อ้อนรัก นิยาย บท 5

ตอนนั้นเขารังเกียจนาฬิกาข้อมือเรือนนี้มาก เขาโยนมันลงพื้น เธอจึงต้องใช้กาวติดประกอบเข้าใหม่ทีละนิด มันกลายเป็นของเสียไร้ค่าไปแล้ว ทว่าเธอก็ไม่อยากทิ้งมันไป

เป๋ามู่หานรู้สึกว่ามีคนจ้องเขาอยู่ จึงหันหน้าไปมอง จากนั้นก็เห็นแววตาอันเฉยเมยของเธอ เขาส่งเสียงฮึดฮัด จากนั้นก็โยนนาฬิกาข้อมือลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ

“ของเสียหายขนาดนี้แล้ว คุณยังวางไว้ตรงนี้อีก? คุณคิดว่าคฤหาสน์ของผมเป็นที่เก็บขยะหรือไง?”

หลินเอินเอินกระตุกมุมปาก “งั้นก็ทิ้งไปเลยซิ” จากนั้นเธอก็เดินผ่านเขา แล้วไปหาสร้อยคอของตัวเอง

เป๋ามู่หานขดตา！

ตอนนั้นเธอใส่ใจต่อนาฬิกาเรือนนี้มาก แต่ตอนนี้กลับทำหน้าไม่สะทกสะท้าน?

ใช่！

ใจเธอเปลี่ยนไปแล้ว！

ไม่งั้นคงไม่ไปจู๋จี๋กับผู้ชายเถื่อน ๆ หรอก！？

เส้นเลือดบนหน้าผากเขาปูดโปน พลางพูดด้วยใบหน้าถมึงทึง “หลินเอินเอิน！คุณยอมหย่าง่าย ๆ แบบนี้ เพราะคุณหาคนใหม่ได้แล้วใช่ไหม?”

หลินเอินเอินยิ้ม “ถ้าคุณจะคิดแบบนี้ ก็แล้วแต่”

สิ้นเสียง เธอก็เดินมาตรงโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นก็ดึงลิ้นชักออก ต่อด้วยหยิบกล่องสร้อยคอขึ้นมา เธอกับเขาจึงอยู่ใกล้กันมาก ทว่าเธอกลับไม่แม้แต่จะเหลียวตามองเขาสักนิด เสร็จแล้วก็หมุนกายเดินออกไป

ใบหน้าเป๋ามู่หานซีดเขียวถึงขีดสุด คว้าหมับที่ข้อมือเธอ “ที่นี่คือที่ที่คุณอยากมาก็มา อยากไปก็ไปอย่างนั้นหรือ?”

หลินเอินเอินดิ้นขัดขืนไม่สำเร็จ จึงมองเขาด้วยแววตาสงสัย “แล้วคุณจะเอายังไง?”

ผู้ชายคนนี้ไม่มีเหตุผลซะเลย！ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยเห็นเขาอารมณ์แปรปรวนแบบนี้มาก่อนเลยน่ะ?

เป๋ามู่หานเห็นเธอยังคงดิ้นขัดขืน จึงจับข้อมือเธอไว้แน่น ก่อนจะพูดเสียงดุว่า “คุณย่าต้องการพบคุณ คืนนี้คุณกับผมไปหาท่านที่บ้านท่านกัน”

หลินเอินเอินย่นคิ้ว เธอมองเป๋ามู่หานเหมือนมองคนปัญญาอ่อนอยู่ “คุณเป๋ากินยาผิดสำแดงหรือเปล่า? คนที่คุณควรจะพาไปไม่ใช่หลินโยว่ฉิงหรอกหรือ?”

ที่บ้านหลังเก่าของตระกูลเป๋า

พวกเธอพึ่งเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงดีอกดีใจบนโซฟา “หลานสะใภ้ที่แสนดีของย่า เอินเอิน รีบมานั่งข้างย่าสิ ย่าตั้งหน้าตั้งตารอมานาน ในที่สุดก็ได้เจอหนูแล้ว”

ขนตาเรียวยาวของหลินเอินเอินสั่นระริก แววตาอันซับซ้อนเกือบจะซ่อนเร้นไม่อยู่ เธอปั้นรอยยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ขอโทษด้วยค่ะคุณย่า ช่วงนี้...”

เธอยังไม่ทันพูดจบ เจียงโหรวก็ตบมือเธออย่างมีเมตตา แล้วพูดเสียงอ่อนโยนว่า “หนูไม่ต้องพูดหรอก ย่าเข้าใจว่าหนูลำบากใจ ย่ารู้หมด”

หลินเอินเอินเงยหน้ามองเจียงโหรวโดยพลัน พูดแนวสงสัยแกมหยั่งเชิงว่า “ท่าน...รู้แล้วเหรอคะ?”

ไม่ใช่สิ ถ้าคุณย่ารู้ว่าพวกเขาหย่ากันแล้ว จะพูดแบบนี้กับเธออยู่เหรอ?

เป๋ามู่หานก็มองเจียงโหรวด้วยความสังสัย

เจียงโหรวจ้องเขม็งใส่เป๋ามู่หานอย่างไม่สบอารมณ์ปราดหนึ่ง พลางมองหลินเอินเอินด้วยแววตาสงสาร แล้วพูดเสียงอ่อนโยนว่า “ใช่แล้ว ย่ารู้หมดแล้ว เด็กบ้าคนนี้ไม่รู้จักประมาณตนบ้างเลย หลานสะใภ้ที่ย่าเลือกจะแย่ได้ยังไง? แต่เขากลับไม่รู้จักหวงแหน”