[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 7

C h a p t e r 7

พอลสันกับเรียวมองหน้ากันอย่างคุมเชิง

เรียวหรี่ตามองเขาอย่างไม่พอใจ ทั้งที่เธอพยายามตั้งใจทำงานแต่เขากลับเอาแต่คิดเล็กคิดน้อย คอยแต่กลั่นแกล้งเธอแบบเด็กๆ

เหอะ!!

ส่วนพอลสัน สมองของเขากำลัง Error ไม่สามารถคิดอะไรได้ชั่วคราว

"ฉันถามคุณตรงๆ นะ คุณยังคิดแค้นฉันเรื่องวันนั้นอีกเหรอคะ" เรียวนึกไม่ออกว่าตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจนอกจากเรื่องวันนั้น แต่เขาก็แก้แค้นเธอไปแล้วไง โดยการให้เธอนั่งรอในห้องแอร์ตั้งห้าชั่วโมง ทบทั้งต้นทั้งดอกด้วย

ถ้าจะบอกว่าพอลสันคิดแค้นก็คงไม่จริง เพราะตอนนี้เขาแค่ทำตามความรู้สึกเฉยๆ แค่อยากให้เธอคลายความระมัดระวังลงบ้าง เขาจะได้...

ทำไมเวลาเธอหายใจหน้าอกถึงกระเพื่อมแรงจนน่า...

โธ่โว้ย!! ที่เขาสนใจตอนนี้คือ เขาจะได้กินเธอเมื่อไหร่ต่างหาก

เรียวเห็นสายตาที่ซ่อนความปรารถนาไม่อยู่ของเขา กำลังเพ่งมองมาที่หน้าอกของเธอ...

"เปล่า" น้ำเสียงแหบพร่าของเขาทำให้เรียวต้องยกแขนขึ้นมากอดไหล่แน่น เพื่อป้องกันการจาบจ้วงทางสายตา

จึงพอจะทำให้พอลสันได้สติเล็กน้อย เขากระแอมเล็กน้อยด้วยความเก้อเขินก่อนจะหลุบสายตาลง

"วันนั้น ผมแค่อยากกินกาแฟดำ" เขาไม่เข้าใจว่าต้องมาแก้ตัวทำไม เธอเป็นเลขาของเขานะ ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาถาม

แต่….ปากมันไม่ยอมทำตามใจ

"อ๋อ" เรียวพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แต่ความจริงเธอต้องการจบบทสนทนาเพื่อออกจากห้องต่างหาก "งั้นฉันขอตัวค่ะ"

พอลสันมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนลับตา ด้วยความอาวรณ์

อะไรกัน แค่นี้เองเหรอ เธอไม่โกรธไม่อะไรด้วย นี่เธอไม่สนใจเขาจริงๆ หรือกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขากันแน่

เรียวเดินออกมาจากห้องทำงาน เดินไปชงกาแฟให้เจ้านายที่ห้องพักผ่อนของพนักงานตามคำสั่ง ในเมื่อเขาบอกว่าไม่กินกาแฟดำ แสดงว่ากินกาแฟทรีอินวันสินะ

เหอะ!! งั้นเธอจะทำทรีอินวันให้เขากินจนลืมไม่ลงไปเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เรียวเคาะประตูก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ทั้งที่เขายังคงก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะ แทบไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ แต่ดูคงเป็นงานสำคัญ ถึงทำให้ใบหน้าของเขาตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

เธอวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ทางข้างขวามือของชายหนุ่มเพื่อให้หยิบง่าย จากนั้นก็ตั้งใจจะเดินออกไป

"เดี๋ยว" แต่กลับได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำเรียกเสียก่อน เธอหันกลับไปมองเขาที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา "ช่วยรดน้ำต้นไม้บนชั้นหนังสือให้ผมด้วย"

“…” อะ...อะไรนะ รดน้ำต้นไม้ ให้เธอรดน้ำต้นไม้จริงๆ เหรอ

"ยืนนิ่งอยู่ทำไมครับ เดี๋ยวต้นไม้ผมตาย" ตกลงที่นี่ไม่มีแม่บ้านหรือไง ถึงต้องมาให้เลขาอย่างเธอมาทำทุกอย่างแบบนี้

เรียวจำใจเดินไปหยิบที่ฉีดต้นไม้ที่แขวนอยู่ แล้วเดินไปฉีดต้นไม้ต้นเล็กๆ ที่ชั้นหนังสือ ถ้าไม่ติดว่าต้องทำงานอยู่ที่นี่เพื่อแลกกับการเซ็นสัญญา เธอคงได้สติแตกไปนานแล้ว

