อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 150

"ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วย ท่านอ๋องโปรดไว้ชีวิตด้วย!"

หลิวต้าเหวินรีบคุกเข่าร้องขอชีวิต "ท่านอ๋อง ไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ข้าน้อยถูกบีบบังคับให้สารภาพ แต่ในระหว่างทาง ได้คิดวิธีแก้ปัญหาไว้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!"

"ขอร้องท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าน้อยสักครั้งเถอะ ให้โอกาสข้าน้อยได้ชดเชยความผิดด้วย!"

ชดเชยความผิดหรือ?

โม่หุยเฟิงจ้องมองด้วยแววตาเคร่งขรึม "พูดมา! หากไม่สามารถชดเชยความผิดได้ ข้าจะสับเนื้อเจ้าเอาไปให้หมากินเสีย!"

หลิวต้าเหวินตัวสั่น และพูดแผนการของตนเองอย่างสั่นเทา

สุดท้าย กล่าวอ้อนวอนพร้อมน้ำตาน้ำมูกไหล "ท่านอ๋อง ความผิดของข้าน้อยไม่ได้เกี่ยวกับครอบครัว! ได้โปรดท่านอ๋องเมตตา ไว้ชีวิตครอบครัวของข้าน้อยด้วย!"

โม่หุยเฟิงไม่ตอบ

เขามองหลิวต้าเหวินอย่างครุ่นคิด เมื่อพิจารณาคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้ที่ว่า"โอกาสที่จะชดเชยความผิด"แล้ว มีความเป็นไปได้แค่ไหน

......

และในเวลาเดียวกันนี้ ที่จวนอ๋องหมิง

"นายท่าน ท่านคาดเดาเอาไว้ไม่มีผิด หลิวต้าเหวินไปที่จวนอ๋องหยิงจริงๆ ด้วย"

หรูโม่กำลังกล่าวกับโม่เยว่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า "หลิวต้าเหวินจะต้องไปกล่าวฟ้องอ๋องหยิงอย่างแน่นอน ยังต้องไว้ชีวิตเขาอยู่หรือไม่?"

"ไม่ไว้ชีวิตแล้วเจ้าจะทำอะไรได้? ฆ่าเขาหรือ?"

โม่เยว่หัวเราะเบาๆ แล้วส่ายหัว

เวลานี้ตีสามแล้ว แต่เขาไม่ได้รู้สึกง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย

"ถึงแม้จะไปฟ้องพี่สาม......สมองนั้นของพี่สาม ก็คิดอะไรดีๆ ไม่ออกหรอก"

เข้าเลิกคิ้วเล็กน้อย และยกยิ้มริมฝีปาก "ข้าอยากรู้นัก ว่าพี่สามจะจัดการปัญหาอย่างไร จะฆ่าหลิวต้าเหวิน? หรือให้เขาออกความคิดเห็น?"

ความคาดเดาของเขา มีแนวโน้มที่จะเป็นอย่างหลังมากกว่า

โม่หุยเฟิงมีเพียงความกล้าแต่ไร้แผนการ หลายปีมานี้ล้วนพึ่งพาอาศัยขุนนางในการวางแผนอยู่เบื้องหลัง

ผู้นำก็คือ อัครเสนาบดีฉินตงหลิน

ยังมีฮองเฮาจ้าว ตระกุลจ้าวและคนอื่นๆ

จึงดำเนินมาได้อย่างราบรื่นจนถึงวันนี้

หากจะให้เขาจัดการปัญหาเองจริงๆ ......

"คืนนี้พี่สามน่าจะโกรธจัดเลย คงอยากจะโค่นล้มข้าเสียเดี๋ยวนี้ ฉะนั้นจึงไม่สนใจที่จะส่งคนไปถามฉินตงหลิน และสั่งให้หลิวต้าเหวินดำเนินการโดยตรง"

นิ้วมือที่เรียวยาว เคาะเบาๆ บนโต๊ะ

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด ทำให้เกิดเสียงดังอย่างชัดเจน

โม่เยว่มองถ้วยชาบนโต๊ะ "เขาจะสามารถออกความเห็นอะไรได้? ก็เพียงแค่ให้หลิวต้าเหวินเข้าวังไปกล่าวฟ้องเสด็จพ่อ เพื่อให้ข้าเข้าเฝ้าก็เท่านั้น"

หรูอวี้ขมวดคิ้ว "แต่ว่านายท่าน ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้จะไม่ทรงลงโทษท่านหรอกหรือ?"

"เจ้าคิดว่า มีหยุนหว่านหนิงอยู่ นางจะปล่อยให้เสด็จพ่อลงโทษข้าเลยหรือ?"

โม่เยว่เลิกคิ้วมองหรูอวี้ สีหน้าลำพองใจโดยไม่รู้ตัว

หรูอวี้ : "......"

ทำไมเขาจึงรู้สึกว่า เวลานี้รอยยิ้มบนใบหน้าของนายท่าน ดูชั่วร้ายเล็กน้อย? !

แต่ว่าไม่นาน เขาก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง "จะพูดเช่นนั้นก็ถูก พระชายาจะไม่ปล่อยให้ใครมารังแกท่านได้เป็นอันขาด!"

"คุณชายน้อยได้แอบบอกกับข้าว่า พระชายากล่าวว่า......มีเพียงนางที่รังแกท่านได้เท่านั้น ส่วนคนอื่นแม้แต่นิ้วของท่านก็ห้ามแตะต้อง!"

หรูอวี้เข้ามาใกล้ๆ "นายท่าน นี่คือพระชายาเข้าข้างอยู่นะ ดูเหมือนว่าจะใส่ใจนายท่านเป็นอย่างมาก"

หรูโม่เหลือบมองเขาอย่างดูถูก "เจ้าช่างประจบประแจงเป็นที่สุดเลย"

หรูโม่หันกลับมาถลึงตาใส่เขา "เจ้ามีความสามารถมาประจบประแจงนายท่านหรือไม่ล่ะ?"

โม่เยว่หุบยิ้ม และถีบเข้าไปหนึ่งที

หรูอวี้ถูกตำหนิอย่างฉับพลัน จึงยืนน้อยใจอยู่ข้างๆ "นายท่าน หรูโม่เป็นคนพูดก่อนนะ! ข้าน้อยแค่อยากจะบอกว่า พระชายาใส่ใจนายท่านจริงๆ"

"พระชายาเป็นคนใบหน้าเย็นชาแต่จิตใจอบอุ่น ปากร้ายใจดี!"

"ถึงแม้ว่าจะทะเลาะเบาะแว้งกับนายท่าน แต่ก็ยังคิดถึงนายท่านด้วยใจจริง!"