อ้อนรัก นิยาย บท 7

หลินเอินเอินช้อนตาขึ้นมองทันที จากนั้นก็เปิดริมฝีปากแต่กลับไม่สามารถเอ่ยปากพูดได้

เป๋ามู่หานเดินไปยังที่นั่งข้างคนขับและเปิดประตูให้เธอด้วยใบหน้าขุ่นเคือง

เมื่อเจียงโหรวเห็นว่าหลินเอินเอินยังยืนนิ่งเป็นท่อนไม้อยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน เธอจึงออกแรงดันร่างหลินเอินเอินเล็กน้อย “เด็กโง่ ยังจะงงอะไรอีก รีบขึ้นรถสิ!”

หลินเอินเอินสูดหายใจเข้าเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ “คุณย่าคะ นี่ก็ดึกแล้ว รีบกลับเข้าไปเถอะค่ะ เราก็จะกลับบ้านแล้ว”

ขอแค่คุณย่ากลับห้องไป เธอก็จะสามารถเดินออกไปได้ แล้วค่อยเรียกรถระหว่างทาง

ดูเหมือนเธอจะต้องรีบซื้อรถสักคันซะแล้ว

เป๋ามู่หานยังคงสีหน้าบึ้งตึงและเงียบเสียงไม่พูดจา

ไม่รู้ว่าเจียงโหรวจะมองหลินเอินเอินออกหรือไม่ เธอหัวเราะในลำคอออกมาทันที “พวกหนูไปแล้วย่าค่อยเข้าไป รีบขึ้นรถเถอะ”

หลินเอินเอินลังเลเล็กน้อย เป๋ามู่หานเองก็หมดความอดทนลงเช่นกันจึงพูดด้วยเสียงหนักแน่น “ขึ้นรถ!”

สุดท้ายเธอต้องก็ขึ้นรถไปอย่างเสียไม่ได้ เป๋ามู่หานปิดประตูรถเสร็จแล้วก็หันไปมองเจียงโหรว “คุณย่ากลับไปเถอะครับ”

เจียงโหรวขมวดคิ้วและพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด “พอแล้ว เลิกจู้จี้จุกจิกสักที รีบขึ้นรถได้แล้ว!”

เป๋ามู่หานเงียบ “…”

คุณย่าปฏิบัติกับเขาด้วยความแตกต่างขนาดนี้เลยเหรอ? ใครกันแน่ที่เป็นหลานของท่านจริงๆ?

เขาไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็ขึ้นรถและขับออกไปทันที

ในรถเงียบมากจนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย

หลินเอินเอินเองก็ขี้เกียจจะเสวนากับเขาเช่นกัน จนกระทั่งเลี้ยวโค้งและทางฝั่งคุณย่ามองไม่เห็นพวกเขาแล้ว เธอจึงพูดอย่างหนักแน่นทันที “จอดรถ”

คำพูดที่ฟังเหมือนคำสั่งของเธอ เป๋ามู่หานจึงเอ่ยออกมาเสียงเย็น “รีบขนาดนี้จะไปไหนเหรอ? จะไปเจอชายชู้เหรอ?”

หลินเอินเอินหัวเราะออกมาด้วยความโกรธทันที “ที่คุณไม่จอด หรือว่าคุณทำใจหย่าไม่ได้ เลยอยากพาฉันกลับไปเหรอ?”

เอี๊ยด…

ทันใดนั้นรถก็หยุดลง!

เมื่อมองใบหน้าบึ้งตึงของเป๋ามู่หานที่อยากจะเปิดปากเย้ยหยันอะไรเธอสักอย่าง หลินเอินเอินก็เอ่ยออกมากึ่งยิ้ม “ถ้าคุณเป๋าอยากหย่า กรุณารีบหน่อยนะคะ ไม่งั้นมาโทษที่ฉันกลับลำ ฉันจะตามราวีคุณไปตลอด ทำให้คุณแต่งกับเธอไม่ได้ แล้วก็หย่าไม่ได้เหมือนกัน!”

เป๋ามู่หานขบกรามแน่นแล้วเอ่ยออกมา “หลินเอินเอิน!”

หลินเอินเอินยิ้มเยาะและเดินเลี้ยวไปยังทางลงเขาเส้นเล็กๆ ที่สามารถเดินได้เพียงคนเดียวโดยไม่หันกลับไปมอง

สองชั่วโมงต่อมา

เป๋ามู่หานกลับมาที่บริษัทแล้ว ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารับสายอย่างเย็นชา

“พี่ใหญ่ เธอลงเขาไปแล้ว ผมส่งเธอกลับไปเอง ไม่ได้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แล้วก็ไม่เจอใครด้วย”

ทันใดนั้นสีหน้าของเป๋ามู่หานก็เหี้ยมเกรียมขึ้นมาทันที สายตาที่หนาวเหน็บทั้งคู่แทบอยากจะกลืนกินหลินเอินเอินเข้าไปให้หมดทั้งตัว

พอคิดถึงท่าทางจงใจกวนอารมณ์ของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา เขาก็แทบอยากจะกลืนเธอเข้าไปทั้งเป็นๆ อย่างนั้น

“ทีหลังไม่ต้องตามเฝ้าแล้ว!”

อีกฝ่ายชะงักไป “ครับ”

เป๋ามู่หานวางสายด้วยความหงุดหงิด เขาไม่อยากรับรู้ข่าวคราวอะไรของหลินเอินเอินอีกแล้ว! ไม่งั้นมันจะยิ่งทำให้เขาอึดอัดใจ!