โซ่คล้องรัก นิยาย บท 61

"เหนื่อยเหรอคะถึงมานอนหมดสภาพแบบนี้" นับดาวเอ่ยแซวว่าที่คู่หมั้นหนุ่มเมื่อเดินออกมาจากห้องนอนในตอนเย็นแล้วเห็นรามิลนอนแผ่หลาอย่างหมดสภาพอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เสียงของเธอทำให้เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

"สงสัยพักผ่อนน้อยเลยล้านิดหน่อย"

"แต่เมื่อเช้ามีคนบอกนับว่าไม่เหนื่อยเลย แถมบอกว่าจะแกล้งนับทั้งวันเลยด้วย"

"มากอดหน่อย"

"..." เธอเอียงคอมองมาเฟียหนุ่มด้วยความสงสัยเมื่อเขาพูดจาออดอ้อนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เท้าเล็กเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนพรมสีขาว แล้วเกยคางไว้บนหน้าท้องแกร่งของคนที่ยังนอนเหยียดขาอยู่บนโซฟา "อ้อนเหมือนเด็กน้อยแบบนี้ไม่สมกับเป็นพี่รามเลยนะ"

"แค่ขอกอดเมียมันเหมือนเด็กน้อยตรงไหน"

"เราเป็นผัวเมียกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง" รามิลย้อนถามเสียงแข็ง พร้อมกับผลุนผลันลุกขึ้นมา ในขณะที่หญิงสาวนั่งลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงหน้า

"สถานะว่าที่คู่หมั้นครอบครัวของเราก็เป็นคนกำหนด ตอนแรกที่มีอะไรกันก็เป็นความสัมพันธ์แบบวันไนต์สแตนด์ เราไม่เคยให้สถานะกันเลย แล้วนับจะเป็นเมียของพี่รามได้ยังไงคะ"

"ฉันจริงจังกับเธอนะ"

"แล้วยังไงต่อคะ แค่นั้นเหรอ?"

"ที่เราทำกันมันข้ามขั้นไปเยอะแล้วนะ"

"งั้นหมายความว่าผู้หญิงที่เคยนอนกับพี่รามก็เป็นเมียพี่รามหมดเลยเหรอ"

"เธอคนเดียวที่เป็นเมียฉัน"

"นับไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองเป็นเมียพี่ราม"

"..." มาเฟียหนุ่มเชยคางมนขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง เขาเพิ่งตอบคำถามของพ่อตัวเองได้ก็เมื่อตอนที่เธอปล่อยมือกัน การรักใครสักคนมันไม่จำเป็นต้องใช้เวลานานหลายเดือนหรือเป็นปี แค่ใช้ความรู้สึกอย่างเดียวก็พอแล้ว "ยั่วโมโหฉันเก่งจริงๆ เลยนะ"

"นับแค่อยากได้สถานะ ต้องโมโหกันด้วยเหรอ"

"ฉันไม่ชอบที่เธอบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"แล้วตอนนี้เราเป็นอะไรกันคะ ไม่เอาสถานะว่าที่คู่หมั้นที่ครอบครัวเป็นคนกำหนดให้นะ"

"เธอเป็นเมีย..อุ๊บ!" รามิลรีบยกมือขึ้นมาปิดปากทั้งที่ยังพูดไม่ทันจบประโยค เมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียน ทำเอานับดาวหน้าถอดสีด้วยความเป็นห่วง

"พะ..พี่รามเป็นอะไรคะ ทำไมอยู่ดีๆ ก็หน้าซีด"

"คงพักผ่อนน้อยเกินไปล่ะมั้ง"

"เข้าไปนอนพักในห้องนอนเถอะค่ะ หรืออยากกลับกรุงเทพตอนนี้เลยไหม เดี๋ยวนับขับรถเอง"

"ฉันแค่คลื่นไส้ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอก ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ" มาเฟียหนุ่มพยายามเก็บอาการไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยเพราะไม่อยากเห็นท่าทางกระวนกระวายของนับดาว เขายกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบาๆ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินออกมา

หญิงสาวมองตามไปด้วยความเป็นห่วง เธอไม่เคยเห็นรามิลเป็นแบบนี้มาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะความเครียดจากงานและช่วงที่ทะเลาะกันทำให้เขาดูเหนื่อยล้ามากขนาดนี้

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของรามิลดังขึ้น ทำให้นับดาวละสายตากลับมา เธอกัดฟันแน่นด้วยความไม่พอใจเมื่อเห็นเบอร์โทรของโรสโชว์หราอยู่บนหน้าจอ ด้วยความหมั่นไส้จึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนโซฟาขึ้นมากดรับสายอย่างถือวิสาสะ

(ฮัลโหล คุณรามิลได้ยินไหมคะ) คนปลายสายเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายก่อนเมื่อนับดาวกดรับสายโดยไม่พูดอะไร แค่นึกถึงรอยยิ้มเสแสร้งของโรสก็พานทำให้เธอโมโหขึ้นมาอีกครั้ง

"นับดาวพูดสายค่ะ"

(น้องนับดาวเหรอคะ?)

"แปลกใจเหรอที่ฉันเป็นคนรับสาย หรือคิดว่าตอนนี้ฉันกับพี่รามกำลังทะเลาะกันเลยโทรมา"

"เชื่อแล้ว"

"ไม่ต้องมาตอบเอาใจเลย"

"บล็อกเบอร์ไปเลยก็ได้ เรื่องงานเดี๋ยวฉันให้จินนี่เป็นคนจัดการให้" รามิลอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาบนหน้าตัก พยายามพูดเอาใจเพื่อให้เธอกลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง

"นับไม่อยากทะเลาะกับพี่รามเพราะเรื่องของยัยประสาทนั่นแล้ว"

"ฉันจะรีบจัดการให้เรียบร้อย โอเคไหม"

"ค่ะ" นับดาวพยักหน้ารับ แล้วเอี้ยวหน้ากลับไปหาคนข้างหลัง "ดีขึ้นไหมคะ เมื่อกี้ไปอ้วกเหรอ"

"เปล่า"

"โกหก"

"อ้วกไปนิดเดียว ไม่เป็นอะไรหรอก"

"กลับกรุงเทพตอนนี้เลยดีไหม"

"ฉันอยากพักผ่อน อยากเที่ยวกับเธอก่อน ค่อยกลับพรุ่งนี้ตอนเย็นก็แล้วกัน"

"จะนอนพักก่อนไหมคะ"

"ไปเล่นน้ำทะเลกันไหม"

"นับอยากนอนพักค่ะ" นับดาวลุกออกจากหน้าตักแกร่ง แล้วหันกลับไปกระตุกแขนชายหนุ่มเบาๆ จนเขายอมหยัดกายลุกขึ้น "ไปนอนด้วยกัน"

รามิลอมยิ้มเล็กน้อย ยอมเดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนอย่างว่าง่าย เพราะรู้ว่าเธอกำลังเป็นห่วงและอยากให้เขาพักผ่อน เพียงแค่ไม่พูดมันออกมาตรงๆ เท่านั้น