NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 881

“ความคิดของคุณไม่เลว แต่กลัวว่าคนด้านนอกจะไม่ให้เวลาพวกเราหนี”

ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ด้านนอก หลี่ฝางก็ถอนหายใจ

สีหน้าซูเชี่ยนซีดขาว เปิดทางลับหรือปิดทางลับล้วนแต่ต้องการเวลาช่วงหนึ่ง ถึงแม้ช่วงเวลานี้จะสั้นมาก แต่ต้องการเวลาแค่สามวินาที อีกฝ่ายก็จะบุกเข้ามาในห้อง ถึงตอนนั้นพวกเขาก็หนีไม่ได้เลย

“อาจารย์กู่เทียน ทำอย่างไรดี？”ซูเชี่ยนจับมิลลี่สาวใช้ที่อยู่ข้างๆไว้แน่น มองหลี่ฝางอย่างน้ำตาคลอ

“คงได้แต่สู้สักตั้งแล้ว”หลี่ฝางสู้หายใจลึกๆ“มอง”เห็นนักฆ่าที่ใกล้ที่สุดเข้ามาใกล้ประตูแล้ว รู้ว่าลังเลอีกไม่ได้แล้ว ตัดสินใจ ออกแรงขาทั้งสองข้างเตะประตูแล้วพุ่งออกไป

นักฆ่าเสื้อเขียวที่ถือปืนเดินไปหน้าประตูอย่างระมัดระวังยังไม่ทันเห็นฉากในห้องอย่างชัดเจน ก็ตกใจไปชั่วขณะหนึ่งที่จู่ๆถูกหลี่ฝางมาปรากฏตัวตรงหน้า จากนั้นก็เจ็บตรงช่วงหัวใจ หัวใจของเขาถูกหลี่ฝางต่อยจนลอยออกไป

“ยิง！”

นักฆ่าที่อยู่ด้านหลังมีสติขึ้นมาทันที ถือปืนขึ้นมายิง โดยไม่สนว่าเพื่อร่วมทีมของตัวเองจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

หลี่ฝางหันข้างใช้ไหล่พิงศพของนักฆ่าคนนั้น คว้าปืนของเขาแล้วหันปากปืนออก ตอบโต้อย่างดุเดือดกับนักฆ่ากลุ่มนั้น

เสียงปืนปังปังปังดังทั่วสนั่นอีกครั้ง หลี่ฝางเอาศพมากั้นกระสุนสองสามนัดนั้น หลบตัวกลับไปที่หลังกำแพงอีกครั้ง ด้านนอกมีนักฆ่าสองสามคนล้มลงไปที่พื้นอีกครั้ง

จู่ๆ ลูกระเบิดสีเขียวก้อนกลมๆอันหนึ่งก็กลิ้งเข้ามาพร้อมควัน

“ห่า！”หลี่ฝางตกใจแทบตาย ยิงออกไปโดยไม่คิดใดๆทั้งสิ้น ขว้างระเบิดลูกนั้นลอยออกไปเหมือนกับลูกกอล์ฟใหญ่ๆลูกหนึ่ง ได้ยินแค่เสียงดังสนั่นด้านนอก หูของหลี่ฝางดังลั่นขึ้นมา สั่นสะเทือนด้วยความเจ็บในทันที

นี่เป็นระเบิดมือขั้นสูงที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ

“โหดเหี้ยมขนาดนี้เชียว？จะสู้กับพวกคุณแล้วนะ！”ในใจหลี่ฝางเต็มไปด้วยความโมโห ใช้ประโยชน์จากความปั่นป่วนที่เกิดจากระเบิดด้านนอกยังไม่สงบลง รีบพุ่งออกไป หยิบกริชสองเล่มจากพื้นที่ทำหล่นโดยชายชุดดำคนแรกที่เข้ามาในบ้านติดมือขึ้นมา และพุ่งออกไปราวกับลม

ร่างหลี่ฝางภายใต้ความเร็วนั้นเหมือนกับปีศาจ เดินผ่านระหว่างกลุ่มนักฆ่าเสื้อเขียวเหล่านั้น กริชสองเล่มปาดคอของนักฆ่าเสื้อเขียวเหมือนกับหั่นเต้าหู้ พิษที่อยู่บนกริชฆ่าชีวิตของพวกเขาไปอย่างง่ายดาย ภายใต้ระยะห่างอันใกล้ เหล่านักฆ่าที่ในใจเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกก็ยังยิงปืนไม่ทัน

นอกห้อง การสังหารหมู่ที่บ้าคลั่งดำเนินไปอย่างเงียบๆ นอกจากมีดปาดไปที่คอแล้ว นอกจาก“เสียงหยดตึ๋งตึ๋ง”ของเลือดที่ไหลออกมาจากแผลกับเสียงคร่ำครวญของคนที่ล้มตายแล้ว ทั้งสนามรบก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างแปลกประหลาด

ในห้องเล็ก ซูเชี่ยนกอดมิลลี่ไว้แน่น เธอไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้น และไม่รู้ว่าตอนนี้หลี่ฝางเป็นอย่างไร ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงของหลี่ฝาง：“โอเค กำจัดศัตรูไปหมดแล้ว ออกมาเถอะ”

ซูเชี่ยนยืนขึ้นมา มองไปด้านนอกจากหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย

หลี่ฝางยืนข้างทะเลสาบด้วยเลือดที่ท่วมตัว รอบๆมีศพล้มลงพื้นอย่างไม่เป็นระเบียบ คนรอดสักคนยังไม่มี เขาหันกลับไป แล้วยิ้มไปทางในห้อง：“ตอนนี้พวกเราไปหาพ่อคุณดีกว่า”

……　

ทางด้านซูโน่ กำลังดวลปืนอย่างดุเดือด

ตู้ม！！

มีเสียงดังขึ้น จากนั้นไฟก็ลุกโชนไปทั่วห้องนี้

……

หลี่ฝางในตอนนี้กำลังพาพวกซูเชี่ยนทั้งสองคนรีบวิ่งไปทางซูเฉิง แล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นมา จึงมองไปทางด้านนั้น

“ซูโน่！เป็นพี่ชายฉันทางนั้น！”สีหน้าซูเชี่ยนซีดขาวในทันที

ตอนนี้เสียงปืนเสียงระเบิดรอบๆน้อยลงเรื่อยๆ หมายความว่าการต่อสู้ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว ดังนั้นเสียงระเบิดนั้นถึงได้กะทันหันขนาดนั้น

รอบๆเต็มไปด้วยศพทุกที่ ควันพลุ่งพล่านลอยออกมาจากอาคารแต่ละตึกที่แผดเผา ลอยออกไปทั่ว อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นที่ทำให้คนขยะแขยง

เป็นครั้งแรกที่ซูเชี่ยนเห็นฉากแบบนี้ กลิ่นคาวเลือดที่มาพร้อมกับกลิ่นเนื้อที่ทำให้คนกระอักกระอ่วน ทำให้เขาขยะแขยง ทนไว้ไม่ให้คายออกมา

ถึงแม้หลี่ฝางก็เป็นครั้งแรกที่เห็นการต่อสู้ที่สู้กันดุเดือดขนาดนี้ กลับน่าแปลกที่ในใจไม่มีความรู้สึกต่อต้านหรือความกลัวเลยสักนิด กลับกันเหมือนกับว่าปรับตัวได้จนเห็นเป็นฉากปกติ

ระดับของการได้รับผลกระทบก็ลึกซึ้งมากขึ้น หลี่ฝางคิดในใจ