[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 9

C h a p t e r 9

หลังจากพอลสันกับลีโอเล่นกอล์ฟกลางแดดเสร็จ ทั้งคู่ก็เข้ามาอยู่ในห้องวีไอพีเพื่อคุยถึงเรื่องธุรกิจกันต่อ โดยที่เรียวกับเควินยืนอยู่ริมประตูอย่างรู้งาน

"สรุปเรื่องนั้นจะเอายังไง" ลีโอเอ่ยขึ้น

"พี่ก็รู้ว่าผมจะทำยังไง"

"ทำไมมันต้องคอยขัดขาเล่นงานนายเรื่อยเลยวะ"

"เรื่องในอดีต บางทีก็ไม่น่าจดจำเท่าไหร่"

"มันสารภาพแล้วใช่ไหม"

"ครับ"

"เลวกว่าที่คิดไว้อีก" ลีโอถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าไปมา "เอ่อ แล้วจะไปเยี่ยมนาเดียร์วันไหน"

"ผมว่าจะไปวันนี้"

"ฝากบอกเธอด้วยว่าฉันจะไปเยี่ยมพรุ่งนี้"

"ครับ" พอลสันตอบ ลีโอพยักหน้ารับ ก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมามองเลขาคนสวยที่ยืนอยู่ แปลกจัง เขารู้สึกว่าผู้หญิงลักษณะแบบนี้จะชอบแต่งตัวมีสีสันฉูดฉาดเสียอีก "ทำไมเป็นเลขาถึงต้องใส่ชุดดำด้วย"

"เธอชอบ"

ลีโอลุกขึ้นจากที่นั่งเดินมายืนข้างหน้าเรียวพร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่มให้

เขากำลังเพ่งมองว่าผู้หญิงคนนี้สวยแบบไหนถึงทำให้น้องชายของเขามีปฏิกิริยาอะไรแปลกๆ ดูรวมๆ แล้วเธอเป็นคนผิวขาว ตาสวย ริมฝีปากเล็ก หน้าอกก็มีแต่เพราะใส่ชุดสีดำมันเลยพลางให้ดูไม่เห็น ส่วนเอวก็คอดเล็ก ขาก็ยาวเรียว เป็นผู้หญิงตัวเล็กและสวยคนหนึ่ง

ถ้าไม่ติดที่พอลสันแสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้ เขาคงจะพาเธอกลับไปแล้ว

ลีโอจับคางเรียวเงยขึ้นมาและหมุนซ้ายขวาเพื่อมองโครงหน้าให้ชัดเจนมากขึ้น

"เธอดูน่ารักดี ฉันชอบนะ"

“…” พอลสันเริ่มใจเต้นแรงเหมือนกำลังมีความกังวลอะไรอยู่ ฝ่ามือกำหมัด ริมฝีปากเม้มแน่น

ลีโอพูดตามความรู้สึกโดยไม่ทันได้คิดอะไร แต่พอได้สติก็กลอกตาเล็กน้อย

"แต่...แต่ก็ไม่ใช่สเปกฉันอยู่ดี ฮ่าๆ " ลีโอหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะปล่อยมือออกจากคางหญิงสาวด้วยความเสียดายและกลับมานั่งที่เดิมพร้อมหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ

เขารู้ดีว่าพอลสันเป็นคนควบคุมตัวเองเก่ง เห็นภายนอกดูเฉยๆ แต่ภายในกำลังร้อนเหมือนภูเขาไฟที่กำลังจะระเบิด

ทางที่ดี อย่าไปยุ่งจะดีกว่า

ระยะการพูดคุยเรื่องงานผ่านพ้นไปเกือบสองชั่วโมง ไม่นานลีโอก็ขอตัวกลับก่อน ส่วนพอลสันเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ขึ้นรถตรงไปที่โรงพยาบาล Red Blood