พอลสันละสายตาจากเอกสารบนโต๊ะ เหลือบสายตาขึ้นไปมองเธอ แสงอาทิตย์ที่เข้ามากระทบกับผิวขาวๆ ทำให้ดูผ่องใสจนน่าหลงใหล ดวงตาเป็นประกาย ริมฝีปากเม้มแน่น เขาเคยเจอผู้หญิงสวยกว่านี้มามากมาย แต่ทำไมเขาถึงมองเธอสวยมากกว่าคนอื่นนะ แถมเธอยังเป็นผู้หญิงที่สามารถทำให้เขามีอารมณ์ได้ตลอดเวลา แค่เห็นเธอตอนนี้ ก็แทบอย่างจะฉีกเสื้อผ้านั้นออกแล้วลูบไล้เรือนร่างที่อยู่ใต้ร่มผ้านั่นเสีย

"คุณพอลสัน จะทำอะไรคะ" เสียงหวานใกล้ตัวทำให้พอลสันตื่นจากภวังค์และชะงักด้วยความตกใจ

เขาเดินมายืนข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมยังจับมือเธอที่กำลังถือที่ฉีดน้ำต้นไม้อยู่อีกต่างหาก สมองคิดแต่เรื่องจะจับเธอกินอย่างเดียวจนสติสตังหายไปไหนหมดแล้ว

ให้ตายสิ!!

"ผม...จะบอกว่า คุณต้องรดน้ำแล้วเอามือกันอีกด้านไว้ด้วย กันน้ำกระเด็น" เขาพูดพลางเอื้อมมืออีกข้างมาบังต้นไม้ด้านหลังไว้ ทำให้หญิงสาวที่เหมือนถูกโอบกอดอยู่เริ่มตัวเกร็งและใจเต้นแรง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ กับบุหรี่อบอวลอยู่ใกล้ๆ มันทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคาม

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยมีสัมผัสอะไรแบบนี้กับผู้ชายมาก่อน แต่เธอไม่อยากได้สัมผัสแบบนี้จากเขาเท่านั้นเอง แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่ากลิ่นกายของเขามันทำให้เธอรู้สึกดี

เรียวดึงมือออกจากที่ฉีดน้ำและหันตัวมาเผชิญหน้ากับเขาเพื่อหลบหลีกออกจากการโอบกอดนี้ แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ทำให้เธอสมปรารถนา

พอลสันมองหญิงสาวข้างหน้า แก้มของเธอแดงระเรื่อเล็กน้อยทำให้เขารู้สึกพอใจมาก เธอกำลังเขิน เธอกำลังหวั่นไหว งั้นก็แสดงว่าเธอก็ต้องรู้สึกอะไรบ้างเหมือนกันใช่ไหม

เขาดันตัวเข้าหาหญิงสาวมากขึ้น มือสองข้างจับขอบชั้นหนังสือทำให้กันทางออกไว้ ทำให้เธอต้องร่นถอยหลังจนแผ่นหลังบางแนบชิดติดชั้นหนังสือ

"คุณกำลังเขินผม…" เสียงทุ้มต่ำปนเซ็กซี่บวกกับมีบางอย่างข้างล่างกำลังดุนดันอยู่ที่ท้องน้อยของเธอ ทำให้เธอไม่กล้าขยับตัวจนเกินไป

"ปะ...เปล่า ฉันร้อน" เธอตอบเขาอย่างฉะฉานดูไม่มีอะไรทำให้เธอหวั่นไหว แต่ความจริงหัวใจของเธอกำลังเต้นเร็วและแรงมาก

พอลสันเหมือนจะอ่านใจเธอออก รู้ว่าที่เธอพูดอยู่กำลังโกหก จึงขยับตัวมาข้างหน้าจนหน้าอกของเธอแนบชิดกับแผงอกของเขามากกว่าเดิม

ได้อยู่ใกล้เธอแบบนี้ทำให้นึกถึงวันนั้นที่เกือบจะทำอะไรต่อมิอะไร...

