[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 6

C h a p t e r 6

"เธอ เป็นเลขาของผมครับ"

เควินมองดูเจ้านายที่เริ่มมีปฏิกิริยาบางอย่างที่แปลกไปจากเดิม จึงเดินไปสะกิดหญิงสาวให้ลุกขึ้นแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางเจ้านาย

เรียวลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งข้างพอลสันอย่างว่าง่ายทันที รู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อย เธอก็ไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปแลกกับธุรกิจของตาแก่คนนี้

หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่มข้างกายที่กำลังมองเธอด้วยหางตา

ทำเป็นจิกตาแบบนางร้ายในทีวีไปได้

"อ๋อ ไม่นึกรู้ว่าคุณพอลสันก็มีเลขาเป็นผู้หญิงด้วย"

"เรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่า" พอลสันตัดบทเปลี่ยนเรื่อง เรียกให้เควินวางเอกสารบนโต๊ะ

เขาไม่อยากคุยนอกเรื่อง เพราะไม่ชอบที่มีคนให้ความสนใจกับเธอ…ไม่สิ….กับเลขาของเขามากจนเกินไปต่างหาก แล้วยิ่งเห็นสายตาแบบนั้นของตาแก่นี่ก็ยิ่งทำให้คันไม้คันมืออยากจะควักลูกตาออกมาบี้เล่นเสียเหลือเกิน

น่าหงุดหงิด!!

เรียวไม่ได้สนใจผู้ชายสองคนตรงหน้าสักนิด เพราะแค่หลุดพ้นออกมาจากเงื้อมมือชายแก่คราวพ่อมาได้ก็โล่งอกแล้ว

เธอหยิบสมุดเล่มหนาออกมาพร้อมปากกาเพื่อเตรียมจดข้อมูลลงไป

สักพักพอลสันกับคุณเหวินก็เริ่มพูดคุยเรื่องที่ดินแถวสีลม...ทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดี แม้สีหน้าของเขาจะดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ก็ตาม

สมองของเขามัวแต่คิดถึงหญิงสาวข้างกายคนนี้ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแต่งตัวแบบนี้ในขณะที่มาคุยงานด้วย มันไม่เหมาะสมเลยสักนิด ไม่กลัวจะถูกใครลวนลามเลยหรือไง เขาแทบไม่มีสมาธิเลยเพราะยังเห็นสายตาหื่นกามของคุณเหวิน คอยจ้องมองหน้าอกเธอทุกครั้งที่มีโอกาส ทำให้ต้องเก็บงำความรู้สึกไว้ช่างอึดอัดจริงๆ

เควินยืนอยู่ด้านหลังของพอลสัน สังเกตเห็นเจ้านายกำลังเคาะนิ้วบนโต๊ะเป็นจังหวะช้าๆ นั่นคือความอดทนที่ใกล้จะหมดลง

"งั้นผมขอเวลาตัดสินใจสักวันสองวัน" เรียวหันไปมองชายแก่ด้วยความตกใจ คุยกันมาตั้งนานตกลงไม่ขายให้ได้ไงเนี่ย “ในเมื่อที่ดินตรงนี้ ก็มีใครอีกหลายคนกำลังต้องการมากมาย ผมคงต้องขอเวลาทบทวนสักหน่อย ว่าใครจะเหมาะสมจริงๆ”

พอลสันคิดไว้อยู่แล้วว่าคุณเหวินต้องเล่นแง่ คงหวังจะกดดันให้เขาเสนอราคาให้สูงขึ้นกว่าเดิม

ฟรึ่บ!

พอลสันลุกขึ้นยืนใช้มือข้างหนึ่งติดกระดุมเสื้อสูท พลางก้มหน้าลงมองเอกสารบนโต๊ะ

"คะ...คุณจะไปแล้วเหรอ" คุณเหวินไม่คิดว่าพอลสันจะกลับลุกขึ้น ทำท่าทีเตรียมจะกลับ จึงตกใจสับสนเล็กน้อย

"ผมนึกได้ว่ามีธุระต่อ" เขาตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจากห้องไป ส่วนเรียวก็รีบเก็บสมุดและเดินตามเขาออกไปด้วยความร้อนรนเช่นกัน

เรียวเห็นเล่ห์ของชายแก่คนนั้นก็ยิ่งเบ้ปากด้วยความไม่ชอบใจ เงินที่คุณพอลสันเสนอก็เยอะมากกว่าราคาปกติอยู่แล้ว แต่ผู้ชายคนนั้นกลับบอกว่าขอเวลาคิดก่อน จะซื้อเวลาให้เขาเพิ่มเงินให้นะสิ

เมื่อพอลสันเดินประตูห้องออกมา คิ้วหนาก็ขมวดขึ้นเป็นปมแน่น อารมณ์แทบจะปะทุออกมาอยู่แล้ว

ให้ตายสิ!!

ที่สีลมตรงนั้นคือที่ที่เขาอยากจะได้มานาน เป็นที่ที่ทำเลดีที่สุดและก็ยังแพงที่สุด แต่เขากลับลุกขึ้นแล้วเดินออกมา แทนที่จะเสนอเงินเพิ่ม เพื่อให้ได้ที่ดิน…

"โอ๊ย!! " เรียวมัวแต่ครุ่นคิด พึมพำจึงไม่ได้มองทาง ไม่เห็นว่าพอลสันหยุดเดินตั้งนานแล้ว ทำให้จมูกกับหน้าผากชนเข้ากับแผ่นหลังแกร่งอย่างแรง

โธ่โว้ย!! พอลสันสบถในใจหันไปมองยัยตัวเจ้าปัญหา พลางยกนิ้วชี้ขึ้นมา ชี้ยึกยักอยู่ตรงหน้าเธอ

"คุณ!! " ถลึงตาโตพร้อมกัดฟันพูดด้วยความหงุดหงิด "คุณ!! "

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เห็นว่าคุณยืนอยู่ตรงนี้” เรียวคลึงหน้าผากทำสีหน้าเจ็บปวดพลางมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

“หึ…”

"ฉัน ทำอะไรผิดเหรอคะ" ดูแววตาไร้เดียงสานั่นสิ

"ใครใช้ให้คุณแต่งตัวแบบนี้!! " พอลสันกัดฟันพูดพยายามข่มอารมณ์

เรียวได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองเขา

"คุณไงคะ"

"ผมให้เปลี่ยนชุดที่มันแบบ...ไม่ใช่ชุดที่ใส่แล้วเห็นรูปร่างแบบนี้!! "

"ที่บ้านฉันมีแค่ชุดแบบนี้กับแบบปาร์ตี้ค่ะ ในเมื่อคุณไม่ให้ฉันใส่ชุดแบบเลขาฉันก็ต้องใส่ชุดนี้มา"

"ไม่มีชุดที่เรียบร้อยกว่านี้แล้วหรือไง!! "

"นี่ก็เรียบร้อยนะคะ" เธอไม่เห็นว่าชุดที่ใส่จะมีปัญหาอะไรตรงไหน ไม่เข้าใจว่าเจ้านายคนนี้จะทำให้เรื่องมันยุ่งยากทำไม

พอลสันยิ่งมองแววตาของเธอก็ยิ่งเพิ่มอารมณ์ที่คุกรุ่น น่าโมโหที่สุด

เธอ!!! อยากจะใส่ยั่วคนทั้งโลกเลยหรือไง!!!

"นายครับ..."

"กลับ!! " เสียงดังฟังชัดของเขาทำให้เรียวต้องยกมือขึ้นปิดหูจนสมุดตกลงไปบนพื้น

เป็นอะไร ตกมันหรือไง เกรี้ยวกราดดีจริง

หลังจากกลับมาที่บริษัท พอลสันก็โยนเสื้อสูทลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่พลางพิงพนักหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

เรื่องที่ดินเขาสามารถจัดการได้อยู่แล้ว

แต่เรื่องเลขานั่น เธอตั้งใจยั่วโมโหเขา ไม่รู้คิดผิดคิดถูกถึงให้เธอมาเป็นเลขา

"นายครับ"

"อืม"

"เรื่องคุณเหวินจะเอายังไงดีครับ"

"ทำยังไงก็ได้ให้ได้ที่ตรงนั้นมา"

"ครับ" เควินรับคำและหมุนตัวกำลังจะเดินออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงทักขึ้น…

"เควิน"

"ครับนาย"

"ไปบอกยัยคุณหนูนั่นว่าพรุ่งนี้ให้ใส่ชุดดำแบบเดิมมาทำงาน"

