ปะป๊าของผมเป็นมาเฟียครับ!!! นิยาย บท 19

น้องอินพาร์ท

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไรที่ป๊าใช้คนออกไปสำรวจความปลอดภัยภายในป่าก่อนที่จะพาผมออกไปนี้มันผ่านมาก็หลายนาทีหรืออาจจะชั่วโมงแล้วก็ได้ทำไมต้องสำรวจอะไรนานขนาดนั้นด้วย

“ป๊าทำไมพวกพี่ชุดดำยังไม่กลับมาอีกละ”ผมหันไปถามคนเป็นป๊าที่ตอนนี้กำลังใช่หัวเล็กๆของผมเป็นที่รองใบหน้าอันหล่อเหลา(?)

“อีกเดี๋ยวก็มา อ้วนรออีกแปปนะครับเพื่อความปลอดภัย”จบคำผมก็ได้แต่พยักหน้างึกๆแล้วก็นึกออกมาลืมสิ่งสำคัญบางอย่างไว้ในห้องป๊า

“อ้ะ!ป๊าเดี๋ยวน้องอินมาแปปนะ”ผมรีบลุกออกจากตักป๊าทำให้ป๊าที่ใช้ผมเป็นที่รองหน้าตกจนจะล้มลงไปเลย

“อ้วนไปไหน”ป๊าเรียกตามหลังแต่ผมก็ไม่ตอบอะไรเลยไม่ได้สังเกตว่าป๊าเดินตามผมขึ้นมาบนห้องด้วย พอถึงห้องผมก็รีบขึ้นไปบนเตียงเปิดหมอนออกเผยให้เห็นสิ่งที่ผมลืมไว้

“อ่าา เกือบลืมแล้วสิของสำคัญแท้ๆ”

“หึ”เป็นเสียงหึในลำคอของป๊าที่ยืนกอดอกมองผมอยู่หน้าประตู

“ปะป๊า..”

“ของสำคัญสินะมีความสุขดี”ป๊าพูดพร้อมกับเดินมาอุ้มผมลงไปนั่งรอด้านล่างเช่นเคย ผมเข้าใจสิ่งที่ป๊าจะสื่อเพราะสิ่งที่ผมลืมคือมีดสั้นที่ป๊ามอบให้ผมป๊าคงดีใจท่่มันสำคัญสำหรับผมขนาดนี้และแน่นอนมันสำคัญกับผมมากจริงๆ ผ่านไปไม่นานพวกพี่ชายชุดดำก็กลับมาผลการออกสำรวจก็ไม่มีอะไรผิดปรกติแต่ก็ควรระวังไว้ถึงจะดีป๊าสั่งให้พี่กันต์และพี่ชายชุดดำเตรียมของแล้วออกเดินทางทันที

“อย่าซนนะอ้วนเข้าใจมั้ย”ป๊าพูดขึ้นเพราะผมขอเดินเองตอนแรกก็ไม่ให้แต่ทำไงได้ก็แพ้ลูกอ้อนผมเองนิ

“ครับ”ผมพยักหน้าเป็นคำตอบพร้อมฉีกยิ้มกว้างส่งให้ป๊า

ตอนนี้ป๊าพาผมเดินมาทางด้านหลังบ้านมีทางยาวลึกเข้าไปในป่าสุดสายตาทางจากตรงนี้เป็นต้นไปไม่ได้เป็นทางทีสะสวยแต่เป็นทางเดินที่กลืนไปกับธรรมชาติของป่าไม่นานหลังเดินเข้ามาก็เริ่มได้ยินเสียงสัตว์นานาพันธุ์ความรู้สึกของลมกลิ่นอากาศมันแตกต่างจากในเมืองมากจริงๆผมสามารถที่จะหายใจได้เต็มปอดโดยไม่ต้องกลัวเรื่องฝุ่นควันจากโรงงานรถอีกแล้ว ผมชอบที่นี้ผมชอบป่าแม้ตอนที่ฝึกจะได้มาป่าบ้างแต่ก็แค่ช่วงสั้นๆจนผมเองไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างที่มันงดงามขนาดนี้เลย

“ชอบมั้ย”เป็นเสียงป๊าที่ดังขึ้นดึงสติที่กำลังล่องลอยไปตามธรรมชาติของผม

“ชอบครับ ชอบมากๆเลย”

“ตรงนี้ยังไม่สวยเท่าด้านในหรอก”

“จริงหรอครับป๊า”ผมพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นเพราะนี้มันก็สวยมากๆแล้วจะให้สวยกว่านี้อีกหรออยากเห็นอะ

“จริงสิ”ป๊าพูดพร้อมกับยิ้มกว้างๆมาทางผมรอยยิ้มของป๊าครั้งนี้มันดูอบอุ่นมากมากจนผมรู้สึกหน้าร้อนหรือผมกำลังเขิลป๊าหรอไม่ใช่สิ

“แดงหมดแล้วหูน่ะชอบหรอเวลาป๊ายิ้ม”ป๊าพูดขึ้นทำให้พี่กันต์และพี่ชุดดำหลายคนที่ติดตามมาหลุดเสียงหัวเราะหลุดยิ้มออกมากันเสียทุกคน

“หัวเราะอะไรของพวกมึง”ป๊าหันไปทำเสียงดุไปทันที

“นานๆทีจะได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นของคุณคริสนิครับ ปกติเวลายิ้มทีพวกผมนี้ต้องเสียเลือดเสียเนื้อตลอด”พี่กันต์พูดขึ้นแซวๆจนผมเองก็ขำตามไปด้วย

“หึ”

หลังจากนั้นพักใหญ่ป๊าพาผมเดินขึ้นมาเรื่อยๆไม่รู้คิดไปเองหรืออะไรแต่รู้สึกว่ามันสูงขึ้นจากเมื่อกี้เยอะมากแล้วก็ยิ่งสูงก็ยิ่งสวยสัตว์มากมายก็เริ่มออกมาให้เห็นตอนนี้เป็นช่วยเที่ยงแล้วเริ่มหิวแล้วสิผมเดินไปจับมือป๊าดึงให้หยุดเดินทันที

“หิวแล้ว”ผมพูดพลางลูบท้องไปมา

“อยากกินแบบไหนอ้วนล่าเองหรือของสำเร็จรูปที่เตรียมมา”

“ล่าเอง!!!ได้หรอป๊า”ผมพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นแบบสุดๆ

“ได้สิครับคุณหนูที่นี้ป่ามีสัตว์แล้วก็ของกินผลไม้มากมายไม่มีใครมีสิทธิ์มาห้ามหรอกครับ”พี่กันต์พูดตอบแทนป๊าทันที

“น้องอินจะล่าๆป๊าพี่กันต์ล่ากันๆ”

“งั้น...พวกมึงออกไปหาผลไม้มา”ป๊าหันไปบอกพวกพี่ชายชุดดำก่อนที่พวกพี่ชายจะหายเข้าไปตามป่า

“กันต์ไปกับกูและอ้วน”

“ครับคุณคริส”

“หลังจากตรงนี้จะออกนอกเส้นทางแล้วนะอ้วนอย่าซนเข้าใจมั้ย”

“ครับผม”ผมพูดพร้อมกับหยิบมีดสั้นขึ้นมาถอดปลอกมีดก่อนที่จะจับไว้ให้ถนัดมือลองหมุนเล็กน้อยให้มือปรับกับขนาด

“เบาแถมยังถ้าใช้ปาก็ไม่เหลว”ผมพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“คุณคริสสั่งทำพิเศษให้คุณหนูเลยนะครับ”

“หุบปากไปเลยกันต์”ถึงหูจะฟังแต่ที่สนใจตอนนี้มีเพียงมีดเล่มนี้เท่านั้นไม่อยากให้เปื้อนเลือดเลยมีเล่มอื่นให้ใช้ก่อนมั้ยเนี้ยเสียดายของดี คิดไปก็เดินตามป๊าเข้าไปในป่ามีพี่กันต์คอยสอดส่องความปลอดภัย

“ป๊าจะล่าตัวอะไรครับ”ผมหันหน้าขึ้นถามป๊าเห้อให้ตายสิป๊าตัวสูงจัง

“อยากกินอะไรละ กระต่าย หมูป่า กระรอก งู?”

“ห้ะ งูหรอป๊าเดี๋ยวสิผมมาจับงูไม่ได้มากินนะ”ผมพองแก้มใส่ป๊าทันที

“ป๊าๆๆนั้นนุ้งต่ายๆ”ผมพูดเรียกป๊าเสียงดังเป็นเหตุให้กระต่ายวิ่งหนีไป

“อ่าว...”

“ล่าสัตว์ต้องเงียบๆเข้าใจมั้ยอ้วน”

“ครับ”ผมพยักหน้างึกๆก็ผมเคยล่าแต่คนนิไอล่าสัตว์อะไรแบบนี้ทำไม่เป็นด้วยสิ แต่ว่ากระต่ายมันวิ่งเร็วนิแต่ทำไมดูช้าแปลกๆละ

//มันวิ่งปกติแต่พี่น่ะเร็วกว่าแค่นั้น//เสียงดังขึ้นมาในหัวทำให้ผมตกใจหยุดกึกก่อนจะเห็นร่างวิญญาณของอินออกมาจากกลางอก

“อ้วนเป็นอะไร?”ป๊าที่เห็นผมนิ่งก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“อะอ้อป่าวครับป๊า”

//อินทำไมอยู่ดีๆถึงออกมาแบบนี้ละพี่ตกใจนะ//ผมพูดขึ้นแต่ไม่ส่งเสียงออกมาประมาณว่าสื่อสารทางจิตไรแบบนี้

//ไม่รู้สิ ผมเห็นพี่ทำหน้าตางงๆขำๆเลยออกมาบอกแค่นั้น//