[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 10

C h a p t e r 10

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำลังโอบกอดหญิงสาวไว้แนบกาย กำลังใช้สายตาดุดันจ้องมองไปที่โต๊ะหนึ่งในร้าน ตอนแรกเขาแค่สงสัย ไม่พอใจนิดหน่อย ที่เธอมานัดเจอกับผู้ชายคนอื่นในที่แบบนี้

แต่ทุกอย่างกลับเพิ่มทวีคูณขึ้นมาอีกเท่าตัว เมื่อเห็นหญิงสาวคนนั้นเริ่มคลอเคลียชายหนุ่มอีกคนอย่างไม่เคอะเขิน แถมยังยิ้มระรื่น มีความสุข ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดกว่าขึ้นกว่าเก่า ทำไมถึงได้แสดงความสนิทสนมมากขนาดนั้น เธอทำให้เขาอยากจะลุกไปกระชากไอ้บ้านั้นขึ้นมาแล้วสั่งฆ่าให้ตายเสียเลย!!

มันจะมากเกินไปแล้วนะ เป็นสาวเป็นนางไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว!!

"คุณพอลสัน เป็นอะไรเหรอคะ" จีนเริ่มมีอาการสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาน่ากลัวของเขา และมือหนากำลังบีบข้อมือเธออย่างแรง

"…" พอลสันไม่ตอบ ค่อยๆ คลายมือหนาออก พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะมีเพลิงไฟอยู่ในอกที่พร้อมจะปะทุทุกเมื่อก็ตามที

เขากำลังเป็นอะไรกันแน่ ไม่พอใจอะไรอยู่

"คุณพอลคะ..." จีนคิดว่าตัวเองคงต้องแสดงออกให้มากกว่านี้ ถึงใช้มือลูบไล้ต้นขาของเขาไปมาพลางมองดูเชิงชายหนุ่มไปด้วย

พอลสันสัมผัสได้ถึงมือที่นุ่มนวลของสาวข้างกาย เขาหันสายตากลับมามองเธอแน่นิ่ง ตอนนี้เขากำลังจะมีความสุขกับผู้หญิงอื่นอยู่ไม่ใช่เหรอ แถมเธอคนนี้ก็พร้อมที่จะขึ้นเตียงได้ทุกเมื่อ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการนี่นา

แต่ทำไม…ใจกลับคิดไปถึงยัยตัวแสบนั่น

นี่มันบ้าชัดๆ

"จีนทำอะไรให้คุณพอลสันไม่พอใจหรือเปล่าคะ" ยิ่งเห็นแววตาน่ากลัวของเขา เธอยิ่งทำตัวไม่ถูก เกร็งไปหมด เหมือนกำลังจะถูกตัดหัว

พอลสันลุกขึ้นยืนทำให้เธอตกใจจนหน้าซีดเซียว แต่พอเขาส่งมือไปให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ เธอก็ส่งยิ้มให้อย่างดีใจก่อนจะวางมือบนฝ่ามือของเขาและพากันเดินออกไปจากผับ

เรียวกลับมาถึงบ้าน ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งอยู่หน้าโน๊ตบุ๊คเพื่อตรวจงานของโรงแรมที่พี่น้ำส่งมาให้ทางอีเมล เธอก็ได้รู้ว่า แม้คุณพอลสันจะยังไม่ได้ทำสัญญากับเธอแต่เขาก็ให้ลูกน้องเข้าไปช่วยในโรงแรมทุกอย่าง และก็ใช้เงินของเขาเข้าไปหมุนเวียนในโรงแรมเหมือนเป็นเจ้าของเสียเอง เป็นเรื่องแปลก ที่ไม่น่าเชื่อ แต่มันกลายเป็นเรื่องจริงที่พี่น้ำเขียนมาบอก

แต่เธอเชื่อว่าในอนาคตเขาจะต้องมาทวงบุญคุณเธอแน่ๆ ไม่มีใครทำอะไรให้ฟรีๆ หรอก

23.45 น.

หญิงสาวในร่างเปลือยเปล่าเบียดคลึงเนื้อตัวเข้ากับร่างกายกำยำที่นอนอยู่บนเตียงอย่างบ้าคลั่ง ริมฝีปากลากไล้ไปทั่วลำคอและหน้าอกแกร่ง ผู้ชายคนนี้มีรูปร่างเพอร์เฟคมาก สไตล์ฝรั่งที่มีผิวสีแทนเนียน ขนอ่อนๆ มีอยู่ร่ำไร หญิงสาวใช้มือลูบลากจากอกลงไปเรื่อยๆ จนถึงขอบกางเกงอันเดอร์แวร์ ชายหนุ่มเริ่มหอบครางทำให้หญิงสาวยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่จะลากริมฝีปากไปที่จุดเสียวกลางอกพร้อมกับมือที่เริ่มลากลงสู่น้องชายสุดรักของเขา

หมับ!

แต่นึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มใต้ร่างกลับจับข้อมือของเธอไว้เสียก่อน ทำให้บรรยากาศรอบข้างหยุดชะงักลง

"ทำไมคะ" หญิงสาวถามด้วยความสงสัย พอลสันเองก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะหยุดทำไมทั้งที่เขาก็กำลังมีอารมณ์ร่วมไปกับเธอ แต่...สมองกำลังทำงาน คิดถึงแต่เรื่องอื่น ไม่มีสมาธิกับเรื่องที่อยู่เลยสักนิด มีแต่ภาพยัยตัวแสบกับผู้ชายคนนั้นนั่งกอดกันอยู่ในผับ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะไปทำอะไรต่อมิอะไรหรือเปล่า

เขาเด้งตัวลุกขึ้นออกจากเตียงไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำผูกเอวเสร็จก็เดินออกจากห้องเรียกเควินที่ยืนอยู่ข้างนอกเข้ามา

เรียวนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเหม่อลอย คิดถึงเรื่องคุณพอลสันสักพัก ก็วนกลับมาเรื่องจัสมิน เกือบลืมเรื่องลูกสาวสุดที่รักไปเสียแล้ว

เธอติดต่อยัยจัสมินทั้งเบอร์ส่วนตัวแล้วก็เบอร์ผู้จัดการ แต่ทั้งสองคนกลับไม่รับสายเหมือนเตี๊ยมกันเอาไว้ ไปถามพ่อกับจีน่า ทั้งสองคนกลับไม่รู้ว่าจัสมินไปค้างคืนที่ไหน

ครืด ครืด ครืด ครืด

เรียวมองสายเรียกเข้าที่ขึ้นชื่อเควินก่อนจะกดรับสาย

"ค่ะคุณเควิน"

[คุณอิงกาญจน์ครับ พรุ่งนี้คุณต้องมาโรงแรม Red Blood สาขารัชดาฯ แต่เช้านะครับ]

"ทำไมเหรอคะ"

[เพราะผมต้องออกเดินทางตอนตีสาม คาดว่าจะไม่สามารถปลุกนายได้ ผมต้องยกหน้าที่นี้ให้คุณเรียวด้วยครับ ที่พักส่วนตัวของนายห้อง VIP 7656 ครับ รหัส 7656 ผมจะส่งข้อความไปให้อีกทีนะครับ]

"ฉัน ต้องไปปลุกคุณพอลสันด้วยเหรอคะ"

[ครับ ฝากด้วยนะครับ]

"อ๋อ ได้ค่ะ"

[คุณอิงกาญจน์ก็ต้องนอนเร็วๆ นะครับ เพราะ...เพราะตอนเช้าต้องมาปลุกนายตอนหกโมงเช้า]

"ค่ะ" เธอตอบรับรอฟังสิ่งที่เขาจะเอ่ยต่อ แต่แล้วปลายทางก็เงียบไป "คุณเควิน มีอะไรอีกไหมคะ"

[คะ...คุณอิงกาญจน์ อยู่ที่ไหนเหรอครับ]

"อยู่บ้านค่ะ กำลังจะนอนแล้วค่ะ"

[ครับ โอเคครับ แค่นี้นะครับ] แล้วเควินก็วางสายไป เรียวขมวดคิ้วก็นั่งจ้องโทรศัพท์ด้วยความงุนงงสักพัก ก่อนจะปิดโน้ตบุ๊ก ปิดไฟหัวเตียง และล้มตัวลงนอน

หลังจากพอลสันให้เลขาคนสนิทโทรหาหญิงสาวเสร็จแล้ว ใบหน้าที่อึมครึมก็เริ่มสดใส มือที่ถือบุหรี่ไว้ก็ทิ้งลงบนที่เขี่ยบุหรี่อย่างรวดเร็ว

"นายครับ แล้วผู้หญิงในห้อง..."

"ส่งกลับไป วันนี้ฉันหมดอารมณ์ล่ะ"

"ครับ" ถึงเควินจะไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมของเจ้านายในช่วงนี้แต่ที่เขาพอจะเดาได้ก็คือ นายของเขากำลังมีความรู้สึกพิเศษกับคุณอิงกาญจน์ เพราะเมื่อกี้ นายให้เขาโทรหาเธอ ทำทีเหมือนต้องการให้เขากำชับเธออย่างเคร่งครัด แต่ความจริงเขาต้องการจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนต่างหาก พอได้ฟังเธอบอกว่าอยู่ที่บ้าน สายตาดุดันก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน รอยยิ้มก็ยังแอบมีให้เห็นเล็กน้อย...นายต้องกำลังชอบคุณอิงกาญจน์อยู่แน่ๆ

06.00 น.

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณอิงกาญจน์" เรียวยิ้มให้ผู้ชายใส่สูทหน้าห้อง VIP 7656 "ผมชื่อเชนครับ เป็นผู้ช่วยของคุณครับ"

"ผู้ช่วย? "

"เควินให้ผมมาเป็นผู้ช่วยของคุณครับ"

"อ๋อ" เควินคงกลัวเธอทำอะไรไม่ถูกถึงได้หาคนมาช่วยเธออีกคน แต่ก็ดีนะ เธอจะได้ไม่รู้สึกเกร็งมากกว่าเดิมถ้าต้องอยู่กับผู้ชายอย่างคุณพอลสันในห้องสองต่อสอง "คุณพอลสันตื่นหรือยังคะ"

"ผมยังไม่ได้เข้าไปดูเลยครับ"

"งั้น..."

"หน้าที่นี้ต้องให้เลขาคนสนิทเท่านั้นครับ" แต่ฉันเป็นผู้หญิงไง จะให้เข้าไปปลุกผู้ชายที่เปรียบเสมือนเสือแบบนั้น ไม่เท่ากับเข้าถ้ำเสือหรือไง

เรียวเบ้ปากอย่างไม่พอใจก่อนจะกดรหัสเข้าไปข้างใน ห้องนี้เธอเคยมาครั้งแรก ตอนที่เขาทิ้งเธอให้นั่งรอไปห้าชั่วโมงนั่นแหละ มีแต่ความทรงจำแย่ๆ เธอหันไปมองห้องนอนที่ยังถูกปิดสนิทก่อนจะเดินไปเพื่อแง้มประตูดูสิ่งที่อยู่ในห้อง ก็เห็นผู้ชายท่อนบนเปลือยเปล่านอนหงายอยู่ ยังดีที่มีผ้าห่มคลุมส่วนล่างไว้

เอาไงล่ะทีนี้ จะให้เธอใช้นาฬิกาปลุกหรือเธอต้องเดินไปปลุกเอง

"คุณเชน คุณเชนคะ…" เรียวหันไปเรียกเชนเบาๆ เพื่อไม่เป็นการรบกวนคนที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างใน

"ครับ? " เชนเดินมาตามเสียงเรียกของเรียว

"คุณช่วยเข้าไปปลุกคุณพอลสันทีสิคะ คือว่า มันคงดูไม่ดีเท่าไหร่ถ้าฉันจะเข้าไป…" เธอทำสีหน้าลำบากใจที่สุด จนเขาต้องพยักหน้าตอบรับและเดินเข้าไปยืนข้างเตียงของเจ้านายก่อนจะก้มตัวลงและเรียกเสียงเบา

"นายครับ เช้าแล้วครับ"

ให้ตายเถอะ!! ใครมันจะไปตื่นให้วะ เรียกอย่างกับเสียงมดกระซิบ จะปลุกคนก็ต้องเรียกเสียงดังกว่านี้อีกสิ!!!

"นายครับ เช้าแล้วครับ"

เรียวได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ กลอกตาไปมาด้วยความหงุดหงิด สักพักก็เดินมายืนข้างเตียงของแล้วโบกมือไล่ให้เชนออกไป

ทันทีที่เชนออกไปแล้วเธอก็มองชายหนุ่มที่กำลังนอนอยู่ ริมฝีปากบาง จมูกโด่ง ขนตายาวเป็นแพเรียงสวย เอ่อ…ทั้งที่นอนหลับอยู่ มีอะไรเครียดนักหนาถึงได้ขมวดคิ้วแน่นขนาดนั้น

เรียวงุนงงกับคำถามจึงเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม เธอจะนอนกี่โมงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา ถึงในใจจะบ่นแต่ก็ยังตอบคำถามอย่างว่าง่าย

"ตี1ค่ะ"

"ทำอะไรถึงนอนดึก" มันเกี่ยวกับเรื่องงานหรือเปล่า คำถามของเขามันดูเป็นเรื่องส่วนตัวนะ

พอลสันเห็นเรียวมีสีหน้าไม่ค่อยดีก็เริ่มมีสติกับคำถามที่ตัวเองเพิ่งถามไป เขาไม่รู้ว่าถามแบบนั้นไปทำไม แต่ในเมื่อถามไปแล้ว ก็เอาให้สุดแล้วกัน "ผมแค่อยากรู้ว่าพนักงานของผม มีสีหน้าไม่สดใสเป็นเพราะอะไร ถ้าเกิดทำงานอยู่แล้วเป็นลมขึ้นมา จะทำให้บริษัทเสียชื่อเสียงได้"

"ฉันสบายดีค่ะ คุณพอลสันไม่ต้องเป็นห่วง" เรียวตากระตุก ก่อนจะกัดฟันตอบเขา

พอลสันพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะถามคำถามอีกคำถามอย่างไม่ลังเล

"คุณ...คุณ มีแฟนแล้วเหรอ"

"ถามทำไมคะ" เรียวเอียงคอมองเขา

"ผมแค่อยากรู้"

"ฉันจะมีแฟนหรือไม่มีแฟน ก็ไม่ถึงมือคุณหรอกค่ะ" คำตอบของเรียวทำให้พอลสันเลิกคิ้วข้างหนึ่งก่อนจะยกยิ้ม เธอกำลังท้าทายเขาใช่ไหม เห็นว่าเขาไม่ทำอะไรเธอก็คิดว่าเธอจะรอดงั้นเหรอ เขาแค่ไม่ชอบบังคับใครให้ร่วมมีเพศสัมพันธ์ด้วยก็แค่นั้น แต่ดูเหมือนเธอจะทำให้ความอดทนเขาหมดลง

พอลสันลุกขึ้น ค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปใกล้เธอก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดกับร่างกายที่ร้อนผ่าวจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน

เรียวพูดออกมาไม่ทันได้คิดก็ตกใจกับการกระทำของเขาจึงได้แต่ใช้มือผลักหน้าอกของเขาไว้

"คุณมั่นใจได้ยังไง ว่าจะไม่ถึงมือผม" เรียวมองสายตาของเขาที่เหมือนเจ้าป่ากำลังจ้องมองเหยื่อ เธอเกลียดที่สุดคือความมั่นหน้ามั่นโหนกของเขา คนหลงตัวเอง ถึงผู้หญิงหลายคนจะยอมถวายตัวให้เขาแต่ก็ไม่ใช่เธอแน่นอน เรียวใช้รอยยิ้มโปรยเสน่ห์ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับปกเสื้อของเขาไว้และใช้นิ้วกรีดกรายไปทั่วหน้าอก

"ก็ถ้าถึงมือคุณ เราคงได้กันมานานแล้ว ใช่ไหมคะ" เรียวตั้งใจจะพูดให้เขาเสียความมั่นใจเท่านั้นจากนั้นก็จะเดินจากไปแบบสวยๆ แต่ในสายตาของเขา มันคือการท้าทาย มีเหรอที่พอลสันจะยอม

พรึ่บ!!

“อ๊ะ!! ทำอะไรของคุณเนี่ย!!” พอลสันอุ้มหญิงสาวพาดบ่าและพาเข้าไปในห้องนอน โยนเธอลงบนเตียงก่อนจะเดินไปล็อกประตูห้อง แล้วหันมาทำสีหน้าเหี้ยมเกรียม

เรียวเบิกตากว้างพลางจ้องมองเขาที่กำลังปลดกระดุมเสื้อและเข็มขัดออก

ให้ตายเถอะ!! เขาจะกินเธอตอนนี้นะเหรอ

"คุณ คุณจะทำอะไร!! "

"คุณท้าทายผมมากเกินไปแล้ว คุณอิงกาญจน์! " เขาพูดชื่อจริงของเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำปนโทสะเล็กน้อย

เธอผิดไปแล้ว

"คะ...คุณพอลสันคะ คุณมีประชุม..."

"ผมเลื่อนได้"

"แต่มันสำคัญ"

"ตอนนี้ก็สำคัญ" พูดจบเขาก็คุกเข่าลงที่ขอบเตียง ทั้งยังจ้องมองเธอไม่วางตา เรียวพยายามออกแรงคลานไปที่มุมเตียง แต่ยังไม่ทันถึงหัวเตียง ข้อเท้าก็ถูกมือร้อนลวกจับและดึงกลับไปอีก

“ปล่อยฉันนะ!! ไอ้คนบ้า!!” เธอกรีดร้องโวยวายใช้มือปัดป่ายไปทั่วอย่างไม่ยอมแพ้ในที่สุดก็ถูกเขาคร่อมร่างไว้อย่างง่ายดาย

"ชอบรุนแรงใช่ไหม"

"หยุดนะ!! " เธอตะโกนจนเสียงแห้งเพื่อหวังให้เขาคืนสติ

"ครั้งแรกไม่เห็นคุณพูดแบบนี้ เรามาต่อจากคืนวันนั้นกันดีหรือเปล่า" เขาโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตที่ซอกคอ ขบกัดใบหูที่ไวต่อการสัมผัสอย่างแผ่วเบาทั้งที่ร่างกายของหญิงสาวยังดิ้นไปมาเพื่อต่อต้าน "I miss your body"