[Paulson] พอลสัน : รักให้จำ นิยาย บท 5

C h a p t e r 5

"ทิ้งขยะ? เลขาต้องทำหน้าที่นี้ด้วยเหรอคะ" เธอหันไปถามเควินที่ก้มหน้ามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะเห็นเขาพยักหน้าตอบกลับ

คือปกติแม่บ้านจะเป็นคนเอาไปทิ้งให้ตามเวลานะ ที่โรงแรมเธอก็ทำแบบนี้...

เควินเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำยังไง และไม่รู้หรอกว่าเจ้านายจะให้คุณเรียวไปทิ้งขยะทำไม เพราะตอนที่เข้าไปในห้องทำงาน ถังขยะในห้องมันยังว่างเปล่าอยู่ แต่ต้องพยักหน้าไปก่อน เพราะเจ้านายเป็นคนสั่ง ก็ต้องทำตามคำสั่ง

เรียวยกยิ้มมุมปากด้วยความอนาถใจ ช่างเป็นคำสั่งแรกที่ทำให้น่าตื่นเต้นจริงๆ เธอลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องทำงานของพอลสันโดยลืมอะไรไปอย่าง...

"ออกไปแล้วเข้ามาใหม่" เขาพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง

“…” เธอยืนนิ่งพลางขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำตามที่เขาบอกแต่โดยดี

เรียวเดินออกไปข้างนอกแล้วเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาได้" เธอเปิดประตูเข้าไปด้วยรอยยิ้มขมขื่น พลางเดินหาถังขยะรอบห้อง

"ถังขยะอยู่ที่ไหนคะ" พอลสันเงยหน้าขึ้นมองเรียวก่อนจะยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

"มานี่สิครับ" เธอมองเขาอย่างหวาดระแวง ก่อนจะเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ ก็เห็นชายหนุ่มขยับเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะ แล้วพยักพเยิดไปข้างล่าง

ถังขยะที่ว่าอยู่ใต้โต๊ะนั่นเอง งั้นก็หยิบออกมาให้เธอสิ

เรียวกะพริบตาปริบๆ มองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

พอลสันนั่งนิ่ง รอให้หญิงสาวหยิบถังขยะออกมา แต่เวลาผ่านไปนาน เธอก็ไม่หยิบถังขยะออกมาสักที

ทำไมไม่หยิบล่ะ เขาเรียกให้มาเอาขยะไปทิ้งไม่ใช่เหรอ หรือจะให้เขาหยิบให้…

ต่างคนต่างมองกันไม่มีใครทำอะไร

"ยืนทำอะไรอยู่ หยิบสิครับ"

"ถังขยะมันอยู่ด้านใน คุณก็หยิบออกมาให้สิคะ" พอลสันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพลางมองหน้าหญิงสาวตรงหน้า

"คุณหรือผมกันแน่ที่เป็นเจ้านาย" น้ำเสียงดุดันของเขาทำให้เธอยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างอ่อนหวาน

อ่า เธอเข้าใจแล้ว ว่าเขาชอบใช้อำนาจบังคับลูกน้องแบบนี้นี่เอง

เรียวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนจะนั่งคุกเข่าลงกับพื้นแล้วคลานเข้าไปหยิบถังขยะที่อยู่ด้านใน

ความจริงพอลสันแค่อยากจะแกล้งเล่นเท่านั้น ยิ่งเห็นเธอมาท่าทีต้องอดทนอดกลั้นกับความไม่พอใจ ยิ่งทำให้เขารู้สึกสะใจยังไงก็ไม่รู้

แต่...เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมองก้นงอนๆ ของเธอที่อยู่ตรงหน้าเลยนะ เกือบลืมรูปลักษณ์ภายในใต้เสื้อผ้านี้ไปแล้วว่ามันเย้ายวนมากขนาดไหน เอวคอด หน้าอก แล้วก็บั้นท้าย...ตกลงเขาแกล้งเธอหรือเธอมาแกล้งเขากันแน่

เรียวหยิบกระดาษที่วางอยู่บนพื้น ทิ้งใส่ถังขยะ ก่อนจะค่อยๆ คลานถอยออกมาแล้วลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้อง โดยไม่หันไปมองชายหนุ่มที่กำลังกลืนน้ำลายด้วยความเสียดายอยู่

หลังจากที่ออกมาจากห้องทำงานแล้ว เธอก็ยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าห้องมองถังขยะในมือ

เธอเห็นนะ สายตาที่เขามองสะโพกของเธออย่างจาบจ้วง โรคจิต ความเจ้าชู้ หื่นกาม เพลาๆ ลงบ้างไม่ได้หรือไง!!

"อย่าให้เผลอนะ ฉันจะเตะให้หงายท้องเลย" มีแต่กระดาษที่ยังไม่ได้ใช้ถูกขยำไว้จนเต็มถัง คิดว่าเธอโง่มากเลยมั้ง

เหอะ!! ใช้ของสิ้นเปลืองดีจัง หาเรื่องแกล้งเธอมากกว่า

คำบ่นของเรียวทำให้เลขาสาวหน้าห้องที่มือถือลิปสติกสีสวยอยู่อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เธอ...ตกใจที่ผู้หญิงคนนี้กล้าด่าคุณพอลสันลับหลัง ทั้งที่ปกติผู้หญิงร้อยทั้งร้อยแทบจะถวายตัวให้เขาหรือไม่ก็จ้องจะกลายเป็นผู้หญิงของเขาจนตัวสั่น แต่กับเธอคนนี้...

