NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 941

หลี่ฝางเพียงแค่เดินมาถึงหน้าประตูอย่างเงียบ ๆ และเปิดประตูออกแล้วเดินเข้าไป จากนั้นก็ปิดประตูบานนั้นลง และได้บดบังสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจเหล่านั้นเอาไว้ด้านนอก

ผู้คนที่อยู่ด้านนอกเกาหัวด้วยความงุนงง ภายในใจเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าดูว่าตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่

กู่ยี่เทียนที่กำลังยืนอยู่ในลานบ้าน มองเห็นหลี่ฝางเดินเข้ามา ก็พยักหน้าเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่านายจะได้เข้าสู่แดนเต๋าแล้วริง ๆ” เขากล่าวอย่างเรียบ ๆ

“นายเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?” หลี่ฝางเอ่ยขึ้นมาอย่างลวก ๆ

“ตกลงแล้วมาหาฉันมีเรื่องอะไร? รีบพูดมา เวลาฉันมีน้อย”

กู่ยี่เทียนยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้น: “เหอะ ๆ ได้มีคนออกมาจากปีศาจซากปรักหักพังแล้ว นายรู้หรือยัง?”

ปีศาจซากปรักหักพังนั่น? ปีศาจซากปรักหักพังไหน? ยังจะมีปีศาจซากปรักหักพังไหนอีกล่ะ!

“ใคร?” หลี่ฝางรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาทันที

ดูเหมือนว่าท่าทีของหลี่ฝางจะทำให้เขาพอใจมาก กู่ยี่เทียนกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม: “คุณท่านตงฟาง”

“เป็นเขาหรอกเหรอ?” หลี่ฝางใจเต้นตุบตับ เงาของใครหลายคนผ่านวับเข้ามาในดวงตาของหลี่ฝางอย่างไม่ได้ตั้งใจ

คุณพ่อ คุณแม่ของเขา ส้าวส้วย แม่มด ซือปาจี้......

“แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ? พวกพ่อแม่ของฉันล่ะ?” ความห่วงใยทำให้เป็นกังวล ความกังวลทำให้ลนลาน หลี่ฝางยอมรับ ว่าตอนนี้เขาลนลานมาก

“ไม่รู้สิ” คำตอบของกู่ยี่เทียน ทำให้จิตใจที่เป็นกังวลของหลี่ฝางค่อย ๆ จมดิ่งลงไป

“ไม่พบร่องรอยของพวกเขา พวกเขาได้หายตัวไป ฉันเองก็แปลกใจ เมื่อก่อนยังติดต่อกับพวกเขาอยู่ตลอดแท้ ๆ สุดท้ายข่าวคราวของพวกเขากลับหายไป เหมือนกับว่าพวกเขาถูกมือที่มองไม่เห็นลบล้างร่องรอยของพวกเขาไปยังไงอย่างงั้น”

เมื่อเห็นหลี่ฝางเงียบไป กู่ยี่เทียนก็หัวเราะขึ้นมาเบา ๆ หนึ่งครั้งพลางกล่าว: “ตามข้อมูลที่พวกเราได้รับ คุณท่านตงฟางก็ได้เข้าสู่แดนเต๋าแล้ว ถึงจะเป็นแดนเต๋าเหมือนกัน แต่เกรงว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่านายและฉัน”

กู่ยี่เทียนกล่าวไป พร้อมกับมองไปที่หลี่ฝาง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่า สีหน้าท่าทางของหลี่ฝางค่อย ๆ สงบลง

“นายไม่กลัวเหรอ?” กู่ยี่เทียนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“กลัว แต่กลัวแล้วมีประโยชน์อะไร?” หลี่ฝางเหลือบตามองบนให้กู่ยี่เทียน: “แทนที่จะสั่นสะท้านอยู่ในความหวาดกลัว สู้คิดหาวิธีไปเผชิญหน้าจะไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับคนในครอบครัวของฉัน งั้นคุณท่านตงฟางก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร ถ้าหากพวกเขาตายกันหมด งั้นฉันก็จะกำจัดคุณท่านตงฟางให้ได้อย่างแน่นอน จะต้องทำให้ได้แน่!”

“นายได้เตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดแล้วเหรอ?” กู่ยี่เทียนยิ้มขึ้นมา: “น่าสนใจแฮะ นายไปเอาความมั่นใจและความกล้านี่มาจากไหน?”

พอพูดประโยคนี้จบ กู่ยี่เทียนก็ได้ยิ้มเยาะอยู่ตลอดเวลา

“อยากรู้เหรอ?” แววแห่งความตื่นเต้นปรากฏขึ้นมาในดวงตาของหลี่ฝางแวบหนึ่ง เขากล่าวพลางหัวเราะแหะ ๆ

“ดีนี่ งั้นลองกินหมัดฉันสักหมัดก่อนเป็นไง!” กู่ยี่เทียนกล่าวไป จากนั้นก็กำหมัดขึ้น แล้วต่อยเข้าไปยังหลี่ฝางทันที

หลี่ฝางไม่ได้หลบเลี่ยงใด ๆ ในเวลาเดียวกันนั้นเขาก็ได้ต่อยหมัดของเขาออกไป สองหมัดกระทบกันเข้าอย่างจัง

เสียงดังราวกับฟ้าร้องคำรามลอยมาในอากาศ พลังจากหมัดแพร่กระจายออกมา ใบไม้จากต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งอยู่ในลานบ้านต้นนั้นปลิวว่อนอยู่ในอากาศ ทั้งสองคนลอยถอยหลังออกไปพร้อมกัน

“ตุ้บ!” “ตุ้บ!”