[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 8

C h a p t e r 8

"ฉันชื่อเรียวค่ะ" เจคค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอช้าๆ

"เป็นเด็กพอลสันเหรอ"

"เปล่าค่ะ ฉันคือเลขาของคุณพอลสัน!!” เรียวรีบตอบทันควันทำให้เสียงดังจนคนรอบข้างที่หูผึ่งรอฟังได้ยิน

"อ๋อ เลขา..."เจคลากเสียงยาว เจคหรี่ตาลงมองหญิงสาวอย่างจับผิด “งั้นคุณใช่คนที่ทำกาแฟไปให้เขาหรือเปล่า" ถ้าเป็นเธอจริง ก็กล้ามากนะที่เล่นงานพอลสันแบบไม่กลัวตายได้

“…” เรียวถลึงตาโตมองเจคอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เขารู้ได้ยังไงว่าเป็นเธอ

"ผมก็แค่ถามเฉยๆ ถ้าเป็นคุณจริงๆ งั้นก็...สุดยอดมาก" เจคขยิบตาให้เรียวพร้อมกับยกยิ้มให้แบบซุกซนก่อนจะโบกมือให้และเดินจากไป "ไปละคนสวย"

ผู้หญิงบริเวณนั้นเริ่มซุบซิบนินทากันตามประสาคนอยากรู้อยากเห็นและที่เป็นประเด็นที่สุดน่าจะเป็นเธอ

ก็ใครใช้ให้เจค ดาราชื่อดังเข้ามาทักทายพูดคุยได้ง่ายๆ กันเล่า ทั้งที่ปกติเจคเข้าถึงยากจะตาย แล้วยังมีประเด็นเรื่องการเป็นเลขาให้คุณพอลสันอีก

น่าอิจฉา

"ไม่รู้ว่าใช้ลูกไม้อะไร ถึงทำตัวสนิทสนมกับคุณพอลสันได้"

"นั่นสิ คงจะอยากใช้ทางลัดเพื่อไต่เต้าเป็นเมียท่านประธานล่ะมั้ง"

“แล้วเมื่อกี้ที่คุณเจคเข้าไปทัก พี่เห็นหรือเปล่า หล่อนทำหน้าตาใสซื่ออยากทำให้เขาเอ็นดูล่ะสิ”

“คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ หน้าตาก็ดี ไม่น่าทำตัวแบบนี้”

เรียวนั่งฟังคนข้างหลังที่เหมือนจะนินทาเบาๆ แต่ก็พอรู้ว่าคนพวกนั้นตั้งใจพูดให้เธอได้ยิน ตอนที่เธอเป็นผู้อำนวยการของโรงแรม ก็โดนโจมตีแบบนี้เหมือนกัน ทั้งคำพูด คำนินทา รวมถึงเว็บบอร์ดของโรงแรม สารพัดจะโดน โดนมาจนชินแล้ว กับลมปากแค่นี้ ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก

"เฉิ่มเชยแบบนี้ คงเป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้นแหละ"

"ฉันว่า บางทีคุณพอลสันอาจจะไม่เอาก็ได้ แกดูเลขาหน้าห้องอย่างคุณเจนสุดาสิ อ่อยมากี่ปีแล้วล่ะ แค่หางตาคุณพอลสันยังไม่มองเลย"

"พนันกันไหมล่ะ"

เรียวถึงกับต้องยกมือขึ้นกุมขมับกับการต้องมานั่งทนฟังคำนินทาระยะเผาขน ต้องทนไปสักสามเดือนไม่รู้ว่าจะทนได้ถึงตอนนั้นหรือเปล่า

เธอเริ่มรำคาญจึงลุกจากที่เพื่อไปเข้าห้องน้ำ แต่ก็ไม่วายหนีเสือปะจระเข้ ขณะที่กำลังทำธุระอยู่ในห้องน้ำด้านในสุด ก็ยังต้องเจอกับมนุษย์ขี้อิจฉาและพวกที่ชอบปล่อยข่าวลือ…