"ครับ? " แปลกแฮะ ปกติเจ้านายไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น แต่นี่กลับยุ่งเรื่องพนักงานในบริษัท มันดูยังไงๆ ไม่รู้

“ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง”

“ได้ครับ” เควินได้แต่เอียงคอด้วยความไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นการแสดงออกของเจ้านายตอนอยู่ในร้านอาหารกับคุณเหวินเมื่อสักครู่แล้ว ทำให้เขารู้สึกถึงความผิดปกติ เจ้านายเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งแต่วันนี้กลับปล่อยอารมณ์ออกมาหมด เพราะอะไรกัน

"ยืนทำอะไร ออกไปได้แล้ว" เควินก้มหน้ารับคำก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้อง และส่งข้อความหาคุณเรียวเรื่องเสื้อผ้าทันที

เรียวโดนคุณพอลสันไล่ให้กลับมาบ้าน เธอก็กลับมาแบบงงๆ แล้วยังมีข้อความของคุณเควินส่งมาอีกว่า

'พรุ่งนี้ใส่ชุดดำแบบเดิมมาทำงานปกตินะครับ'

เจ้านายคนนี้เอาใจยากชะมัด

"คุณหนูเรียว ลืมอะไรไว้เหรอคะ กลับมาสองรอบเลย"

"เปล่าค่ะ เรียวเลิกงานแล้ว ป้าคะ จัสมินกลับมาหรือยังคะ"

"คุณหนูจัสมินออกไปตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ เห็นบอกว่าต้องไปค้างต่างจังหวัดเพราะมีถ่ายละคร"

"ห๊ะ!! " เรียวอึ้งไปสามวินาที ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นข้างบนเพื่อดูกระเป๋าของตัวเองในชั้นเก็บกระเป๋า และ…

ชัดเจน มันหายไป!!!!

เรียวเองก็รู้สึกกระสับกระส่ายเพราะเขาน่าจะไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่ ถ้าขืนยังไม่ตอบ…

พอลสันยกยิ้มก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวอย่างคุกคาม

เธอได้แต่ยืนนิ่งยิ้มสู้ จนเขาเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า รับรู้ได้ถึงไอร้อนของร่างกายชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี

"คุณ…ไม่สนใจผมเลยเหรอ" น้ำเสียงทุ้มต่ำปนแหบแห้งทำให้เรียวรู้สึกขนลุก เขาเป็นผู้ชายที่เข้าใจยากมากที่สุด เมื่อวานอยู่ๆ ก็โกรธเธอแล้วก็ไล่เธอกลับบ้าน วันนี้ก็มาแกล้งทดสอบเธออีก เหมือนต้องการหาเรื่อง

"ฉัน...ไม่ได้ไม่สนใจคุณนะคะ" เธอก็ไม่ได้สนใจจริงๆ นั่นแหละ ถึงได้พยายามทำใบหน้าใสซื่อให้เขาสงสาร

พอลสันเห็นแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ใจอ่อน ทั้งที่รู้ว่าเธอกำลังแสดงละครอยู่

ไม่ได้สิ เขาเป็นเจ้านาย เลขาไม่สนใจไม่ได้ เธอต้องรู้สิว่าเขาจะไปไหนทำอะไร

"แล้วทำไมผมถามคุณ คุณถึงตอบไม่ได้" เธอจะตอบยังไงดี บอกตรงๆ เขาคงโมโหตาย แล้วถ้าเธอใช้แผนสำออยจะได้ผลหรือเปล่า

"ก็...ก็...เมื่อวาน ฉันท้องเสียแล้วก็...หลับไปจนเช้าก็เลยยังไม่ได้ดูค่ะ...โอ๊ย ตอนนี้ก็ยังปวดอยู่เลยค่ะคุณพอลสัน"

พอลสันกอดอกมองยัยตัวแสบข้างหน้าที่กำลังแสดงละครการณ์ใหญ่อย่างน่าชื่นชม สรุปเธอคงไม่สนใจเขาจริงๆ ทำไมยิ่งรู้แบบนี้ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดนะ

เรียวเอามือกุมท้องพลางทำสีหน้าเจ็บปวดแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเลยสักนิด แถมยังหน้านิ่งคล้ายกำลังมองเรื่องสนุกอยู่

