติ ปี 90 ขวดนั้นที่ฉันเคยเห็นก่อนหน้านั้นเหรอ? ฉันมองจนน้ำลายหกมาตั้งนานแล้ว คุณ ยังไม่ยอมให้ฉันลูบคลำแม้แต่ครั้งเดียว ตอนนี้ก็หยิบออกมาอย่างง่ายดายเช่นนี้เลยเหรอ”

“เฮ้ย ไม่ใช่สุราชั้นดีอะไรหรอก ทำให้ลูกพี่แมงป่องเยาะเย้ยแล้วล่ะ” หลิวหย่งรีบพูดด้วยเสียงหัวเราะ

หลี่ฝางฟังออกแล้วว่า ทั้งแมงป่องและหยิ่นเจิ้งสองคนนี้กำลังยกหางหลิวหย่งอยู่ ดูเหมือนหลิวหย่งคนนี้ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว สามารถทำให้ทั้งแมงป่องและหยิ่นเจิ้งให้เกียรติไว้หน้าเขาถึงเพียงนี้ นี่ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปที่จะสามารถทำได้เลย