[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 6

C h a p t e r 6

"เธอ เป็นเลขาของผมครับ"

เควินมองดูเจ้านายที่เริ่มมีปฏิกิริยาบางอย่างที่แปลกไปจากเดิม จึงเดินไปสะกิดหญิงสาวให้ลุกขึ้นแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางเจ้านาย

เรียวลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งข้างพอลสันอย่างว่าง่ายทันที รู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อย เธอก็ไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปแลกกับธุรกิจของตาแก่คนนี้

หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มข้างกายที่กำลังมองเธอด้วยหางตา

ทำเป็นจิกตาแบบนางร้ายในทีวีไปได้

"อ๋อ ไม่นึกรู้ว่าคุณพอลสันก็มีเลขาเป็นผู้หญิงด้วย"

"เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า" พอลสันตัดบทเปลี่ยนเรื่อง เรียกให้เควินวางเอกสารบนโต๊ะ

เขาไม่อยากคุยนอกเรื่อง เพราะไม่ชอบที่มีคนให้ความสนใจกับเธอ…ไม่สิ….กับเลขาของเขามากจนเกินไปต่างหาก แล้วยิ่งเห็นสายตาแบบนั้นของตาแก่นี่ก็ยิ่งทำให้คันไม้คันมืออยากจะควักลูกตาออกมาบี้เล่นเสียเหลือเกิน

น่าหงุดหงิด!!

เรียวไม่ได้สนใจผู้ชายสองคนตรงหน้าสักนิด เพราะแค่หลุดพ้นออกมาจากเงื้อมมือชายแก่คราวพ่อมาได้ก็โล่งอกแล้ว

เธอหยิบสมุดเล่มหนาออกมาพร้อมปากกาเพื่อเตรียมจดข้อมูลลงไป

สักพักพอลสันกับคุณเหวินก็เริ่มพูดคุยเรื่องที่ดินแถวสีลม...ทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดี แม้สีหน้าของเขาจะดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ก็ตาม

สมองของเขามัวแต่คิดถึงหญิงสาวข้างกายคนนี้ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้ในขณะที่มาคุยงานด้วย มันไม่เหมาะสมเลยสักนิด ไม่กลัวจะถูกใครลวนลามเลยหรือไง เขาแทบไม่มีสมาธิเลยเพราะยังเห็นสายตาหื่นกามของคุณเหวิน คอยจ้องมองหน้าอกเธอทุกครั้งที่มีโอกาส ทำให้ต้องเก็บงำความรู้สึกไว้ช่างอึดอัดจริงๆ

เควินยืนอยู่ด้านหลังของพอลสัน สังเกตเห็นเจ้านายกำลังเคาะนิ้วบนโต๊ะเป็นจังหวะช้าๆ นั่นคือความอดทนที่ใกล้จะหมดลง

"งั้นผมขอเวลาตัดสินใจสักวันสองวัน" เรียวหันไปมองชายแก่ด้วยความตกใจ คุยกันมาตั้งนานตกลงไม่ขายให้ได้ไงเนี่ย “ในเมื่อที่ดินตรงนี้ ก็มีใครอีกหลายคนกำลังต้องการมากมาย ผมคงต้องขอเวลาทบทวนสักหน่อย ว่าใครจะเหมาะสมจริงๆ”

พอลสันคิดไว้อยู่แล้วว่าคุณเหวินต้องเล่นแง่ คงหวังจะกดดันให้เขาเสนอราคาให้สูงขึ้นกว่าเดิม

ฟรึ่บ!

พอลสันลุกขึ้นยืนใช้มือข้างหนึ่งติดกระดุมเสื้อสูท พลางก้มหน้าลงมองเอกสารบนโต๊ะ

"คะ...คุณจะไปแล้วเหรอ" คุณเหวินไม่คิดว่าพอลสันจะกลับลุกขึ้น ทำท่าทีเตรียมจะกลับ จึงตกใจสับสนเล็กน้อย

"ผมนึกได้ว่ามีธุระต่อ" เขาตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากห้องไป ส่วนเรียวก็รีบเก็บสมุดและเดินตามเขาออกไปด้วยความร้อนรนเช่นกัน

เรียวเห็นเล่ห์ของชายแก่คนนั้นก็ยิ่งเบ้ปากด้วยความไม่ชอบใจ เงินที่คุณพอลสันเสนอก็เยอะมากกว่าราคาปกติอยู่แล้ว แต่ผู้ชายคนนั้นกลับบอกว่าขอเวลาคิดก่อน จะซื้อเวลาให้เขาเพิ่มเงินให้นะสิ

เมื่อพอลสันเดินประตูห้องออกมา คิ้วหนาก็ขมวดขึ้นเป็นปมแน่น อารมณ์แทบจะปะทุออกมาอยู่แล้ว

ให้ตายสิ!!

