อ้อนรัก นิยาย บท 5

ตอนนั้นเขารังเกียจนาฬิกาข้อมือเรือนนี้มาก เขาโยนมันลงพื้น เธอจึงต้องใช้กาวติดประกอบเข้าใหม่ทีละนิด มันกลายเป็นของเสียไร้ค่าไปแล้ว ทว่าเธอก็ไม่อยากทิ้งมันไป

เป๋ามู่หานรู้สึกว่ามีคนจ้องเขาอยู่ จึงหันหน้าไปมอง จากนั้นก็เห็นแววตาอันเฉยเมยของเธอ เขาส่งเสียงฮึดฮัด จากนั้นก็โยนนาฬิกาข้อมือลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ

“ของเสียหายขนาดนี้แล้ว คุณยังวางไว้ตรงนี้อีก? คุณคิดว่าคฤหาสน์ของผมเป็นที่เก็บขยะหรือไง?”

หลินเอินเอินกระตุกมุมปาก “งั้นก็ทิ้งไปเลยซิ” จากนั้นเธอก็เดินผ่านเขา แล้วไปหาสร้อยคอของตัวเอง

เป๋ามู่หานขดตา！

ตอนนั้นเธอใส่ใจต่อนาฬิกาเรือนนี้มาก แต่ตอนนี้กลับทำหน้าไม่สะทกสะท้าน?

ใช่！

ใจเธอเปลี่ยนไปแล้ว！

ไม่งั้นคงไม่ไปจู๋จี๋กับผู้ชายเถื่อน ๆ หรอก！？

เส้นเลือดบนหน้าผากเขาปูดโปน พลางพูดด้วยใบหน้าถมึงทึง “หลินเอินเอิน！คุณยอมหย่าง่าย ๆ แบบนี้ เพราะคุณหาคนใหม่ได้แล้วใช่ไหม?”

หลินเอินเอินยิ้ม “ถ้าคุณจะคิดแบบนี้ ก็แล้วแต่”

สิ้นเสียง เธอก็เดินมาตรงโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นก็ดึงลิ้นชักออก ต่อด้วยหยิบกล่องสร้อยคอขึ้นมา เธอกับเขาจึงอยู่ใกล้กันมาก ทว่าเธอกลับไม่แม้แต่จะเหลียวตามองเขาสักนิด เสร็จแล้วก็หมุนกายเดินออกไป

ใบหน้าเป๋ามู่หานซีดเขียวถึงขีดสุด คว้าหมับที่ข้อมือเธอ “ที่นี่คือที่ที่คุณอยากมาก็มา อยากไปก็ไปอย่างนั้นหรือ?”

หลินเอินเอินดิ้นขัดขืนไม่สำเร็จ จึงมองเขาด้วยแววตาสงสัย “แล้วคุณจะเอายังไง?”

ผู้ชายคนนี้ไม่มีเหตุผลซะเลย！ทำไมเมื่อก่อนไม่เคยเห็นเขาอารมณ์แปรปรวนแบบนี้มาก่อนเลยน่ะ?

เป๋ามู่หานเห็นเธอยังคงดิ้นขัดขืน จึงจับข้อมือเธอไว้แน่น ก่อนจะพูดเสียงดุว่า “คุณย่าต้องการพบคุณ คืนนี้คุณกับผมไปหาท่านที่บ้านท่านกัน”

หลินเอินเอินย่นคิ้ว เธอมองเป๋ามู่หานเหมือนมองคนปัญญาอ่อนอยู่ “คุณเป๋ากินยาผิดสำแดงหรือเปล่า? คนที่คุณควรจะพาไปไม่ใช่หลินโยว่ฉิงหรอกหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน