NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 831

“โฮ้ว!”

เมื่อสิ้นเสียงตะโกนของตงฟางจัวแล้ว เงาร่างทั้งห้าคนนั้นก็บุกขึ้นไปทันที ด้วยความเร็วที่ว่องไวอย่างล้นเหลือ ตั้งค่ายวงล้อมรอบจู่โจมไปยังหลี่ฝาง

ขณะที่พวกเขาบุกเข้าไปยังหลี่ฝางนั้น สายตาเต็มเป็นไปด้วยความระแวดระวังภัย

“ฮ่าๆ!”

ภายในพริบตาเดียว พวกเขาก็บุกเข้าไปอยู่ตรงหน้าหลี่ฝางแล้ว จู่โจมอย่างแข็งแกร่งด้วยรูปแบบทั้งห้าที่แตกต่างกัน บุกเข้าไปประชิดโดยทันที

“ฮ่า!”

หลี่ฝางหัวเราะ มือทั้งสองข้างขยับเคลื่อนไหวทันที แม้กระทั่งเงาก็ยังมองไม่ชัดเลย สองในห้าคนนั้นก็ตกใจกลัวจนถอยร่นออกไป

จากนั้นเงาร่างของหลี่ฝาง เคลื่อนไหวด้วยความว่องไวราวกับสายฟ้า ด้วยกระบวนท่าเตะขาหน้าที่น่าสะพรึงกลัว แล้วตามด้วยอีกสองกระบวนท่าเตะตรง เงาร่างทั้งสามคนก็ล้มลงอย่างรวดเร็ว

“แข็งแกร่งมาก! เหมือนกับผู้ชายคนนั้นราวกับแกะเลย!!”

ทั้งห้าคนที่ถูกซัดจนถอยร่นไปนั้นในใจต่างก็รู้สึกช็อกกับความแข็งแกร่งของหลี่ฝาง ร่างกายของพวกเขาทั้งห้าคนที่ถูกหลี่ฝางทำร้ายนั้น ล้วนรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เหมือนกับถูกกระแทกจากพลังแรงหนักขนาดครึ่งตันก็ไม่ปาน

ต้องเข้าใจว่าพวกเขาแต่ละคนนั้นล้วนเป็นยอดฝีมือที่มีพละกำลังที่ไม่ธรรมดา ร่างกายของแต่ละคนนั้นล้วนผ่านการฝึกฝนอย่างทรหด จากประสบการณ์ในสนามต่อสู้ทุกรูปแบบมาแล้ว พูดง่ายๆก็คือ ต่อให้ใช้กระบองเหล็กกล้าฟาดลงไปบนร่างของพวกเขา สำหรับพวกเขาแล้วมันเป็นแค่การเกาให้หายคันเท่านั้นเอง

ส่วนหลี่ฝางนั้นแลดูเหมือนจู่โจมด้วยท่าทีปกติธรรมดา แต่กลับทำให้พวกเขาเกิดความเจ็บปวดที่รุนแรงขึ้นได้

อาจประมาณได้ว่า พละกำลังของหลี่ฝางแข็งแกร่งมากถึงขั้นไหนกันแน่

หลังจากจู่โจมห้าคนให้ถอยร่นออกไปแล้ว หลี่ฝางไม่มีท่าทีจะทำอะไรต่อไปเลย ไม่มีแม้แต่จะเข้าไปเรียงทำร้ายทีละคนแม้แต่นิดเดียว ได้แต่ยืนมองดูห้าคนนั้นอย่างเรียบเฉย

หลี่ฝางกำลังป่าวประกาศอย่างชัดเจนว่า

พวกเขาทั้งห้าคนถึงจะอยู่ตรงหน้าหลี่ฝางก็ตาม แต่ก็ยังไม่คู่ควรที่จะให้เขาต้องเข้าไปบดขยี้เรียงตัวทีละคนเลย!

“ลุยเข้าไปพร้อมกัน!”

ทั้งห้าคนต่างก็ส่งสายตาอย่างรวดเร็ว แทบจะเป็นเวลาเดียวกันนั่นเอง ด้วยความไวราวกับกระสุนปืนอีกครั้ง เหลือเพียงล่องลอยเงามืดอยู่ที่เดิม พุ่งตรงไปจู่โจมหลี่ฝางด้วยความเร็วที่น่ากลัวมากยิ่งขึ้น

“พั้ง! พั้งพั้ง!!”

ภายใต้การจู่โจมรูปแบบที่ไม่เหมือนกันของคนทั้งห้านั้น หลี่ฝางก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ออกทั้งหมัดต่อยขาเตะครบครัน รับมือกีดขวางการจู่โจมจากหมัดกำปั้นและแข้งขาของคนทั้งห้านั้นไว้

ภายในห้องก็เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เสียงดังปั้งที่ดังขึ้นทุกครั้งเกิดจากการปะทะของหมัดกำปั้นและแข้งขา หรือไม่ก็เป็นหมัดชนหมัด ในระหว่างการต่อสู้นั้น พื้นปูนใต้ขาของหลี่ฝางนั้น ก็ได้เกิดรอยแตกร้าวขึ้น

โต๊ะที่อยู่ข้างหลังพวกนั้น ก็พังยับเยินไปหมดแล้ว กับข้าวกับปลาจานชามขวดแก้วเหล้าทั้งหลายบนโต๊ะก็แตกละเอียดกระจุยกระจายไปทั่ว

บริเวณรอบๆตัวหลี่ฝางนั้น ชั่วแวบเดียวก็ยุ่งเหยิงะเกะระกะไปหมด ด้วยแรงลมโหมกระหน่ำที่เกิดจากการปะทะของหมัดมวยแข่งขา

ส่วนพวกแมงป่องสามคนนั้น ตอนนี้ก็เคลื่อนย้ายไปหลบอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องแล้ว ดวงตาทั้งคู่ก็จ้องไปยังหกคนที่อยู่ท่ากลางสนามต่อสู้อย่างไม่ละสายตา

พวกเราสามคนต่างก็กำมือทั้งสองไว้แน่น เหงื่อก็ไหลออกมาตามหน้าผาก แม้กระทั่งฝ่ามือก็ยังมีเหงื่อออกมาด้วย

จะเห็นได้ว่า ในเวลานี้ ภายในจิตใจของพวกเขาจะรู้สึกตื่นเต้นเพียงใด

พวกเขาไม่เคยเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่านขนาดนี้มาก่อนเลย เมื่อเปรียบเทียบกับการต่อสู้ที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนแล้ว การตีรันฟันแทงของพวกเขาที่ผ่านมาก็เหมือนกับเป็นการหยอกล้อกับเด็กๆเท่านั้นเอง

ส่วนเรื่องที่พวกเขาตื่นเต้นก็คือ หากว่าหลี่ฝางพ่ายแพ้แล้ว งั้นพวกเขาก็ต้องกลายเป็นปลาติดร่างแหไปด้วยสิ!

“ปั้ง!”