"เห็นใน Line group หรือยัง ที่พี่เจนเล่า"

"เห็นล่ะ คิดว่าใสๆ ที่แท้ก็แอ๊บนั่นเอง"

"เกลียดจริงๆ พวกชอบรวยทางลัดอยากได้ผัวเป็นเจ้านาย"

"เรื่องจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ พี่เจนอาจจะปั่นก็ได้"

"แกเห็นไหม ที่คุณเจคออกมาจากห้องคุณพอลสันยังเดินไปหายัยเฉิ่มนั่นเลย ไม่รู้หว่านเสน่ห์อะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว"

"แต่ฉันว่าคุณพอลสันไม่น่าจะชอบผู้หญิงแบบนั้นนะ ดูไม่ค่อยน่าสนใจ"

"นางอาจเข้าไปตะครุบคุณพอลสันเองก็ได้"

"หมายหัวหล่อนไว้ก่อนก็แล้วกัน ไว้ค่อยจัดการทีหลังตอนเควินไม่อยู่"

"ก็ดีค่ะ จะได้บีบให้มันลาออกไปเลย" หลังจากได้ยินคนข้างนอกเริ่มออกจากห้องน้ำ เสียงฝีเท้าเริ่มหายห่างไปเรื่อยๆ

เรียวก็เริ่มหัวเราะจากระดับเบาจนระดับสูงสุด

เธออยากจะหัวเราะให้กับคำนินทาทั้งหลาย

อยากเล่นงานเธอเหรอ ได้นะ ลองดู เพราะเธอไม่ยอมเสียเปรียบอยู่แล้ว ดีมาก็ดีกลับ ร้ายมาก็ร้ายกลับ

วันต่อมา

เควินมารับเรียวตั้งแต่เช้าระหว่างทางก็ได้คุยถึงเรื่องแผนงานที่ต้องทำในช่วงนี้ เพราะวันพรุ่งนี้เควินจะไปแคนาดาแล้ว ส่วนเธอก็ต้องกลายเป็นเลขาเต็มตัวแทนเควิน

"แล้วคุณเควินจะกลับมาวันไหนเหรอคะ"

"ผมไม่มั่นใจครับ แต่นายให้ไปหนึ่งอาทิตย์"

"อ๋อ"

"ไม่ต้องห่วงครับ ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็สามารถโทรหาผมหรือส่งข้อความมาได้ตลอดครับ" เรียวหันมายิ้มให้กับความใจดีของเควิน ถึงบางครั้งเขาจะดูเย็นชาเหมือนเจ้านายของเขา แต่อย่างน้อยเควินก็ใจดีกว่ามาก

"ขอบคุณนะคะ"

เควินเผลอหันมามองเรียวที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ก็อดนึกชมกับความน่ารักของเธอไม่ได้ เขาพบเจอคนรวยมานักต่อนัก คนส่วนใหญ่จะหยิ่งยโสมองคนระดับล่างอย่างเหยียดหยามเสมอ แต่เรียวกลับไม่เป็นแบบนั้น เธอแสดงกิริยาเสมอภาคกับเขาไม่เคยดูถูกที่เขาเป็นแค่เลขาของเจ้านายด้วยซ้ำ ทำให้เขามีความรู้สึกดีกับเธอเพิ่มมากขึ้น

เควินขับรถพาเรียวมาที่สนามกอล์ฟที่เจ้านายมีนัดกับหุ้นส่วน

เธอเดินตามเควินไปถึงขอบสนามที่อยู่ในร่ม มองจากที่ไกลๆ จะเห็นพอลสันที่ใส่หมวกสีดำ เสื้อโปโลสีขาวที่กระชับรูปร่างเฟิร์มของเขาจนเห็นมัดกล้ามบางๆ กางเกงขายาวสีดำเข้าทรงกับเรียวขา ด้วยความที่เขา ตัวสูงจึงทำให้เด่นชัดบวกกับความหล่อที่กินขาดคนที่อยู่แถวนั้น ยกเว้นหนวดที่ขึ้นริมคางบริเวณปากเป็นตอ