ขณะที่นั่งอยู่บนรถ พอลสันหันหน้าไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างกายเป็นบางครั้งบางคราวคล้ายกับอยากจะพูดอะไร แต่นึกไม่ออก จึงได้แต่ทำท่าทีให้ดูมีพิรุธ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเธอ ก็แค่…อยากจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดอะไรให้เธอเสียหายแบบนั้น แต่…

ก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาทำหน้าหงิกงอใส่เขาไง อุตส่าห์พูดด้วยก็หลีกเลี่ยงเดินหนี ไม่พูดจา ก็เดินขึ้นมาบนรถทันที เธอควรจะของใจเขาถึงจะถูก เขากำลังช่วยไม่ให้เธอโดนเสือร้ายกินนะ

ให้ตายเถอะ!! ทำไมรู้สึกไม่ดีแบบนี้กันนะ!!

เรียวพยายามไม่มอง ไม่สนใจ ไม่ยุ่ง ไม่คุย เพราะเธอโกรธเขามากถึงมากที่สุด มีผู้หญิงที่ไหนจะชอบให้ใครมาพูดจาด่าทอต่อหน้าคนอื่นบ้าง

แหงสิ สนใจก็บ้าแล้ว ปากแบบนี้ไม่เสยให้บุญเท่าไหร่ล่ะ

โรงพยาบาล Red Blood

ที่นี่คือโรงพยาบาลเอกชนอันดับ 3 ที่ดีที่สุดของประเทศ อยู่ในเครือ Red Blood ซึ่งพอลสันก็คือท่านประธานใหญ่ของบริษัท และอาจเพราะเขาไม่เคยมาที่นี่พอมีข่าวหลุดออกไปว่าท่านประธานใหญ่จะมา ถึงได้มีขบวนคนแห่กันมายืนต้อนรับกันมากมายจนบอดี้การ์ดของเขาต้องเป็นคนมากันไว้

"ยินดีต้อนรับคุณพอลสันครับ" ผู้อำนวยการโรงพยาบาลยังต้องโค้งคำนับให้พอลสันและเช็กแฮนด์ตามสไตล์ฝรั่ง เรียวยืนมองอยู่ข้างหลังด้วยความชื่นชม พอลสันอายุ 32 แต่สามารถซื้อใจคนที่ทำงานให้เขาแถมอายุมากกว่าตั้งหลายปีได้ก็ถือว่ามหัศจรรย์มาก

"ผมแค่มาเยี่ยมเพื่อน ไม่ต้องทำอะไรให้วุ่นวายหรอก"

"ได้ยังไงกันครับ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณพอลสันมาเยือน"

"ขอบคุณทุกคนครับ กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองเถอะ"

ทุกคนโค้งคำนับให้ด้วยความเคารพก่อนจะแยกย้ายกันไป ส่วนผู้อำนวยการดูเหมือนมีเรื่องจะพูดเยอะจนต้องตามติดมาที่ลิฟต์ด้วย

"ผมให้คุณนาเดียร์อยู่ห้องวีไอพีชั้นบนสุดครับ เราดูแลอย่างดี คุณพอลสันไม่ต้องเป็นห่วง"

"ครับ งั้นผมขอตัว" พอลสันเอ่ยตัดบท

เมื่อลิฟต์มาถึง พอลสัน เควินและเรียวก็เดินเข้าลิฟต์ไป บอดี้การ์ดอ้าแขนกันผู้อำนวยการไว้ไม่ให้ตามไปด้วยเพื่อความเป็นส่วนตัวของเจ้านาย

เรียวขยับเข้าไปใกล้เควินก่อนจะกระซิบเบาๆ

"คุณเควินคะ"

"ครับ" แต่เสียงตอบกลับมาของเควินทำให้พอลสันหันไปมองชายหญิงข้างหลังด้วยหางตา เควินรู้สึกได้ถึงรังสีที่แผ่ออกมาจากตัวเจ้านาย จึงรีบพูด "พอดี คุณเรียวเรียกผมนะครับ" เควินเห็นสีหน้าเจ้านายมองมาจึงตอบกลับไปอย่างบริสุทธิ์ใจ

