อ้อนรัก นิยาย บท 6

หลินเอินเอินมองเธออย่างแปลกใจเล็กน้อย คุณย่ารู้จริงๆ เหรอ?

เจียงโหรวดึงให้เธอนั่งลงแล้วพูดด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว “หนูไว้ใจได้! ครั้งนี้ถ้ากลางคืนเขากล้าไม่กลับบ้านอีก ย่าจะฟาดเขาให้ขาหักเลย! หนูคอยดูได้เลยว่าย่าจะจัดการเขายังไง!”

หลินเอินเอินกะพริบตาถี่ๆ ที่แท้คำว่ารู้ของคุณย่า ก็คือรู้ว่าเธอต้องอยู่อย่างทรมาน ไม่ได้รู้เรื่องหย่า

เจียงโหรวเห็นท่าทางเป๋ามู่หานที่มีสีหน้าหม่นลงเล็กน้อย เธอพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง “ดูซิ สายตาอะไรของแก! ทำไม ยายแก่คนนี้เรียกให้แกกลับมากินข้าวที่บ้านนี่ต้องขึ้นกับสีหน้าแกเหรอฮะ!”

เป๋ามู่หานมองไปทางเจียงโหรวด้วยสีหน้าสำรวม “ผมจะไปกล้าได้ไงล่ะครับ”

“หึ! มีอะไรล่ะที่แกไม่กล้า!”

“แกเองก็อายุไม่น้อยแล้ว! จนถึงตอนนี้ยังไม่ยอมมีเหลนน่ารักๆ ให้ฉันอีก! การไม่มีทายาทเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในความอกตัญญูสามอย่าง แกรู้หรือเปล่าฮะ!”

เมื่อเห็นคุณย่ายืนขึ้น หลินเอินเอินก็รีบประคองแขนข้างหนึ่งของเธอไว้ทันที

เป๋ามู่หานขมวดคิ้วและปรายตามองหลินเอินเอินแวบหนึ่ง

เมื่อแม่บ้านเห็นว่าเป๋ามู่หานกลับมาจึงเริ่มนำอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

เจียงโหรวดึงหลินเอินเอินให้เดินไปหน้าโต๊ะอาหาร “มา! กินข้าวกัน! ถ้าเขาไม่อยากกินก็ให้เขาไสหัวไปซะ ต่อไปไม่ต้องมาที่นี่อีก!”

ดูเหมือนสีหน้าของเป๋ามู่หานจะหม่นลงกว่าเดิม เขาเดินไปนั่งยังฝั่งตรงข้ามของพวกเธออย่างเงียบๆ ไม่พูดจา

เจียงโหรวคีบกับข้าวให้หลินเอินเอินอย่างกระตือรือร้น ราวกับว่าหลินเอินเอินเป็นหลานสาวแท้ๆ ของเธอเสียมากกว่า ส่วนเป๋ามู่หานเป็นหลานเขย

หลินเอินเอินก็ทานเข้าไปอย่างเป็นธรรมชาติ สลับกับไปมากับเจียงโหรว

ในทางกลับกัน เป๋ามู่หานเหมือนถูกทิ้งไว้อย่างโดดเดี่ยว เขาขยับตะเกียบอยู่ไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็มองไปยังเจียงโหรวแล้วพูดขึ้น “คุณย่า ทำไมจู่ๆ ถึงอยากให้พวก…เรากลับมาทานข้าว”

“พวกแกไม่ได้กลับมานานแค่ไหนแล้ว?” ทันทีที่เห็นเป๋ามู่หานก็คิดถึงความรักครั้งนี้ที่เขาไม่รู้จักเห็นคุณค่า เจียงโหรวก็ระเบิดความโกรธที่สะสมมานานออกมา “กินเป็นเพื่อนย่าคนนี้หน่อยไม่ได้หรือไง! ปู่แกไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ ที่บ้านก็มีแค่ยายแก่ๆ อย่างฉันแค่คนเดียว แกถามคำถามนี้ออกมาได้ยังไง?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน