[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 11

C h a p t e r 11

ร่างทั้งร่างของเรียวเริ่มเกร็ง ขยับขาไม่ได้เพราะมีเข่าของเขากดทับอยู่ แขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้แน่นบนเตียง ริมฝีปากเริ่มไล่ลงดูดลำคอของเธอจนต้องย่นคอหนี สัมผัสของเขาทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งไปหมด

ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามอ่อนโยน ผ่อนแรงให้เบาลง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอยากร่วมรักไปด้วย เพราะเขาแค่ต้องการเอาชนะเธอเท่านั้น

"คุณพอลสันคะ คุณ...คุณหยุดก่อน" ไม่ใช่ไม่ได้ยินนะ แต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจและใช้ลิ้นเลียจากใบหูมาที่แก้มเนียนของหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง "หยุดเลียเดี๋ยวนี้นะ!! "

“…” พอลสันได้ยินเสียงคำโวยวายของเธอตะโกนขึ้น ก็ชะงัก หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ถึงจะไม่เห็นแววตาของหญิงสาวใต้ร่าง แต่ก็พอเดาได้ว่าตอนนี้ ใบหน้าของเธอจะแสดงออกมายังไง

น่าแกล้งชะมัด

"ทำไมคุณถึงหื่นกามได้ขนาดนี้!! "

"พูดจาเพราะๆ หน่อย หื่นกามคืออะไร ผู้ชายมีอะไรกับผู้หญิงคือเรื่องหื่นกามเหรอ" เขาพูดเสียงอู้อี้ทั้งที่ใบหน้ายังคงวนเวียนอยู่บริเวณซอกคอของหญิงสาวร่างบาง

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ไม่งั้น…ไม่งั้นฉันจะร้องจริงๆ ด้วย!! " น้ำเสียงก้าวร้าวของเธอทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าเธอแดงก่ำด้วยความโกรธแถมยังมีรอยดูดสีม่วงตรงคอ ยิ่งทำให้เขาพอใจกับผลงาน

"คุณคิดว่าใครจะมาช่วยคุณ"

"คุณเชน!! " เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ตะโกนเสียงดัง

“…” พอลสันทำเพียงแต่ยกยิ้มให้เธออย่างท้าทาย ในเมื่อเธออยากลองดูก็ตามใจเธอเลย

"คุณเชน!! " แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา หญิงสาวเริ่มหน้าซีดกว่าเดิม พยายามหาคำพูดเพื่อต่อรองกับเขา หรือซื้อเวลาจากเขาไว้ก่อน

ความจริงเธอก็พอรู้อยู่แล้ว ว่าเชนจะไม่มีทางเข้ามาแน่นอน จะบ้าตาย!! ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้นะ

"คุณ...คุณพอลคะ ฉันคิดว่าเราควรมาคุยกันดีๆ …"

"ผมไม่ถนัดคุย...ผมถนัดเรื่องบนเตียงมากกว่า" พอลสันพูดประโยคหลังด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอของเธอ

"แต่ฉัน...ฉัน...ฉันเป็นประจำเดือนค่ะ"

"หื้ม"

"ฉันมีประจำเดือน" พอลสันเงยหน้ามองดวงตาของหญิงสาวที่กำลังล่อกแล่กอยู่ เธอคิดว่าฝีมือโกหกของตัวเองเก่งมากเลยสินะ แค่มองดูก็รู้แล้ว เขายกยิ้มอย่ามีเลศนัย

รอยยิ้มของเขาทำให้เรียวมีความรู้สึกไม่ปลอดภัย เขาคงไม่คิดอะไรบ้าๆ หรอกมั้ง

"ผมก็ไม่เคย แต่กับคุณคนแรกก็ดีเหมือนกันนะ"

"มะ..." เสียงของเธอถูกดูดกลืนหายไป ปลายลิ้นสอดแทรกเข้ามาในปาก กระหวัดรัดเกี่ยวลิ้นของเธออย่างรุนแรง รับรู้ได้ถึงคาวเลือดของริมฝีปากของเธอกับเขาเพราะแรงกัดที่พยายามให้เขาหยุดกระทำการน่าอายพวกนี้ แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนยิ่งเพิ่มความรุนแรง พร้อมฝ่ามืออุ่นร้อนที่เริ่มบีบคลึงหน้าอกหนักหน่วงมากขึ้น

เรียวมึนงงกับพฤติกรรมของเขา ไม่รู้ว่าเธอควรปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ หรือควรหยุดอยู่ตรงนี้ดี ยังไม่ทันจะคิดอะไร แววตาก็ปิดลง พลังต้านทานเริ่มอ่อนแรง เธอตอบกลับด้วยการดูดกลืนลมหายใจของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเงอะงะ ฝ่ามือบางแตะที่หน้าอกเขาพลางเลื่อนขึ้นไปโอบรอบลำคอโดยไม่รู้ตัว

พอลสันเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ เธอกำลังหลงใหลไม่มีสติและดูเหมือนว่าจะพยายามมีอารมณ์ร่วมไปพร้อมกับเขา

นั่นแหละ ที่เขาต้องการ ตอนแรกแค่กะจะแกล้งเธอ ไม่นึกว่าจะได้กำไร…

แค่เวลาไม่นาน ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเลื่อนฝ่ามือไปยังจุดกึ่งกลางของลำตัว ด้านล่างที่ปิดมิดชิดมาตลอดกำลังจะถูกใครบางคนดึงกางเกงชั้นในลง จึงทำให้เธอมีสติขึ้นมาโดยฉับพลัน

อีตาโรคจิต!! เธอไม่ได้จะเลยเถิดไปถึงขนาดจะมีอะไรกับเขาเสียหน่อย!!

เรียวเริ่มใช้แรงทุบตีไปที่หน้าอกของเขาอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี

โธ่โว้ย!!

จะหยุดเขายังไงดี อยากจะใช้ของแข็งทุบหัวเขา ก็กลัวจะมีปัญหาเรื่องงาน แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย น่ากลัววันนี้ เธอก็คงไม่รอด

"!! " พอลสันรับรู้ได้ว่าเธอพยายามต่อต้านเขาอีกครั้ง แต่ที่ทำให้เขานึกไม่ถึงก็คือ เธอจะกล้าใช้มือน้อยๆ หยิกไปที่จุดเสียวในร่างกาย ที่เรียกว่า 'หัวนม' ของเขา

ใช่ เธอกำลังหยิกหัวนมของเขาอยู่

"ฉันจะหยิกให้ขาดเลยนะคะ ถ้าคุณยังไม่ยอมปล่อย!!! " เธอถลึงตาโตพร้อมกัดฟันแน่น ใบหน้าบ่งบอกได้ถึงความตั้งใจที่จะทำให้เขาเจ็บจนไม่มีวันลืม

พอลสันมีสีหน้าบึ้งตึงมากขึ้นกว่าเดิมร้อยเท่าด้วยความโกรธ เธอหยิกแรง ไม่ยอมผ่อนแรง ทำให้เขามีสีหน้าเหยเกและพยายามข่มความเจ็บเอาไว้

"ปล่อย..." เสียงลอดตามไรฟันอย่างดุดัน

"คะ...คุณ ปล่อยฉันก่อน" หญิงสาวเริ่มมีอาการกล้าๆ กลัวๆ

"ปล่อย!! "

“…” น้ำเสียงปนโทสะของเขา ทำให้เรียวปล่อยมือออกโดยอัตโนมัติ

พอลสันจ้องใบหน้าใสซื่อด้วยความหมั่นไส้และโกรธในเวลาเดียวกัน เธอแสบมากเกินไปแล้ว

"ผมเป็นเจ้านายคุณ แล้วก็เป็นนักลงทุนของคุณด้วย เผื่อคุณลืม" เรียวเริ่มมีสีหน้าสลดเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด แต่เธอก็ไม่ได้ผิดไปหมดสักหน่อย เขาหาเรื่องเองต่างหาก เขาไม่ยอมหยุด เธอไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจาก…

"ฉัน ขอโทษค่ะ" เธอพยายามลูบหัวนมของเขาผ่านเสื้อผ้าเบาๆ เป็นการปลอบ แต่สำหรับเขามันคือการเติมเชื้อเพลิงให้เร่าร้อนมากกว่า

"...อย่าลูบ" น้ำเสียงขาดช่วงของเขาทำให้ร่างบางชะงักมือ

"..." เธอดึงมือกลับมาวางไว้ข้างตัว นอนนิ่งอย่างว่าง่ายพลางมองตาเขาปริบๆ

เห็นแววตาสดใสของเธอมีกำลังมีน้ำตาคลออยู่เล็กน้อย หัวใจของเขาก็อ่อนยวบ อารมณ์คุกรุ่นเริ่มจางหายไป ทำไมต้องแสดงท่าทีอ่อนแอแบบนี้ด้วย ดูไม่เหมือนเธอเลยสักนิด

"นี่เป็นครั้งแรกของคุณเหรอ" เขาเปิดประโยคถามเธอ

"…เปล่าค่ะ" จะให้บอกได้ยังไงว่าเป็นครั้งแรก มันน่าอายจะตายไป…

"แล้วคุณกลัวอะไร"

“…” ถามมาได้ ก็กลัวคุณไง ถึงเธอจะไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้แต่ก็ไม่อยากเอาร่างกายมาให้เขาเชยชมเล่นหรอกนะ เธอไม่อยากเป็นของเล่นของใคร ที่มีอะไรแล้วต่างคนต่างแยกย้าย เธออยากร่วมรักกับคนที่รักจริงๆ ไม่ใช่ฉาบฉวย

พอลสันถามเธอ เพราะลักษณะท่าทางของหญิงสาวต่อต้านสุดพลัง คล้ายคนกำลังกลัวการมีเพศสัมพันธ์ และยิ่งเธอบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก มันก็ดันมีประโยคคำถามเข้ามาในหัวอีกว่า 'ผู้ชายคนแรกของเธอเป็นใคร' เธอเสียบริสุทธิ์ให้ใครกัน

“ใคร…”

“คะ?”

“ไม่มีอะไร” ทำไมต้องถามเธอด้วย อยากรู้หรือไงว่าเธอมีอะไรกับใครมา…เขาบ่นพึมพำในใจด้วยความหงุดหงิด

เรียวเห็นสีหน้าชายหนุ่มไม่ค่อยดี จึงรีบเอ่ยปากขึ้น

"ฉัน...ไม่สวย...ไม่เซ็กซี่...คุณเป็นคนพูดเอง"

"อืม แล้วยังไง"

"ก็ ฉันไม่ใช่สเปกคุณไงคะ"

"ผมบอกเหรอ" เขาบอกหรือเปล่า...ก็เปล่า

"เปล่าค่ะ"

"นายครับ..." เสียงตะโกนของเชนทำให้หัวใจที่กำลังเต้นแรงของเรียวเริ่มคงที่ ได้เวลาที่เธอจะเป็นอิสระแล้ว

"มายเฟรนด์!! " เสียงผู้ชายอีกคนตะโกนเข้ามา ทำให้เรียวกับพอลสันมองหน้ากันนิ่งด้วยความตกใจ แต่เขาไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยยังคงจับคร่อมร่างเธอไว้ไม่ขยับ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ยังไม่เสร็จอีกเหรอ มีประชุมผู้ถือหุ้นนะ" เรียวพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเจค

พอลสันกลับยกยิ้มและโน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหูของเธอก่อนจะกระซิบเบาๆ

"สักวัน ผม...ต้องได้คุณ" เขาพูดจบก็จุมพิตที่แก้มร่างบางอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะลุกลงจากเตียง

เมื่อกี้…เขาบอกว่าอะไรนะ ‘สักวัน ผม…ต้องได้คุณ’ คำพูดของเขา เหมือนต้องการประกาศว่า เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องโดนเขากิน...

เรียวตบแก้มตัวเองเพื่อตั้งสติและลงจากเตียงเพื่อเดินตามเขาไป แค่เปิดประตูห้อง ก็เจอชายหนุ่มหน้าหล่ออีกหนึ่งคน

"ไฮ ทำอะไรกันอยู่" เจคถามพลางมองชายหญิงสลับกันไปมา

“…” พอลสันเลือกที่จะไม่ตอบ แต่ปรายตามองหญิงสาวข้างหลังก่อนจะยกยิ้มและเดินออกจากห้องไป

"สวัสดีค่ะ คุณเจค" เรียวยิ้มตอบ

"คุณ..." ขณะที่เจคกำลังจะเอ่ยปากพูด สายตาก็เหลือบไปเห็นรอยจ้ำที่คอ ใครที่ไหนจะดูไม่ออก ว่ารอยที่ว่าเกิดจากอะไร "Ok I get it"

"อะไรคะ" เรียวยืนตาโตอยู่กับที่เพราะมึนงงกับคำพูดและสายตากรุ้มกริ่มของเจคที่มองมาอย่างจับผิด มองเหมือนเธอกับคุณพอลสันทำอะไรกันอย่างนั้นแหละ

"เอาไร"

"ทงโคะสึโชยุ ต้มกุ้งราเมน เทริยากิปลาหมึก เกี๊ยวซ่า หมี่เย็นด้วย"

"กะกินเอาอิ่มถึงเย็นเหรอ"

"ก็หิวอ่ะ แกก็ช่วยกินไง"

“…เฮ้อ” เธียเตอร์ถอนหายใจก่อนจะสั่งตามใจเพื่อน หลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว เขาก็เห็นมีสิ่งผิดปกติบนร่างของเธอที่ไม่เคยเห็นมาก่อน "หน้าร้อนนะ เอาผ้ามาผูกคอทำไม"

"พันคอก็พอจ๊ะ มันคือสไตล์" ใครจะไปกล้าบอกว่าโดนอะไรมา ไม่เอาดีกว่า ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทก็เถอะ

"แล้วทำไมต้องหน้าหงิก"

"แกนี่ จับผิดฉันน่าดูเลยนะ"

"เปล่า ที่ถามคือเป็นห่วง"

"ไม่มีไรหรอก แค่...อยากลองใช้ดูบ้าง สวยดีออก" เรียวทำท่าแบ๊วบวกยิ้มหวานให้เพื่อนชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม จนเธียเตอร์อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าด้วยความละเหี่ยใจ

"มั่นใจแล้วไงว่าสวยอ่ะ"

"เออ!! "

"พี่คณินยังไม่กลับมาอีกเหรอ" เมื่อได้ยินเพื่อนพูดถึงพี่ชายคนสนิทที่หายหน้าไปนานจนเกือบลืมไปแล้วขึ้นมา เรียวก็ใช้มือเท้าคางด้วยสีหน้าครุ่นคิด

"อือ พูดแล้วก็คิดถึง ไปนานมากเลยนะ จะสองเดือนแล้วมั้ง ฉันส่งข้อความไปพี่เขาก็ไม่ตอบสงสัยจะไม่ว่าง"

"ไม่ใช่ไปติดสาวที่นั่น"

"ก็ช่างสิ เรื่องส่วนตัวของเขา"

"ให้จริงเถอะ"

"แป๊บ" เรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็จ้องหน้าจอที่มีขึ้นชื่อของเจ้านายตัวดี เวลากินข้าวก็ยังจะมาหลอกหลอน เธอกลอกตาบนก่อนรับสาย "ค่ะ"

[ทำอะไรอยู่]

"กำลังทานข้าวค่ะ"

[ที่ไหน]

"ข้างนอก"

[กับใคร]

"กับใครแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณคะ" ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะได้ยินเสียงกระแอม

[ผม...ผมอยากกินกาแฟ] อะไรของเขา เลขาหน้าห้องก็มีทำไมไม่ใช้

"ให้คุณเจนสุดาไปชงกาแฟให้ก็ได้นะคะ เธอน่าจะเต็มใจ"

[แต่ผมต้องการให้คุณไป...]

"คุณพอลสันคะ ฉันอยู่ข้างนอก ไม่สะดวกจริงๆ ค่ะ ขออนุญาตวางสายนะคะ" เธอตัดบทอย่างรวดเร็วแล้วก็วางสายไปโดยไม่สนใจว่าปลายทางจะรู้สึกโกรธหรือหงุดหงิดมากแค่ไหน อย่าลืมสิ นี่คือเวลากินข้าว ไม่ใช่เวลาทำงาน

พอลสันมัวแต่อึ้งกิมกี่ที่เธอกล้าวางสายใส่เขาก่อนโดยไม่สนใจว่าเขาคือเจ้านายเธอสักนิด เขามัวแต่กระวนกระวายโทรหาเพราะเชนส่งรูปหนึ่งมาให้ ในนั้นมีภาพเธอกับชายหนุ่มคนเมื่อคืนที่เคยเจอที่ผับ พวกเขาสองคนนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันด้วยท่าทางสนิทสนมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

เขาได้แต่นั่งนิ่งจ้องมองโทรศัพท์อย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไง รู้แต่ว่าข้างในร้อนรนไปหมด กล้าดียังไงมานัดเจอกันในที่ใกล้ตัวเขาขนาดนี้หรือไอ้บ้านั้นจะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ นี่ยังติดต่อกันอีกเหรอ!!

พอลสันกำโทรศัพท์แน่นโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะกดโทรออกหาใครบางคน

"ทำยังไงก็ได้ ให้อาหารมื้อนั้น เละที่สุด"

[ครับ]

พอลสันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ อดีตเธอจะเป็นของใครเขาไม่สน แต่ปัจจุบันเธอคือผู้หญิงของเขา ผู้ชายคนอื่นห้ามยุ่ง!!

"แต่กับแก ถือว่าเป็นบทเรียนก็แล้วกัน ที่กล้ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน…"