พอลสันหันไปมองเรียว ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน ไม่นานเขาก็กลับหันหลังยืนตามปกติ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"มีอะไรก็ถามผม" ทั้งที่เขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ แถมยังเป็นเจ้านายเธอด้วย แทนที่จะเข้ามากระซิบถามเขาก็ได้ ทำไมต้องไปถามเควิน ไม่เข้าใจ

"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ" คำตอบของเรียวทำให้พอลสันต้องหันมาเผชิญหน้ากับเธออย่างเต็มตัว

ให้ตายสิ!!

"คุณโกรธ..."

"เชิญค่ะ" เรียวไม่อยากจะได้ยินเขาพูด จึงตัดบทและเดินออกไปจากลิฟต์ทันที

พอลสันได้แต่นิ่งอึ้งไปพักหนึ่งถึงได้เดินตามออกมา เธอกล้าดียังไงถึงเดินหนีเขาทั้งที่ยังพูดไม่จบ

“นี่…”

“…” พอลสันเดินออกมาก็ยืนขวางทางเธอไว้ คิ้วขมวดแน่น อ้าปากจะพูด แต่พอเห็นใบหน้าแข็งกร้าว ริมฝีปากเชิดหยิ่ง กำลังมองมาอย่างท้าทาย ก็ได้แต่กลืนคำจะพูดลงท้องจนหมด

เธอกำลังโกรธจริงๆ ด้วย

“ผม…” ขอโทษ…

แล้วทำไมต้องขอโทษด้วย มีอะไรให้ต้องขอโทษ ตลกใหญ่แล้ว

ขณะนั้น พอลสันเหลือบสายตาขึ้นเห็นเควินยืนอยู่กำแพงทางเลี้ยว ถึงได้รู้สึกตัวว่าตอนนี้มีคนยืนอยู่เต็มไปหมด เขาไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจาก เดินผ่านหน้าเธอไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เรียวเดินตามพอลสันมาถึงหน้าห้อง VIP ห้องหนึ่งที่มีชายชุดดำยืนอยู่หน้าประตู ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปข้างใน ก็พบกับหญิงสาวผมแดง นอนใส่ชุดโรงพยาบาลอยู่บนเตียงด้วยสภาพอิดโรย

"มาแล้วเหรอ" หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูก่อนจะเด้งตัวนั่ง

"ดีขึ้นบ้างหรือยัง" พอลสันเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวยาว

"ดีแล้วล่ะ ซื้อโจ๊กมาด้วยหรือเปล่า"

"ซื้อมาแล้วครับ โจ๊กปลา" เควินตอบแทนเจ้านายและรีบเทโจ๊กใส่ถ้วยทันที

"รบกวนเควินอีกแล้วสิ ขอบคุณมากนะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"แล้วเรื่องนั้น..."

"ดูแลตัวเองไปก่อน เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง"

"เบามือหน่อยนะ เพราะปกติฉันใช้คำพูดมากกว่ากำลัง"

"นั่นมันเธอไง"

"เอ๊ะ แล้วนี่ใครกัน" หญิงสาวเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังพอลสันก็นึกแปลกใจ เพราะปกติพอลสันไม่เคยให้พนักงานผู้หญิงคนไหนเดินตามมาก่อน

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเรียวเป็นเลขาของคุณพอลสันค่ะ" เรียวเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะยื่นมือส่งให้นาเดียร์เป็นมารยาท

"อ๋อ ฉันชื่อนาเดียร์ค่ะ เป็นเพื่อนของพอลสัน"

