โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 27

23.05 น.

หลังฟ้าฝนที่โหมตกลงมาอย่างหนักผ่านพ้นไป อากาศโดยรอบเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศ มีเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องดังประสาน ชาวบ้านต่างพากันเข้านอนหลับพักผ่อน เช่นเดียวกับคนงานในไร่ที่เข้านอนกันหมด ทว่ามีกลุ่มคนสี่คนพร้อมอาวุธปืนในมือ แอบย่องเข้ามาในเขตไร่เมฆาทางด้านหลัง ตรงจุดที่เชิดบอก พวกเขาเดินอย่างระแวดระวังโดยมีแสงไฟจากไฟฉายคอยส่งนำทาง แม้ว่าเชิดจะบอกว่า ตอนนี้ทุกคนนอนกันหมดแล้ว ทว่าก็ประมาทไม่ได้

“โหพี่ รถโคตรสวยเลย” ม้วนพูดเมื่อเห็นรถยนต์หรูราคาสี่สิบล้านที่ไม่ได้ถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมรถเหมือนอีกสามคัน

“เบาๆ หน่อยโว้ย เดี๋ยวมีคนได้ยิน” เสือหาญเตือนลูกน้อง

“เรารีบปล้นกันเถอะพี่ ฉันหนาวๆ ยังไงไม่รู้” ดาวพูดขึ้น

“เออๆ รีบเข้าไปในบ้าน” เสือหาญเห็นด้วย รีบปล้นจะได้รีบไปจากที่นี่ เสือหาญกับพวกเดินไปยังบ้านพักของเหนือเมฆที่อยู่ติดกับโรงรถ ทั้งสี่ไม่ได้งัดประตูหน้าบ้านเพื่อเข้าไปในบ้าน แต่ใช้ประตูหลังบ้านที่เชิดแอบเปิดประตูแง้มไว้ให้

ขณะเดียวกัน

ช้องนางลุกตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกกระหายน้ำ คอแห้งราวกับว่ากำลังเดินอยู่กลางทะเลทรายอันร้อนระอุ หล่อนไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ปกติหิวน้ำก็จะอดทนไว้ลุกขึ้นมาดื่มตอนเช้าตามประสาคนขี้เกียจ ทว่าคืนนี้หล่อนหิวน้ำหนักมาก จนต้องลุกขึ้นเดินลงมาชั้นล่าง ไปยังห้องครัวเปิดตู้เย็นและหยิบน้ำเย็นๆ มาดับกระหาย

เสียงดังกุกกักที่ดังอยู่ชั้นล่างไม่ได้ทำให้คนที่เพิ่งตื่นนอนอยู่ในอาการยังตื่นไม่เต็มที่รู้สึกเอะใจ ช้องนางเดินลงมาชั้นล่างที่มีแสงสว่างจากดวงไฟสีส้มตรงฝาผนังที่เจ้าของบ้านเปิดไว้ทั้งคืน ทำให้หล่อนไม่ต้องคลำหาสวิสซ์ไฟ

ทว่าเท้าเล็กชะงักเมื่อเดินลงมาถึงที่พักบันไดที่อีกไม่กี่ขั้นก็จะถึงชั้นล่าง ดวงตาช้องนางขยายกว้าง ความตกใจระบายเต็มดวงหน้า เมื่อเห็นชายสามคนสวมหมวกไหมพรมอยู่ในห้องรับแขก พวกเขาถือปืนอยู่ในมือทุกคน หนึ่งในสามหันมามองหล่อนพอดี

“กรี๊ด!” ช้องนางกรีดร้องลั่นบ้าน เสียงของหล่อนดังไปถึงข้างบน คนหูเบาที่นอนอยู่ในห้องดีดตัวลุกขึ้นนั่งหันมาตรงลิ้นชักหัวเตียง หยิบปืนที่วางอยู่ออกมาแล้วรีบลุกเดินออกไปจากห้อง

“เฮ้ยจับมันไว้”

เสือหาญสั่งม้วนที่อยู่ใกล้กับบันได ม้วนรีบทำตามก้าวเท้าวิ่งไปตามบันได ช้องนางที่อยู่ในอารามตกใจ ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก เห็นม้วนก้าวยาวๆ มาหาตนแต่ขาก็ก้าววิ่งหนีไม่ได้ ได้แต่กรีดร้อง

“ปิดปากมันด้วยสิวะ แหกปากซะดัง” เสือหาญสั่งม้วนที่ใช้อีกมือปิดปาก แขนก็ยกร่างเล็กที่สะบัดเท้าไปในอากาศขัดขืนเต็มที่

“เฮ้ย! พวกมึงเป็นใคร ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้นะ”

เสียงเหนือเมฆดังขึ้น เขามองกลุ่มคนที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าโจร...โจรที่กล้าล้วงคองูเห่า มันไม่ตายดีแน่ ยิ่งคิดทำร้ายช้องนาง โทษมีเพียงอย่างเดียวคือ ตาย

“อือ...อือ” ช้องนางมองหน้าเหนือเมฆที่ยกปืนเล็งมายังกลุ่มโจร โดยมีเดชดวงถือปืนวิ่งตามลงมา

“มึงอย่าเข้ามานะ ถ้าเข้ามาล่ะก็ กูยิงอีนี่ไส้แตกแน่” เสือหาญขู่

“ถ้ามึงทำร้ายกุ้ง กูเอามึงตายแน่”

เหนือเมฆขู่กลับ ก้าวเดินลงมาจากบันไดช้าๆ จ้องมองเสือหาญกับพูดไม่วางตา ไม่มีความกลัวในแววตา ทว่าในใจเขากลัว เหนือเมฆกลัวช้องนางเป็นอันตราย

“เอาไงดีพี่” ม้วนหันมาถามเสือหาญ

“หนีก่อนสิวะ” เป็นเรื่องที่ไม่ต้องคิดเลย ในเมื่อเจ้าของบ้านรู้แล้วว่ามีผู้บุกรุก เขากับพวกคงไม่โง่อยู่ปล้นต่อ ทางที่ดีหนีเอาตัวรอดดีที่สุด “ไปเร็ว”