อ้อนรัก นิยาย บท 4

หลินเอินเอินเพียงแค่พยักหน้าให้อีกฝ่าย ทว่าไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด

“ไม่ต้องสนใจเขา เขาแค่ตามฉันเฉยๆ ดูไม่เหมือนมีเจตนาร้ายเลย”

เธอเหนื่อยมาทั้งวัน คืนนี้รู้สึกนอนหลับสนิทมาก

เมื่อก่อนมัวแต่หวาดระแวงว่าจะสูญเสียคนนั้นไป และสิ่งที่หวาดกลัวก็กลายเป็นจริงแล้ว เธอสูญเสียแล้วจริง ๆ แต่น่าแปลกที่เธอกลับทำใจยอมรับโชคชะตาได้

ตอนแรกกังวลว่าการนอนคนเดียวจะข่มตาหลับยาก แต่มันกลับตรงกันข้าม เธอหลับสนิทไม่ได้ฝันถึงอะไรเลย เธอสามารถสลัดผู้ชายคนนั้นทิ้งได้จริง ๆ

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็ตอนที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกของวันใหม่แล้ว

หลินเอินเอินทำกิจวัตรประจำวันด้วยอารมณ์กระปรี้กระเปร่า เธอเห็นอาหารเช้าบนโต๊ะแล้วก็อมยิ้ม

เธอชอบอาหารเช้าสไตล์จีนมาก อาทิเช่น น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ ซาลาเปาและข้าวต้ม ทว่าเป๋ามู่หานไม่ชอบแนวนี้ เขาชินกับการกินอาหารเช้าสไตล์ฝรั่ง และตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอก็คล้อยตามเป๋าหานมู่เสมอมา

ตอนนี้เธอมีโอกาสรักตัวเอง กินในสิ่งที่ตัวเองชอบได้แล้ว จึงรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

เช้านี้ซูเหมี่ยวโทรมาบอกว่าเจ้าหน้าที่ฝ่ายกฎหมายของบริษัทฟู่ซื่อกรุ๊ปอยากเจอหน้าเธอแทบจะรอไม่ไหวแล้ว ซูเหมี่ยวจึงช่วยเธอนัดหมายสถานที่เจอหน้ากันให้

เธอกินข้าวเช้าเสร็จก็ออกนอกบ้านไป

พร้อมกันนั้น บนรถนอกคฤหาสน์ คนใส่ชุดดำผู้ลึกลับโทรศัพท์ออกไป “ลูกพี่ เธอออกไปแล้ว”

“ตามเธอไป”

สีหน้าเป๋ามู่หานเคร่งขรึม เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าหลินเอินเอินมีบ้านเป็นของตัวเองด้วย ตอนนี้มาเร่งรัดให้เขาหย่าด้วย ผู้หญิงคนนี้...เหมือนจะกลายเป็นคนแปลกหน้าในชั่วพริบตา

……

หลินเอินเอินมาถึงสถานที่นัดหมาย ก็เห็นหลินเฟิงนั่งริมหน้าต่าง เธอเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม “รุ่นพี่มาเช้าจังเลยนะคะ”

หลินเฟิงเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ทว่าเมื่อเห็นหน้าหลินเอินเอิน แววตาของเขาก็สะท้อนแสงตกตะลึงสุดขีดขึ้น “หลินเอินเอิน?”

หลินเอินเอินคลี่ยิ้ม “คุณควรเรียกฉันว่าไอริสนะคะ”

เธอนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ช้อปปิ้งนานแล้ว เธอจึงตัดสินใจไปช้อปปิ้งให้สำราญใจกันไปเลย เธอจะซื้อของให้ตัวเองเยอะ ๆ！

ตอนที่กลับมาถึงคฤหาสน์ ฟ้าก็มืดแล้ว

สองสามวันนี้ คนรับใช้จัดวางของใช้ของเธออย่างเหมาะสมเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นเธอกลับมา จึงเอาบันทึกเครื่องใช้ของเธอมาให้เธอ

หลินเอินเอินจึงรู้ว่าขาดอะไรไปอย่างหนึ่ง เธอลูบคอตัวเองแล้วหน้าถอดสี！

สร้อยคอล่ะ? เธอจะทำสร้อยคอเส้นนั้นหายไม่ได้เด็ดขาด

หรือว่ารีบออกมาเกินไป จึงลืมใส่มา?

หลังจากที่ครุ่นคิดดูแล้ว เธอจึงตัดสินใจกลับไปที่บ้านตระกูลเป๋าเพื่อไปหาสร้อยเส้นนั้น

และสิ่งที่ทำให้หลินเอินเอินแปลกใจก็คือ หลังจากที่เธอเข้ามาด้านในห้องนอนแล้ว เธอก็เห็นเป๋ามู่หานนั่งจ้องข้อนาฬิกาข้อมือที่เขาถือไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ

ดวงตาหลินเอินเอินเกิดประกายแสงประหลาดใจ พวกเธอแต่งงานมาสามปี เขาไม่เคยย่างกรายเข้ามาในห้องนอนพวกเธอเลย ทว่าตอนนี้กลับนั่งเหม่อมองนาฬิกาที่เธอเคยมอบให้เขา เธอเข้ามาแล้ว เขายังไม่รู้ตัวเลย?