โซ่คล้องรัก นิยาย บท 1

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้องนอนของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่กำลังยืนมองเงาสะท้อนของตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่พลางหยิบเครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาประทินโฉมของตัวเองไปด้วย เธอละสายตาจากกระจกตรงหน้า แล้วหมุนตัวเดินกลับไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนเตียงขึ้นมากดรับสาย

"ฮัลโหล"

(ยัยนับอยู่ไหนของแกเนี่ย!) เสียงตะโกนของคนปลายสายทำเอานับดาวแสบแก้วหูจนต้องเลื่อนโทรศัพท์ออกห่าง เธอพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างเบื่อหน่าย ก่อนตอบกลับไป

"แต่งตัวอยู่ เดี๋ยวตามไป"

(คิดจะเบี้ยวนัดเหรอยะ)

"ผับมันเปิดถึงตีหนึ่งไม่ใช่เหรอ นี่มันเพิ่งห้าทุ่มเองนะ ผับมันไม่หนีไปไหนหรอก"

(ผับมันไม่หนี แต่แกนั่นแหละจะหนีฉัน)

"ทำไมแกขี้บ่นเหมือนคนแก่เลย"

(ฉันให้เวลาครึ่งชั่วโมง ถ้าแกไม่โผล่มาฉันจะตามไปลากคอแกถึงห้องเลย)

"เออ แค่นี้แหละ" นับดาวตอบกลับไปอย่างขอไปที ก่อนจะเป็นฝ่ายกดวางสายโดยไม่รอให้คนปลายสายบ่นอะไรมากกว่านั้น เธอโยนโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิมของมัน แล้วรีบเดินกลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อย

@ผับหรูใจกลางเมือง

"ยัยนับ! ทางนี้ๆ" เสียงตะโกนที่คุ้นเคยของเพื่อนสนิททำให้นับดาวที่กำลังยืนหันซ้ายหันขวาอยู่คนเดียวเบนสายตาไปยังต้นทางของเสียงอัตโนมัติ เธอรีบเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปยังโซนวีไอพีทันทีเมื่อเห็นเพื่อนสนิทนั่งรออยู่ที่โต๊ะคนเดียว

"คนเยอะชะมัด"

"ที่นี่มันผับไหมล่ะ ไม่ใช่ลานปฏิบัติธรรม" พาฝันตอบประชดประชันด้วยความหมั่นไส้ แต่อีกคนกลับยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน พลางหย่อนสะโพกนั่งลงฝั่งตรงข้าม

"พรุ่งนี้ฉันมีเรียนนะ"

"จ้า แม่เด็กเรียน"

"ฉันอยากเป็นคนฉลาด"

"เหมือนหลอกด่าว่าฉันโง่เลยนะ"

"ฉันไม่ได้พูดนะ แกพูดเอง" นับดาวลอยหน้าลอยตาตอบกลับไป ก่อนที่พาฝันจะยื่นแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาให้

"แกเห็นผู้ชายคนนั้นไหม" พาฝันพยักพเยิดหน้าไปทางผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อนของเขาอีกสามคน ทำให้นับดาวรีบมองตามสายตาของเพื่อนไปด้วยความสงสัย

"เห็น แล้วมันทำไม?"

"สเปกฉันเลย"

"ใครหล่อก็สเปกแกหมดนั่นแหละ"

"ฉันอยากขอเบอร์เขาอะ"

"ถ้าเขามีแฟนแล้วล่ะ"

"ถ้ามีแฟนแล้วเขาก็ปฏิเสธฉันเองแหละ"

"โดนปฏิเสธต่อหน้าคนเป็นร้อยมันน่าอายนะ"

"ฉันจ้างแกหนึ่งหมื่นไปขอเบอร์เขาให้หน่อยสิ"

"ขอปฏิเสธ" นับดาวยกมือปฏิเสธ ก่อนจะหยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นมากระดกเข้าปากอย่างสบายใจ

"ฉันหน้าด้านพอ ฉันไปขอเองก็ได้!"

"เอาจริงดิ?"

"ถ้าฉันไม่กลับมาแกกลับบ้านไปก่อนได้เลยนะ"

"แกจะไปไหน"

"เผื่อได้ไปกินข้าวต้มรอบดึกกับหนุ่มหล่อไงคะ" คำตอบของเพื่อนสนิททำเอานับดาวส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่ยังไม่ทันจะได้ห้ามอะไรพาฝันก็ผลุนผลันลุกขึ้นเดินออกไปเสียก่อน

"เอากับมันสิ" เธอกลอกตาไปมาพลางถอนหายใจพรืดใหญ่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งดื่มเหล้าคนเดียวไปก่อน เพราะคิดว่าพาฝันโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว ทว่าในจังหวะที่กำลังแกว่งแก้วเครื่องดื่มในมือเล่นหางตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาในผับพอดี ความหล่อเหลาของเขาให้ความรู้สึกโดดเด่นแม้จะอยู่ในที่มืดสลัว

กึก!

นับดาวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มคนนั้นหันมาสบตากันในตอนที่เขากำลังจะเดินผ่านโซนวีไอพีขึ้นไปบนชั้นสองพอดี เธอรีบดึงสายตากลับมาในทันที หากแต่หัวใจมันเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุในวินาทีที่สบตากัน