"ฉันเหมือนเคยเจอคุณมาก่อน" เรียวมองหน้านาเดียร์พลางครุ่นคิด "คุณนาเดียร์ นางแบบเครื่องสำอางใช่ไหมคะ ฉันเคยซื้อเครื่องสำอางที่คุณเป็นแบนแอมบาสเดอร์ ใช้ดีมากเลยค่ะ" และเธอเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของบริษัทอีกด้วย ทั้งสวยทั้งเก่ง

นาเดียร์ส่งมือเช็กแฮนด์กลับมาเช่นกัน เรียวยิ้มอย่างจริงใจทำให้นาเดียร์อดขำในความน่ารักสดใสของเธอไม่ได้

"ขอบคุณมากนะคะ"

"แต่ตัวจริงคุณสวยมากเลย"

"ขอบคุณนะ คุณเรียวก็สวยมากเลยค่ะ" เรียวยิ้มอย่างเคอะเขินก่อนจะปล่อยมือและกลับไปยืนที่เดิม

"นายไปได้เลขาสวยๆ จากที่ไหน มีเควินแล้วจะเอาเลขาไปอีกทำไม...” นาเดียร์แวดใส่พอลสัน ก่อนจะส่งยิ้มหวานหันไปมองเรียว “คุณเรียวสนใจมาทำงานกับเดียร์ไหมคะ"

"ไม่ได้!! "

“…” เรียวอ้าปากกำลังจะพูดแต่ยังไม่ทันจะส่งเสียง คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

พอลสันรู้ตัวเองว่ากำลังแสดงกิริยาไม่เหมาะสมจึงได้กระแอมเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน

"พอดี เธอมีเงื่อนไขกับฉันอยู่"

"อ๋อ" นาเดียร์ได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก แต่ก็ยังสังเกตได้ถึงความไม่พอใจของชายหนุ่ม เธอจึงยกแขนขึ้นกอดอก เอียงคอมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสงสัย "ทำไมต้องทำหน้างอใส่ฉันด้วย ฉันแค่ล้อเล่นเอง"

พอลสันไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าทำสีหน้าแบบไหนอยู่ รู้ตัวอีกทีก็คือตอนที่นาเดียร์ทัก

เขากลอกตาบน ทำเป็นไม่ได้ยินที่ใครพูดอะไร จากนั้นก็ใช้หางตามองเรียว อาจเพราะวันนี้ เขาเจอเรื่องให้กังวลใจตั้งแต่เช้าเลยทำให้เกิดความระแวงอยู่นิดหน่อย

นาเดียร์เบ้ปากก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่อง

"เรื่องนั้น ตกลงสายสืบดูรู้แล้วใช่ไหม"

"อืม"

"พวกมันเล่นแรงเกินไปแล้วนะ"

"ก็ถือว่าได้รู้ ว่าคนของเรามันก็ใช่ย่อย"

"เสียดายคนที่มีความสามารถแบบเขา"

"ช่างเถอะ"

"ฉันเพิ่งกลับมาจากอเมริกา แทนที่จะชวนกินข้าว ดันชวนมากินเหล้า"

"เหอะน่า กินๆ ไปเถอะ ฉันเลี้ยง" เรียวเทวิสกี้ใส่แก้วและดันหาผู้ชายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

เขาคือเธียเตอร์เป็นเพื่อนสนิทของเรียวตั้งแต่เรียนปี 1 ปัจจุบันพอจบออกมาก็ไปช่วยพ่อดูแลโรงพยาบาลที่อเมริกา แต่ช่วงนี้คงได้หยุดพักถึงบินกลับมาที่ไทยได้

คนที่โทรศัพท์หาเธอก็คือเขาคนนี้แหละ

"เสี้ยนเหล้าแบบนี้ถ้า ไม่เหงาก็เครียด" เธียเตอร์เอ่ยขึ้น เรียวมองเพื่อนหนุ่มของตัวเอง ที่พูดเหมือนรู้ดี แต่ความจริงก็ไม่มีใครรู้จักเธอได้ดีเท่าเพื่อนคนนี้อีกแล้ว

"เออ มีเรื่องคิดนิดหน่อย"

"เป็นอะไร" เธียเตอร์กอดอกมองเพื่อนของตัวเองที่กระดกวิสกี้เข้าปากไปแก้วที่สอง

คำถามของเพื่อนทำให้เรียวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธออยากจะใช้กำปั้นน้อยๆ ชกไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของอีตาบ้านั่นจริงๆ

"แก ฉันไม่สวยเหรอวะ" เรียวมีความรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองขึ้นมานิดหน่อย เขาทำให้เธอหมดความรู้สึกชื่นชมตัวเองไปเลย นมเธอก็ออกจะตูมตาม ก้นก็งอนเด้งจะตาย แบนเรียบตรงไหน

บ้าเอ๊ย!!

เธียเตอร์ได้ยินเพื่อนสาวเอ่ยขึ้นมาก็อดขำไม่ได้ เพื่อนคนนี้ของเขาเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจมาตั้งแต่สมัยเรียนทำให้ผู้ชายเข้ามาแบบหัวบันไดไม่เคยแห้ง

แต่ตอนนี้กลับมานั่งกลุ้มกับความไม่สวยของตัวเอง

ได้เหรอวะ

"อะไรทำให้อีแสบไม่มีความมั่นใจครับ"

"ช่างมัน พูดแล้วก็หงุดหงิด"

"ใครมันพูดอะไร แกก็เสยมันเลยดิ สมัยก่อน เจอคนมาด่าแกก็เข้าหาแล้วไม่ใช่หรือไง" ตอนเรียน เรียวก็เจอพวกขี้อิจฉาคอยพูดแขวะพูดด่า แรกๆ ก็ชิน นานๆ ไปเธอเริ่มรำคาญและสุดท้ายก็เกิดการทะเลาะตบตีกัน แต่ยังไง เธอคือคนที่มีรอยแผลน้อยที่สุด

คนถึงให้ฉายาเธอว่า 'อีแสบ'

แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้าทำหรือพูดอะไรอีกเลย

แต่ตอนนี้ เธอกลับทำอะไรไม่ได้ ทำได้อย่างเดียวคือมาปรับทุกข์กับเหล้าหรือกับผู้ชายสักคน

"ทำอะไรไม่ได้ถึงต้องมากินเหล้าแบบนี้ไง"

"เล่ามา" น้ำเสียงดุดันของเพื่อนชายทำให้เรียวเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่วันที่พ่อนัดเจอคุณพอลสันจนกระทั่งวันที่เธอขังเขาไว้นอกระเบียง และถึงปัจจุบันที่เขาพูดจาว่าถึงรูปร่างของเธอ เธียเตอร์นั่งฟังเพื่อนสาวเล่าด้วยอารมณ์คุกรุ่น บ่งบอกได้เลยว่าหงุดหงิดเป็นที่สุดเพราะทำตามใจตัวเองไม่ได้ ถึงได้พูดออกมาแบบน้ำไหลไฟดับได้ขนาดนี้ "สรุป แกหงุดหงิดที่เขาบอกว่าแกไม่สวยไม่เซ็กซี่ แต่ก็ยังคอยส่งสายตาเหมือนจะจับแกกินอยู่ตลอดเวลา"

"เออ!! "

"ที่เขาพูดแบบนั้นเพราะหวงแกหรือเปล่า"

"แค่กๆ หวงบ้าบออะไร แกจะบอกว่าเขาชอบฉันงั้นสิ"

"ก็...ไม่งั้นเขาจะพูดแบบนั้นต่อหน้าผู้ชายอีกคนที่ดูเหมือนจะสนใจแกทำไม" เรียวคิดตามที่เธียเตอร์พูด

ลีโอเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนบริษัท Red Blood เขาขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ที่หนึ่ง มีผู้หญิงไม่เคยขาดและก็มีอีกหลายคนอยากเป็นคนของเขา แต่เธอไม่ได้คิดว่าคุณลีโอจะมาสนใจเธอสักหน่อย

"มะ...มันก็มีอีกตั้งหลายวิธีป่ะ แบบบอกว่าฉันมีแฟนแล้วแบบนี้ก็ได้ ไม่ใช่มาพูดว่าอะไรแบบนั้น"

"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แค่พูดในมุมมองผู้ชาย"

"รอจบสามเดือนเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคืนให้สาสม!! " เธียเตอร์มองเพื่อนที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ตรงหน้าอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปมองรอบด้านของผับ “แล้วแกไปพักที่ไหน”

“Red Blood”

“เพื่อนแกเป็นเจ้าของโรงแรม แต่แกดันไปพักที่อื่น รู้สึกดีจริงๆ”

“ประชดเก่ง…ฉันจองล่วงหน้าไว้หลายเดือนแล้ว…อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างไม่ได้หรือไง”

“เชอะ!!”

เขากลับมาจากอเมริกาก็ได้เข้ามาพักที่โรงแรม Red Blood เพราะจองไว้ก่อนล่วงหน้าตั้งสามเดือนแล้ว เพราะรู้ว่าที่นี่มีชั้นใต้ดินด้วย ตอนแรกคิดว่าแค่เป็นโซนที่พักแบบใหม่ ที่ไหนได้ กลับเป็นผับและกาสิโนอยู่ข้างใน และดูเหมือนคนส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ดีมีเงินกันทั้งนั้น

ขณะที่กำลังมองดูสิ่งรอบข้างอย่างอยากรู้อยากเห็น เธียเตอร์ก็ได้ไปปะทะสายตากับใครคนหนึ่ง เป็นผู้ชายคนหนึ่ง นั่งอยู่มุมในสุดของผับ ข้างกายมีสาวสวยนั่งลูบไล้หน้าอกเขาอย่างเพลิดเพลิน แต่ดูเขาจะไม่ได้สัมผัสถึงอารมณ์มากเท่าไหร่ เพราะสายตาของชายคนนั้น กำลังแสดงออกถึงความไม่พอใจอะไรบางอย่าง

และที่น่าแปลกอีกอย่าง สายตาคมกริบของเขาคนนั้นกำลังมองมาที่เพื่อนสาวของเขาไม่ใช่เขา

"เรียว โต๊ะตรงนั้นเหมือนกำลังมองแกอยู่"

"ช่างมัน วันนี้ไม่มีอารมณ์ดีลใคร" เรียวถอนหายใจพร้อมทำหน้าเศร้าก่อนจะลุกและเดินไปนั่งข้างชายหนุ่ม ใบหน้าซบลงที่หน้าอกแกร่งอย่างหมดแรง "แก วันนี้อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

"ทำอ้อนแบบนี้ทุกที"

"ก็มีแกว่างคนเดียวนี่นา ยัยจันทร์เจ้าอยู่แต่กระบี่ไม่มีเวลาโทรหาฉันด้วยซ้ำ" เธียเตอร์เคยชินกับพฤติกรรมของเพื่อนคนนี้ ไม่ได้คิดอะไรมากก็ยกแขนขึ้นมาโอบแขนเรียวไว้พลางลูบเบาๆ เพื่อปลอบ

"อดทนเอาหน่อย ไม่เป็นไรหรอก"

"อื้อ"

"แต่ถ้าแกทนไม่ไหว ก็แค่หยุดมันแล้วปล่อยความอึดอัดออกมา"

"ฉันว่า ฉันทนได้อีกไม่นานหรอก" จิตใจของเธอเริ่มผ่อนคลายเพราะมีเพื่อนคนนี้คอยปลอบ วันนี้เป็นอีกวันที่เธอรู้สึกไม่สบายใจและไม่พอใจมากที่สุด แค้นนี้เธอจะต้องเอาคืนให้ได้!!