แสดงว่าแผนเจ็บตัวไม่ได้ผล งั้น...งั้น คงต้องเอาใจเขามั้ง

"คุณพอลสันคะ ฉันไม่ได้ไม่สนใจคุณนะคะ แต่เมื่อวานฉันมัวแต่คิดมาก ว่าฉันทำอะไรให้คุณโกรธ คุณถึงไล่ฉันกลับบ้านแล้วยังทำสีหน้าหงุดหงิดใส่อีก ฉันก็คิดจนนอนไม่หลับ มานอนตอนตีหนึ่งกว่าๆ ตื่นปุบก็มาทำงานเลย ทำให้ไม่ได้ดูตารางงานของคุณ" เรียวพูดไปด้วยพลางทำหน้าเศร้าสลดไปด้วย

เมื่อพอลสันได้ยินหญิงสาวพูดว่าคิดมากเรื่องเขาอารมณ์คุกรุ่นก็หายเป็นปลิดทิ้ง เลิกคิ้วข้างหนึ่งก่อนจะโน้มศีรษะลงมาใกล้เธอ

"คุณ ชอบผมเหรอ" ตรรกะอะไรของเขา เธอแค่พูดเอาใจเขาเฉยๆ ไม่ได้บอกตรงไหนว่าชอบเขาสักนิด หลงตัวเอง!!

"คะ...คุณพอลสัน หน้าตาหล่อเหล่าขนาดนี้ ใครๆ ก็ต้องชอบสิคะ" เขาพยักหน้าอย่างพอใจ รู้ว่าเธอพยายามพูดเอาใจเขา ทั้งที่รู้ก็ยังอดรู้สึกอารมณ์ดีไม่ได้

เรียวเห็นสีหน้าชายหนุ่มตรงหน้ายกยิ้มก็คิดว่าเขาคงพอใจกับคำยกยอของเธอ งั้นก็คงจะหายโกรธระดับหนึ่งแล้วมั้ง

"คือคุณพอลสันคะ เมื่อวานคุณโกรธอะไรฉันเหรอคะ" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้พอลสันก็ขมวดคิ้วเข้มอีกครั้ง ที่เขาไม่พอใจคือเธอไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรนั่นแหละ เขายืดตัวตรงและมองข้ามหัวเธอไปหน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"วันหลังถ้าจะมาทำงาน ให้แต่งตัวแบบนี้มา ห้ามแต่งตัวแบบเมื่อวานอีก"

"แต่คุณบอกว่า..."

"ผมอนุญาตให้คุณใส่สีดำทั้งตัวได้ แว่นตาก็ใส่มาด้วย" ถ้าเธอแต่งตัวแบบเมื่อวานอีก คราวนี้เขาคงอกแตกตายแน่ เพราะจะมีผู้ชายอีกกี่คนที่จะมองเธอ สนใจเธอ แค่คิดเขาก็หมดอารมณ์จะทำอะไรแล้ว

"ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะรอที่บ้านนะคะ" เธอพูดจบก็กลับหันหลังกำลังจะเดินออกจากห้อง

“…ผมขอกาแฟแก้วหนึ่งด้วยครับ"

"ค่ะ" เรียวรับคำก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไป สักพักก็เข้ามาอีกครั้งพร้อมกาแฟร้อนๆ ในมือ เธอวางกาแฟไว้ที่โต๊ะทำงานเสร็จก็หมุนตัวจะเดินออกจากห้อง

"แค่กๆ " เสียงไอของพอลสันทำให้เธอรีบหันกลับไปมอง

"เป็นอะไรคะ" พอลสันวางแก้วกาแฟและมองเรียวด้วยสีหน้าเหยเก

"นี่คุณทำกาแฟอะไรมาให้ผมเนี่ย"

"กาแฟดำไงคะ"

"ผมไม่กินกาแฟดำ!! " พอลสันชะงัก กลืนคำที่จะพูดลงคอ ลืมไปเลยว่าเคยแกล้งเธอเมื่อวาน

เดี๋ยวนะ!!

วันก่อนเขาให้ฉันทำกาแฟแล้วบอกว่ากินกาแฟดำคืออะไร ตั้งใจแกล้งกันเหรอ

ไอ้หมอนี่ เดี๋ยวได้เจอฉันออกโรงจริงจังแล้วจะหนาว