เดี๋ยวสิ เธอไม่ได้เห็นขนาดนั้น แค่เมื่อวานที่เขาเข้ามาใกล้ทำให้เห็นใบหน้าได้ชัดมากขึ้นเท่านั้นเอง

"ผู้ชายที่ยืนอยู่กับคุณพอลสันคือคุณลีโอใช่ไหมคะ"

"ครับ คุณลีโอคือหุ้นส่วนคนสำคัญของบริษัท เปรียบเสมือนพี่ชายของนายครับ" เธอเคยได้ยินว่าหุ้นส่วนของ Red Blood มีทั้งหมด 5 คน หนึ่งในนั้นมีคุณลีโอด้วย เป็นผู้กำกับหนังมือทองที่ได้รางวัลมาร้อยกว่ารางวัลแล้ว แถมยังรวยอีกต่างหาก หน้าตาก็หล่อ แต่ถ้ามองจากที่เธอยืนอยู่จะเห็นแค่คุณพอลสันที่โดดเด่นที่สุด...

ไม่ได้เข้าข้างนะ แต่เจ้านายของเธอหล่อมากจริงๆ ขนาดแคดดี้ที่ยืนถือร่มอยู่ยังทำสายตากะลิ้มกะเหลี่ยให้เขาเลย น่าหมั่นไส้

"ไปกันเถอะครับ" เควินพูดจบก็เดินลงสนามกอล์ฟ

เรียวก็วิ่งตามเขาไปพร้อมใช้สมุดเล่มหนาขึ้นมาบังแดด

"นั่นใคร ผู้หญิงที่วิ่งตามเควินมา" พอลสันได้ยินลีโอพูดขึ้นมา ก็หันหน้าไปมองเควินที่กำลังเดินมา ด้านหลังคือหญิงสาวร่างบางกำลังวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขากังวล เพราะคนที่ควรกังวลควรเป็น…

"เธอคือเลขาของผมครับ" พอลสันตอบ ใช้สายตาสังเกตใบหน้าของลีโอที่กำลังเป็นประกายลุกวาว

"เลขา? แล้วเควินล่ะ"

และนั้นคือสิ่งที่พอลสันไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุด

"พี่จะสนใจไปทำไม หน้าก็ไม่เห็นสวย หน้าอกก็ไม่มี แถมยังไม่เซ็กซี่อีก" ลีโอมองเห็นอะไรบางอย่างในตัวพอลสันที่ไม่เคยเห็นมาก่อนหรือว่าจะมีอะไรระหว่างสองคนนี้กันแน่

พอลสันตั้งใจพูดข้อเสียให้ลีโอฟัง เพื่อให้เขาเลิกสนใจในตัวเธอ

เรียวไม่ได้ยินคำที่ลีโอพูดแต่ได้ยินคำที่พอลสันพูด แต่ก็ไม่ได้คิดว่าคำพวกนั้นจะหมายถึงเธอ

“ตาบอดหรือเปล่า" ลีโอลองถามเป็นเชิงกับเขา

การที่น้องชายคนนี้สนใจผู้หญิงคนหนึ่ง ถือเป็นเรื่องแปลกเพราะปกติเขาไม่เคยสนใจใครคนไหนนอกจากมีอะไรกันก็จบ แต่ตอนนี้ถึงแม้สีหน้าจะเย็นชาเรียบเฉยแต่คำพูดจากลับบอกเป็นนัยว่า 'อย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้' แสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน

เมื่อพอลสันเห็นว่าคำพูดของเขาไม่เข้าหูลีโอเลยสักนิด งั้นคงต้องใช้วิธีที่เขานึกได้ในตอนนี้ เขาจับแขนเรียวให้เดินมายืนขนาบข้างของเขาก่อนจะมองลีโอ