ที่สีลมตรงนั้นคือที่ที่เขาอยากจะได้มานาน เป็นที่ที่ทำเลดีที่สุดและก็ยังแพงที่สุด แต่เขากลับลุกขึ้นแล้วเดินออกมา แทนที่จะเสนอเงินเพิ่ม เพื่อให้ได้ที่ดิน…

"โอ๊ย!! " เรียวมัวแต่ครุ่นคิด พึมพำจึงไม่ได้มองทาง ไม่เห็นว่าพอลสันหยุดเดินตั้งนานแล้ว ทำให้จมูกกับหน้าผากชนเข้ากับแผ่นหลังแกร่งอย่างแรง

โธ่โว้ย!! พอลสันสบถในใจหันไปมองยัยตัวเจ้าปัญหา พลางยกนิ้วชี้ขึ้นมา ชี้ยึกยักอยู่ตรงหน้าเธอ

"คุณ!! " ถลึงตาโตพร้อมกัดฟันพูดด้วยความหงุดหงิด "คุณ!! "

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เห็นว่าคุณยืนอยู่ตรงนี้” เรียวคลึงหน้าผากทำสีหน้าเจ็บปวดพลางมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

“หึ…”

"ฉัน ทำอะไรผิดเหรอคะ" ดูแววตาไร้เดียงสานั่นสิ

"ใครใช้ให้คุณแต่งตัวแบบนี้!! " พอลสันกัดฟันพูดพยายามข่มอารมณ์

เรียวได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองเขา

"คุณไงคะ"

"ผมให้เปลี่ยนชุดที่มันแบบ...ไม่ใช่ชุดที่ใส่แล้วเห็นรูปร่างแบบนี้!! "

"ที่บ้านฉันมีแค่ชุดแบบนี้กับแบบปาร์ตี้ค่ะ ในเมื่อคุณไม่ให้ฉันใส่ชุดแบบเลขาฉันก็ต้องใส่ชุดนี้มา"

"ไม่มีชุดที่เรียบร้อยกว่านี้แล้วหรือไง!! "

"นี่ก็เรียบร้อยนะคะ" เธอไม่เห็นว่าชุดที่ใส่จะมีปัญหาอะไรตรงไหน ไม่เข้าใจว่าเจ้านายคนนี้จะทำให้เรื่องมันยุ่งยากทำไม

พอลสันยิ่งมองแววตาของเธอก็ยิ่งเพิ่มอารมณ์ที่คุกรุ่น น่าโมโหที่สุด

เธอ!!! อยากจะใส่ยั่วคนทั้งโลกเลยหรือไง!!!

"นายครับ..."

"กลับ!! " เสียงดังฟังชัดของเขาทำให้เรียวต้องยกมือขึ้นปิดหูจนสมุดตกลงไปบนพื้น

เป็นอะไร ตกมันหรือไง เกรี้ยวกราดดีจริง

หลังจากกลับมาที่บริษัท พอลสันก็โยนเสื้อสูทลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่พลางพิงพนักหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

เรื่องที่ดินเขาสามารถจัดการได้อยู่แล้ว

แต่เรื่องเลขานั่น เธอตั้งใจยั่วโมโหเขา ไม่รู้คิดผิดคิดถูกถึงให้เธอมาเป็นเลขา

"นายครับ"

"อืม"

"เรื่องคุณเหวินจะเอายังไงดีครับ"

"ทำยังไงก็ได้ให้ได้ที่ตรงนั้นมา"

"ครับ" เควินรับคำและหมุนตัวกำลังจะเดินออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงทักขึ้น…

"เควิน"

"ครับนาย"

"ไปบอกยัยคุณหนูนั่นว่าพรุ่งนี้ให้ใส่ชุดดำแบบเดิมมาทำงาน"

"ครับ? " แปลกแฮะ ปกติเจ้านายไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น แต่นี่กลับยุ่งเรื่องพนักงานในบริษัท มันดูยังไงๆ ไม่รู้

“ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง”

“ได้ครับ” เควินได้แต่เอียงคอด้วยความไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นการแสดงออกของเจ้านายตอนอยู่ในร้านอาหารกับคุณเหวินเมื่อสักครู่แล้ว ทำให้เขารู้สึกถึงความผิดปกติ เจ้านายเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งแต่วันนี้กลับปล่อยอารมณ์ออกมาหมด เพราะอะไรกัน

"ยืนทำอะไร ออกไปได้แล้ว" เควินก้มหน้ารับคำก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้อง และส่งข้อความหาคุณเรียวเรื่องเสื้อผ้าทันที

เรียวโดนคุณพอลสันไล่ให้กลับมาบ้าน เธอก็กลับมาแบบงงๆ แล้วยังมีข้อความของคุณเควินส่งมาอีกว่า

'พรุ่งนี้ใส่ชุดดำแบบเดิมมาทำงานปกตินะครับ'

เจ้านายคนนี้เอาใจยากชะมัด

"คุณหนูเรียว ลืมอะไรไว้เหรอคะ กลับมาสองรอบเลย"

"เปล่าค่ะ เรียวเลิกงานแล้ว ป้าคะ จัสมินกลับมาหรือยังคะ"

"คุณหนูจัสมินออกไปตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ เห็นบอกว่าต้องไปค้างต่างจังหวัดเพราะมีถ่ายละคร"

"ห๊ะ!! " เรียวอึ้งไปสามวินาที ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นข้างบนเพื่อดูกระเป๋าของตัวเองในชั้นเก็บกระเป๋า และ…

ชัดเจน มันหายไป!!!!