เควินยืนมองดูหญิงสาวที่ใช้มือเขี่ยกระดาษในถังไปมาพร้อมกับปากบ่นพึมพำ ก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจกับพฤติกรรมของเจ้านาย อะไรทำให้เจ้านายต้องมาคอยแกล้งผู้หญิงตัวเล็กๆ ทั้งที่ปกติไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน

คนในบริษัทชั้นผู้บริหารบางคนก็ตื่นเต้นที่ได้เห็นเลขาที่จะมาทำงานแทนเควินคนใหม่ บางคนก็รู้สึกไม่พอใจที่คุณพอลสันเลือกเธอแต่ไม่เลือกพนักงานในบริษัทแทน เรื่องของเรียวจึงกลายเป็นประเด็นหลักในการอภิปรายหรือเรียกง่ายๆ ว่านินทานั่นเอง

แต่ที่ทุกคนไม่รู้ก็คือเธอคือใคร เรียวเองก็ไม่อยากจะให้ใครรู้เพราะไม่ชอบความวุ่นวาย แค่อยากทำงานแบบเงียบสงบ โดยไม่มีปัญหากับใครให้ครบสามเดือน แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ

ตึดตึด ตึดตึด

"ค่ะ"

[ขอกาแฟให้ผมแก้วหนึ่ง]

"ค่ะ" เรียววางสายก่อนเดินไปชงกาแฟให้พอลสันที่ห้องพักด้านข้าง

เสร็จแล้วก็เดินไปเคาะประตูเพื่อเอากาแฟไปให้เขาก่อนจะเดินออกมาจากห้อง นั่งได้สิบนาที...

ตึดตึด ตึดตึด

"ค่ะ"

[เควินไม่ได้บอกคุณเหรอ]

"เรื่องอะไรคะ"

[ผมดื่มกาแฟดำ] เธอไม่รู้เพราะไม่มีใครบอกอะไรสักอย่าง ให้แต่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ

"ไม่ทราบค่ะ"

[ชงมาใหม่]

"ค่ะ" เสียงกัดฟันของเธอทำให้คนฟังแอบหัวเราะออกมาเบาๆ

เรียววางสายและเข้าไปห้องด้านข้างเพื่อชงกาแฟอีกครั้ง แปลกจริง ปกติชงกาแฟเป็นหน้าที่ใคร แล้วทำไมเธอต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย เธอมาเรียนรู้งานนะ มาเป็นเลขา ไม่ใช่พนักงานบริการแบบนี้

ก็ได้แต่บ่นอยู่ในใจเท่านั้นแหละ

เสร็จจากชงกาแฟ ก็เอาเข้าไปให้เขาในห้องทำงานก่อนจะเดินออกมานั่งที่เดิม เพื่อรอคำสั่งที่สำคัญต่อไป

พอลสันเองก็ไม่ใช่คนชอบแกล้งอะไร แต่แค่เห็นเธอชอบฝืนยิ้ม บางครั้งก็ทำท่าทีอึดอัดเพราะทำตามใจตัวเองไม่ได้ยิ่งทำให้อยากรู้ว่าเธอจะอดทนไปได้นานแค่ไหน

รู้สึกเหมือนโรคจิตยังไงก็ไม่รู้

"นายครับ" เสียงของเลขาคนสนิททำให้พอลสันหุบยิ้มและปรับสีหน้าให้เย็นชาอีกครั้ง

"อะไร"

"เอกสารที่นายให้ผมส่งไปให้คุณเรียว"

"ทำไม"

"เธอเอามาคืนผมครับ" เควินวางแฟ้มลงบนโต๊ะของเจ้านาย

"ทำไมเธอไม่อ่าน" เขาบ่นพึมพำเบาๆ เอกสารที่เขาสั่งให้เลขาส่งไปให้เธอคือเอกสารที่เกี่ยวกับข้อมูลบริษัท มันมีประโยชน์ที่เธอจะเรียนรู้จากการอ่านเอกสารฉบับนี้ แล้วทำไมเธอถึงเอามาคืนเขาล่ะ

"เธอคิดว่ามันเป็นเอกสารความลับเลยไม่กล้าเปิดดูด้านในครับ เธอบอกว่า กลัวตายถ้ารู้ความลับมากเกินไป" พอลสันนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง

กลัวตาย? เธอคิดว่าเขาจะส่งข้อมูล เรื่องความลับขั้นสุดยอดให้เธอดูหรือไง

พอลสันถอนหายใจยาวๆ และดันแฟ้มเอกสารมาทางเควิน

"บอกให้เธออ่าน แล้วอธิบายหน้าที่ที่เธอต้องทำด้วย"

"แล้วนายจะให้ผมไปวันไหนครับ"

"อีกสามวัน"

"ครับ" เควินหยิบแฟ้มเอกสารแล้วเดินออกจากห้องไป มองโต๊ะของเรียวก็เห็นเธอกำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างในคอมพิวเตอร์ ตอนนี้งานเอกสารแทบไม่มี แล้วเธอจะนั่งอ่านอะไรได้ นอกจากคงจะตรวจงานที่โรงแรมของเธอส่งมาให้ทางอีเมล น่าชื่นชมจริงๆ ขนาดมาทำงานเป็นเลขายังต้องคอยตรวจงานของระดับผู้บริหารอีก เควินเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นหางตาของหญิงสาวมีคราบน้ำตาแห้งๆ อยู่

"คุณอิงกาญจน์ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เรียวเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าเป็นเควินก็ยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาบนแก้มให้แห้ง

"ฉันแค่อ่านนิยายเรื่องสั้นในเว็บออนไลน์นะคะ มันซึ้งกินใจเกินไปหน่อย"

“…” อ๋อ ที่เธอนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่ คืออ่านนิยายออนไลน์เหรอ

เขาได้แต่หึหึในลำคอก่อนจะว่างแฟ้มเอกสารตรงหน้าของเธอ