"ผู้หญิงที่หน้าตากลมเล็ก จมูกนิด ปากหน่อย แก้มอูมแบบนี้ นี่เรียกสวยเหรอ ส่วนหน้าอกของเธอแค่ไซส์อนุบาลเองครับ ดูสิ ข้างหน้ากับข้างหลังแทบจะแยกไม่ออก แล้วสะโพกกับก้น..." พอลสันส่ายหน้าไปมาก่อนจะบอกว่า "นี่เรียกว่าสะโพกได้ยังไง ต้องเรียกว่าไม้กระดาน แบนพอกับหน้าอกขนาดนี้ พี่มองตรงไหนว่าสวยครับ" พอลสันพูดข้อเสียทุกอย่างที่ลีโอไม่ชอบในตัวผู้หญิงออกมาหมด

เรียวถลึงตาโตมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอได้ยินคำพวกนั้นเต็มสองหู เธอแค่ยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด แต่เขากลับมาพูดถึงเธอแบบนี้นะเหรอ มาวิพากษ์วิจารณ์รูปร่างของเธอต่อหน้าคนอื่นได้ยังไงกัน มันจะมากเกินไปแล้วนะ

เขาว่าอะไรนะ หน้าตาไม่สวย หน้าอกไม่มี แถมไม่เซ็กซี่ด้วย

ฮ่าๆๆๆ แล้วไม่ทราบว่าใครกันนะที่คิดจะจับเธอกินตอนอยู่ในห้องทำงาน!!!

ไอ้คนสารเลว!!!

พอลสันมองสีหน้าลีโอที่กำลังครุ่นคิดกับสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไป ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะดันหญิงสาวไปด้านหลังให้พ้นสายตาของผู้ชายตรงหน้าเหมือนเดิม

หวังว่าที่เขาพูดไปจะทำให้ลีโอตาสว่างขึ้นมาบ้างและเลิกสนใจในตัวเลขาของเขาสักที

ซึ่งสิ่งที่พอลสันพูดทำให้ลีโอตาสว่างมากจริงๆ นั่นแหละ เขารู้แล้วว่าน้องชายคนนี้ของเขากำลังปกป้องผู้หญิงคนนี้อยู่ เพียงแต่คำพูดคำจามันออกจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็เถอะ

เควินยืนข้างหลัง อ้าปากค้างด้วยความตกใจที่เจ้านายของตัวเองกำลังพูดวิจารณ์รูปร่างของคุณเรียวแบบลืมหายใจ ถึงแม้บางครั้งเจ้านายจะพูดเรื่องรูปร่างผู้หญิงบ้าง แต่ก็ไม่ได้หนักหนาขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคุณเรียว...

เควินเห็นนัยน์ตาดำขลับของเรียวลุกโชนไปด้วยเปลวไฟก็ทำให้เขาตัดสินใจถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที

"เอาล่ะ ที่แกพูดก็ถูก เธอไม่ค่อยตรงสเปกฉันเท่าไหร่" ลีโอยักไหล่ไม่สนใจก่อนจะหันหลังกลับไปรับไม้กอล์ฟจากเลขา

พอลสันยกยิ้มอย่างพอใจที่ทำลายคู่แข่งไปได้หนึ่งคน

ความคิดของเขาคือผู้หญิงคนนี้ จะเป็นของใครไม่ได้เธอต้องเป็นของเขาคนเดียว

ไม่ใช่สิ เธอต้องเป็นของเขาก่อน...

ตอนนี้เรียวมีความรู้สึกอยากจะฆ่าผู้ชายคนนี้มาก เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือด้วยความโกรธ มันไม่รู้สึกเจ็บเท่าใจที่กำลังบีบรัดอยู่ตอนนี้ ไม่เคยมีใครพูดจาแบบนี้กับเธอมาก่อน

มีแต่เขา เขาคนเดียวที่คอยแต่พูดถึงเรื่องรูปร่างของเธอ

ต่อจากนี้ไป เธอสาบานเลยว่า ถ้าเขากล้าแตะต้องเธออีกเมื่อไหร่เธอจะไม่ยอมอีกแล้ว

ไม่มีวัน!!!