"คุณพอลสันคะ ฉันอึดอัด"

พอลสันยืนนิ่งไม่สนใจมือบางที่กำลังดันหน้าอกเขาอยู่ เขากำลังคิดว่าการที่ต้องอดทนไม่ให้กินเธอตอนนี้มันยากเหลือเกิน เป้ากางเกงของเขามันเริ่มแน่นจนเจ็บ เสียงลมหายใจเริ่มหนักหน่วง

เรียวเองก็สัมผัสได้ว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังมีอารมณ์และเขาต้องการกินเธอ เพราะสายตาที่เหมือนเสือจ้องจะงับเหยื่อแบบนี้เธอเคยเจอมาแล้ว และอยู่ๆ ใบหน้าของเขาก็โน้มลงมาเรื่อยๆ จนริมฝีปากเริ่มใกล้เข้ามา เกือบจะประกบกับปาก...

"คุณพอลสัน..." เสียงของเจนสุดาหยุดลงเพราะเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นตรงหน้า

"เฮ้!! ทำไมไม่เจอนายเลยช่วง...โอ้ว ซอรี่" ชายหนุ่มร่างสูงอยู่ๆ ก็ทะเล่อทะล่าเข้ามาพอเห็นภาพตรงหน้าก็รีบยกมือขึ้นปิดตา และแอบอมยิ้มกลับหันหลัง

พอลสันเมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สามก็หันหน้าไปมองตามเสียงทันทีทำให้หญิงสาวในอ้อมกอดที่กำลังตกใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ผละร่างเขาออกได้สำเร็จ เขาเม้มปากแน่น ถอนหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อนจะยกมือขึ้นลูบปลายจมูกแก้เขิน

"ฉันขอตัวก่อนนะคะ" เรียวลุกลี้ลุกลนรีบเดินออกจากห้องไป

"คะ...คือ ฉันจะมาบอกว่าคุณเจคมาขอพบคะ…ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" แล้วเจนสุดาก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเหมือนกัน

เหลือเพียงแค่พอลสันกับเพื่อนหนุ่มในห้องทำงาน ชายหนุ่มร่างสูงทำทีเป็นมองรอบห้อง เดินดูโน่นนี่ ใช้หางตามองพอลสันที่กำลังนวดขมับตัวเองพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน

“เมื่อกี้…ทำอะไรกัน” เจคเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะในลำคอ

“มีธุระอะไร”

"ก็แค่เห็นว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอนาย ก็เลยตั้งใจมาหาที่นี่ แต่ว่า…” เสียงของชายหนุ่มลากยาวจนพอลสันเงยหน้าขึ้นมามองเจคด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

เจคไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขารีบเดินไปนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ตกลงเมื่อกี้ นายกำลังทำอะไรอยู่ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"

“…” พอลสันไม่ได้ตอบกลับ แต่ใช้สายตากดดันเพื่อนสนิทที่กำลังละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวจนเกินไป

ถึงแม้เจค จะเป็นเพื่อนสนิทและยังเป็นหนึ่งในดาราต้นสังกัดในเครือ Red Blood ที่กำลังโกอินเตอร์ไปอเมริกา งานที่ต้องทำก็มีมากมายจนแทบไม่น่าว่าง แล้วมาที่นี่ทำไม

"มอง…มองแบบนั้นทำไม ฉันทำอะไรผิดเหรอ ฉันแค่อยากรู้ว่าเพื่อนของฉันกำลังทำอะไร ปกตินายไม่ชอบมีอะไรกับพนักงานในบริษัทไม่ใช่หรือไง แล้วคนเมื่อกี้เป็นใครกัน" เจคทำท่าทางสนอกสนใจจนลืมเจตนาที่ตัวเองมาที่นี่ไปโดยปริยาย ก็เรื่องส่วนตัวของเพื่อนคืองานประจำของเขานี่นา แถมเพื่อนคนนี้ก็มีกฎว่าจะไม่กินพนักงานในบริษัทของตัวเองไม่ว่าจะกรณีใดก็ตาม และพนักงานต้องไม่ปีนเกลียวเจ้านายด้วยเหมือนกัน แต่เมื่อกี้คือใคร นั่นก็เป็นพนักงานเหมือนกันไม่ใช่เหรอ

"นายชอบเธอเหรอ" คำถามของเจค ทำให้พอลสันมองตาค้างไปหลายวินาทีเลยทีเดียว

บ้าน่า เขาจะชอบเธอได้ยังไง ก็แค่หวังจะกินเท่านั้นแหละ พอได้กินสมใจก็จะโดนเทไปตามระเบียบ ตอนนี้ยังไม่ได้กินเลยต้องใจเย็นๆ รอดูสถานการณ์ก่อน อยู่ๆ มาบอกว่าเขาชอบผู้หญิงคนนั้น