โซ่คล้องรัก นิยาย บท 66

"นับมีอะไรอยากบอกพ่อกับแม่ไหม" น้ำเสียงเยือกเย็นของศิลาทำเอานับดาวที่กำลังนั่งกุมมือรามิลอยู่ในห้องนั่งเล่นภายในคฤหาสน์ของริชาร์ดขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง เธอเหลือบมองสีหน้าเรียบเฉยของคนเป็นพ่อและแม่ด้วยแววตาสั่นระริก เพราะตอนนี้ท่านทั้งสองคนคงกำลังผิดหวังในตัวเธอ

"ทั้งหมดเป็นความผิดของผมคนเดียวครับ" รามิลเป็นคนตอบคำถามนั้นเมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาพ่อกับแม่ของตัวเอง เขาปล่อยมือออกจากการเกาะกุม แล้วอุ้มนับดาวขึ้นมาบนหน้าตักต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย พลางตวัดสายตาดุดันมองผู้เป็นแม่ที่โทรไปบอกครอบครัวของนับดาวโดยไม่ปรึกษาเขาก่อน

"พ่อถามน้อง ไม่ได้ถามราม"

"แต่ผมเป็นคนทำให้นับดาวท้อง ผมน่าจะตอบคำถามนั้นแทนนับได้นะครับ"

"แล้วรามจะรับผิดชอบลูกสาวพ่อยังไง"

"ผมขอปรึกษากับนับก่อนครับว่าจะหมั้นกันก่อนหรือเปลี่ยนไปจัดงานแต่งงานเลย"

"..." ศิลากอดอกมองว่าที่ลูกเขยอย่างพิจารณา แล้วเลื่อนสายตาลงมามองลูกสาวที่เอาแต่ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของรามิล ราวกับเด็กน้อยที่กำลังหนีความผิดและซ่อนตัวอยู่ในที่ปลอดภัยของตัวเอง "พ่อมีลูกสาวคนเดียวนะราม"

"ผมขอโทษที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ครับ แต่ชีวิตของนับดาวจะไม่ลำบากเพราะผมกับลูกแน่นอน"

"คำพูดแบบนั้นใครๆ ก็พูดกันได้ แต่การมีลูกตั้งแต่อายุยังน้อยมันลำบากกว่าที่คิดนะ"

"ผมมีพร้อมทุกอย่างแล้ว ผมไม่ลำบากถ้าจะมีลูกตอนนี้ครับ นับก็ยังใช้ชีวิตได้ตามปกติเหมือนเดิม ผมให้อิสระกับนับดาวเต็มที่หลังจากมีลูกแล้ว"

"นับต้องอุ้มท้องไปเรียน ไหนจะสายตาของคนอื่นอีก คนที่เข้าใจและมองว่ามันเป็นแค่เรื่องธรรมดาอาจจะมีเยอะ แต่คนที่ไม่เข้าใจและยอมรับไม่ได้มันก็มีเยอะเหมือนกันนะ รามจะทำยังไงกับสายตาของคนพวกนั้น"

"การที่นับดาวท้องก่อนเรียนจบมันไม่ได้หมายความว่าชีวิตของนับพังไปแล้วนะครับ สายตาของคนพวกนั้นก็ทำได้แค่มองอย่างเดียว ผมกับนับดาวไม่ได้สนใจมันอยู่แล้วครับ"

"..." นับดาวเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองเสี้ยวหน้าคมคายของว่าที่คู่หมั้นหนุ่มด้วยความตื้นตันใจ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ รวบรวมความกล้าหาญแล้วผละใบหน้าออกมาสบตากับพ่อและแม่ของตัวเองอีกครั้ง ในขณะที่มินตราและริชาร์ดยังคงนั่งฟังเงียบๆ

เพียะ!

"เลิกแกล้งลูกได้แล้วค่ะ เห็นไหมว่าลูกจะร้องไห้อยู่แล้ว" ยังไม่ทันที่นับดาวจะได้พูดอะไรออกไปอรอินทร์ที่เงียบมาตั้งแต่แรกก็เอ่ยแทรกขึ้นเสียก่อน พร้อมทั้งยกมือขึ้นมาตีแขนสามีเบาๆ

"ผมแค่อยากทดสอบลูกเขยเฉยๆ"

"มันใช่เวลามาทดสอบไหม ถ้าลูกเครียดจนแท้งหลานขึ้นมาจะทำยังไง"

"พูดแบบนี้เหมือนแช่งหลานตัวเองเลยนะ"

"คุณนั่นแหละที่จะทำให้ลูกเครียดจนหลานไม่อยากคลอดออกมาเห็นหน้าตาใจร้าย"

"ผมเป็นตาใจร้ายที่ไหนกัน ผมเป็นตาใจดีต่างหาก" ศิลาเถียงกลับไปเสียงอ่อน ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มให้ลูกสาวอย่างใจดี "ทำหน้าจะร้องไห้แบบนั้นเห็นพ่อเป็นคนหัวโบราณไปแล้วเหรอ"

"พะ..พ่อกับแม่ไม่ดุหนูเหรอ"

"ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วโวยวายไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ผิดหวังในตัวของลูกนะ เพราะนั่นมันเป็นชีวิตของลูก ถ้าจะพูดให้ถูกพ่อก็มีนับตั้งแต่อายุยี่สิบต้นๆ เหมือนกัน มันไม่ใช่เรื่องผิดขนาดนั้นหรอก"

"พ่อแกล้งแรงแบบนี้หนูเกือบหัวใจวายแล้วนะ" นับดาวผละตัวออกจากอ้อมกอดของรามิล แล้วเดินอ้อมเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อไว้แน่น เธอหลับตาพริ้มในตอนที่ผู้เป็นแม่ยื่นมือเข้ามาลูบผมอย่างอ่อนโยน "ขอบคุณที่เข้าใจหนูนะคะ"

"เป็นลูกสาวที่น่ารักของพ่อกับแม่แล้ว ก็ต้องเป็นแม่ที่ดีของลูกด้วยนะ" อรอินทร์บอก